Lahat ng Kabanata ng พระชายาของท่านอ๋องธงแดง NC: Kabanata 61 - Kabanata 70

ความทรงจำยามค่ำคืนหลั่งไหลเข้ามาเตือนว่า เกิดสิ่งใดขึ้นบ้างจากเดิมที่ตั้งใจว่า จะกลับจวนในยามโฉ่ว กลับกลายเป็นได้ค้างคืนที่เรือนเหมยฮวาจนยามเหม่าเซียวชิงเฟิงถอนหายใจอย่างหน่ายใจที่ไม่สามารถตัดใจลุกจากเตียงได้เลย ทั้ง ๆ ที่ฉินเจียวเยี่ยนเอาแต่ผลักไส ไล่เขากลับจวนหลายต่อหลายครั้งแต่เมื่อเขาได้เห็นท่าทางดังกล่าว ก็กลับกลายเป็นการจุดชนวนเริ่มต้นการร่วมอภิรมย์ครั้งใหม่ไปเสียทุกครั้ง ต่อเนื่องยาวนานจนฉินเจียวเยี่ยนสลบคาเตียงเซียวชิงเฟิงพลิกตัวไปกอดแม่นางน้อยที่กำลังหลับสนิทในอ้อมแขน ไหล่ขาวเนียนละเอียดที่ปรากฏรอยฟันและรอยช้ำเด่นหรา ราวกับเชิญชวนให้เขาลิ้มรสโอชานั้นอีกคราเขายกตัวขึ้นจูบหัวไหล่ขาวอมชมพูนั้นอย่างแผ่วเบา กลิ่นดอกเหมยประจำตัวนางลอยฟุ้งติดจมูก บางส่วนในร่างกายเริ่มตื่นตัวอีกครั้ง ราวกับต้องการเรียกร้องการเติมเต็มแต่เช้าตรู่ หากแต่เขาจำเป็นต้องพยายามหักห้ามใจเช้าแล้ว เขาจำเป็นต้องกลับจวนแล้วเซียวชิงเฟิงลุกขึ้นไปแต่งตัวอย่างเงียบเชียบ เพื่อไม่ให้รบกวนคนบนเตียง จัดการห่มผ้าให้อย่างมิดชิด แล้วจึงได้ยินเสียงเคาะประตูแผ่วเบา

“ฉินฮูหยิน” เมิ่งฮูหยินร้องทักขึ้น ทันทีที่เห็นหลินซื่อ ฉินเยี่ยนฟาง และฉินเจียวเยี่ยน เดินเข้ามาบริเวณทางเดินที่ประดับประดาด้วยโคมไฟสีสันสดใส และผ้าไหมที่มีลวดลายงดงาม “ช่วงนี้ ไม่ค่อยได้เจอเจ้าเลย”“เมื่อสองสามวันก่อน เยี่ยนเอ๋อร์จับไข้ ข้าจึงต้องอยู่จวนดูแลนาง” หลินซื่อตอบกลับ ขณะพากันเดินไปที่ศาลากลางสวน “แล้วลี่เอ๋อร์เล่า? ไม่ได้ด้วยรึ?”“มาสิ งานรื่นเริงเช่นนี้ บุตรสาวข้ามีหรือจะไม่มา ไม่เรียบร้อยเหมือนบุตรสาวเจ้าเลย” เมิ่งฮูหยินทอดสายตาชื่นชมไปทางฉินเยี่ยนฟาง และฉินเจียวเยี่ยนที่เดินตามหลัง “เยี่ยนเอ๋อร์ก็ไม่ได้เจอลี่เอ๋อร์เลยนะ”“เจ้าค่ะ ตั้งแต่งานเลี้ยงวันเกิดของท่านพ่อ ก็ไม่ได้เจอลี่เอ๋อร์เลย” ฉินเจียวเยี่ยนยิ้มละมุน เมื่อนึกถึงสหายสนิทอย่างเมิ่งลี่ ที่นับได้ว่าเป็นมิตรแท้ของนางเพียงคนเดียวในบทละครเรื่องนี้เพราะบรรดาท่านแม่ของพวกนางสนิทกัน ฉินเจียวเยี่ยนและเมิ่งลี่จึงสนิทกันตามไปด้วย อุปนิสัยก็ไม่แตกต่างกันเท่าใดนัก ลับหลังทั่วทั้งเมืองหลวง จึงเรียกขานพวกนางว่า

เพราะทุกคนในเมืองหลวงต่างรู้กันดี ว่า ฉินเจียวเยี่ยนนั้น เป็นคนโง่เขลา ไม่ชำนาญศาสตร์ใดทั้งสิ้น ไม่ว่าจะเป็นพิณ หมาก วาดรูป หรืออักษรประโยคนั้น ทำให้ฉินเจียวเยี่ยนที่กำลังเคี้ยวขนมดอกเหมยในปากถึงกับหยุดชะงักซวยแล้ว นี่มันงานเลี้ยงหงเหมินนี่นาใครจะไปจำได้ว่า จวนหย่งอันโหวเป็นของตระกูลเซี่ย!ท่านแม่เพียงแต่บอกว่าไปงานชมดอกเหมยของจวนหย่งอันโหวตามเนื้อหาของละครสั้น งานชมดอกเหมยของเซี่ยฮูหยินเป็นฉากที่ฉินเยี่ยนฟางได้มีโอกาสบรรเลงพิณ แสดงความสามารถหลังจากที่เฟิงอ๋องมาทาบทามสู่ขออย่างเป็นทางการแล้วทำให้ฉินเจียวเยี่ยนเกิดความอิจฉา จึงได้ร่วมมือกับเมิ่งลี่ผลักฉินเยี่ยนฟางตกน้ำท่ามกลางเหมันต์ฤดูจนนางจับไข้ และล้มป่วยอยู่หลายวันเมื่อเฟิงอ๋องทราบเรื่อง ก็สั่งการให้คนมาจับนางและเมิ่งลี่โยนลงแม่น้ำ ปล่อยให้แช่น้ำอยู่อย่างนั้นร่วมชั่วยามจนล้มป่วยไปตาม ๆ กัน สร้างความอับอายให้แก่จวนซ่านเต๋อโหวเป็นอย่างยิ่งข่าวที่น้องสาวคิดร้ายต่อพี่สาวด้วยความอิจฉา ยิ่งสร้างชื่อเสียให้แก่ฉินเจียวเยี่ยนเป็นอย่างมาก“เยี่ยนเอ๋อร์เพิ่งจะหายไข้

เสียงพิณสุดท้ายค่อย ๆ เงียบลง พร้อมปรากฏเสียงปรบมือชื่นชมจากบรรดาฮูหยินและคุณหนู“ไม่นึกเลยว่า ว่าที่พระชายาเฟิงอ๋องจะมีฝีมือในการบรรเลงพิณเช่นนี้”“นั่นสิ ผู้ใดกันที่ว่า นางไม่เชี่ยวชาญพิณ เสียงพิณไพเราะเช่นนี้ ต้องฝึกฝนมาอย่างหนักแน่นอน”“จวนซ่านเต๋อโหวช่างดีนัก บุตรสาวสองนางล้วนแต่มีความสามารถ”“เจ้าต้องเรียนรู้และเป็นแบบพวกนางให้ได้ เข้าใจหรือไม่?”นอกจากเสียงชื่นชม ยังมีเสียงอบรมบุตรสาวของตนเองลอยปะปนเข้ามาด้วย ทำให้ฉินเจียวเยี่ยนนึกถึงความเชื่อใจในความพยายามของนางที่ใครบางคนเคยเอ่ยกับนางความอบอุ่นใจนั้น ยังคงตราตรึงมิรู้วาย เป็นความรู้สึกที่นางอยากร่วมแบ่งปันให้แก่ผู้อื่น“ข้าเชื่อว่า คุณหนูแต่ละท่านย่อมมีความสามารถที่แตกต่างกัน มิว่าจะมากหรือน้อย แต่อย่างไรก็ล้วนเกิดจากความพยายามฝึกฝนกันอย่างที่สุดแล้ว”ฉินเจียวเยี่ยนส่งรอยยิ้มไปทางฉินเยี่ยนฟาง ราวกับผู้อาวุโสที่เอ็นดูผู้น้อย “ข้ายอมรับว่า ข้าอาจจะไม่มีความสามารถมากเท่าพี่สาว แต่ข้าก็มั่นใจในความพยายามของ

เซียวชิงเฟิงย่อตัวอุ้มร่างฉินเจียวเยี่ยนขึ้น กระชับอ้อมแขนแน่น เช่นเดียวกับฉินเจียวเยี่ยนที่ยกแขนโอบรอบคอแกร่ง พร้อมทั้งแกว่งเท้าเบา ๆ อย่างสบายอารมณ์ขณะที่เซียวชิงเฟิงกำลังจะเดินจากไป จึงได้เห็นหลินซื่อที่รีบวิ่งเข้ามาด้วยความตกใจและเป็นห่วง“เยี่ยนเอ๋อร์ เยี่ยนเอ๋อร์ เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง?”“ท่านแม่ ข้าเพียงสะดุดล้มแล้วตกน้ำไปเท่านั้นเองเจ้าคะ” ฉินเจียวเยี่ยนพยายามพูดให้สั้นและเป็นเรื่องเล็กที่สุด “ไม่บาดเจ็บส่วนใดเลยเจ้าค่ะ”“ดีแล้ว ดีแล้ว แม่จะพาเจ้ากลับจวน” หลินซื่อพูดด้วยความตกใจ จึงไม่ได้สังเกตว่า ผู้ใดเป็นคนอุ้มบุตรสาวของนางอยู่“เดี๋ยวข้าจะดูแลคุณหนูรองเอง” เสียงทุ้มเอ่ยแทรก จึงทำให้หลินซื่อเพิ่งได้สังเกตเห็น“อ๊ะ ท่านอ๋อง!!” หลินซื่อรีบยอบกายทำความเคารพในทันที“ข้าจะให้หมอประจำจวนตรวจอาการของคุณหนูรองก่อน แล้วจะพานางกลับไปส่งที่จวนซ่านเต๋อโหวเอง”หลินซื่อพยักหน้ารับคำอย่างว่าง่าย “เพคะ ท่านอ๋อง”บรรดาฮูหยินและคุณหนูยอ