All Chapters of พระชายาของท่านอ๋องธงแดง NC: Chapter 261 - Chapter 270

“ไท่จื่อเพคะ” ชุนเถาเรียกเซียวชิงเฟิงที่ก้าวพรวดเข้ามาในตำหนักบูรพา ก่อนจะยื่นถาดที่มีหน้ากากทรงสุนัขจิ้งจอกสีขาวที่ปกปิดเพียงครึ่งหน้าให้แก่เขา เซียวชิงเฟิงเห็นเพียงเท่านั้นก็รู้ได้ในทันทีว่า ปัญหาแพ้ท้องของนางมีวิธีแก้ไขแล้ว เขาจึงเอื้อมมือหยิบมาสวมใส่ในทันทีอย่างไม่มีข้อซักถามหรือโต้แย้ง ในขณะที่ได้ยินเสียงชุนเถารายงานเจื้อยแจ้ว “ช่วงที่ไท่จื่อไม่อยู่ ไท่จื่อเฟยบ่นคิดถึงพระองค์อยู่ตลอดเวลาเลยเพคะ พระนางจึงได้คิดหาวิธีว่า หากไม่เห็นใบหน้าทั้งหมด ก็น่าจะพออยู่ใกล้ให้หายคิดถึงได้เพคะ” เซียวชิงเฟิงพยักหน้าอย่างเข้าใจ พลางเดินเข้าไปในห้องเสวยที่มีอาหารหอมกรุ่นวางเรียงราย ครั้นเห็นร่างบอบบางที่คิดถึงอยู่ทุกลมหายใจกำลังยืนรอต้อนรับ หัวใจที่เคยเย็นเยือกราวกับตกอยู่ในเหมันต์ฤดูกลับมาอบอุ่นด้วยรอยยิ้มลมวสันต์ของนางอีกครั้ง “ท่านพี่...” ฉินเจียวเยี่ยนสวมชุดกระโปรงหลวม ๆ ก้าวเดินไปหาสวามีที่ไม่เห็นหน้าเสียหลายวัน เซียวชิงเฟิงรีบก้าวเข้าไปหาทันที สองแขนอ้าออกกว้าง ป้องกันนางล้มลง “เสี่ยวเยี่ยน เจ้าอย่าเดินเร็วนัก” เห็นหน้ากันไม่กี่อึดใจ เขาก็ดุนางเสียแล้ว ฉินเจียวเยี่ยนเบ้ปากด้วยความน้อยใจ

“ทูลเชิญไท่จื่อและไท่จื่อเฟยประทับตรงนี้พ่ะย่ะค่ะ”“ลำบากท่านเจิ้นหย่วนโหวและกู้ฮูหยินแล้ว” เซียวชิงเฟิงกล่าวด้วยรอยยิ้ม ในขณะที่ประคองร่างบอบบางของไท่จื่อเฟย หากแต่หน้าท้องนูนเด่นชัดให้นั่งลงบนเก้าอี้บริเวณด้านหน้าสุดของห้องโถงใหญ่ในการทำพิธีเคารพฟ้าดินและบรรพบุรุษที่นั่งปูด้วยผ้าไหมเนื้อดี มีเบาะรองนั่งนุ่มสบาย ทำให้ฉินเจียวเยี่ยนขยับตัวหาตำแหน่งที่นั่งให้สบายตัว ด้วยครรภ์ที่ใหญ่ ทำให้ช่วงหลังนางขยับตัวได้ค่อนข้างลำบาก ดีว่าอาการแพ้ท้องที่เหม็นหน้าสามีได้หายไปแล้ว เซียวชิงเฟิงจึงสามารถเข้ามาดูแลนางได้เต็มที่เจิ้นหย่วนโหวส่ายหน้า “การที่ไท่จื่อและไท่จื่อเฟยเสด็จมาร่วมงานแต่งของบุตรชายของกระหม่อมก็นับว่าเป็นเกียรติสูงสุดของตระกูลแล้วพ่ะย่ะค่ะ”“ลำบากไท่จื่อเฟยมากแล้วเพคะ” กู้ฮูหยินบอกด้วยรอยยิ้มเอ็นดู “หากไท่จื่อเฟยประสงค์สิ่งใด บอกมาเลยนะเพคะ หม่อมฉันจะรีบจัดเตรียมถวาย”ฉินเจียวเยี่ยนอมยิ้ม พลางลูบท้องที่มีอายุครรภ์เจ็ดเดือนไปมา “ข้าเริ่มหิวอีกแล้ว รบกวนกู้ฮูหยินจัดหาของว่างให้ข้าสักหน่อยเถิด”“ได้เลยเพคะ” กู้ฮูหยินกลั้วหัวเราะแผ่วเบา ก่อ

วันเวลาพัดผ่านไปสองเดือนอย่างรวดเร็ว แม้ว่าเรือนร่างของฉินเจียวเยี่ยนจะยังคงบอบบาง แต่ครรภ์ของนางกลับใหญ่ขึ้นเรื่อย ๆ ด้วยการดูแลทะนุถนอมเป็นอย่างดีจากเซียวชิงเฟิงหลังจากที่อายุครรภ์ของฉินเจียวเยี่ยนล่วงเข้าเดือนแปดย่างเข้าเดือนเก้า ใกล้ถึงกำหนดคลอดที่หมอหลวงและหมอตำแยต่างคาดการณ์ไว้ เซียวชิงเฟิงก็ทูลขอพระบรมราชานุญาตจากฮ่องเต้เจิ้นหลงในการตรวจฎีกาที่ตำหนักบูรพาแทนจนกว่าฉินเจียวเยี่ยนจะอยู่ไฟเป็นระยะเวลาหนึ่งร้อยวันเสร็จสิ้นคงไม่ต้องคาดเดากันว่า ฮ่องเต้เจิ้นหลงจะมีพระพักตร์เช่นไร แต่สุดท้าย ฝ่าบาทก็ไม่อาจหักพระทัยเขวี้ยงฎีกาใส่หน้าพระราชโอรสองค์โปรดองค์นี้ได้ ทำได้เพียงกัดพระทนต์อนุญาตไปอย่างจำพระทัยแม้ว่า พระราชนัดดาที่ใกล้ประสูติพระองค์นี้ จะมิใช่พระราชนัดดาองค์แรกของฮ่องเต้เจิ้นหลง หากแต่เป็นพระราชนัดดาที่ประสูติจากไท่จื่อ ที่มีสายเลือดของชุยเสียนเฟย สนมที่ทรงรักมากที่สุด ฮ่องเต้เจิ้นหลงจึงแทบจะตามใจทุกอย่างเซียวชิงเฟิงคิดคำนวณเตรียมการทุกอย่างไว้อย่างพร้อมสรรพ จัดเตรียมห้องเตรียมคลอดให้พร้อมใช้งานตลอดเวลา บรรดาหมอตำแยและหมอหลวงพำนักรอที่ตำหนักบูรพ

บานประตูห้องเตรียมคลอดปิดลง เซียวชิงเฟิง หลินซื่อ และฉินเยี่ยนฟางยืนรออยู่ที่หน้าห้องอย่างเป็นกังวล เสียงร้องครวญครางของฉินเจียวเยี่ยนดังก้องอยู่ในห้องอย่างน่าหวาดกลัวหลินซื่อได้ยินเช่นนั้น ก็กลัวว่า จะทำให้ฉินเยี่ยนฟางหวาดกลัวการคลอดบุตรไปด้วย จึงเรียกชุนหลิ่วให้มาพาฉินเยี่ยนฟางไปพักที่ศาลากลางสวนเสียก่อนภายในห้องเตรียมคลอดตกแต่งด้วยผ้าขาวสะอาดตาและฉากกั้นที่กางออก เพื่อความเป็นส่วนตัวและความสะอาด แม้แต่แสงเทียนก็ถูกลดทอนลงเหลือเพียงความสลัวหมอตำแยมากประสบการณ์สองนาง และสาวใช้อีกหลายคน วิ่งวุ่นกันอยู่ในห้องอย่างตึงเครียด ใบหน้าของพวกนางเต็มไปด้วยเหงื่อและแววความกังวลทันทีที่ไท่จื่อเฟยถูกประคองวางลงบนเตียงที่ปูด้วยผ้าขาวสะอาด นางกำนัลก็รีบถอยออกไปยืนล้อมวงอย่างเงียบเชียบ เหลือเพียงหมอตำแยผู้สูงวัยสองนางที่ก้าวเข้ามาใกล้หมอตำแยผู้หนึ่ง ใบหน้าเปื้อนริ้วรอยแห่งประสบการณ์ ความกังวลฉายชัดในแววตา ขณะที่นางค้อมตัวลงข้างเตียง มือเหี่ยวย่นแต่แผ่วเบาของนางค่อย ๆ สอดเข้าไปใต้ผ้าห่มที่คลุมร่างของไท่จื่อเฟย เพื่อคลำตรวจบริเวณพระครรภ์อย่างพิถีพิถัน หมอตำแยห

ข่าวของไท่จื่อเฟยที่ให้ประสูติพระราชนัดดาองค์ใหม่ของฮ่องเต้เจิ้นหลงแพร่กระจายไปทั่ว ส่วนหนึ่งด้วยคำสั่งของเซียวชิงเฟิงที่ต้องการโอ้อวดบุตรชายของตน ทำให้บรรดาขุนนางและแม่ทัพต่างมาที่ตำหนักบูรพา เพื่อแสดงความยินดีและมอบของขวัญ หวังกระชับความสัมพันธ์แม้แต่ฮ่องเต้เจิ้นหลงก็ยังปลื้มปีติสั่งให้โจวกงกงมามอบของรางวัลให้แก่ไท่จื่อเฟยและพระราชนัดดาองค์ใหม่หลายสิบหีบ อีกทั้งยังตั้งพระนามให้เรียบร้อยว่า เซียวชิงเจ๋อเป็นการสร้างความขุ่นเคืองให้แก่เซียวชิงเฟิงเป็นอย่างมาก เพราะเขาต้องการที่จะใช้วันเวลาดี ๆ ร่วมกับพระชายา เพื่อเลือกชื่อที่ชอบให้แก่บุตรชาย หากแต่ถูกเสด็จพ่อปาดหน้า ตั้งชื่อให้เสร็จสรรพแต่อย่างไรก็ดี หลังเซียวชิงเจ๋อเกิดได้เพียงวันเดียว เซียวชิงเฟิงก็ถือโอกาสพาเขาขึ้นรถม้าในระหว่างที่ฉินเจียวเยี่ยนกำลังหลับพักผ่อน มาให้เสด็จปู่ทอดพระเนตรถึงวังหลวงอย่างเอาอกเอาใจเพียงได้เห็นใบหน้าเล็กจิ้มลิ้มของเซียวชิงเจ๋อ ฮ่องเต้เจิ้นหลงก็หลงรัก อุ้มไว้ในอ้อมแขนมิปล่อย ตามคำโบราณว่า อุ้มหลานมิอุ้มลูกโดยแท้“เจ๋อเอ๋อร์ ช่างเลี้ยงง่ายนัก” ฮ่องเต้เจิ้นหลงตรัสขึ้น