All Chapters of พระชายาของท่านอ๋องธงแดง NC: Chapter 201 - Chapter 210

รถม้าสีเข้มสนิทที่ไร้สัญลักษณ์ของจวนใด ๆ เคลื่อนมาหยุดนิ่งอยู่หน้าอาคารไม้สองชั้นที่ตั้งตระหง่านอยู่ใจกลางเมืองหลวงอย่างเงียบเชียบ ประตูด้านในถูกเปิดออกด้วยแรงฉุดจากด้านในก่อนที่คุณชายน้อยในชุดสีน้ำเงินเรียบจะกระโดดลงมาอย่างคล่องแคล่ว ตามมาด้วยแม่นางหน้าตางดงามในชุดสีเขียวอ่อนที่ค่อย ๆ ก้าวลงมาอย่างสง่างาม แล้วมาหยุดยืนเคียงข้างกัน“เหตุใดเจ้าจึงกระโดดลงมา?” หลี่ชิงหงเอ่ยถามขึ้นอย่างเอือมระอา “เจ้าเป็นถึงพระชายานะ”ตั้งแต่ที่เซียวชิงเฟิงตักเตือนให้พวกนางสองคนสนทนาด้วยคำพูดแบบโบราณ ทั้งฉินเจียวเยี่ยนและหลี่ชิงหงจึงต้องมาทำข้อตกลงกันใหม่ โดยมีบทลงโทษเป็นการจ่ายหนึ่งตำลึงต่อหนึ่งคำ หากผู้ใดเผลอหลุดปากเป็นภาษาจากยุคปัจจุบัน“ตอนนี้ข้าไม่ใช่พระชายาเสียหน่อย อีกอย่าง ข้าใส่กางเกงนะ” ฉินเจียวเยี่ยนตอบด้วยรอยยิ้มซุกซน พลางยกชายเสื้อขึ้นเล็กน้อยให้ดูว่ากางเกงที่สวมอยู่นั้นเป็นเครื่องแต่งกายที่คล่องตัวแค่ไหนหลี่ชิงหงได้แต่ถอนหายใจยาว “…”สองคนเดินคู่กันเข้าไปในอาคารไม้ที่ถือเป็นทรัพย์สมบัติของจวนเฟิงอ๋อง ซึ่งถูกยกให้ใช้เป็นร้านขายเครื่องประทินโฉมในอ

“คุณชาย?” เสี่ยวหานเอ่ยเรียกขึ้นด้วยน้ำเสียงเบา ๆ เมื่อเห็นว่าเจ้านายของตนกำลังเหม่อลอย นัยน์ตาคู่สวยของฉินเจียวเยี่ยนดูว่างเปล่าราวกับจมดิ่งอยู่ในห้วงความคิดอันขุ่นมัวของตนเอง ฉินเจียวเยี่ยนได้สติ นางกระแอมไอเบา ๆ พลางกวาดสายตามองเหล่านางโลมที่กำลังนั่งรอคำสั่งของตนอย่างเรียบร้อย “อะแฮ่ม ที่ข้าเรียกพวกเจ้ามาในวันนี้ เพราะว่า ข้าสังเกตเห็นความนิยมของหอไป่ฮวาลดลงอย่างต่อเนื่อง” “เป็นเพราะนางโลมต่างแดนของหออวี่หลินนั่นแหละเจ้าค่ะ! พวกนางแย่นักที่มาดึงคุณชายของเราไปอย่างไม่ละอายใจ” นางโลมคนหนึ่งกล่าวขึ้นด้วยน้ำเสียงเคือง ๆ “ใช่ ๆ วันก่อน ข้าเห็นพวกนางมายืนที่หน้าประตูเลย ทั้งจับไม้จับมือ ส่งสายตาล่อลวงคุณชายเข้าหออย่างหน้าไม่อาย!” “เจ้ายังดี! วันนั้น ข้าเห็นนางจับมือคุณชายท่านหนึ่งให้ล้วงเข้าไปในเสื้อของนางด้วยตนเอง” นางโลมอีกคนกล่าวด้วยความโกรธ “ช่างหน้าไม่อาย!” เสียงนางโลมแต่ละนางแลกเปลี่ยนข้อมูลกันอย่างถึงพริกถึงขิง ใบหน้าแต่ละคนเต็มไปด้วยความไม่พอใจ ราวกับว่าการกระทำของนางโลมจากหออื่นคือการหมิ่นศักดิ์ศรีของพวกตน ทำให้ฉินเจียวเยี่ยนต้องยกมือขึ้นห้ามปราม “พวกเจ้าใจเย็นลงก่อน” “ข

คงมีเพียงฉินเจียวเยี่ยนที่ยังทำตัวเป็นปกติ ไม่ได้รู้สึกรู้สาถึงสิ่งใด แต่เมื่อมองท่าทางเขินอายของเหล่านางโลมที่มีต่อสวามีของนางแล้ว ก็อดหึงหวงเสียไม่ได้“เอาล่ะ พวกเจ้าก็จงไปฝึกซ้อมตามที่ข้าสอน หัดใช้เสียให้คล่อง เพื่อประโยชน์ของพวกเจ้าเอง” ฉินเจียวเยี่ยนส่งด้ามไม้ในมือให้จิ่นเยว่หรู “ของเล่นชิ้นนี้ ข้าได้สั่งช่างไม้ของจวนเตรียมไว้ให้พวกเจ้าคนละชิ้นแล้ว จงไปรับกับชุนเถาที่หน้าห้องเถิด”ของเล่น?ของเล่นที่หน้าตาเหมือนส่วนสำคัญของบุรุษ?แล้วให้ช่างไม้ของจวนทำให้…เจ้าอย่าบอกข้านะ ว่าให้ช่างไม้ของจวนเฟิงอ๋องเป็นผู้ทำน่ะ?นี่เจ้าดูแลจวนของข้าเช่นไรกัน!? เซียวชิงเฟิงได้แต่ส่ายหน้าอย่างอ่อนใจในความคิด หากแต่ก็ยังคงนิ่งเงียบ“จำไว้ว่า บุรุษมิได้ต้องการเพียงการเสร็จสม แต่ยังต้องการความสนุกอีกด้วย ริมฝีปาก มือและหน้าอกของพวกเจ้าล้วนแต่สามารถมัดใจคุณชายได้ทั้งสิ้น” ฉินเจียวเยี่ยนสอนด้วยน้ำเสียงราบเรียบแต่เต็มไปด้วยความมั่นใจ “ประเดี๋ยว ข้าจะให้เสี่ยวหานเพิ่มของเล่นอื่น ทั้งขนนก พู่กัน ผ้าปิดตา แล

เซียวชิงเฟิงชะงักกายไปครู่หนึ่ง เมื่อได้ยินพระชายาส่งสัญญาณอย่างที่เขารู้ดีแก่ใจ“เสี่ยวเยี่ยนทนไม่ไหวแล้วหรือ?” เซียวชิงเฟิงขยับตัวขึ้นไปถาม สองดวงหน้าแดงก่ำอยู่เสมอกัน ฉินเจียวเยี่ยนยกเปลือกตาขึ้นมองอย่างอ่อนระทวย นางพยักหน้าเล็กน้อย“ได้สิ”ริมฝีปากหนาฉกวูบลงมาแนบชิดอีกครั้ง สองปลายลิ้นตวัดไล้กันนัวเนียในโพรงปาก จนได้ยินเสียงอย่างชัดเจน ฉินเจียวเยี่ยนรู้สึกได้ถึงฝ่ามือสากที่ลูบไล้ไปตามขาอ่อนของนางอย่างแผ่วเบา ก่อนจะบังคับให้นางอ้าขาออกกว้างของแข็งเป็นแท่งยาวถูไถขึ้นลงไปมาราวกับต้องการเคลือบน้ำหวานให้ทั่วความยาวนั้นสวบ“อึก อื้อ” เสียงครางดังลั่นขึ้นในลำคอ เมื่อร่างกายของนางรู้สึกถึงการเติมเต็มจนสุดความยาว สิ่งแปลกปลอมเหยียดยาวเป็นเส้นตรงจนชนความอ่อนนุ่มของนางด้านในร่างสูงผละริมฝีปากออกไป ฉินเจียวเยี่ยนจึงหลับตาพริ้ม เพื่อรอรับสัมผัสกระแทกกระทั้นที่กำลังจะเกิดขึ้นเหมือนที่ผ่านมา หากแต่รอแล้วรอเล่า สัมผัสที่ปรารถนาก็ยังไม่มาถึง จนนางต้องลืมตาหาคำตอบดวงตาจิ้งจอกคู่งามจึงได้เห็นร่างสูงที่พลิกร่างนอนตะแคงอยู่ข้างนาง มือหนึ่งส

การย้ายเข้าสู่ตำหนักบูรพาของจวนเฟิงอ๋องได้ดำเนินการด้วยความรวดเร็ว ผ่านไปเพียงสามวัน ก็สามารถเข้าไปพำนักได้ในทันทีเมื่อเซียวชิงเฟิงได้รับการแต่งตั้งให้เป็นรัชทายาทแล้วนั้น เขาจึงจำเป็นต้องตื่นแต่เช้า เพื่อเข้าร่วมว่าราชการเช่นเดียวกับฉีอ๋อง เพื่อเป็นการแบ่งเบาราชกรณียกิจของเสด็จพ่อร่างสูงรั้งแม่นางน้อยในอ้อมแขนมากอดอย่างอาลัยอาวรณ์ เขาซุกใบหน้าลงในซอกคอที่ปรากฏแต่รอยจูบจากฝีปากของเขา สูดดมกลิ่นดอกเหมยของนางเข้าเต็มปอดให้ตายเถอะ มีฉินเจียวเยี่ยนอยู่ในอ้อมแขนบนเตียงอุ่น ๆ เช่นนี้ แล้วข้าจะตัดใจไปทำงานได้อย่างไรกัน?เสด็จพ่อ ข้าขอลาออกได้หรือไม่?เฮ้อ…เซียวชิงเฟิงกดจูบลงบนไหล่เนียนเป็นการทิ้งท้าย ก่อนจะถอยตัวออกจากผ้าห่มผืนหนาอย่างเงียบเชียบ เพื่อไม่ให้รบกวนใครอีกคนที่กำลังหลับใหลอยู่ในห้วงนิทราเซียวชิงเฟิงลุกขึ้นแต่งตัว แล้วจึงไปขึ้นรถม้ามุ่งตรงเข้าสู่วังหลวง โดยมีหยางเซิงและตงไฮ่คอยควบม้าดูแลความปลอดภัยอยู่ข้าง ๆเมื่อยามซื่อ ไท่จื่อเฟยจึงได้ลืมตาตื่นขึ้นมา ชุนเถาและชุนหลิ่วจึงได้เข้ามาปรนนิบัติตามปกติ ก่อนจะมีสาวใช้นางหนึ่