All Chapters of พระชายาของท่านอ๋องธงแดง NC: Chapter 331 - Chapter 340

หลี่ชิงหงหันหน้ากลับมามองเขาอย่างตกใจ “!!!”อาการตกใจ เบิกตากว้าง อ้าปากค้างของนาง ทำให้เซียวชิงฉีนึกเอ็นดูนัก จนต้องใช้ปลายนิ้วช่วยดันให้นางปิดปากลง “กระไรกัน โทษที่ข้าให้หนักหนาเกินไปหรือ จึงต้องตกใจถึงเพียงนั้น?”หลี่ชิงหงมองค้อนเขาเบา ๆ ก่อนจะดึงกลับเข้าสู่บทสนทนา “ท่านอ๋องยอมรับได้หรือ?”เซียวชิงฉียกไหล่เล็กน้อยบ่งถึงความไม่ใส่ใจ “ข้ายังยืนยันคำเดิม ข้าชอบเจ้าเพราะเจ้าเป็นเจ้า ไม่ได้สนใจว่าเจ้าเป็นใคร มาจากที่ใด อดีตของเจ้าจะเป็นอย่างไร เจ้าสามารถเลือกเองได้หรือ?”“...” หลี่ชิงหงส่ายหน้าเล็กน้อยใช่... ยามที่นางข้ามมิติมาที่นี่ นางไม่มีโอกาสได้เลือกเลยด้วยซ้ำว่านางสามารถเป็นใครได้บ้าง กะพริบตาตื่นขึ้นมาอีกครั้งก็กลายมาเป็นเสี่ยวหงเสียแล้ว“อดีต... เป็นสิ่งที่ไม่ว่าผู้ใดก็ไม่สามารถจะเปลี่ยนแปลงหรือแก้ไขได้ เช่นเดียวกับอดีตที่ข้าเคยทำผิดพลาดจนต้องเกือบตกเป็นนักโทษจากกบฏของเสด็จพี่รอง” เซียวชิงฉีหันมาถามนางยิ้ม ๆ “แล้วเจ้าไม่รังเกียจหรือที่ข้าเคยทำผิดพลาดจนเกือบต้องโทษหนักเชียวนะ?”หลี่ชิงเลิกคิ้วบางขึ้นสูง “ท่านแค่โดนลงโทษกักบริเวณ

น้ำซุปในหม้อทองแดงกำลังเดือด ฟองอากาศระเบิดขึ้นลงตลอดเวลา ก่อนที่จะสงบลง เมื่อเนื้อแพะและเนื้อหมูชิ้นบางถูกหย่อนลงไป ตามด้วยการตอกไข่สดและผักนานาชนิดตามฤดูกาลตะเกียบเงินถูกใช้กดเนื้อและผักให้จมลงใต้น้ำซุป เปลวไฟจากถ่านไม้ไผ่ที่อยู่ด้านล่างพลิ้วไหวไปตามแรงลม จนนางกำนัลต้องตั้งฉากบังลมไว้ให้รอบศาลากลางน้ำในตำหนักเฟิ่งอี๋กงควันลอยขึ้นจาง ๆ เหนือหม้อทองแดงที่คั่นกลางระหว่างสตรีสองนางที่นั่งตรงข้ามกัน หนิงกุ้ยเฟยนั่งประทับอยู่อีกด้านหนึ่งด้วยใบหน้าที่บูดบึ้ง เพราะนางถูกหลอกด้วยการบอกว่า เซียวชิงเจ๋อร้องงอแงอยากเจอนาง นางจึงได้ยอมออกมาส่วนฝั่งตรงข้ามคือหลี่ชิงหงที่กำลังใช้ตะเกียบเงินคีบของลงหม้อชาบูอย่างไม่ทุกข์ร้อน“วันก่อนที่หนิงกุ้ยเฟยเสด็จไปโรงน้ำชาเชิ่งเยี่ยนเกอ หม่อมฉันได้ยินว่า พระนางเพียงแต่เสวยขนมและน้ำชาร่วมกับสหายเท่านั้นใช่หรือไม่เพคะ? ครั้นพระนางเสด็จออกมา เหล่าสหายจึงได้สั่งเมนูลับอย่างชาบูมาทาน”หนิงกุ้ยเฟยกัดฟันแน่นขึ้นไปอีก เมื่อได้ยินเช่นนั้น เพราะนางเพิ่งมาทราบจากเฉาฮูหยินที่เข้าวังมาเยี่ยมนางไม่กี่วันก่อนว่า ชาบูที่ซวี่ซื่อสั่งมานั

หลี่ชิงหงเหยียดหลังตรง เมื่อจะเริ่มยื่นข้อเสนอ “หม่อมฉันไม่แน่ใจว่า หม่อมฉันได้บอกพระนางไปหรือยังว่า หม่อมฉันเป็นสหายสนิทของไท่จื่อเฟยเพคะ”หนิงกุ้ยเฟย “!!!”ครั้งแรกที่นางมาเข้าเฝ้า นางแนะนำตัวโดยที่มีความเกี่ยวข้องกับฉีอ๋อง เอ่ยขอความช่วยเหลือกับไท่จื่อเฟย โดยที่นางคิดว่าเป็นเพราะเรื่องเกี่ยวข้องกับไท่จื่อ นางจึงไม่ได้คิดถึงว่าหลี่ชิงหงและไท่จื่อเฟยเป็นสหายสนิทกัน!!สหายสนิทก็เปรียบเสมือนเส้นสายในสังคม!!มูลค่าของหลี่ชิงหงเพิ่มสูงขึ้นในความคิดของหนิงกุ้ยเฟยในทันที“หม่อมฉันไม่อาจบอกที่มาของตระกูลหม่อมฉันได้ แต่หม่อมฉันและไท่จื่อเฟยเป็นสหายที่สนิทกันเป็นอย่างมาก หม่อมฉันไม่อาจพูดได้เต็มปาก แต่อย่างน้อยเบื้องหลังของหม่อมฉันก็มีความสัมพันธ์อันดีกับตำหนักบูรพาอย่างแน่นอนเพคะ”ด้วยวันนั้นที่นางพูดคุยกับฉีอ๋องจึงตกลงกันว่า นางจะบอกกล่าวกับหนิงกุ้ยเฟยว่าเป็นสหายของไท่จื่อเฟยเท่านั้น เพราะอดีตของเสี่ยวหงได้จบลงไปแล้วอย่างสมบูรณ์แล้ว ยากที่จะมีผู้ใดขุดคุ้ยได้อีกส่วนเหตุผลที่นางมักยกมาอ้างเสมอ ด้วยหมัวมัวทุกคนที่ดูแลเซียวชิงเฟิงและเซียวชิงฉี

เสียงประทัดสีแดงดังกึกก้องขึ้นที่หน้าตำหนักบูรพา เมื่อขบวนรับตัวเจ้าสาวของฉีอ๋องเดินทางมาถึง ไท่จื่อและไท่จื่อเฟย พร้อมด้วยองค์ชายน้อยอย่างเซียวชิงเจ๋อที่สวมใส่ชุดสีแดงมงคลด้วยเช่นกันออกมายืนส่งที่หน้าประตูตำหนักท่ามกลางเสียงกลองเสียงฆ้องอึกทึก ครึกโครม ฉีอ๋องขี่ม้านำหน้าขบวนรับเจ้าสาวอย่างยิ่งใหญ่ด้วยใบหน้าที่เบิกบาน เกี้ยวหงส์ขนาดแปดคนหามเดินตามหลัง โดยมีชาวบ้านออกมายืนรอชมขบวนกันอย่างคับคั่งครั้นมาถึงจวนฉีอ๋อง เซียวชิงฉีตวัดขาก้าวลงจากหลังม้า เดินไปรับหลี่ชิงหงในชุดเจ้าสาวสีแดงสดใสเดินเข้าประตูจวน ฮ่องเต้เจิ้นหลงและหนิงกุ้ยเฟยประทับในตำแหน่งประธาน เพื่อรอรับการคำนับจากบ่าวสาวหลังเสร็จสิ้นพิธีสามคำนับแล้ว นางกำนัลของหนิงกุ้ยเฟยก็เข้ามาพาหลี่ชิงหงไปส่งที่ห้องหอ ส่วนเซียวชิงฉี ในฐานะเจ้าของงานเลี้ยง เขาจึงต้องออกไปต้อนรับและดื่มเหล้ามงคลร่วมกับแขกเหรื่อในระหว่างงานเลี้ยงนั่นเอง รถม้าจากตำหนักบูรพาก็ค่อย ๆ เคลื่อนมาจอด เซียวชิงเฟิงก้าวลงมาก่อน แล้วจึงหันมาส่งมือประคองฉินเจียวเยี่ยนให้ลงตามมา“พะ... พะ... ด้วย ด้วย...” เสียงเล็กอ้อแอ้ของเซียวชิงเ

“ข้าเห็นเจ้าคุยกับสหายเสียตั้งนาน...” เซียวชิงเฟิงถามขึ้นด้วยความสงสัย เพราะหลังจากที่เสร็จสิ้นพิธีกุ๋นฉวงแล้ว พวกเขาได้ออกมาด้านนอก เพื่อส่งเมิ่งลี่และบุตรชายบุตรสาวขึ้นรถม้า ส่วนฉินเจียวเยี่ยนนั้นก้าวออกมาจากห้องทีหลังฉินเจียวเยี่ยนยิ้มรับ เมื่อนึกถึงบทสนทนาระหว่างพวกนาง “อาหงกล่าวขอบคุณหม่อมฉันเพคะ”“ขอบคุณ? ขอบคุณเรื่องใด?”“ทุกเรื่องเพคะ” ฉินเจียวเยี่ยนตอบเพียงเท่านั้น ไม่คิดจะอธิบายเพิ่มเติม ก่อนที่จะเอนกายพิงสวามี “เฮ้อ... สบายใจจังเลยเพคะ”เซียวชิงเฟิงเลิกคิ้วหนาดั่งคมดาบขึ้นสูง “สบายใจเรื่องใดรึ?”“หม่อมฉันเคยให้สัญญากับอาหงว่า จะหาทางทำให้นางได้มีชีวิตที่เป็นอิสระ ได้ทำในสิ่งที่นางอยากทำ...”“แต่เจ้าก็ทำสำเร็จแล้วมิใช่หรือ?” เซียวชิงเฟิงยกแขนไปโอบร่างบางเข้ามาใกล้ “เจ้ามอบสถานะใหม่ให้แก่นาง เปิดร้านเยว่หรง และให้นางเป็นเจ้าของโรงน้ำชาเชิ่งเยี่ยนเกออีกด้วย”ฉินเจียวเยี่ยนพยักหน้ารับ “หม่อมฉันได้ให้สัญญากับนางอีกข้อคือจะทำให้นางได้มีชีวิตที่ดี แม้ว่าจะสู้หม่อมฉันที่ตอนนั้นกำลังจะอภิเษกเข้าจวนเฟิงอ๋องไม่ได้ แต่มาบัดนี้ นางเองก