บททั้งหมดของ พระชายาของท่านอ๋องธงแดง NC: บทที่ 271 - บทที่ 280

ฉินเจียวเยี่ยนกลับเข้ามาอยู่ในเรือนอี้หงที่คุ้นเคย เมื่อได้เวลา แม่นมก็พาเซียวชิงเจ๋อมาส่งให้ เพราะฉินเจียวเยี่ยนมีความคิดแบบแม่ในสมัยใหม่ที่ต้องการให้ลูกได้น้ำนมจากอกแม่ เพราะน้ำนมของแม่มีสารอาหารที่เหมาะสมและครบถ้วนกับลูกน้อยช่วงที่นางอยู่ไฟ ทำให้ร่างกายของนางกลับมาสมบูรณ์แข็งแรงขึ้นมาก สัดส่วนรูปร่างเข้าที่ดั่งเดิม อาจจะมีเพียงช่วงหน้าอกที่อวบอิ่มกว่าเดิมด้วยร่างกายที่ต้องการให้นมบุตรฉินเจียวเยี่ยนถอดเสื้อคลุมลง ก่อนจะรับเซียวชิงเจ๋อที่นอนตาแป๋ว โบกไม้โบกมือไปมา ยิ่งได้เห็นหน้ามารดาก็ยิ้มแย้มอย่างยินดี เพราะรู้ว่าใกล้จะได้เวลาที่เขาจะอิ่มท้องแล้วทันทีที่ได้เห็นทรวงอกกลมกลึงของมารดา เด็กน้อยก็รีบอ้าปากงับยอดถันเข้าปาก น้ำนมไหลผ่านเข้าปากตามแรงดูด ฝ่ามือกลม ๆ ป้อม ๆ วางแหมะลงบนเนินอกของนางอย่างเป็นเจ้าข้าวเจ้าของ ฉินเจียวเยี่ยนก้มมองด้วยความเอ็นดู “เจ้าตะกละเอ๊ย!”คำบ่นแผ่วเบาของไท่จื่อเฟย ทำให้ชุนเถา ชุนหลิ่ว และแม่นมที่ยืนอยู่อมยิ้มไปกับความน่ารักของสองแม่ลูกประตูเรือนอี้หงเปิดและปิดอย่างแผ่วเบา ร่างเจ้าของเรือนอีกคนเดินเข้ามาอย่างเงียบเชียบ

เมื่อเห็นดวงตาจิ้งจอกปรือมอง ดวงหน้าหวานแดงก่ำพยักหน้าเล็กน้อยเชิงอนุญาต เขาก็รีบลุกขึ้น ผลักดันร่างบางให้ขึ้นไปนอนบนเตียงกว้าง มือหนาทำงานอย่างฉับไว กระตุกปมผ้าช่วงล่างให้คลายออก เปิดเปลือยผิวขาวเนียนทุกอณูเขารู้สึกว่า ฉินเจียวเยี่ยนสวยเปล่งปลั่งมากกว่าที่เคย ยิ่งได้เห็นใบหน้าหวานเผยอริมฝีปากยั่วเย้า เสือร้ายในตัวก็ราวกับจะกระโจนออกมาขยำนางให้จมเขี้ยว“ท่านพี่...” เสียงหวานครางแผ่วเบา เสียงที่เขาคุ้นเคยแต่ไม่ได้ยินมานานหลายเดือนราวกับยากระตุ้นกำหนัดชั้นดี ที่มีฤทธิ์แรงกว่ายาเม็ดนั้นที่นางเคยบังคับป้อนเขาเสียอีกร่างสูงคุกเข่าอยู่ที่กลางหว่างขา จัดการปลดเปลื้องอาภรณ์ของตน แล้วโยนออกนอกเตียงอย่างรวดเร็ว จนเตียงกว้างมีเพียงเสียงลมหายใจที่หอบกระชั้นของสองร่างฉินเจียวเยี่ยนปรือตามองร่างสูงที่คุกคามอยู่อย่างหลงใหลในความหล่อเหลา แม้ว่า ชายตรงหน้าจะกลายเป็นพ่อลูกหนึ่งแล้วก็ตาม โดยที่นางเองก็ไม่รู้ตัวเลยว่า นางเองก็ถูกเขากวาดสายตาโลมเลียไปทั่วสรรพางค์แล้วเช่นกันสองมือสากจับข้อเท้าเล็กให้แยกออกจากกัน ก่อนจะถอยตัวลงต่ำ เลื่อนใบหน้าคมให้อยู่ตรงกับกลีบดอกเห

ประกายแสงสีทองทอดผ่านบานหน้าต่างทะลุเข้ามาในห้องนอนของเรือนอี้หง เสื้อผ้าอาภรณ์ของบุรุษและสตรีกระจัดกระจายอยู่บนพื้น ร่างเล็กที่ตกอยู่ในอ้อมกอดของสวามีค่อย ๆ บิดตัวอย่างเมื่อยล้าเปลือกตาขยับถี่ขึ้น ก่อนจะเห็นเพดานเรือนที่คุ้นตา ฉินเจียวเยี่ยนตื่นขึ้นมาตามเวลาของร่างกาย แม้ว่านางจะยังคงรู้สึกเมื่อยล้าจากกิจกรรมโลดโผนในยามค่ำคืนราวกับถูกฉีกทึ้งไปทั่วร่างมิรู้ว่าสวามีของนางอดอยาก กล้ำกลืนอดทนมานานเพียงใด ครั้นได้รับอนุญาตให้กิน เขาจึงได้ตะกละตะกลาม กลืนกินนางจนไม่เหลือกระดูก ช่วยนางร่วมชมลมวสันต์จนรุ่งเช้าเสียงเคาะประตูเรือนอี้หงดังขึ้นแผ่วเบา เมื่อฉินเจียวเยี่ยนรู้ดีว่า นี่เป็นเวลาที่นางจะต้องให้นมบุตรแล้ว แม้ว่า ตำหนักบูรพาจะได้เตรียมแม่นมไว้มากมาย แต่ฉินเจียวเยี่ยนก็ยังคงอยากจะให้นมบุตรด้วยตนเองมากกว่า“เข้ามาเถิด...” เสียงหวานแหบพร่า ก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบผ้าห่มผืนหนาขึ้นมาคลุมร่างเปลือยเปล่าของใครอีกคนที่นอนเบียดซุกซบอยู่กับเอวของนาง สองแขนของเขาโอบกอดนางไว้หลวม ๆสงสัยท่านพี่คงจะเหนื่อย มิเช่นนั้น ป่านนี้คงจะลุกขึ้นแล้ว…ฉินเจียวเยี่ยนร

เซียวชิงเฟิงพลิกกายลงจากเตียง ช้อนวงแขนอุ้มร่างไท่จื่อเฟยขึ้นมาในอ้อมกอด ฉินเจียวเยี่ยนเห็นทีว่าไม่น่าจะห้ามสวามีได้ จึงเอื้อมมือปลดม่านมุ้งลงครอบรอบเตียง‘อย่างน้อย ถ้าเจ๋อเอ๋อร์ตื่นขึ้นมา จะได้ไม่เห็นภาพไม่ดีไม่งามเข้า...’เซียวชิงเฟิงยิ้มกว้าง ในขณะที่ตรงดิ่งไปยังเก้าอี้ตัวใหญ่บริเวณมุมห้อง เขาทรุดตัวลงนั่ง บังคับให้ร่างแน่งน้อยนั่งคร่อมอยู่ด้านบน สองมือเริ่มเปลื้องผ้าของนางอย่างคุ้นเคย จนฉินเจียวเยี่ยนนึกฉุนแบบขำ ๆ“หม่อมฉันรู้นะเพคะ ว่าท่านพี่ชอบแกล้งเจ๋อเอ๋อร์”“หื้ม?” เซียวชิงเฟิงลากเสียงสงสัยราวกับถูกปรักปรำ แต่เมื่อสบตาแวววาวของฮูหยินที่จ้องมองมาอย่างรู้ทัน เขาจึงเลิกตีหน้าใสซื่อแล้วฟ้องอย่างตรงไปตรงมา “ก็เขามาแย่งเวลาของเจ้าไปจากข้า”ฉินเจียวเยี่ยนถอนหายใจ ยกสองแขนขึ้นคล้องคออีกฝ่าย “เจ๋อเอ๋อร์ใช้เวลาคลุกคลีใกล้ชิดอยู่กับเราไม่นานหรอกเพคะ เพียงไม่กี่ปี เมื่อเขาเติบโตขึ้น เขาก็จะติดสหาย ติดอาจารย์ แล้วก็จะห่างจากเราไปเรื่อย ๆ เองเพคะ”“...” เซียวชิงเฟิงนิ่งเงียบ “เช่นนั้น เมื่อเขาโตขึ้น ข้าจะพาเขาไปหอนางโลม”เพียะ!!

“...” ฉินเจียวเยี่ยนขมวดคิ้ว “เจ้าเพิ่มชาบูเข้าไปเช่นนั้น ลูกค้าจะไม่มึนงงสับสนหรือ?”หลี่ชิงหงเลิกคิ้วแปลกใจ “มึนงงสิ่งใด? ข้าว่า ดีมิดี ลูกค้าบางส่วนก็ตั้งใจมากินชาบูเสียด้วยซ้ำ”ฉินเจียวเยี่ยนถามอย่างสงสัย ในขณะที่คีบเห็ดขึ้นมาจากหม้อทองแดง “เจ้ารู้ได้อย่างไร?”“เฮ้อ... ข้าเป็นเจ้าของโรงน้ำชาเชิ่งเยี่ยนเกอนะ” หลี่ชิงหงเชิดหน้าขึ้นอย่างภาคภูมิใจ “ข้าดูแลที่นี่มาตั้งแต่ยามตั้งไข่ แรกเริ่มเดิมทีมีลูกค้าเสียที่ใด น้ำชาเจ้ารสเลิศมากหรือ? ขนมที่เจ้าขายแปลกประหลาดจนมีแต่ที่นี่ที่เดียวหรือ?”เมื่อเห็นฉินเจียวเยี่ยนส่ายหน้าปฏิเสธ นางจึงเอ่ยต่อ “เพราะที่นี่ไม่ได้มีสิ่งใดที่พิเศษกว่าที่อื่นเลยอย่างไรเล่า? ข้าจึงต้องมองหาจุดขายอย่างอื่นมากเพิ่มเติม”“เจ้าจึงเลือกชาบู?” ฉินเจียวเยี่ยนเลิกคิ้วบางถาม ในขณะที่แอบคีบเนื้อแพะที่หลี่ชิงหงเป็นผู้คีบลงไปต้ม“ก็ใช่น่ะสิ” หลี่ชิงหงพยักหน้าหงึกหงักกับความคิดของตน “โชคดีว่าได้อาลี่คอยช่วยเหลือด้วย นับว่านางเป็นลูกค้าคนแรกของโรงน้ำชาเชิ่งเยี่ยนเกอก็ว่าได้ นางชวนกู้ฮูหยินให้มาลิ้มลองชาบูที่นี่ก่อนเป็นรายแรก”