บทที่ 6 คืนนั้น...

บทที่ 6

ดูจากการที่รอยด์ทิ้งตัวขนาดนี้ ดูท่าแล้วรอยด์คงดื่มหนักเกินไปจริง ๆ ดารินทร์ช่วยประคองคนเมาไปยังห้องนอน แม้จะทุลักทุเลแต่ก็ถือว่าสำเร็จไปด้วยดี

ดารินทร์มองสีหน้าการ์ดคนสนิทของรอยด์ที่ดูจะเหนื่อยล้าไม่แพ้กัน

‘คุณมาเธียสไปพักผ่อนเถอะค่ะ ดึกมากแล้ว เดี๋ยวรินช่วยดูคุณรอยด์ให้เองค่ะ’

ราวกับแม่พระมาโปรด มาเธียสส่งยิ้มมาให้อย่างขอบคุณ

‘ขอบคุณคุณรินมากนะครับ ผมเองก็ชักจะไม่ไหวเหมือนกัน’

‘ห้องครัวมีน้ำอุ่นอยู่นะคะ แวะดื่มสักแก้วก่อนนะคะ จะได้รู้สึกดีขึ้น’

‘ขอบคุณมากครับ’

คล้อยหลังการ์ดคนสนิทลับสายตาไป ดารินทร์ก็หันกลับมาสนใจคนเมาบนเตียงต่อ

‘อือ...’

รอยด์ครางในลำคอเบา ๆ พลางดึงทึ้งเนกไทออกจากลำคอคล้ายกับรำคาญ ดวงตากลมโตมองคนบนเตียงอยู่ครู่ใหญ่ อดไม่ได้ที่จะช่วยถอดเนกไทออกจากลำคอให้ เพราะขืนให้รอยด์ถอดเอง คืนนี้ก็คงไม่เสร็จแน่ ๆ

ดารินทร์ช่วยจัดท่านอนให้ชายหนุ่มได้นอนสบายขึ้นพลางพ่นลมหายใจออกมาเล็กน้อย ยกหลังมือขึ้นเช็ดเหงื่อ กว่าจะช่วยถอดเนกไทกับคลายกระดุมเสื้อได้ก็เสียพลังงานไปมากโข

เธอสาวเท้าออกไปนอกห้องก่อนจะกลับเข้ามาอีกครั้งพร้อมกับชามแก้วใบใหญ่ที่ใส่น้ำอุ่นเอาไว้กับผ้าขนหนูผืนนุ่ม ทรุดกายลงนั่งขอบเตียง ค่อย ๆ เช็ดไปตามใบหน้าหล่อเหลา หวังจะให้คนเมารู้สึกดีขึ้น อดไม่ได้ที่จะลอบสังเกตชายหนุ่มเป็นระยะ ๆ น้อยครั้งนักที่เธอจะเห็นรอยด์ในสภาพแบบนี้

ปกติแล้วเวลาเจอกันทีไร หากไม่โดนเขาค่อนขอดก็มักจะโดนสายตาหยามเหยียดให้เจ็บ ๆ คัน ๆ หัวใจเล่นอยู่เสมอ

รอยด์ดีกับคนทั้งโลก แต่ยกเว้นเธอเพียงคนเดียว...

เธอรู้มาตลอดว่าผู้ชายที่เพียบพร้อมตั้งแต่หัวจรดเท้าอย่างรอยด์ไม่เคยชอบใจที่ถูกจับคลุมถุงชนให้แต่งงานกับลูกสาวของการ์ดอย่างเธอ ต่อให้เธอจะชอบเขาแค่ไหน แต่เธอก็ไม่เคยคิดฝันถึงขั้นอยากแต่งงานกับเขาเหมือนกันเพราะรู้ดีว่าฐานะเธอกับเขามันต่างกันเกินราวฟ้ากับเหว

ไม่มีทางที่คนอย่างรอยด์จะชายตามองหรือนึกพิศวาสเด็กในบ้านอย่างเธอ

แต่เพราะเรื่องแต่งงานเป็นเรื่องที่ประมุขของบ้านเป็นคนจัดแจงขึ้น คำว่าบุญคุณที่มันค้ำคออยู่ทำให้เธอไม่กล้าปฏิเสธออกไปอย่างเต็มปาก จึงได้เพียงแค่ก้มหน้ารับและทำตามคำสั่งของโรมโดยไม่มีข้อโต้แย้ง

มือเล็กค่อย ๆ เช็ดจากแนวกรามไล่มาจนถึงแผงอกแกร่ง เสียงครางดังประท้วงในลำคอคล้ายกับรำคาญดังขึ้นให้ได้ยินเป็นระยะ ๆ

‘อีกนิดเดียวก็เช็ดเสร็จแล้วค่ะ ทนหน่อยนะคะ’ เอ่ยบอกเสียงแผ่ว เช็ดระเรื่อยจนมาถึงแขนทั้งสองข้าง

พอเช็ดเสร็จเรียบร้อย แน่ใจแล้วว่าคนเมาจะนอนสบายก็ห่มผ้านวมให้เป็นสิ่งสุดท้าย ดารินทร์วาดขาลงจากเตียง แต่พอเห็นว่าโคมไฟตรงหัวเตียงยังไม่ได้ปิดก็โน้มตัวไปปิดไฟให้

แต่ยังไม่ทันจะได้ทำตามที่ตั้งใจก็ต้องหวีดร้องออกมาเสียงหลงเมื่อจู่ ๆ คนที่เธอคิดว่าเมาก็ฉุดเธอลงไปนอนใต้ร่าง พร้อมกับซุกไซ้จมูกโด่งเป็นสันไปตามซอกคอโดยไม่ทันตั้งตัว

‘คุณรอยด์!’

หญิงสาวร้องออกมาเสียงหลง ตื่นตระหนกขึ้นมาครามครัน หัวใจร่วงหล่นไปอยู่ที่ตาตุ่ม ไม่คิดว่าชายหนุ่มจะทำอะไรแบบนี้

‘คุณรอยด์! ปล่อย!’ มือเล็ก ๆ ทุบไปที่อกแกร่งหวังจะให้ชายหนุ่มได้สติ

 มือหนาคว้าหมับเข้าที่ข้อมือเล็กก่อนจะตรึงไว้เหนือศีรษะ ดารินทร์หอบสะท้าน สบตาเข้ากับนัยน์ตาสีมรกตที่ทอดมองอยู่แล้ว...

นัยน์ตาสีมรกตวาววับอย่างที่เธอไม่เคยเห็น ให้ความรู้สึกเย็นเยียบแต่ก็อัดแน่นไปด้วยไฟปรารถนาอย่างที่สัมผัสได้

‘คะ...คุณ อื้อ...!’

เรียวปากร้อนชื้นก้มลงครอบครองริมฝีปากนุ่มก่อนที่เธอจะได้ทันเอื้อนเอ่ยอะไร เขาบดเคล้าและคลอเคลีย ใช้ชั้นเชิงที่มากล้นบังคับให้เธอเผยอริมฝีปากออกก่อนจะแทรกเรียวลิ้นร้ายกาจเข้ามาควานหาความหวานทำเอาสมองเธอว่างเปล่าพร่าเบลอไปหมด