LOGINShare
บทที่ 5 เรื่องคืนนั้น
Last Updated:
2025-05-05 21:49:56บทที่ 5
“เธอใส่ต่างหูข้างเดียวเหรอดารินทร์...”
คำถามเรียบ ๆ ง่าย ๆ แต่หัวใจดวงน้อยกลับกระตุกวูบ มือเล็กยกขึ้นสัมผัสใบหูตัวเองโดยอัตโนมัติ หูข้างซ้ายที่เคยมีต่างหูประดับอยู่กลับว่างเปล่า
“ริน...”
เรียวปากอิ่มเม้มเข้าหากันแน่น อึกอักขึ้นมาทันควัน ไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าเผลอทำต่างหูหายไปตอนไหน แทบไม่ได้สังเกตความเรียบร้อยของตัวเองเลยเพราะช่วงนี้จิตใจเธอว้าวุ่น ไม่อยู่กับร่องกับรอยเท่าไรนัก คาดไม่ถึงว่ารอยด์จะสังเกตเห็นเรื่องเล็กน้อยแบบนี้
รอยด์ยืดกายขึ้นเต็มความสูงก่อนจะสาวเท้าเข้ามาใกล้ ดารินทร์เผลอก้าวถอยหลังหนีโดยอัตโนมัติ รู้ตัวอีกทีก็ตอนแผ่นหลังสัมผัสกับผนังอันแสนเย็นชืด แขนแกร่งเท้าลงกับผนังตรงหน้าทำให้รู้สึกเหมือนกำลังถูกคุกคามจนตัวหดเล็กลง
เขาเกลี่ยปอยผมที่ปรกแก้มหญิงสาวออก ปลายนิ้วไล้ปัดผ่านใบหูอย่างแผ่วเบาชวนให้ร่างกายสั่นสะท้านขึ้นมาครามครัน
“ของเธอหรือเปล่า...”
คำถามเรียบง่าย แต่คนถูกถามกลับรู้สึกอึดอัดจนหายใจไม่ออก ต่างหูอันเล็กถูกยื่นมาตรงหน้า ดวงหน้าหวานซึ้งซีดเผือดทันควัน ช้อนสายตาขึ้น สบตากับนัยน์ตาสีมรกตด้วยแววตาสั่นไหว
เพราะหญิงสาวเอาแต่เงียบ เสียงหนักจึงกระซิบถามซ้ำ
“ถาม...ก็ตอบ”
“...”
“ได้ยินไหม ดารินทร์”
ดวงตากลมโตไหวระริก ยิ่งได้ยินเสียงห้าวทุ้มเอ่ยซ้ำก็อยากจะหายไปจากตรงนี้เสียเดี๋ยวนี้...
“แค่มองก็รู้แล้วว่าเป็นของที่ออกแบบมาโดยเฉพาะ เพชรน้ำงามขนาดนี้ คุ้นตาดีว่าไหม...”
กลิ่นอาฟเตอร์เชฟคละเคล้ากับกลิ่นบุหรี่เย็น ๆ ระเหยออกมาให้ได้กลิ่น ชวนให้บรรยากาศรอบกายดูกดดันจนเกือบหายใจไม่ออก
คล้ายกับคืนนั้น...
หญิงสาวหลุบสายตาลงต่ำ ซ่อนแววตาวูบไหวของตัวเองไว้ใต้เปลือกตาที่ปิดสนิท
“ค่ะ ของรินเองค่ะ” ถูกไล่ต้อนขนาดนี้จึงเลือกที่จะยอมรับตรง ๆ เลยดีกว่า ถ้าปฏิเสธก็คงไม่แคล้วน่าสงสัยยิ่งกว่าเดิม
ดารินทร์รู้ว่ารอยด์ไม่ใช่คนโง่ แค่เธอทำเหมือนเรื่องคืนนั้นไม่มีอะไรเกิดขึ้นก็แทบเต็มกลืนแล้ว
ต่างหูชิ้นนี้เป็นของขวัญวันเกิดตอนปีที่แล้ว โรมสั่งให้ช่างทำขึ้นมาให้เธอโดยเฉพาะ ใช้เพชรน้ำงามที่ขุดได้จากเหมืองสัมปทานของตระกูลแมคคาร์นิคมาตกแต่งลงบนต่างหู สำหรับคนที่คลุกคลีอยู่กับเหมืองเพชรมาตั้งแต่เด็กอย่างรอยด์ เพียงแค่เขาปรายตามองปราดเดียวก็ดูออกแล้วว่าเป็นเพชรจากเหมือง
“รินคงทำตกไว้ มันน่าจะตกตอนรินเข้าไปทำความสะอาดห้องของคุณ” บังคับน้ำเสียงไม่ให้สั่น แต่สิ่งที่ได้รับกลับมาคือเสียงหัวเราะในลำคอดังขึ้นเบา ๆ คล้ายกับหยามหยัน
“ทำตกตอนทำความสะอาดงั้นเหรอ...”
รอยด์บดเบียดร่างกายเข้าหา รอยยิ้มหยันกดลึกตรงมุมปาก ปลายนิ้วไล้ผ่านบริเวณที่เคยมีต่างหูอยู่อย่างแผ่วเบา
“เธอรู้ไหมว่าฉันเจอมันที่ไหน” เอ่ยออกมาอย่างช้า ๆ แต่น้ำเสียงกลับเย็นเยียบพลางถอดต่างหูออกจากแป้นก่อนจะช่วยเสียบมันลงบนจุดเดิมที่มันเคยอยู่อย่างใจดี
“บนเตียงของฉันไง...ดารินทร์”
สบตากับหญิงสาวด้วยสายตาวามวาว ลมหายใจของดารินทร์สะดุดห้วงใหญ่ เจ็บแปลบ ๆ ตรงบริเวณที่รอยด์ใส่ต่างหูให้
ดวงตากลมโตไหวระริก เหตุการณ์เมื่ออาทิตย์ก่อนที่เธอพยายามลืมเลือนมันไปแวบกลับเข้ามาในหัวอีกครั้ง...
‘คุณรอยด์ เดินดี ๆ สิครับ’
น้ำเสียงห้าวทุ้มที่ดังขึ้นทำให้มือเล็กรีบวางแก้วน้ำเปล่าลงบนเคาน์เตอร์หินอ่อนตรงหน้าอย่างเบามือ ดารินทร์สาวเท้าออกมาจากห้องครัว เหลือบมองนาฬิกาติดผนังที่บ่งบอกเวลาเกือบตีหนึ่ง
พอมาหยุดอยู่ตรงห้องรับแขก สองขาก็รีบปรี่เข้าไปช่วยไวกว่าความคิดเมื่อเห็นคนตัวโตสองคนกำลังประคองกันอย่างทุลักทุเล
‘คุณมาเธียส มาค่ะรินช่วย’ ช่วยประคองคนเมาอีกแรง เพราะต่อให้การ์ดคนสนิทของรอยด์จะตัวสูงแค่ไหน แต่การรับน้ำหนักของผู้ชายที่ตัวเท่า ๆ กันอย่างรอยด์ก็ไม่ใช่เรื่องง่ายนัก
‘ขอบคุณมากครับคุณริน’
‘เรื่องเล็กน้อยค่ะคุณมาเธียส’
‘คุณริน ยังไม่นอนอีกเหรอครับ’
‘รินคอแห้งน่ะค่ะเลยลงมาดื่มน้ำ คุณรอยด์เมาหนักเลยเหรอคะ’
‘ครับ ดื่มไปเยอะเลยครับ’
Latest chapter
จุมพิตพันธนาการ บทที่ 8 คนปากแข็ง
บทที่ 8“เธอคงทำความสะอาดดีมาก...”เสียงหนักเอ่ยออกมาอย่างช้า ๆ ราวกับต้องการให้คำพูดสลักลึกเข้าไปในห้วงความคิดของคนฟังดารินทร์กะพริบตาถี่ ๆ เพื่อดึงสติของตัวเองให้คืนกลับมา เหตุการณ์นั้นมันเด่นชัดในความทรงจำ ชนิดที่สลัดยังไงก็ลบเลือนไม่ได้“มันถึงตกอยู่บนเตียงของฉันได้ ว่าไหม?”ดวงตากลมโตหลุบสายตาลงต่ำทันควัน เรียวปากงามก็เม้มแน่นจนแทบจะเป็นเส้นตรงคืนนั้นหลังจากรอยด์หลับสนิท เธอก็รีบพาร่างกายอันบอบช้ำของตัวเองออกมาจากห้องอย่างทุลักทุเล เลือกที่จะเก็บงำเรื่องราวในคืนนั้นเอาไว้ ไม่อยากนึกถึง ตื่นเช้ามาก็ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ใช้ชีวิตอย่างปกติราวกับว่าเรื่องในคืนหวามนั้นเป็นดั่งฝันไปเธอรู้ว่ารอยด์เมามากจนแทบไม่มีสติ เพราะถ้าเขามีสติสัมปชัญญะเต็มร้อย คงไม่มีทางที่เหตุการณ์แบบนั้นจะเกิดขึ้นเธอไม่นึกปรารถนาให้รอยด์รู้ด้วยซ้ำว่าเธอนอนกับเขา เพราะถ้าเขารู้ ก็คงไม่แคล้วถูกเข้าใจผิดว่าตั้งใจจะจับเขาแน่ ๆ แค่ถูกบิดาบังคับให้แต่งงานกับเธอ รอยด์ก็แทบจะไม่เคยมองเธอในแง่ดีเลยด้วยซ้ำเรื่องคืนนั้น... มันก็ไม่ต่างอะไรจากความผิดพลาดที่เธอเองก็ไม่อยากนึกถึง เกลียดตัวเองที่ใจง่ายและไร้ยางอายที่ป
จุมพิตพันธนาการ บทที่ 7 คืนหวาม
บทที่ 7ดารินทร์หูอื้อตาลาย เรี่ยวแรงที่เคยมีเหมือนโดนสูบหาย ร่างกายอ่อนระทวยจนไม่เป็นตัวของตัวเอง ความรู้สึกที่ไม่เคยรู้จักวูบไหวอยู่ตรงช่องท้องคล้ายกับมีกระแสไฟฟ้าแล่นปราดไปทั่วร่างรอยด์ปล่อยข้อมือเล็กของเธอให้เป็นอิสระ วูบหนึ่งที่เธอใจชื้น หมายจะรวบรวมแรงอันน้อยนิดผลักไสชายหนุ่มออกไป แต่เพียงแค่ฝ่ามือร้อนผ่าวบีบเคล้นไปทั่วร่างพร้อมกับเรียวปากร้อนชื้นลากไล้ไปตามซอกคอหอมกรุ่น ฝากรอยจูบสีกุหลาบไว้ในทุก ๆ จุดที่เรียวปากลากผ่าน สมองเธอก็ว่างเปล่าอีกครั้ง…รู้ทั้งรู้ว่าหากปล่อยให้เรื่องราวมันเลยเถิดจะเกิดผลเสียมากกว่าผลดี ดารินทร์นึกเกลียดตัวเองที่ไม่สามารถขัดขืนชายหนุ่มได้อย่างใจคิด เกลียดร่างกายตัวเองที่มันเหมือนจะไม่ปฏิเสธสัมผัสจากรอยด์หนำซ้ำยังโอนอ่อนผ่อนตามไม่ต่างอะไรจากขี้ผึ้งลนไฟไม่ว่าเขาจะจับ...จะจูบตรงไหน ร่างกายเธอก็อ่อนระทวยไปกับสัมผัสเขาเสียหมดสายชุดเดรสตัวสวยหลุดจากหัวไหล่มน ฝ่ามือหยาบบีบคลึงหัวไหล่เปลือยเปล่า ก่อนเรียวปากร้อนชื้นจะพรมจูบไปทั่วเนินอกอวบอิ่ม มือหนาดึงทิ้งชุดเดรสได้ก็ร่นลงมากองอยู่ตรงเอวคอดชวนให้หวามไหวไปทั่วร่างปลายนิ้วสากระคายปัดผ่านไปทั่วบราเซียร์สีหวาน
จุมพิตพันธนาการ บทที่ 6 คืนนั้น...
บทที่ 6ดูจากการที่รอยด์ทิ้งตัวขนาดนี้ ดูท่าแล้วรอยด์คงดื่มหนักเกินไปจริง ๆ ดารินทร์ช่วยประคองคนเมาไปยังห้องนอน แม้จะทุลักทุเลแต่ก็ถือว่าสำเร็จไปด้วยดีดารินทร์มองสีหน้าการ์ดคนสนิทของรอยด์ที่ดูจะเหนื่อยล้าไม่แพ้กัน‘คุณมาเธียสไปพักผ่อนเถอะค่ะ ดึกมากแล้ว เดี๋ยวรินช่วยดูคุณรอยด์ให้เองค่ะ’ราวกับแม่พระมาโปรด มาเธียสส่งยิ้มมาให้อย่างขอบคุณ‘ขอบคุณคุณรินมากนะครับ ผมเองก็ชักจะไม่ไหวเหมือนกัน’‘ห้องครัวมีน้ำอุ่นอยู่นะคะ แวะดื่มสักแก้วก่อนนะคะ จะได้รู้สึกดีขึ้น’‘ขอบคุณมากครับ’คล้อยหลังการ์ดคนสนิทลับสายตาไป ดารินทร์ก็หันกลับมาสนใจคนเมาบนเตียงต่อ‘อือ...’รอยด์ครางในลำคอเบา ๆ พลางดึงทึ้งเนกไทออกจากลำคอคล้ายกับรำคาญ ดวงตากลมโตมองคนบนเตียงอยู่ครู่ใหญ่ อดไม่ได้ที่จะช่วยถอดเนกไทออกจากลำคอให้ เพราะขืนให้รอยด์ถอดเอง คืนนี้ก็คงไม่เสร็จแน่ ๆดารินทร์ช่วยจัดท่านอนให้ชายหนุ่มได้นอนสบายขึ้นพลางพ่นลมหายใจออกมาเล็กน้อย ยกหลังมือขึ้นเช็ดเหงื่อ กว่าจะช่วยถอดเนกไทกับคลายกระดุมเสื้อได้ก็เสียพลังงานไปมากโขเธอสาวเท้าออกไปนอกห้องก่อนจะกลับเข้ามาอีกครั้งพร้อมกับชามแก้วใบใหญ่ที่ใส่น้ำอุ่นเอาไว้กับผ้าขนหนูผืนนุ่ม
จุมพิตพันธนาการ บทที่ 5 เรื่องคืนนั้น
บทที่ 5“เธอใส่ต่างหูข้างเดียวเหรอดารินทร์...”คำถามเรียบ ๆ ง่าย ๆ แต่หัวใจดวงน้อยกลับกระตุกวูบ มือเล็กยกขึ้นสัมผัสใบหูตัวเองโดยอัตโนมัติ หูข้างซ้ายที่เคยมีต่างหูประดับอยู่กลับว่างเปล่า“ริน...”เรียวปากอิ่มเม้มเข้าหากันแน่น อึกอักขึ้นมาทันควัน ไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าเผลอทำต่างหูหายไปตอนไหน แทบไม่ได้สังเกตความเรียบร้อยของตัวเองเลยเพราะช่วงนี้จิตใจเธอว้าวุ่น ไม่อยู่กับร่องกับรอยเท่าไรนัก คาดไม่ถึงว่ารอยด์จะสังเกตเห็นเรื่องเล็กน้อยแบบนี้รอยด์ยืดกายขึ้นเต็มความสูงก่อนจะสาวเท้าเข้ามาใกล้ ดารินทร์เผลอก้าวถอยหลังหนีโดยอัตโนมัติ รู้ตัวอีกทีก็ตอนแผ่นหลังสัมผัสกับผนังอันแสนเย็นชืด แขนแกร่งเท้าลงกับผนังตรงหน้าทำให้รู้สึกเหมือนกำลังถูกคุกคามจนตัวหดเล็กลงเขาเกลี่ยปอยผมที่ปรกแก้มหญิงสาวออก ปลายนิ้วไล้ปัดผ่านใบหูอย่างแผ่วเบาชวนให้ร่างกายสั่นสะท้านขึ้นมาครามครัน“ของเธอหรือเปล่า...”คำถามเรียบง่าย แต่คนถูกถามกลับรู้สึกอึดอัดจนหายใจไม่ออก ต่างหูอันเล็กถูกยื่นมาตรงหน้า ดวงหน้าหวานซึ้งซีดเผือดทันควัน ช้อนสายตาขึ้น สบตากับนัยน์ตาสีมรกตด้วยแววตาสั่นไหวเพราะหญิงสาวเอาแต่เงียบ เสียงหนักจึงกระซิบถามซ้ำ“ถา
จุมพิตพันธนาการ บทที่ 4 ไล่ต้อน
บทที่ 4“แล้วแกจ้องหนูรินอะไรขนาดนั้น”“แล้วมองไม่ได้เหรอครับ ไหนพ่ออยากให้ผมแต่งงานกับคนดีของพ่อนักไงครับ ทำไมผมจ้องแค่นี้พ่อต้องหวงด้วย”“สายตาแกมันคุกคาม”“ผมจ้องแค่นี้คงไม่สึกหรอหรอกครับพ่อ” ไม่รู้ตัวเลยว่าสายตาเขามันคุกคามขนาดนั้น...“ตราบใดที่ยังไม่ได้แต่งงาน ห้ามทำอะไรเกินขอบเขตเข้าใจไหม รอยด์ แมคคาร์นิค ถ้าทำอะไรไม่เข้าท่า พ่อจะเอาเลือดหัวแกออก” เพราะรู้จักนิสัยลูกชายดี คนเป็นพ่อเลยรีบชี้หน้าคาดโทษรอยด์หัวเราะในลำคอเบา ๆ ก่อนจะพยักหน้ารับ“ครับ ตามนั้นครับพ่อ...”รอยด์สาวเท้าเข้ามาในตัวบ้านพลางคลายปมเนกไทออกเล็กน้อยหลังจากเหน็ดเหนื่อยกับงานมาตลอดทั้งวัน นึกแปลกใจเล็กน้อยที่ไม่เจอบิดาอยู่ตรงห้องนั่งเล่นเหมือนทุกครั้ง ล้วงสมาร์ตโฟนออกมาจากอกเสื้อหมายจะต่อสายหาคนเป็นพ่อแต่พอเห็นการแจ้งเตือน ที่ปรากฏอยู่บนหน้าจอก็เก็บมันลงไว้ดังเก่า‘พ่อไปสเปนกับครีมนะ จะไปคุยเรื่องงานแต่งของครีมกับอาซิลิโน่’น้องสาวของเขาพลัดพรากจากครอบครัวแมคคาร์นิคไปนานหลายสิบปี เพิ่งกลับเข้าสู่อ้อมอกได้เพียงไม่กี่เดือนเท่านั้น ยังไม่ทันจะได้คลายหายคิดถึงก็ต้องบินออกจากอ้อมอกอีกครั้งเพราะกำลังจะแต่งงานในอีกหนึ
จุมพิตพันธนาการ บทที่ 3 ความสงสัย
บทที่ 3เพราะเห็นว่าบุตรชายเอาแต่จ้องคนในปกครองไม่วางตา ประมุขของบ้านก็อดไม่ได้ที่จะเอ่ยปราม“มานั่งสิ จะยืนอีกนานไหมรอยด์”รอยด์ถอนสายตากลับมา ก่อนจะสาวเท้าตรงดิ่งมานั่งตรงที่ประจำของตัวเอง เพียงทรุดกายลงนั่งก็ถูกบิดาแขวะทันควัน“เมื่อคืนหนักหรือไง ตื่นสายเชียว”“ผมกลับบ้านมาได้ยังไงครับพ่อ”“มาเธียสพากลับมา”เมื่อวานตอนค่ำเขามีนัดเลี้ยงฉลองกับพาร์ตเนอร์คนใหม่ที่เพิ่งเซ็นสัญญาร่วมทุน ด้วยความไม่ระวังจึงโดนยาปลุกเซ็กซ์ที่พาร์ตเนอร์แอบใส่ไปในแก้วเหล้า แม้ฤทธิ์ยามันจะไม่แรงมากนักจนถึงขั้นขาดสติ แต่ด้วยความที่ดื่มเหล้าเข้าไปหนักพอสมควรก็ทำเอาสมองพร่าเบลอไปชุดใหญ่ ภาพสุดท้ายที่จำได้คือการ์ดคนสนิทกำลังพาเขาออกจากเลานจ์แค่คิดก็รู้สึกมึนหัวอีกระลอก จนต้องยกถ้วยชาหอมกรุ่นตรงหน้าขึ้นดื่มอึกใหญ่ กลิ่นสดชื่นของเปเปอร์มินต์ช่วยให้รู้สึกดีขึ้นไม่น้อย“ชาแก้แฮ้งน่ะ หนูรินเตรียมไว้ให้”เพียงแค่เห็นสีชากับได้กลิ่นหอมอ่อน ๆ คนคอชาอย่างโรมก็รู้ได้โดยทันทีเลยว่าถ้วยชาของบุตรชายเป็นชาสมุนไพรที่ช่วยแก้อาการเมาค้างมือที่กำลังยกถ้วยชาขึ้นจิบชะงักเล็กน้อย ก่อนจะเหยียดยิ้มออกมา “คนดีของพ่อเก่งนะครับ รู้ด้วย
You may also like
พิษรักมาเฟียร้าย
มงกุฎดอกหญ้า7.1K viewsทำไมยังรัก ANACHAK
MaNIE-STORY924 viewsหนี้รักมาเฟียจอมคลั่ง
มงกุฎดอกหญ้า2.1K viewsแอบรักร้าย ผู้ชายเจ้าชู้
MaNIE-STORY1.8K viewsMafia Of Love กลรักในรอยแค้น
พลอยแก้ว130 viewsคู่หมั้นมาเฟีย NC20+
Naya Solene996 viewsมาเฟียเถื่อนเมียเด็ก
หนูแดงอินดี้19.9K viewstest book
lili202 views
