All Chapters of จุมพิตพันธนาการ: Chapter 1 - Chapter 7

บทนำคล้ายกับกลิ่นขนมคละเคล้ากับกลิ่นดอกไม้ระเหยมาให้ได้กลิ่นยามไล้ปลายจมูกไปตามผิวเนื้อนุ่ม กรามแกร่งบดเข้าหากันแน่นก่อนนัยน์ตาสีมรกตจะฝืนมองคนใต้ร่าง แต่ภาพตรงหน้ากลับพร่าเบลอ...อาจเป็นเพราะแอลกอฮอล์และฤทธิ์ยาทำให้เขาไม่มีสติมากนัก รับรู้เพียงแค่ว่าคนใต้ร่างเขาเป็นผู้หญิงตัวเล็ก ผมยาว แล้วก็ตัวหอมมาก ไม่ว่าจะจับไปตรงไหนก็นุ่มละมุนมือไปหมด เอวคอดเล็กรับกับมือเขาอย่างพอเหมาะราวกับถูกสรรค์สร้างมาเพื่อเขาทั้ง ๆ ที่ควรสงสัยว่าใครที่มานอนระทวยอยู่ใต้ร่างแบบนั้น แต่เพราะแทบจะไม่เคยขาดผู้หญิงข้างกาย รอยด์ก็เลือกที่จะสลัดความคิดที่จะหาคำตอบทิ้งไปบางทีอาจจะเป็นผู้หญิงสักคนที่ลูกน้องเขาหามาให้...เรียวปากร้อนชื้นก้มลงไปครอบครองอวัยวะเดียวกัน บดเคล้าคลอเคลีย ใช้ชั้นเชิงที่มากล้นบังคับให้อีกฝ่ายเผยอริมฝีปากออกก่อนจะแทรกเรียวลิ้นร้ายกาจเข้าไปควานหาความหวานรสหวานหอมคล้ายกับคาราเมลติดปลายลิ้น ยิ่งจูบก็ยิ่งมัวเมา เรียวปากร้อนชื้นลากไล้ไปทั่วผิวเนื้อนวล ฝากรอยจูบสีกุหลาบไว้ในทุก ๆ จุดที่เรียวปากลากผ่านอึดอัดจนอยากระบายเสียเดี๋ยวนี้...ฝ่ามือร้อนผ่าวลากไล้ไปทั่วร่างนุ่มก่อนปลายนิ้วสากระคายจะเกี่

บทที่ 2 รอยด์ แมคคาร์นิคดารินทร์ขบริมฝีปากแน่น ความรู้สึกที่เธอมีต่อเขาถูกตอกย้ำอีกครั้งในวันที่บิดาถูกยิง ภาพของบิดานอนหายใจรวยรินอยู่ห้องไอ.ซี.ยู โดยมีสายระโยงระยางไปทั่วจนเธอนึกสงสารพ่อจับหัวใจ เจ็บปวดที่ช่วยอะไรพ่อไม่ได้ ได้แต่ยืนร้องไห้อย่างน่าสงสาร ทำเอาพ่อเธอต้องเป็นห่วงจนต้องเอ่ยปากอ้อนวอน ขอให้โรมดูแลเธอแทนและโรมเองก็รับปากว่าจะดูแลเธออย่างดีไม่ต่างอะไรจากลูกสาวคนหนึ่ง รวมถึงให้เธอแต่งงานกับรอยด์และสิ้นสุดประโยคนั้น พ่อเธอเอ่ยขอบคุณเสียงแผ่วก่อนจะก็ค่อย ๆ จากไปอย่างสงบนับแต่วันนั้นจนถึงวันนี้ก็ผ่านมานานเกือบสามปี การแต่งงานก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะถูกจัดขึ้นแต่อย่างใด เพราะคนที่ถูกยัดเยียดให้เป็นเจ้าบ่าวแสดงออกอย่างชัดเจนว่าไม่คิดจะแต่งงานเพราะเขายังทำตัวเป็นพ่อพวงมาลัยลอยไปลอยมาและเท่าที่เธอรู้จักรอยด์มา เธอรู้ว่าเขาเกลียดการถูกบังคับยิ่งกว่าอะไร การที่เขาถูกยัดเยียดบังคับให้แต่งงานกับเธอก็ไม่ต่างอะไรจากการทำให้เขารู้สึกเกลียดขี้หน้าเธออย่างไร้เหตุผลจนพาลพาโลหาเรื่องแขวะเธอทุกครั้งที่เจอหน้ากันเขาไม่เคยคิดจะรักเธอ ไม่ว่าจะผ่านไปกี่ปีต่อกี่ปีเขาก็ไม่เคยชายตาแล เป็นได้แค่คนนอก

บทที่ 4“แล้วแกจ้องหนูรินอะไรขนาดนั้น”“แล้วมองไม่ได้เหรอครับ ไหนพ่ออยากให้ผมแต่งงานกับคนดีของพ่อนักไงครับ ทำไมผมจ้องแค่นี้พ่อต้องหวงด้วย”“สายตาแกมันคุกคาม”“ผมจ้องแค่นี้คงไม่สึกหรอหรอกครับพ่อ” ไม่รู้ตัวเลยว่าสายตาเขามันคุกคามขนาดนั้น...“ตราบใดที่ยังไม่ได้แต่งงาน ห้ามทำอะไรเกินขอบเขตเข้าใจไหม รอยด์ แมคคาร์นิค ถ้าทำอะไรไม่เข้าท่า พ่อจะเอาเลือดหัวแกออก” เพราะรู้จักนิสัยลูกชายดี คนเป็นพ่อเลยรีบชี้หน้าคาดโทษรอยด์หัวเราะในลำคอเบา ๆ ก่อนจะพยักหน้ารับ“ครับ ตามนั้นครับพ่อ...”รอยด์สาวเท้าเข้ามาในตัวบ้านพลางคลายปมเนกไทออกเล็กน้อยหลังจากเหน็ดเหนื่อยกับงานมาตลอดทั้งวัน นึกแปลกใจเล็กน้อยที่ไม่เจอบิดาอยู่ตรงห้องนั่งเล่นเหมือนทุกครั้ง ล้วงสมาร์ตโฟนออกมาจากอกเสื้อหมายจะต่อสายหาคนเป็นพ่อแต่พอเห็นการแจ้งเตือน ที่ปรากฏอยู่บนหน้าจอก็เก็บมันลงไว้ดังเก่า‘พ่อไปสเปนกับครีมนะ จะไปคุยเรื่องงานแต่งของครีมกับอาซิลิโน่’น้องสาวของเขาพลัดพรากจากครอบครัวแมคคาร์นิคไปนานหลายสิบปี เพิ่งกลับเข้าสู่อ้อมอกได้เพียงไม่กี่เดือนเท่านั้น ยังไม่ทันจะได้คลายหายคิดถึงก็ต้องบินออกจากอ้อมอกอีกครั้งเพราะกำลังจะแต่งงานในอีกหนึ

บทที่ 6ดูจากการที่รอยด์ทิ้งตัวขนาดนี้ ดูท่าแล้วรอยด์คงดื่มหนักเกินไปจริง ๆ ดารินทร์ช่วยประคองคนเมาไปยังห้องนอน แม้จะทุลักทุเลแต่ก็ถือว่าสำเร็จไปด้วยดีดารินทร์มองสีหน้าการ์ดคนสนิทของรอยด์ที่ดูจะเหนื่อยล้าไม่แพ้กัน‘คุณมาเธียสไปพักผ่อนเถอะค่ะ ดึกมากแล้ว เดี๋ยวรินช่วยดูคุณรอยด์ให้เองค่ะ’ราวกับแม่พระมาโปรด มาเธียสส่งยิ้มมาให้อย่างขอบคุณ‘ขอบคุณคุณรินมากนะครับ ผมเองก็ชักจะไม่ไหวเหมือนกัน’‘ห้องครัวมีน้ำอุ่นอยู่นะคะ แวะดื่มสักแก้วก่อนนะคะ จะได้รู้สึกดีขึ้น’‘ขอบคุณมากครับ’คล้อยหลังการ์ดคนสนิทลับสายตาไป ดารินทร์ก็หันกลับมาสนใจคนเมาบนเตียงต่อ‘อือ...’รอยด์ครางในลำคอเบา ๆ พลางดึงทึ้งเนกไทออกจากลำคอคล้ายกับรำคาญ ดวงตากลมโตมองคนบนเตียงอยู่ครู่ใหญ่ อดไม่ได้ที่จะช่วยถอดเนกไทออกจากลำคอให้ เพราะขืนให้รอยด์ถอดเอง คืนนี้ก็คงไม่เสร็จแน่ ๆดารินทร์ช่วยจัดท่านอนให้ชายหนุ่มได้นอนสบายขึ้นพลางพ่นลมหายใจออกมาเล็กน้อย ยกหลังมือขึ้นเช็ดเหงื่อ กว่าจะช่วยถอดเนกไทกับคลายกระดุมเสื้อได้ก็เสียพลังงานไปมากโขเธอสาวเท้าออกไปนอกห้องก่อนจะกลับเข้ามาอีกครั้งพร้อมกับชามแก้วใบใหญ่ที่ใส่น้ำอุ่นเอาไว้กับผ้าขนหนูผืนนุ่ม