All Chapters of พระชายาของท่านอ๋องธงแดง NC: Chapter 71 - Chapter 80

ตึกตัก ตึกตัก ตึกตักเซียวชิงเฟิงรู้สึกหัวใจที่เต้นผิดจังหวะ อ้อมแขนหนากระชับแน่นขึ้นโดยไม่รู้ตัว แล้วเอ่ยเสียงอ่อน “... ขอบใจ”“หม่อมฉันเองก็ต้องขอบพระทัยท่านอ๋องที่อุตส่าห์ลุยน้ำเย็น ๆ มาพาหม่อมฉันขึ้นเพคะ อีกทั้งยังยอมสละเสื้อคลุมหนา ๆ แบบนี้ให้อีกด้วย”เซียวชิงเฟิงเริ่มยิ้มตามคนมักน้อยในอ้อมแขน ก่อนจะนึกถึงเรื่องสำคัญอีกเรื่องหนึ่ง แววตาคมฉายความเย็นชาออกมาสายหนึ่ง “เหตุใดจึงไม่ยอมบอกว่า ผู้ใดที่ทำร้ายเจ้า?”ฉินเจียวเยี่ยนชะงักค้างราวกับเด็กที่ถูกจับได้ว่าแอบกินขนม ริมฝีปากบางเม้มเข้าหากัน “หม่อมฉันสะดุดล้มเองเพคะ”เซียวชิงเฟิงหรี่ตาแคบ “เจ้ามั่นใจรึ?”“มั่นใจสิเพคะ” ฉินเจียวเยี่ยนตอบเสียงแข็งเล็กน้อย“แต่สหายเจ้ากล่าวว่า ฉินเยี่ยนฟางและกู้หลานเป็นผู้ผลักเจ้าตกสะพาน”“หืม ลี่เอ๋อร์น่าจะเข้าใจผิดนะเพคะ” ฉินเจียวเยี่ยนเริ่มหลบตาไปอีกทางเซียวชิงเฟิงข่มขู่ “หากโกหกอีกคำ คืนนี้ เจ้าไม่ต้องนอน”“ไม่รู้ว่า เป็นพี่หญิงหรือกู้หลานเพคะ ที่เป็นคนผลักหม่อมฉัน”มุมปากของเซียวชิงเฟิงกระตุกนี่ เจ้ากลัวว่า จะไม่ได้นอนถึงเพียงนี้เชียว...ฉินเจียวเยี่ยนยิ้มประจบ “ฮี่ หม่อมฉันตอบแล้วนะเพคะ แต่หม่อม

“สรุปว่า เจ้าต้องการเผยแพร่โรงนวดให้เป็นที่รู้จักกันมากขึ้น” เซียวชิงเฟิงแทบนึกไม่ถึงกับอุบายที่ซ่อนอยู่ของฉินเจียวเยี่ยน“ใช่สิเพคะ ได้ชื่อเสียงแล้วก็ต้องได้เงินทองด้วย หม่อมฉันไม่คิดจะดีดพิณให้ใครฟัง โดยไม่เสียค่าใช้จ่ายหรอกนะเพคะ”เซียวชิงเฟิงซุกใบหน้าเข้ากับซอกคอหอมกรุ่นกลิ่นดอกเหมยของฉินเจียวเยี่ยนอย่างระอาใจแท้จริง เขาคาดคิดถึงผลการกระทำของฉินเจียวเยี่ยนมาบ้าง ไม่ว่าจะเป็นการสร้างภาพลักษณ์ให้เหมาะสมกับการเป็นพระชายาของเขา การหักหน้าใช้แรงงานของกู้หลาน อย่างน้อยที่สุด คือ การทำเพื่อชาวบ้านอพยพแต่เขาไม่เคยคิดถึงการเผยแพร่โรงนวดให้เป็นที่รู้จักด้วยวิธีการเช่นนี้มาก่อนเลย!!ผู้ใดกันที่ว่า ฉินเจียวเยี่ยนเป็นตุ๊กตากระเบื้อง นางเป็นตุ๊กตาหยกชัด ๆ !!“เฮ้อ เล่าความคิดเจ้ามาเถิด ข้าจะรับฟังเงียบ ๆ ” เซียวชิงเฟิงยอมแพ้ในการใช้ความพยายามที่จะคาดเดาความคิดของนางโดยสิ้นเชิงแล้ว“อันที่จริง การเกณฑ์ผู้คนช่วยสร้างเรือนอาศัย จะสร้างประโยชน์ให้เราหลายอย่างเพคะ ทั้งการสร้างภาพที่ดี แสดงให้เห็นว่า หม่อมฉันคู่ควรกับท่านอ๋อง มีใจรักและเมตตาชาวบ้านจากใจจริง”“และอย่างที่ท่านอ๋องก็ทราบดีว่า ชื่อเสียง

เสียงของหยางเซิงดังขึ้นด้านนอกรถ ทำให้กิจกรรมบนรถม้าต้องหยุดชะงักดวงหน้าเรียวเล็กแดงก่ำทันที เมื่อได้สติ สองมือบางรีบรวบเสื้อผ้ามาปกปิด ท่ามกลางสายตาขุ่นมัวของเซียวชิงเฟิง ไอสังหารแผ่ซ่านออกมาจากรถม้า จนบรรดาองครักษ์ที่รายรอบรถม้าคันใหญ่สะดุ้งด้วยความตกใจม้าชั้นดีพากันขยับตัวด้วยความอึดอัด ส่งเสียงคำรามเบา ๆ คนขับรถต้องพยายามห้ามปรามให้พวกมันหยุดอยู่นิ่ง ๆหยางเซิงเอนกายไปกระซิบถามตงไฮ่ที่ยืนอยู่ด้านข้าง “ท่านอ๋องไม่พอพระทัยสิ่งใดหรือ?”“แล้วท่านอ๋องประทับอยู่กับผู้ใดเล่า?” ตงไฮ่ย้อนถามเบา ๆ“ก็ประทับอยู่กับพระชา... คุณหนูรองฉินอย่างระ... ซวยแล้ว!” หยางเซิงตะครุบปิดปากตัวเองแทบไม่ทัน เมื่อเข้าใจความนัยที่ซ่อนอยู่ “ข้าก็ว่า เหตุใด วันนี้ เจ้าจึงสะกิดให้ข้าร้องแจ้งท่านอ๋อง!”ตงไฮ่ไม่ตอบสิ่งใด เพียงแต่ก้าวถอยหลังไปหนึ่งก้าว แล้วก้มหน้าไว้อาลัยให้แก่สหายสนิทหยางเซิงที่เห็นท่าทางนั้น จึงได้แต่ร้อนตัว “บัดซบ! ข้าอยู่ไม่ได้แล้ว”จบคำ หยางเซิงก็รีบวิ่งเข้าจวนไปในทันที โดยที่ตงไฮ่ไม่ได้ห้ามปรามแต่อย่างใด เพราะเขาได้บรรลุวัตถุประสงค์ในการหลอกใช้เรียบร้อยแล้วเขาเพียงแค่ยืนรอท่านอ๋องและว่าที่พ

ภายหลังจากจบสงคราม ฮ่องเต้เคยตรัสถามว่า เซียวชิงเฟิงต้องการสิ่งใด แต่ในขณะนั้น เขาที่ยังไม่มีความทะเยอทะยาน ประสงค์สิ่งใด จึงได้ขอเก็บไว้เรื่อยมาเพราะฉากหน้าของการได้ใช้ชีวิตเรื่อยเปื่อยและมีอิสรเสรี วางแผนสร้างเส้นสายเพื่อแว่นแคว้นในเงามืด กลับกลายเป็นสิ่งที่เซียวชิงเฟิงถนัดมากกว่านอกจากนี้ เขาไม่อยากตกอยู่ในวังวนของการแก่งแย่งชิงบัลลังก์แต่อย่างใด มันเป็นสงครามอำนาจที่ไม่มีวันจบ เพียงเห็นเสด็จพ่อที่ปวดเศียรกับงานฎีกาของราชสำนักทุกวัน เขาก็รู้สึกเหนื่อยแทนแล้วหากองค์ชายองค์ใดมีความสามารถ สามารถแบกรับบัลลังก์มังกรได้ด้วยความซื่อสัตย์และเป็นธรรม เขาก็ยินยอมที่จะเป็นขุนนาง เป็นอ๋องเจ้าสำราญ เป็นแม่ทัพหน้ากากเหล็กในเงามืดเช่นนี้ไปเรื่อย ๆการที่เขาเป็นเพียงอ๋องเจ้าสำราญในเมืองหลวง ย่อมได้หลบซ่อนตัวจากสายสืบของศัตรู อีกทั้งไม่ต้องอยู่ในวังวนแก่งแย่งอำนาจในราชบัลลังก์ และการได้อภิเษกสมรสกับคุณหนูรองที่ไร้ความสามารถจากจวนโหวที่ไร้ซึ่งอำนาจคุกคามใด ๆ ในราชสำนักก็ยิ่งทำให้เขาใช้ชีวิตได้อย่างสงบสุขและอิสรเสรีมากยิ่งขึ้น เช่นนี้แล้ว เขาจะยังต้องการตำแหน่งรัชทายาทไปไย“เป็นไท่จื่อแล้วดีอย่างไ

ฉินเจียวเยี่ยนมองค้อน “อย่าบอกนะเพคะ ว่าให้สาวใช้ปลอมตัวเป็นหม่อมฉันอีกแล้ว”“หากไม่ทำเช่นนี้ ชื่อเสียงของเจ้าจะยังอยู่ดีอีกรึ?”“แล้วอย่างไรเล่า? ทรงอุ้มนางเข้าจวนหรือเพคะ?”สรุปว่า ที่เจ้าขุ่นเคือง ไม่ใช่เพราะข้าให้คนปลอมตัวเป็นเจ้า แต่เป็นเพราะข้าจะแตะต้องสตรีนางอื่นหรอกรึ?“ข้าจะอุ้มเจ้าได้อย่างไร คุณหนูรองเจ็บไข้หนาวสั่นจนต้องใส่เสื้อคลุมมิดชิดตั้งแต่ศีรษะ และให้สาวใช้ประคองซ้ายขวาเดินเข้าจวนไปต่างหาก”ค่อยดีหน่อย...“แล้วท่านพ่อและท่านแม่หม่อมฉันเล่าเพคะ? พวกท่านจำหม่อมฉันไม่ได้เลยหรือ?”“เจ้าห่อกายเสียมิดชิดปานนั้น เสียงตอบก็แหบพร่า จะมีผู้ใดจำได้กัน”เหตุใด ข้าจึงรู้สึกเหมือนเป็นเด็กถูกทิ้งที่แม้แต่พ่อแม่ตัวเองก็จำไม่ได้เล่า?ช่างเถิด ช่างเถิด ชื่อเสียงยังอยู่ดีก็พอแล้ว...“เชิญท่านอ๋องอาบน้ำเถิด หม่อมฉันอาบน้ำเสร็จแล้ว จะขึ้นแล้วเพคะ” ฉินเจียวเยี่ยนรีบลุกขึ้นแต่เซียวชิงเฟิงกลับรั้งแขนนางให้กลับลงมานั่งที่เดิม “แต่ข้ายังไม่ได้อาบเลย”“ท่านอ๋องก็อาบไปสิเพคะ”“ข้าอยากให้เจ้าช่วยข้าอาบน้ำ” เสียงทุ้มเริ่มแหบพร่า ส่งสัญญาณอันตรายให้แก่ฉินเจียวเยี่ยนอีกครั้ง“หม่อมฉันจะไปตามสาวใช้มา