บทที่ 2 รอยด์ แมคคาร์นิค

บทที่ 2 รอยด์ แมคคาร์นิค

ดารินทร์ขบริมฝีปากแน่น ความรู้สึกที่เธอมีต่อเขาถูกตอกย้ำอีกครั้งในวันที่บิดาถูกยิง ภาพของบิดานอนหายใจรวยรินอยู่ห้องไอ.ซี.ยู โดยมีสายระโยงระยางไปทั่วจนเธอนึกสงสารพ่อจับหัวใจ เจ็บปวดที่ช่วยอะไรพ่อไม่ได้ ได้แต่ยืนร้องไห้อย่างน่าสงสาร ทำเอาพ่อเธอต้องเป็นห่วงจนต้องเอ่ยปากอ้อนวอน ขอให้โรมดูแลเธอแทน

และโรมเองก็รับปากว่าจะดูแลเธออย่างดีไม่ต่างอะไรจากลูกสาวคนหนึ่ง รวมถึงให้เธอแต่งงานกับรอยด์และสิ้นสุดประโยคนั้น พ่อเธอเอ่ยขอบคุณเสียงแผ่วก่อนจะก็ค่อย ๆ จากไปอย่างสงบ

นับแต่วันนั้นจนถึงวันนี้ก็ผ่านมานานเกือบสามปี การแต่งงานก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะถูกจัดขึ้นแต่อย่างใด เพราะคนที่ถูกยัดเยียดให้เป็นเจ้าบ่าวแสดงออกอย่างชัดเจนว่าไม่คิดจะแต่งงานเพราะเขายังทำตัวเป็นพ่อพวงมาลัยลอยไปลอยมา

และเท่าที่เธอรู้จักรอยด์มา เธอรู้ว่าเขาเกลียดการถูกบังคับยิ่งกว่าอะไร การที่เขาถูกยัดเยียดบังคับให้แต่งงานกับเธอก็ไม่ต่างอะไรจากการทำให้เขารู้สึกเกลียดขี้หน้าเธออย่างไร้เหตุผลจนพาลพาโลหาเรื่องแขวะเธอทุกครั้งที่เจอหน้ากัน

เขาไม่เคยคิดจะรักเธอ ไม่ว่าจะผ่านไปกี่ปีต่อกี่ปีเขาก็ไม่เคยชายตาแล เป็นได้แค่คนนอกสายตาที่ไม่มีวันได้เข้าไปอยู่ในหัวใจ แต่หัวใจของเธอมันกลับทรยศ ค่อย ๆ กลายเป็นรักซึมลึก รักเขาไปทีละน้อย กว่าจะรู้ตัวอีกทีก็หลงรักเขาไปหมดหัวใจเสียแล้ว

เธอมั่นใจว่ารอยด์ไม่เคยรู้ว่าเธอแอบรักเขามานานแสนนาน และเธอจะไม่มีวันให้เขาได้รู้ว่าเธอรักเขาอย่างโง่งม เพราะหากเธอเผลอเปิดเปลือยความรู้สึกไปเพียงนิดเดียว รอยด์คงรับรู้ได้ถึงความรู้สึกของเธอและผู้ชายที่เย่อหยิ่งอย่างเขาก็คงขยี้ความรักของเธอด้วยฝ่าเท้า…

เพราะอย่างนั้นเธอถึงได้วางเฉย ซ่อนความรู้สึกต่าง ๆ ของตัวเองไว้ภายใต้หน้ากากที่มักคลี่ยิ้มออกมาอยู่เสมอ ทำเหมือนไม่ยินดียินร้ายอะไรกับรอยด์ทั้งนั้น

ดารินทร์เงยหน้าสบตากับนัยน์ตาสีมรกตอีกครั้งก่อนจะหลุบสายตาลงดังเก่าเมื่อเห็นว่าเขายังคงจ้องเธอด้วยแววตานิ่ง ๆ ขยับตัวเล็กน้อยเพื่อคลายความอึดอัด

ต่อให้เธอพิศวาสรอยด์มากแค่ไหนแต่เธอก็ไม่เคยชอบสายตานิ่ง ๆ ของเขาที่มองมาราวกับต้องการฉีกเธอเป็นชิ้น ๆ เพราะมันชวนให้เจ็บ ๆ คัน ๆ หัวใจ

“เดี๋ยวรินไปเอาข้าวต้มในห้องครัวมาให้นะคะคุณท่าน” หันไปบอกประมุขของบ้านอย่างอ่อนหวาน อึดอัดกับแววตาของรอยด์ที่จ้องมาไม่วางตา

จังหวะที่กำลังจะเดินผ่านร่างสูงที่ยืนนิ่งอยู่ น้ำเสียงห้าวทุ้มก็ดังขึ้น ทำเอาสองขาชะงักกึกอยู่กับที่

“เธอหนาวถึงขนาดใส่เสื้อคอเต่าเลยเหรอดารินทร์”

คำถามเรียบง่าย แต่ทำเอาหัวใจดวงน้อยหล่นวูบอย่างน่ากลัว เผลอดึงคอเสื้อของตัวเองให้สูงขึ้น ใบหน้าหวานซึ้งเงยขึ้นสบตากับชายหนุ่มทันควัน

“ว่าไง หนาวถึงขนาดใส่เสื้อคอเต่าเลยเหรอ”

“...”

“หรือว่าฮีตเตอร์ในบ้านมันอุ่นไม่พอ”

มาเฟียหนุ่มเลิกคิ้วขึ้นเป็นเชิงรอคำตอบ จริงอยู่ที่ตอนนี้อากาศหนาว แต่อากาศภายในบ้านที่เปิดฮีตเตอร์ไว้มันก็ไม่ได้หนาวมากจนถึงขนาดต้องใส่เสื้อคอเต่าขนาดนี้...

“รินไม่ค่อยสบายค่ะ”

รอยยิ้มหยันแตะแต้มมุมปากหยักทันควัน คล้ายกับว่ารอยด์ไม่เชื่อในคำตอบของเธอ ดารินทร์สูดลมหายใจเข้าลึก ๆ แสร้งตีหน้าเรียบเฉยตามปกติ

“รินขี้หนาวค่ะ เลยใส่เสื้อหนา ๆ ไว้ คุณรอยด์มีอะไรหรือเปล่าคะ”

“แล้วเธอคิดว่าฉันควรมีอะไรกับเธอหรือเปล่าล่ะ”

พอถูกยอกย้อนทันควัน ดารินทร์ก็ต้องสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ แสร้งตีหน้าเรียบเฉย

“ถ้าคุณรอยด์ไม่มีอะไร รินขอตัวก่อนนะคะ จะได้รีบไปยกอาหารเช้ามาเสิร์ฟให้ค่ะ” กลั้นใจเอ่ยตัดบทพลางเดินผ่านร่างสูงไปอย่างรวดเร็ว ขืนอยู่กันต่อก็คงไม่แคล้วโดนจิกกัดเหมือนทุกที

กลิ่นหอมอ่อน ๆ ที่โชยมาจากตัวของหญิงสาวตอนเดินผ่านทำเอาแววตาสีมรกตเข้มขึ้นยิ่งกว่าเดิม เผลอขบกรามแน่น จ้องแผ่นหลังเล็กจนเดินหายลับสายตา