บททั้งหมดของ พระชายาของท่านอ๋องธงแดง NC: บทที่ 251 - บทที่ 260

“เพราะเสด็จพี่สามารถติดต่อกับแม่ทัพหน้ากากเหล็กและกองทัพเงาพยัคฆ์ได้เช่นนี้นี่เอง” ฉีอ๋องเอ่ยขึ้นมาอย่างนึกขึ้นได้ “ท่านพี่จึงสามารถหลอกเสด็จพี่รองได้อย่างง่ายดาย”เพียงประโยคเดียวของฉีอ๋อง ทำให้ทุกคนฉุดคิดถึงวันที่ดูแคลนเฟิงอ๋องว่าสามารถหลอกคนที่ปราดเปรื่องเช่นหมิงอ๋องได้อย่างไร จนถึงวันนี้ทุกคนก็ได้รับคำตอบเป็นที่เรียบร้อยแล้วเฟิงอ๋องมิได้หลอกหมิงอ๋อง โดยไร้แก่นสารหรือความจริง หากแต่แม่ทัพหน้ากากเหล็กและกองทัพเงาพยัคฆ์สมรู้ร่วมคิดและให้การสนับสนุนด้วยต่างหาก ดังนั้น อุบายนี้จึงสมจริงและทำให้หมิงอ๋องหลงเชื่อได้อย่างสนิทใจ!!เสียงขุนนางและแม่ทัพต่างอื้ออึงขึ้นมาอีกครั้ง บทสนทนาต่างไปในทิศทางเดียวกันว่า เซียวชิงเฟิงมีความสามารถและเหมาะสมกับตำแหน่งไท่จื่อนี้เป็นอย่างมาก“เอาล่ะ” ฮ่องเต้เจิ้นหลงดึงบทสนทนาที่เริ่มออกนอกลู่นอกทางให้กลับมาอีกครั้ง “เจ้าจงรายงานผลของคดีนี้ออกมา”“พ่ะย่ะค่ะ เสด็จพ่อ” เซียวชิงเฟิงขานรับ “ตามที่ทุกคนทราบดีว่า หออวี่หลินมีการผสมยาที่มีฤทธิ์ทำให้คนมึนเมาและคลุ้มคลั่งได้ ซึ่งยานี้ก็คือ ยาวิเศษของแคว้นต้าถัง”เสียงฮือฮาเ

เสียงโขกศีรษะของจงเซิ่งโหวดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง เลือดสีแดงไหลอาบหน้าผากปูดโปนน่ากลัว หากแต่จงเซิ่งโหวก็ยังไม่มีทีท่าจะหยุดยั้ง โดยที่ฮ่องเต้เจิ้นหลง เซียวชิงเฟิง รวมถึงทุกคนในท้องพระโรงก็ไม่มีผู้ใดเอ่ยห้ามปรามเลือดสีแดงจากศีรษะของจงเซิ่งโหวเพียงผู้เดียว ไม่อาจชดใช้เลือดสีแดงสดของทหารและราษฎรบริสุทธิ์ที่เจิ่งนองไปทั่วแผ่นดินในสงครามแดนเหนือนั้นได้เลย!!“ฝ่าบาท!!” เสียงของกู้เหวยดังขึ้นมาที่หน้าประตูท้องพระโรง ปรากฏร่างแม่ทัพที่ชุดเกราะเปรอะเปื้อนเลือดไปทั้งตัว เขาก้าวเข้ามาคุกเข่าข้างจงเซิ่งโหว พลางประสานมือรายงาน “ทูลฝ่าบาท กระหม่อมได้นำกำลังพลไปล้อมจับหลิงอี้ชวนแล้ว หากแต่อีกฝ่ายไม่ยอมจำนน สั่งให้องครักษ์ของจวนคุ้มกันเขาหลบหนีออกจากจวน”“กระหม่อมจึงจำเป็นต้องใช้กำลังเข้าจับกุม ในขณะที่องครักษ์ของจวนถ่วงเวลาพวกกระหม่อมอยู่ หลิงอี้ชวนฉวยโอกาสควบม้าหลบหนี พลธนูของกระหม่อมจึงได้ยิงธนูหลายดอกติดต่อกันจนเขาสิ้นชีพบนหลังม้าพ่ะย่ะค่ะ!!”สิ้นคำรายงานของกู้เหวยก็ทำให้จงเซิ่งโหวที่คุกเข่าอยู่ข้างกันหยุดโขกศีรษะ ดวงตาแก่ชราเบิกกว้าง เมื่อรับรู้ได้ว่า บุตรชายคนโตของ

ก่อนที่ฮ่องเต้เจิ้นหลงจะได้ตรัสสิ่งใด เซียวชิงเฟิงก็รีบเอ่ยแทรกขึ้นมา“เสด็จพ่อ บัดนี้ คดีวางยาของหออวี่หลินก็ได้รับความคลี่คลายแล้ว สามารถจับกุมและลงโทษผู้ร้ายแล้ว กระหม่อมจึงอยากจะขอทูลลาพักฟื้นร่างกายพ่ะย่ะค่ะ”ฮ่องเต้เจิ้นหลงพยักพักตร์อนุญาต “ได้สิ เราอนุญาต เจ้าก็จงลาพักสักวันสอง...”“ห้าวันพ่ะย่ะค่ะ” เซียวชิงเฟิงเอ่ยขัดขึ้นมาในทันใด “เมื่อครู่ หมอหลวงแจ้งว่า กระหม่อมต้องงดใช้มือสามถึงห้าวัน เพื่อให้บาดแผลได้สมานแผลเต็มที่พ่ะย่ะค่ะ”ฮ่องเต้เจิ้นหลง “???”“หากมือของกระหม่อมพักฟื้นและหายได้เร็วขึ้น กระหม่อมก็จะสามารถกลับมาทำงานให้แก่ราษฎรได้เร็วขึ้นด้วยพ่ะย่ะค่ะ ขอเสด็จพ่อโปรดพิจารณาด้วยเถิด”พระอุระของฮ่องเต้เจิ้นหลงกระเพื่อมขึ้นลงถี่ ๆ อย่างไม่ทราบสาเหตุเหตุใดข้าจึงรู้สึกโมโหหนักกว่าเรื่องของหลิงอี้ชวนเมื่อครู่อีกนะ?“ไม่เพียงเท่านั้น เสด็จพ่อ กระหม่อมรู้สึกวิงเวียนศีรษะ คล้ายจะมีไข้ด้วยพ่ะย่ะค่ะ” ดวงตาดอกท้อปราดมองไปยังหมอหลวงที่สะดุ้งสุดตัว เมื่อสบตาคมคู่นั้นหมอหลวงรีบคุกเข่าทูลฮ่องเต้เจิ้นหลงทันที “เอ่อ ฝ่าบาท

เมื่อเวลาล่วงเข้ายามโหย่ว ไท่จื่อเฟยจึงได้เสด็จกลับถึงตำหนักบูรพา สาวรับใช้รีบเข้ามารายงานฉินเจียวเยี่ยนในทันที“ทูลไท่จื่อเฟย ไท่จื่อกำลังรอเสวยมื้อค่ำร่วมกันที่ห้องอาหารเพคะ”ฉินเจียวเยี่ยนเลิกคิ้วขึ้นสูง พึมพำกับตนเอง “วันนี้ มิใช่ตัดสินโทษของหลิงซื่อจื่อหรอกหรือ? เหตุใดท่านพี่จึงกลับมาเร็วนัก”สองมือเล็กยกชายกระโปรงขึ้นสูง เร่งก้าวเท้าตรงไปยังห้องอาหาร จึงได้เห็นโต๊ะอาหารขนาดใหญ่ตั้งอยู่กลางห้อง บรรดาอาหารเลิศรสมากมายถูกจัดวางอย่างประณีตไอน้ำจาง ๆ ลอยกรุ่นจากซุปหูฉลามน้ำแดงที่อยู่ในชามกระเบื้อง ปลาหิมะนึ่งซีอิ๊วที่ยังคงความร้อน บนโต๊ะยังมีผักสดนานาชนิดที่ถูกแกะสลักเป็นรูปดอกไม้ประดับจานอย่างสวยงามร่างสูงในชุดสีดำสง่างามนั่งอยู่ตรงหัวโต๊ะ ดวงตาคมกริบของเขาไม่ได้สนใจอาหารตรงหน้าแม้แต่น้อย แต่กลับจับจ้องไปที่ประตูทางเข้าอย่างใจจดใจจ่อ จนเมื่อได้เห็นฉินเจียวเยี่ยนปรากฏตัวขึ้น ริมฝีปากที่เคยเป็นเส้นตรงกลับวาดเป็นเส้นโค้งในทันที“เสี่ยวเยี่ยน” เสียงทุ้มต่ำเอ่ยเรียกชื่อของนางอย่างคิดถึง กอปรกับร่างกำยำที่ผุ

“ถวายบังคมเสด็จพ่อพ่ะย่ะค่ะ” เสียงถวายบังคมดังขึ้น ทำให้ฮ่องเต้เจิ้นหลงต้องเงยพระพักตร์ขึ้นจากกองฎีกา จึงได้เห็นหน้าบูดบึ้งขององค์รัชทายาทที่เพิ่งส่งคนมาทูลรายงานข่าวดีว่า ไท่จื่อเฟยทรงพระครรภ์แล้วอีกทั้งยังกล้าทูลขอลาพักงานอีกเก้าเดือน ทำพระองค์กริ้วจนกวาดกองฎีกาบนโต๊ะลงกระจายเกลื่อนพื้น ลำบากโจวกงกงและบรรดาขันทีต้องวิ่งเก็บฎีกาขึ้นมาเรียงบนโต๊ะใหม่หากแต่ยังไม่พ้นชั่วยามเดียว เจ้าตัวปัญหาก็กลับมาคุกเข่าตรงหน้าเขาถึงห้องทรงอักษรในตำหนักทรงงาน“ครั้งนี้ เจ้าจะมาทูลขอสิ่งใดอีกเล่า?” ฮ่องเต้เจิ้นหลงตรัสถามอย่างหวาดระแวง “ข้าก็อนุญาตให้เจ้าลาพักงานเก้าเดือนไปแล้วมิใช่รึ?”ยิ่งได้ยินเช่นนั้น ใบหน้าของเซียวชิงเฟิงก็ยิ่งบึ้งตึงหนักขึ้น แผ่รังสีขุ่นเคืองจนทุกคนที่อยู่ในห้องรู้สึกร้อน ๆ หนาว ๆเซียวชิงเฟิงกัดฟันแน่น ขมวดคิ้วมุ่น ก่อนจะเอ่ยเสียงต่ำ “กระหม่อมได้รับแต่งตั้งให้เป็นรัชทายาท การลาพักงานเก้าเดือนนั้น นับว่าไม่สมควรเป็นอย่างยิ่ง ดังนั้น เพื่อที่จะแบ่งเบาราชกรณียกิจของเสด็จพ่อ กระหม่อมจึงตั้งใจมาช่วยสะสางงานพ่ะย่ะค่ะ”ฮ่องเต้เจิ้นหลง “???”