All Chapters of พระชายาของท่านอ๋องธงแดง NC: Chapter 321 - Chapter 330

เสียงกรีดร้องของหลู่ซูเฟยแหลมสูงดังไปทั่วบริเวณ เมื่อถูกขันทีองครักษ์เข้าจับกุม“หนิงเถียนหลัน! เจ้ากล้าดีอย่างไรจึงมาจับข้า!” หลู่ซูเฟยร้องถาม “เพียงแค่คำปรักปรำของนางทาสชั้นต่ำนั่นนางเดียว เจ้าก็เชื่อมันรึ? ปล่อยข้า!”มุมปากของหนิงกุ้ยเฟยกระตุก โมโหจัดจนถึงขั้นกล้าเรียกนามข้าเลยรึ?แต่หนิงกุ้ยเฟยหมดความสนใจในตัวหลู่ซูเฟยแล้ว นางพยักหน้าให้ลากตัวซือหมัวมัวออกไปก่อน ขันทีองครักษ์รีบนำผ้ามาอุดปากซือหมัวมัวแล้วลากออกไป ทิ้งซูหลินที่โดนตบจนหน้าบวมช้ำ ดวงตาม่วงช้ำเป็นวงไว้ตรงนั้นซูหลินหอบหายใจ ริมฝีปากแตกจนเลือดไหลซิบ มองเห็นรองเท้าปักลายที่มาหยุดยืนอยู่ตรงหน้า นางค่อย ๆ เงยหน้าขึ้นมองตามชายกระโปรงไปถึงดวงหน้าสูงศักดิ์เรียบเฉยของหนิงกุ้ยเฟยที่กดสายตาลงมอง“ข้าสามารถช่วยเจ้าให้รอดได้” หนิงกุ้ยเฟยเอ่ยขึ้น “หากเจ้ามิได้เป็นผู้สั่งการ หากแต่ถูกบังคับให้ทำโดยมิยินยอม ข้าก็พอจะหาทางรอดให้เจ้าได้”“ทะ... ท่านต้องการสิ่งใด?” ซูหลินถามอย่างกระท่อนกระแท่น ดวงตาว่างเปล่ากลับมาเปี่ยมด้วยความหวังที่จะรอดชีวิตอีกครั้ง ท่ามกลางเสียงด่าทอของหลู่ซูเฟยที่ต้องการ

“ฝ่าบาท!!” หลู่ซูเฟยกรีดร้อง “อวิ๋นเอ๋อร์มิได้รู้เรื่องอันใดด้วยนะเพคะ ฝ่าบาท โปรดละเว้นชีวิตอวิ๋นเอ๋อร์ด้วยเพคะ!!”หลู่ซูเฟยสะบัดขันทีองครักษ์ที่จับนาง โขกศีรษะจนเลือดชุ่ม เอ่ยอ้อนวอนให้ฮ่องเต้เจิ้นหลงปล่อยเซียวชิงอวิ๋น โอรสของนางไป “ได้โปรดเถิดเพคะ!! ฝ่าบาท! อวิ๋นเอ๋อร์เป็นโอรสของพระองค์นะเพคะ!”“เฮอะ! เจ้ายังรู้ว่าอวิ๋นเอ๋อร์เป็นโอรสของเรา” ฮ่องเต้เจิ้นหลงแค่นเสียง “แล้วโอรสธิดาที่เจ้าฆ่าแม่ของพวกเขาไป แล้วหวังทำลายชีวิตของพวกเขาต่อ พวกเขามิใช่โอรสธิดาของเราอย่างนั้นหรือ!?”ฮ่องเต้เจิ้นหลงถามเสียงสูง แอบนึกดีใจที่หนิงกุ้ยเฟยรับอาสาเลี้ยงดูเฟิงเอ๋อร์ตั้งแต่แรก มิปล่อยให้หลู่ซูเฟยมีโอกาสได้ทูลขอ มิเช่นนั้น เขาไม่อยากจะคิดเลยว่า บัดนี้บุตรชายสุดที่รักของเขาและชุยเสียนเฟยจะเป็นอย่างไรบ้าง!?“ลากตัวมันออกไป!!” ฮ่องเต้เจิ้นหลงตรัสเสียงกร้าว“ไม่เพคะ! ฝ่าบาท ไม่!” หลู่ซูเฟยกรีดร้องจนสุดทางในขณะที่ถูกลากตัวออกไปสำเร็จโทษฮ่องเต้เจิ้นหลงจึงหันมาสั่งหนิงกุ้ยเฟย “ข้ามอบหมายให้เจ้าไปตามดูโอรสและธิดาทุกคนของเราที่ไร้มารดาดูแลว่ายามนี้ พวกเขาเป็นอย่างไ

“อื้อ” หนิงกุ้ยเฟยพยักหน้ารับ ก่อนจะนึกถึงคำสั่งของฮ่องเต้เจิ้นหลง จึงหันไปสั่งจินหมัวมัว “จินหมัวมัว เจ้าจงไปตรวจสอบดูว่า พระโอรสและพระธิดาที่เกิดจากบรรดาสนมที่ถูกหลู่ซูเฟยวางยา ยามนี้พวกเขาเป็นอย่างไรบ้าง หากผู้ใดไม่อยากอยู่ที่ตำหนักของสนมที่รับเลี้ยงพวกเขานางนั้นแล้วก็จงพาเขากลับมาในทันที ข้าจะดูแลพวกเขาเอง”“เพคะ พระสนม” จินหมัวยอบกายรับคำยิ้ม ๆไม่เพียงแต่ชุยเสียนเฟยหรอกที่พระทัยดี หากแต่หนิงกุ้ยเฟยเองก็เช่นกันเมื่อเห็นหนิงกุ้ยเฟยและเซียวชิงฉีเดินนำออกไปแล้ว เซียวชิงเฟิงจึงหันมาชวนพระชายาที่กำลังอุ้มเซียวชิงเจ๋ออยู่ให้เดินไปด้วยกัน “ให้ข้าอุ้มเจ๋อเอ๋อร์เถิด”‘ไม่เอา! ข้าจะอยู่กะท่านแม่!!’ร่างเล็กกอดคอมารดาแน่น หันก้นน้อย ๆ ไปทางบิดาบังเกิดเกล้าอย่างตั้งใจ ใบหน้าซุกซนซบลงกับซอกคอหอม ๆ ของฉินเจียวเยี่ยน‘นี่ต่างหากกลิ่นของท่านแม่ หอมที่ฉุด!!’มุมปากของเซียวชิงเฟิงวาดเป็นเส้นโค้ง เมื่อได้ยินเสียงของบุตรชายในใจ พลันนึกถึงเสียงของเจ๋อเอ๋อร์ยามท

“ชายาเอก?” หนิงกุ้ยเฟยทวนคำเสียงสูง “เจ้ารู้หรือไม่ว่าชายาเอกหมายความว่าอย่างไร? ชายาเอกคือผู้ที่สามารถเกื้อกูลและหนุนนำเจ้าได้ ตระกูลของนางสามารถสนับสนุนเจ้าในราชสำนักได้! แล้วแม่นางหลี่มีสิ่งใด? นางมีเพียงโรงน้ำชาเท่านั้น ไม่ได้มีอำนาจใดหนุนหลังนางเลยแม้แต่น้อย!!”‘ข้าและท่านพี่สามารถเรียกว่าเป็นอำนาจหนุนหลังนางได้หรือไม่นะ?’ ฉินเจียวเยี่ยนเอียงคอสงสัยในใจ ‘หากว่าใช่ มิเท่ากับว่าเหนียงเหนียงกำลังถามหาอำนาจหนุนหลังของอาหงที่ยืนหัวโด่อยู่ตรงนี้สองคนเลยรึ?’เซียวชิงเฟิงแค่นเสียงในลำคอ ดีนัก ที่เจ้าเพียงนึกในใจไม่เอ่ยออกมาโดยตรง...“แม่นางหลี่มีความฉลาดและไหวพริบดียิ่ง มิเช่นนั้นจะสามารถช่วยหมู่เฟยให้รอดจากแผนการร้ายของหลู่ซูเฟยในวันนี้ได้หรือพ่ะย่ะค่ะ?” เซียวชิงฉีย้อนถาม“ใช่ แม่นางหลี่งดงาม ฉลาดเฉลียวและมีไหวพริบดียิ่ง แต่สิ่งเหล่านี้จะช่วยให้เจ้ายืนหยัดในราชสำนักได้อย่างไร? เจ้าอย่าลืมว่าตระกูลของแม่เป็นเพียงแม่ทัพ แม้ว่าท่านตาของเจ้าจะได้รับตำแหน่งเจียงจวิน แต่ก็ไม่อาจออกเสียงใดได้มากมาย ในขุนนางสายบู๊ ยังมิมีผู้ใดโค่นล้มอำนาจของแม่ทัพหน้ากากเหล็กได้ อำนาจของท่านตาของเจ้าเป็นเพียงเม็

“แล้วเจ้าคิดเห็นอย่างไร?” เสียงหวานถามขึ้นอย่างชืด ๆ ในขณะที่มือก็ใช้ตะเกียบหาเนื้อแพะในหม้อทองแดงที่กำลังเดือดปุด ๆ “เนื้อแพะหายไปไหนหมด ข้าว่าข้าเพิ่งเทลงหม้อเมื่อครู่เองนะ”“ไอ่อู้เอือนอัน...” เสียงอู้อี้ดังออกมาจากปากของฉินเจียวเยี่ยนเป็นคำตอบอย่างชัดเจนว่า เนื้อแพะที่นางถามหาหายไปอยู่ที่ใด จนหลี่ชิงหงต้องเหลือบตามองค้อนในขณะที่ฉินเจียวเยี่ยนส่งยิ้มให้อย่างไม่รู้สึกรู้สา ครั้นเมื่อกลืนเนื้อแพะหวาน ๆ ลงคอหมดแล้ว นางจึงได้ถาม “แล้วเจ้าชอบฉีอ๋องหรือไม่ล่ะ?”ตะเกียบไม้ในมือหลี่ชิงหงชะงักค้างกลางอากาศ ริมฝีปากเม้มเข้าหากันอย่างหนักใจ ก่อนจะถอนหายใจออกมา “ข้าก็ไม่รู้เหมือนกัน... ข้าคิดว่าความรู้สึกของพวกเรามันเร็วเกินไป ข้ากับเขารู้จักกันไม่ถึงสองเดือนเลยนะ...”ฉินเจียวเยี่ยนเอ่ยแย้ง “เจ้าเคยเจอฉีอ๋องตั้งแต่วันเทศกาลโคมไฟที่พวกเราไปกินเป็ดทอดกรอบที่หออาหารเจินซิ่วแล้วมิใช่รึ?”“...” หลี่ชิงหงกลอกตามองบน “นั่นมันในฐานะเสี่ยวหง แล้วข้าก็แค่ยืนดูพวกเจ้ากินด้วย มิใ