All Chapters of พระชายาของท่านอ๋องธงแดง NC: Chapter 211 - Chapter 220

“เยี่ยนเยี่ยน!” เสียงเรียกชื่อของนางดังขึ้น ทำให้ฉินเจียวเยี่ยนลอบกลอกตามองบนเหตุใดวันนี้ ตำหนักบูรพาจึงมีแขกมาเยี่ยมเยียนมากมายนัก?“ลี่เอ๋อร์” ฉินเจียวเยี่ยนเรียกสหาย ก่อนจะเห็นเมิ่งลี่ที่เดินตามหลังสาวใช้เข้ามาด้วยใบหน้าบูดบึ้ง “เกิดสิ่งใดขึ้นรึ?”“เฮ้อ” เมิ่งลี่ถอนหายใจเฮือกใหญ่ ขณะที่ทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้ข้างสหาย “ที่จวนมีปัญหาเล็กน้อยน่ะ”“หากเล็กน้อยจริง เจ้าคงไม่ถอนหายใจแรงปานนี้หรอกกระมัง”ฉินเจียวเยี่ยนรู้จักเมิ่งลี่ดีกว่าผู้ใด เพราะพวกนางเติบโตมาด้วยกันตั้งแต่วัยเยาว์ แม้ว่า ทุกคนจะกล่าวว่า พวกนางคือตุ๊กตากระเบื้องที่มีเพียงรูปโฉมงดงาม แต่ไร้ความสามารถอย่างที่แม่นางในห้องหอพึงมีแต่เมิ่งลี่นั้น มีจิตใจที่บริสุทธิ์ มอบความจริงใจให้แก่ผู้อื่น เป็นห่วงเป็นใยคนรอบตัวเสมอ นางมองว่า ปัญหาของทุกคนที่นางรัก ก็ล้วนแต่เป็นปัญหาของนางด้วย“ก็ท่านอารองของข้าน่ะสิ” เมิ่งลี่เอ่ยขึ้นฉินเจียวเยี่ยน เจ้าก็ไม่เปิดโอกาสให้ข้าได้หลอกถามเลยรึ?“ช่วงนี้ ท่านอารองของข้าติดพันกับนางโลม จนทะเลาะกับท่านอาสะใภ้รองเกือบทุกวัน”“ท่านอารองของเจ้า มิใช่ว่า เป็นคนรักครอบครัวมากรึ?” ฉินเจียวเยี่ยนถามพลาง

“เชิญคุณชายทั้งสองเจ้าค่ะ” เสียงหวานไพเราะเสนาะหูดังขึ้นทันทีที่ฉินเจียวเยี่ยนและเมิ่งลี่ก้าวเข้าไปในหออวี่หลิน บรรยากาศภายในหอนั้นอบอวลไปด้วยกลิ่นหอมของกำยานอ่อนๆ ผสมกับกลิ่นน้ำอบของสตรี พร้อมด้วยเสียงเพลงที่บรรเลงอย่างแผ่วเบา  เมื่อนางโลมหน้าประตูหออวี่หลินเห็นแขกผู้มาใหม่ “ข้าน้อยชื่อ ชิงเหลียน ไม่ทราบว่า คุณชายทั้งสองจองห้องไว้แล้วหรือไม่เจ้าคะ?”“ข้าจองห้องชั้นสองทางทิศเหนือไว้แล้ว” ฉินเจียวเยี่ยนดัดเสียงให้ทุ้มต่ำชิงเหลียนต้อนรับยิ้มแย้ม ก่อนจะผินหน้าไปทางเมิ่งลี่ “มิทราบว่า คุณชายท่านนี้ ฝากหมวกไว้ที่ข้าน้อยดีหรือไม่เจ้าคะ?”ด้วยฉินเจียวเยี่ยนให้เมิ่งลี่สวมหมวกแบบชาวยุทธ์ที่มีลักษณะเป็นงอบและมีผ้าโปร่งสีขาวหลายชั้นครอบลงมา ทำให้ชิงเหลียนเห็นหน้านางได้ไม่ชัดเจนเท่าใด“ไม่ต้อง” เมิ่งลี่ตอบกลับด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำและแผ่วเบา ราวกับกำลังเคร่งเครียดกับชีวิตจนไม่มีแก่ใจจะพูดคุยฉินเจียวเยี่ยนจึงได้รีบเอ่ยกลบเกลื่อนอย่างแนบเนียน เพื่อไม่ให้เป็นที่ผิดสังเกต นางแสร้งยกมือขึ้นป้องปากกระซิบเสียงเบา “ฮูหยินของพี่ชายของข้าค่อนข้างขี้โมโห ดังน

สิ้นเสียงตะโกนเรียกชื่ออีกฝ่าย กระเบื้องหลังคาแผ่นหนาก็พลัดตกลงมาแตกกระจายข้างฝ่าเท้าของหลิงซื่อจื่อ ทั้งสองต่างกระโดดหลบเศษกระเบื้องที่คมกริบกันพัลวันใต้เท้าฟางรีบเงยหน้าขึ้นมองบนหลังคา รูโหว่จากแผ่นกระเบื้องเมื่อครู่ ทำให้เขามองเห็นเงาคนกระโจนเร้นผ่านไปอย่างแจ่มชัด “บัดซบ! มีคนแอบฟัง!”“จับตัวมันมาให้ได้!!” หลิงซื่อจื่อตะโกนสั่งองครักษ์ของจวนจงเซิ่งโหว เส้นเงาหลายสายกระโจนติดตามร่างผู้ดักฟังไปในทันที“ซวยแท้ ๆ หากมีผู้ใดรู้ว่า ข้าลักลอบนำยาวิเศษของแคว้นต้าถังมาขายให้เจ้าเช่นนี้” ใต้เท้าฟางเริ่มกังวลใจอย่างเห็นได้ชัด “ฝ่าบาทย่อมไม่ปล่อยข้าไปเป็นแน่”หลิงซื่อจื่อกลับมีท่าทีที่ใจเย็นกว่า “มิต้องกังวลไป หออวี่หลินที่ข้าสั่งปรับปรุงขึ้นมาใหม่ ไม่สามารถเล็ดลอดออกไปได้ง่ายถึงเพียงนั้นหรอก”และเป็นจริงอย่างที่หลิงซื่อจื่อกล่าว บุรุษชุดดำที่แอบดักฟังความเมื่อครู่เร่งใช้กำลังภายใน กระโดดตัวเบาจากหลังคาเรือนเล็กที่อยู่ด้านในสุดของหออวี่หลิน เร้นผ่านยอดไม้ หวังทะลุอาคารไม้ด้านหน้าออกไปในขณะที่เขาแตะปลายเท้าลงบนกิ่งไม้ก็ไปแตะโดนกลไกที่ซ่อนอยู่ ลูกธนู

‘ลี่เอ๋อร์ เจ้ารู้หรือไม่? เหตุใดบุรุษจึงนิยมชมชอบนางโลมจากต่างแดนของหออวี่หลินนัก?’ เสียงของฉินเจียวเยี่ยนดังขึ้นมาในความคิด ในขณะที่เมิ่งลี่ส่ายหน้าอย่างจนปัญญา ‘เพราะนางโลมจากต่างแดนมีความกล้ามากกว่าแม่นางในแคว้นต้าเซี่ยเยี่ยงเราอย่างไรเล่า’เมิ่งลี่ถามด้วยความสงสัยในความทรงจำนั้น ‘พวกนางมีความกล้ามากกว่าอย่างไร?’‘พวกนางกล้าเปิดเผยผิวพรรณ สวมอาภรณ์น้อยชิ้น กล้าส่งสายตายั่วยวนบุรุษ ยินยอมให้บุรุษล้วงลึก ลูบคลำอย่างไม่เขินอาย ทอดกายแนบชิดสนิทสนม ซึ่งแม่นางต้าเซี่ยอย่างพวกเราไม่กล้าหรอก’ร่างกายของนางเคลื่อนไหวเร็วกว่าความคิด เมิ่งลี่ผุดลุกขึ้นยืนด้วยความเด็ดเดี่ยว สองมือถอดเข็มขัดที่คาดเอวออก เตรียมรั้งเสื้อคลุมตัวนอกลง“เจ้าจะทำสิ่งใดกัน?” กู้เหวยถามด้วยความตกตะลึง สองมือหยาบกร้านรีบคว้าข้อมือเล็กของเมิ่งลี่ไว้เพื่อหยุดนางไว้ แต่กลับถูกนางปัดมือออกอย่างไม่ลังเล“พี่กู้เหวย อย่าเพิ่งซักไซ้ให้มากความ” เสื้อคลุมตัวนอกถูกเมิ่งลี่ถอดทิ้งลงบนพื้น เผยให้เห็นชุดนางโลมจากต่างแดนตัวบางที่ปกปิดเพียงช่วงเนินเนื้อกลางลำตัว อวดผิวเนียนละเอียดทั้งไหล่กลมกลึง ท

“อ๊ะ! พวกเจ้าเป็นผู้ใดกัน? กล้าดีอย่างไรจึงบุกเข้ามาในห้องของพวกข้า” เสียงทุ้มต่ำเช่นคนดัดเสียงของฉินเจียวเยี่ยนดังขึ้น ก่อนที่ร่างหนุ่มน้อยที่เพิ่งผ่านวัยสวมกวานได้ไม่นานจะปรากฏขึ้นที่ด้านหลังพวกเขาทั้งสอง “ห้องนี้ ข้าและพี่ชายจองไว้แล้ว พวกเจ้าเข้ามาได้อย่างไร?”ฉินเจียวเยี่ยนร้องถามเสียงดัง ด้วยเกรงว่า บุรุษทั้งสองจะทำให้เมิ่งลี่ สหายรักของนางต้องตกใจ โดยที่ชายทั้งสองยังคงยืนบังอยู่หน้าห้อง“เมื่อครู่ พวกข้าเห็นว่ามีคนร้ายลอบเข้ามา จึงได้มาตรวจดูความปลอดภัยของนายท่านขอรับ” สือโถวรีบตอบอย่างนอบน้อมฉินเจียวเยี่ยนสังเกตว่า ทั้งสองคนตรงหน้าสวมใส่อาภรณ์เฉกเช่นคนดูแลความปลอดภัย อีกทั้งยังไม่มีอาการร้อนรน จึงเริ่มเบาใจ คิดว่า เมิ่งลี่คงไม่มีอันตรายใดนางจึงโบกมือขับไล่บุรุษทั้งสองให้หลบทาง “หากห้องข้าไม่มีสิ่งใดแล้ว พวกเจ้าก็จงไปเสีย”ชายกำยำสองนายก้าวเท้าถอยหลังหลบไปคนละทาง เปิดโอกาสให้ฉินเจียวเยี่ยนเดินเข้าห้องรับรอง “อย่ามาขวางเวลาสำราญ…”หื้ม!?เหตุใดจึงได้มีเมิ่งลี่สองคน???ดวงตาจิ้งจอกเบิกกว้าง เมื่อเห็นภาพตรงหน้า สหายรักของ