บททั้งหมดของ พระชายาของท่านอ๋องธงแดง NC: บทที่ 311 - บทที่ 320

“ถวายบังคมเพคะ หนิงกุ้ยเฟย” เสียงทุกคนประสานก้อง เมื่อเข้ามาถึงตำหนักเฟิ่งอี๋กง“พวกเจ้านั่งเถิด” หนิงกุ้ยเฟยบอกพลางหลับตา ใช้มือนวดขมับเบา ๆ อยู่บนตั่งไม้ตัวใหญ่ที่หน้าโถงประทับเซียวชิงเฟิงเห็นท่าทางอิดโรยเช่นนั้น จึงได้ถามขึ้นด้วยความเป็นห่วง “เหนียงเหนียงประชวรหรือพ่ะย่ะค่ะ?”หนิงกุ้ยเฟยโบกมือไปมา “เมื่อวานข้ากลับจวนไปเยี่ยมมารดาน่ะ จึงพักผ่อนน้อยไปหน่อย ขอบใจเฟิงเอ๋อร์ที่เป็นห่วง”หลี่ชิงหงเลิกคิ้วถามในใจ ไปเยี่ยมมารดาที่จวน หรือหาทางกลับวังกันแน่เพคะ...“ว่าแต่วันนี้ พวกเจ้ามาหาข้าด้วยเหตุใดรึ?” หนิงกุ้ยเฟยถามด้วยความสงสัย สายตาคมกวาดมองไปทั่ว ก่อนจะเห็นหลี่ชิงหงที่ถอดหมวกลงมาวางไว้ข้างตัวแล้วด้วยแม่นางคนนั้นที่ช่วยข้าที่โรงน้ำชาเชิ่งเยี่ยนเกอมิใช่รึ?หรือว่าที่พวกนางมา... จะรู้แล้วว่าข้าแอบหนีไปโรงน้ำชาเชิ่งเยี่ยนเกอ จึงให้นางมาเป็นพยานชี้ตัวข้า?ความคิดของหนิงกุ้ยเฟยเริ่มเตลิดไปไกล หลี่ชิงหงเห็นแววตาร้อนรนของอีกฝ่ายก็พอจะเข้าใจได้ จึงได้ลุกขึ้นทำความเคารพ แล้วเอ่ยสรุปเรื่องราวอย่างสั้นกระชับที่สุด“ทูลหนิงกุ้ยเฟ

ฉินเจียวเยี่ยนนึกสะท้อนในอก สองมือกุมมือของพระสวามีแน่นราวกับต้องการส่งกำลังใจ เพราะตั้งแต่ที่ทราบความทั้งหมด เขาเอาแต่นิ่งเงียบจนนางนึกกังวล “เหนียงเหนียงต้องการจะบอกว่า ชุยเสียนเฟยสิ้นพระชนม์เพราะเสียเลือดในตอนคลอดใช่หรือไม่เพคะ?”หนิงกุ้ยเฟยพยักหน้า “ข้าจำได้เพียงเท่านี้ ส่วนสาเหตุที่ว่ามิมีผู้ใดสงสัยเลยหรือว่านางจะถูกลอบทำร้าย เพราะตั้งแต่ที่นางเริ่มตั้งครรภ์ หมอหลวงหลายคนก็ได้ทูลต่อฝ่าบาทตลอดว่าร่างกายของชุยเสียนเฟยนั้นไม่แข็งแรง กอปรกับการคลอดลูกที่ราวกับก้าวเท้าข้างหนึ่งสู่ยมโลก การที่นางเสียเลือดมากเกินไปจึงพอเข้าใจได้”“นอกจากนี้ หมอหลวง หมอตำแย และนางกำนัลที่เข้าไปช่วยทำคลอดให้ชุยเสียนเฟยก็ล้วนแต่เป็นคนของนางทั้งสิ้น การลอบทำร้ายจากผู้อื่นจึงแทบจะเป็นไปไม่ได้”ทุกคนต่างจมอยู่กับความคิดของตนเอง ใคร่ครวญหาช่องโหว่ของแผนการนี้อย่างลึกซึ้ง‘สาเหตุของการเสียชีวิตคือเสียเลือดมากเกินไป...’‘ชุยเสียนเฟยเป็นที่รักของฝ่าบาทมากเพียงนั้น จะไม่บำรุงร่างกายให้แข็งแรงพร้อมสำหรับตั้งครรภ์

ด้านหน้าตำหนักมู่ตานเตี้ยนนั้น บรรดานางกำนัลและขันทีต่างวิ่งเข้าวิ่งออกอย่างวุ่นวาย ท่ามกลางเสียงร้องอย่างกระสับกระส่ายของจวงเต๋อเฟยที่เล็ดลอดออกมาจากห้องบรรทมเป็นระยะ ๆซือหมัวมัว คนสนิทของจวงเต๋อเฟยมีสีหน้าเคร่งขรึมและสั่งการอย่างรวดเร็ว “รีบไปต้มยาสมุนไพรตำรับที่สาม และน้ำแกงไก่สำหรับขับเหงื่อ”สิ้นเสียงของซือหมัวมัว ความวุ่นวายก็ดังขึ้นอีกครั้ง ในขณะที่ภายในตำหนักก็มีความวุ่นวายไม่ต่างกัน หมอตำแยได้แต่ส่ายหน้าอย่างอ่อนใจ เมื่อเห็นจวงเต๋อเฟยจิกมือจนเลือดไหล นางพยายามปลอบประโลมให้พระสนมตั้งสติอยู่เสมอ แต่ก็ดูเหมือนว่านางจะไม่มีสติมากพอจะรับฟังคำพูดนั้นแล้ว“จวงเต๋อเฟย... ได้โปรดทำใจให้สบายเพคะ” หมอตำแยกล่าวขึ้นอย่างแผ่วเบา แต่จวงเต๋อเฟยก็ยังคงกรีดร้องออกมา“กรี๊ด!!” เสียงกรีดร้องอย่างทรมาน ทำให้ทุกคนที่ยืนรออยู่ด้านนอกอดที่จะรู้สึกใจหายไม่ได้ โดยเฉพาะขบวนจากตำหนักเฟิ่งอี๋กงที่เพิ่งจะเดินทางมาถึงเสียงกรีดร้องของจวงเต๋อเฟยทำให้ฉินเจียวเยี่ยนอดขมวดคิ้วไม่ได้‘ยามนั้นข้ากรีดร้องดังเพียงนี้หรือไม่น

ในขณะที่หนิงกุ้ยเฟย ฉินเจียวเยี่ยน และหลี่ชิงหงเร่งก้าวเท้าเข้าไปในห้องบรรทมภายในตำหนักมู่ตานเตี้ยน บรรดานางกำนัลได้จัดการเก็บกวาดทำความสะอาดเรียบร้อยหมดแล้ว แม้ว่ายังจะมีกลิ่นคาวเลือดลอยอบอวลหลงเหลืออยู่บางเบาดวงตาของทั้งสามคนเข้มขึ้น เมื่อเห็นว่าจวงเต๋อเฟยกำลังยกถ้วยยาขับเลือดขึ้นดื่ม โดยที่ซิงเหยาคุกเข่าอยู่ข้างเตียง“อย่า!!” สามนางต่างร้องประสานเสียง เป็นหนิงกุ้ยเฟยที่เดินนำอยู่ด้านหน้ารีบสาวเท้าไปปัดถ้วยยานั้นจนตกแตกข้างเตียงเพล้ง!! ถ้วยยาแตกกระจายเช่นเดียวกับยาน้ำสีน้ำตาลที่สาดกระเซ็นไปทั่ว“หนิงกุ้ยเฟย!!” ซือหมัวมัวร้องอุทานด้วยความตกใจ เมื่อเห็นพระสนมที่ยศสูงกว่าก้าวเข้ามาทำเช่นนี้กับเจ้านายของตน “เหตุใดท่านจึงขัดขวางมิให้จวงเต๋อเฟยดื่มยาขับเลือดกันเพคะ?”“เอ่อ.. ไม่ คือ...” หนิงกุ้ยเฟยไม่รู้จะอธิบายอย่างไร เพราะนางปักใจเชื่อตามคำวิเคราะห์ไปแล้วว่า อย่างไรก็ดียาถ้วยนี้ย่อมมีปัญหาอย่างแน่นอน“หนิงกุ้ยเฟย...” ใบหน้าซีดเผือดของจวงเต๋อเฟยช้อนมองด้วยความสงสัย ก่อนที่นางจะร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด “อ๊ะ โอ๊ย! ท้องของข้า ข้าปวดเหลือเกิน อ๊า

“นี่คือซูหลิน นางกำนัลตำหนักชุ่ยหลิวเก๋อของเจ้ามิใช่รึ? หลู่ซูเฟย” หนิงกุ้ยเฟยถามเสียงดังมิใช่ว่านางจะสามารถจำหน้านางกำนัลของสนมได้ทุกคนหรอก เพียงแต่ครั้นได้พบเจอบ่อยเข้า อย่างน้อยก็พอจะคุ้นหน้าว่าแต่ละนางประจำอยู่ตำหนักใดบ้าง โดยเฉพาะในช่วงนี้ที่นางเฝ้าระวังตำหนักชุ่ยหลิวเก๋อ จึงทำให้นางจดจำนางกำนัลตำหนักนี้ได้ค่อนข้างมากและแม่นยำ“เหตุใดนางกำนัลตำหนักชุ่ยหลิวเก๋อของเจ้าจึงได้มาคุกเข่าอยู่ร่วมกับนางกำนัลตำหนักมู่ตานเตี้ยนของจวงเต๋อเฟยเล่า?” หนิงกุ้ยเฟยแสร้งถามเสียงสูง “คนในตำหนักมู่ตานเตี้ยนทั้งหมด ข้าเพิ่งจับกุมเขาเมื่อครู่นี้เอง แต่มีคนของเจ้าแต่งหน้าปลอมปนเข้ามาเช่นนี้ มันหมายความว่าอย่างไรกันหนอ?”ใบหน้าของหลู่ซูเฟยเปลี่ยนสีอย่างฉับไว ประเดี๋ยวซีดเผือดประเดี๋ยวเขียวคล้ำ ไม่รู้ว่าควรจะโต้ตอบพลิกสถานการณ์อย่างไรดี เมื่อพยานถูกจับกุมอยู่ตรงหน้าใช่... นางไม่อาจปฏิเสธได้เลยว่า ซูหลินมิใช่คนในตำหนักของนาง แล้วเหตุใดนางจึงมาโผล่ที่ตำหนักของจวงเต๋อเฟยได้ในสภาพที่แต่งหน้าปลอมตนเป็นนางกำนัลของจวงเต๋อเฟย อีกทั้งยังเป็นสถานการณ์ที่จวงเต๋อเฟยเพิ่งถูกวางยาอีกด้ว