บททั้งหมดของ พระชายาของท่านอ๋องธงแดง NC: บทที่ 71 - บทที่ 76

ตึกตัก ตึกตัก ตึกตักเซียวชิงเฟิงรู้สึกหัวใจที่เต้นผิดจังหวะ อ้อมแขนหนากระชับแน่นขึ้นโดยไม่รู้ตัว แล้วเอ่ยเสียงอ่อน “... ขอบใจ”“หม่อมฉันเองก็ต้องขอบพระทัยท่านอ๋องที่อุตส่าห์ลุยน้ำเย็น ๆ มาพาหม่อมฉันขึ้นเพคะ อีกทั้งยังยอมสละเสื้อคลุมหนา ๆ แบบนี้ให้อีกด้วย”เซียวชิงเฟิงเริ่มยิ้มตามคนมักน้อยในอ้อมแขน ก่อนจะนึกถึงเรื่องสำคัญอีกเรื่องหนึ่ง แววตาคมฉายความเย็นชาออกมาสายหนึ่ง “เหตุใดจึงไม่ยอมบอกว่า ผู้ใดที่ทำร้ายเจ้า?”ฉินเจียวเยี่ยนชะงักค้างราวกับเด็กที่ถูกจับได้ว่าแอบกินขนม ริมฝีปากบางเม้มเข้าหากัน “หม่อมฉันสะดุดล้มเองเพคะ”เซียวชิงเฟิงหรี่ตาแคบ “เจ้ามั่นใจรึ?”“มั่นใจสิเพคะ” ฉินเจียวเยี่ยนตอบเสียงแข็งเล็กน้อย“แต่สหายเจ้ากล่าวว่า ฉินเยี่ยนฟางและกู้หลานเป็นผู้ผลักเจ้าตกสะพาน”“หืม ลี่เอ๋อร์น่าจะเข้าใจผิดนะเพคะ” ฉินเจียวเยี่ยนเริ่มหลบตาไปอีกทางเซียวชิงเฟิงข่มขู่ “หากโกหกอีกคำ คืนนี้ เจ้าไม่ต้องนอน”“ไม่รู้ว

“สรุปว่า เจ้าต้องการเผยแพร่โรงนวดให้เป็นที่รู้จักกันมากขึ้น” เซียวชิงเฟิงแทบนึกไม่ถึงกับอุบายที่ซ่อนอยู่ของฉินเจียวเยี่ยน“ใช่สิเพคะ ได้ชื่อเสียงแล้วก็ต้องได้เงินทองด้วย หม่อมฉันไม่คิดจะดีดพิณให้ใครฟัง โดยไม่เสียค่าใช้จ่ายหรอกนะเพคะ”เซียวชิงเฟิงซุกใบหน้าเข้ากับซอกคอหอมกรุ่นกลิ่นดอกเหมยของฉินเจียวเยี่ยนอย่างระอาแท้จริง เขาคาดคิดถึงผลการกระทำของฉินเจียวเยี่ยนมาบ้าง ไม่ว่าจะเป็นการสร้างภาพลักษณ์ให้เหมาะสมกับการเป็นพระชายาของเขา การหักหน้าใช้แรงงานของกู้หลาน อย่างน้อยที่สุด คือ การทำเพื่อชาวบ้านอพยพแต่เขาไม่เคยคิดถึงการเผยแพร่โรงนวดให้เป็นที่รู้จักด้วยวิธีการเช่นนี้มาก่อนเลย!!ผู้ใดกันที่ว่า ฉินเจียวเยี่ยนเป็นตุ๊กตากระเบื้อง นางเป็นตุ๊กตาหยกชัด ๆ !!“เฮ้อ เล่าความคิดเจ้ามาเถิด ข้าจะรับฟังเงียบ ๆ ” เซียวชิงเฟิงยอมแพ้ในการใช้ความคิดเกี่ยวกับนางโดยสิ้นเชิงแล้ว“อันที่จริง การเกณฑ์ผู้คนช่วยสร้างเรือนอาศัย จะสร้างประโยชน์ให้เราหลายอย่างเพคะ ทั้งการสร้างภาพที่ดี แสดงให้เห็นว่า หม่อมฉันคู่ควรกับท่านอ๋

เสียงของหยางเซิงดังขึ้นด้านนอกรถ ทำให้กิจกรรมบนรถม้าต้องหยุดชะงักดวงหน้าเรียวเล็กแดงก่ำทันที เมื่อได้สติ สองมือบางรีบรวบเสื้อผ้ามาปกปิด ท่ามกลางสายตาขุ่นมัวของเซียวชิงเฟิง ไอสังหารแผ่ซ่านออกจากรถม้า จนบรรดาองครักษ์ที่รายรอบรถม้าสะดุ้งด้วยความตกใจม้าชั้นดีพากันขยับตัวด้วยความอึดอัด ส่งเสียงคำรามเบา ๆ คนขับรถต้องพยายามห้ามปรามให้พวกมันอยู่นิ่ง ๆหยางเซิงเอนกายไปกระซิบถามตงไฮ่ที่ยืนอยู่ด้านข้าง “ท่านอ๋องไม่พอพระทัยสิ่งใดหรือ?”“แล้วท่านอ๋องประทับอยู่กับผู้ใดเล่า?” ตงไฮ่ย้อนถามเบา ๆ“ก็ประทับอยู่กับพระชา... คุณหนูรองฉินอย่างระ... ซวยแล้ว!” หยางเซิงตะครุบปิดปากตัวเองแทบไม่ทัน เมื่อเข้าใจความนัยที่ซ่อนอยู่ “ข้าก็ว่า เหตุใด วันนี้ เจ้าจึงสะกิดให้ข้าร้องแจ้งท่านอ๋อง!”ตงไฮ่ไม่ตอบสิ่งใด เพียงแต่ก้าวถอยหลังไปหนึ่งก้าว แล้วก้มหน้าไว้อาลัยให้แก่สหายสนิทหยางเซิงที่เห็นท่าทางนั้น จึงได้แต่ร้อนตัว “บัดซบ! ข้าอยู่ไม่ได้แล้ว”จบคำ หยางเซิงก็รีบวิ่งเข้าจวนไปในทันที โดยที่ตงไฮ่ไม่ได้ห