Mag-log inShare
บทที่ 3 ความสงสัย
Huling Na-update:
2025-05-05 21:48:58บทที่ 3
เพราะเห็นว่าบุตรชายเอาแต่จ้องคนในปกครองไม่วางตา ประมุขของบ้านก็อดไม่ได้ที่จะเอ่ยปราม
“มานั่งสิ จะยืนอีกนานไหมรอยด์”
รอยด์ถอนสายตากลับมา ก่อนจะสาวเท้าตรงดิ่งมานั่งตรงที่ประจำของตัวเอง เพียงทรุดกายลงนั่งก็ถูกบิดาแขวะทันควัน
“เมื่อคืนหนักหรือไง ตื่นสายเชียว”
“ผมกลับบ้านมาได้ยังไงครับพ่อ”
“มาเธียสพากลับมา”
เมื่อวานตอนค่ำเขามีนัดเลี้ยงฉลองกับพาร์ตเนอร์คนใหม่ที่เพิ่งเซ็นสัญญาร่วมทุน ด้วยความไม่ระวังจึงโดนยาปลุกเซ็กซ์ที่พาร์ตเนอร์แอบใส่ไปในแก้วเหล้า แม้ฤทธิ์ยามันจะไม่แรงมากนักจนถึงขั้นขาดสติ แต่ด้วยความที่ดื่มเหล้าเข้าไปหนักพอสมควรก็ทำเอาสมองพร่าเบลอไปชุดใหญ่ ภาพสุดท้ายที่จำได้คือการ์ดคนสนิทกำลังพาเขาออกจากเลานจ์
แค่คิดก็รู้สึกมึนหัวอีกระลอก จนต้องยกถ้วยชาหอมกรุ่นตรงหน้าขึ้นดื่มอึกใหญ่ กลิ่นสดชื่นของเปเปอร์มินต์ช่วยให้รู้สึกดีขึ้นไม่น้อย
“ชาแก้แฮ้งน่ะ หนูรินเตรียมไว้ให้”
เพียงแค่เห็นสีชากับได้กลิ่นหอมอ่อน ๆ คนคอชาอย่างโรมก็รู้ได้โดยทันทีเลยว่าถ้วยชาของบุตรชายเป็นชาสมุนไพรที่ช่วยแก้อาการเมาค้าง
มือที่กำลังยกถ้วยชาขึ้นจิบชะงักเล็กน้อย ก่อนจะเหยียดยิ้มออกมา “คนดีของพ่อเก่งนะครับ รู้ด้วยว่าเมื่อคืนผมดื่มหนักมาก...”
คนเป็นพ่อส่ายหน้าไปมาอย่างระอา ไม่เข้าใจว่าลูกชายของเขาจะตั้งแง่อะไรกับดารินทร์นัก ขนาดหญิงสาวช่วยเตรียมชาแก้เมาค้างให้ขนาดนี้ เจ้าลูกชายตัวดีก็ไม่คิดซาบซึ้ง
“ชีวิตแกจะมีสักกี่อย่างเชียวรอยด์”
“...”
“งาน ผู้หญิง เหล้า ชีวิตแกก็วนเวียนอยู่แค่นี้”
“คำชมใช่ไหมครับ”
“แกคิดว่าพ่อชมไหมล่ะ”
“ขอบคุณสำหรับคำชมครับพ่อ” รับคำหน้าตาย แต่สิ่งที่ได้รับกลับมาคือเสียงถอนหายใจเฮือกใหญ่ของคนเป็นพ่อ
“พ่อให้แกลอยไปลอยมาอีกไม่นานหรอก อย่าลืมนะแกแพ้พนันพ่อ เราคงต้องได้คุยเรื่องการแต่งงานกันเร็ว ๆ นี้ อาจจะหลังจากเสร็จงานแต่งของครีม”
น้ำเสียงบิดาจริงจังจนชาที่กำลังจิบอยู่ฝืดคอขึ้นมากะทันหัน เพราะเขาพนันกับพ่อไว้ว่าขอเวลาสามปีเพื่อตามหาน้องสาวต่างมารดาที่พลัดพรากกันไปซึ่งก็คือคาริสา และหากเขาทำได้ พ่อต้องล้มเลิกความคิดที่จะให้เขาแต่งงานกับดารินทร์แต่ถ้าเขาทำไม่ได้ก็ต้องยอมแต่งงานกับดารินทร์โดยไร้เงื่อนไข
และแน่นอนว่าเขาทำไม่สำเร็จ ทำให้ตอนนี้เขาไม่ต่างอะไรจากคนน้ำท่วมปากที่ได้แต่ก้มหน้ารับอย่างไม่อาจปฏิเสธได้
“ทำไมพ่ออยากให้ผมแต่งงานกับดารินทร์นัก” หันหน้าไปสบตากับคนเป็นพ่อพลางเอ่ยถามอย่างจริงจัง “ดารินทร์มีอะไรดี ทำไมพ่อถูกอกถูกใจอยากได้เป็นลูกสะใภ้ขนาดนี้...”
“ก็หนูดารินท์น่ารัก พ่ออยากได้เป็นลูกสะใภ้มันผิดตรงไหน” ความรู้สึกผิดยังเกาะกุมหัวใจโรมอยู่เสมอ เขาถึงอยากดูแลลูกสาวของอดีตการ์ดคนสนิทให้ดีที่สุด
สิ่งที่ดีที่สุดที่โรมพอจะให้ดารินทร์ได้ก็คือการแต่งงานกับลูกชายเพียงคนเดียวของเขา
ดารินทร์เป็นคนน่ารัก เขาเชื่อเลยว่ารอยด์จะต้องตกหลุมรักดารินทร์ได้ไม่ยากขอแค่รอยด์ยอมเปิดใจ...
“ข้าวต้มค่ะคุณท่าน ส่วนนี่ของคุณรอยด์ค่ะ”
น้ำเสียงหวานซึ้งดังขัดขึ้นก่อนที่รอยด์จะได้ทันตอบอะไรคนเป็นพ่อกลับไป ชามข้าวต้มหอมกรุ่นถูกยกมาเสิร์ฟตรงหน้า
“ขอบใจมากนะหนูริน”
“ถ้าคุณท่านอยากได้อะไรเพิ่ม เรียกรินได้เลยนะคะ” ส่งยิ้มให้ประมุขของบ้านอย่างอ่อนหวานพลางยกมือขึ้นทัดปอยผมเข้ากับหูก่อนจะเดินเลี่ยงกลับไปในห้องครัวดังเก่า
“วันนี้เป็นอะไร พ่อเห็นแกจ้องหนูรินหลายรอบแล้วนะ”
รอยด์ถอนสายตากลับมาสบตากับคนเป็นพ่อ ไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าเผลอมองดารินทร์อีกแล้ว
“ครับ?”
“มีปัญหาอะไรกันหรือเปล่า”
“ผมไม่กล้ามีปัญหาอะไรกับคนดีของพ่อหรอกครับ” รอยยิ้มเล็ก ๆ แตะแต้มตรงมุมปากพลางกลั้วหัวเราะในลำคอเบา ๆ
ปัญหาหรือ... รอยด์เองก็ไม่แน่ใจว่าเรียกว่าปัญหาได้ไหม เรียกว่าเป็นข้อสันนิษฐานที่กำลังหาทางพิสูจน์ดูมากกว่า…
Pinakabagong kabanata
จุมพิตพันธนาการ บทที่ 8 คนปากแข็ง
บทที่ 8“เธอคงทำความสะอาดดีมาก...”เสียงหนักเอ่ยออกมาอย่างช้า ๆ ราวกับต้องการให้คำพูดสลักลึกเข้าไปในห้วงความคิดของคนฟังดารินทร์กะพริบตาถี่ ๆ เพื่อดึงสติของตัวเองให้คืนกลับมา เหตุการณ์นั้นมันเด่นชัดในความทรงจำ ชนิดที่สลัดยังไงก็ลบเลือนไม่ได้“มันถึงตกอยู่บนเตียงของฉันได้ ว่าไหม?”ดวงตากลมโตหลุบสายตาลงต่ำทันควัน เรียวปากงามก็เม้มแน่นจนแทบจะเป็นเส้นตรงคืนนั้นหลังจากรอยด์หลับสนิท เธอก็รีบพาร่างกายอันบอบช้ำของตัวเองออกมาจากห้องอย่างทุลักทุเล เลือกที่จะเก็บงำเรื่องราวในคืนนั้นเอาไว้ ไม่อยากนึกถึง ตื่นเช้ามาก็ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ใช้ชีวิตอย่างปกติราวกับว่าเรื่องในคืนหวามนั้นเป็นดั่งฝันไปเธอรู้ว่ารอยด์เมามากจนแทบไม่มีสติ เพราะถ้าเขามีสติสัมปชัญญะเต็มร้อย คงไม่มีทางที่เหตุการณ์แบบนั้นจะเกิดขึ้นเธอไม่นึกปรารถนาให้รอยด์รู้ด้วยซ้ำว่าเธอนอนกับเขา เพราะถ้าเขารู้ ก็คงไม่แคล้วถูกเข้าใจผิดว่าตั้งใจจะจับเขาแน่ ๆ แค่ถูกบิดาบังคับให้แต่งงานกับเธอ รอยด์ก็แทบจะไม่เคยมองเธอในแง่ดีเลยด้วยซ้ำเรื่องคืนนั้น... มันก็ไม่ต่างอะไรจากความผิดพลาดที่เธอเองก็ไม่อยากนึกถึง เกลียดตัวเองที่ใจง่ายและไร้ยางอายที่ป
จุมพิตพันธนาการ บทที่ 7 คืนหวาม
บทที่ 7ดารินทร์หูอื้อตาลาย เรี่ยวแรงที่เคยมีเหมือนโดนสูบหาย ร่างกายอ่อนระทวยจนไม่เป็นตัวของตัวเอง ความรู้สึกที่ไม่เคยรู้จักวูบไหวอยู่ตรงช่องท้องคล้ายกับมีกระแสไฟฟ้าแล่นปราดไปทั่วร่างรอยด์ปล่อยข้อมือเล็กของเธอให้เป็นอิสระ วูบหนึ่งที่เธอใจชื้น หมายจะรวบรวมแรงอันน้อยนิดผลักไสชายหนุ่มออกไป แต่เพียงแค่ฝ่ามือร้อนผ่าวบีบเคล้นไปทั่วร่างพร้อมกับเรียวปากร้อนชื้นลากไล้ไปตามซอกคอหอมกรุ่น ฝากรอยจูบสีกุหลาบไว้ในทุก ๆ จุดที่เรียวปากลากผ่าน สมองเธอก็ว่างเปล่าอีกครั้ง…รู้ทั้งรู้ว่าหากปล่อยให้เรื่องราวมันเลยเถิดจะเกิดผลเสียมากกว่าผลดี ดารินทร์นึกเกลียดตัวเองที่ไม่สามารถขัดขืนชายหนุ่มได้อย่างใจคิด เกลียดร่างกายตัวเองที่มันเหมือนจะไม่ปฏิเสธสัมผัสจากรอยด์หนำซ้ำยังโอนอ่อนผ่อนตามไม่ต่างอะไรจากขี้ผึ้งลนไฟไม่ว่าเขาจะจับ...จะจูบตรงไหน ร่างกายเธอก็อ่อนระทวยไปกับสัมผัสเขาเสียหมดสายชุดเดรสตัวสวยหลุดจากหัวไหล่มน ฝ่ามือหยาบบีบคลึงหัวไหล่เปลือยเปล่า ก่อนเรียวปากร้อนชื้นจะพรมจูบไปทั่วเนินอกอวบอิ่ม มือหนาดึงทิ้งชุดเดรสได้ก็ร่นลงมากองอยู่ตรงเอวคอดชวนให้หวามไหวไปทั่วร่างปลายนิ้วสากระคายปัดผ่านไปทั่วบราเซียร์สีหวาน
จุมพิตพันธนาการ บทที่ 6 คืนนั้น...
บทที่ 6ดูจากการที่รอยด์ทิ้งตัวขนาดนี้ ดูท่าแล้วรอยด์คงดื่มหนักเกินไปจริง ๆ ดารินทร์ช่วยประคองคนเมาไปยังห้องนอน แม้จะทุลักทุเลแต่ก็ถือว่าสำเร็จไปด้วยดีดารินทร์มองสีหน้าการ์ดคนสนิทของรอยด์ที่ดูจะเหนื่อยล้าไม่แพ้กัน‘คุณมาเธียสไปพักผ่อนเถอะค่ะ ดึกมากแล้ว เดี๋ยวรินช่วยดูคุณรอยด์ให้เองค่ะ’ราวกับแม่พระมาโปรด มาเธียสส่งยิ้มมาให้อย่างขอบคุณ‘ขอบคุณคุณรินมากนะครับ ผมเองก็ชักจะไม่ไหวเหมือนกัน’‘ห้องครัวมีน้ำอุ่นอยู่นะคะ แวะดื่มสักแก้วก่อนนะคะ จะได้รู้สึกดีขึ้น’‘ขอบคุณมากครับ’คล้อยหลังการ์ดคนสนิทลับสายตาไป ดารินทร์ก็หันกลับมาสนใจคนเมาบนเตียงต่อ‘อือ...’รอยด์ครางในลำคอเบา ๆ พลางดึงทึ้งเนกไทออกจากลำคอคล้ายกับรำคาญ ดวงตากลมโตมองคนบนเตียงอยู่ครู่ใหญ่ อดไม่ได้ที่จะช่วยถอดเนกไทออกจากลำคอให้ เพราะขืนให้รอยด์ถอดเอง คืนนี้ก็คงไม่เสร็จแน่ ๆดารินทร์ช่วยจัดท่านอนให้ชายหนุ่มได้นอนสบายขึ้นพลางพ่นลมหายใจออกมาเล็กน้อย ยกหลังมือขึ้นเช็ดเหงื่อ กว่าจะช่วยถอดเนกไทกับคลายกระดุมเสื้อได้ก็เสียพลังงานไปมากโขเธอสาวเท้าออกไปนอกห้องก่อนจะกลับเข้ามาอีกครั้งพร้อมกับชามแก้วใบใหญ่ที่ใส่น้ำอุ่นเอาไว้กับผ้าขนหนูผืนนุ่ม
จุมพิตพันธนาการ บทที่ 5 เรื่องคืนนั้น
บทที่ 5“เธอใส่ต่างหูข้างเดียวเหรอดารินทร์...”คำถามเรียบ ๆ ง่าย ๆ แต่หัวใจดวงน้อยกลับกระตุกวูบ มือเล็กยกขึ้นสัมผัสใบหูตัวเองโดยอัตโนมัติ หูข้างซ้ายที่เคยมีต่างหูประดับอยู่กลับว่างเปล่า“ริน...”เรียวปากอิ่มเม้มเข้าหากันแน่น อึกอักขึ้นมาทันควัน ไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าเผลอทำต่างหูหายไปตอนไหน แทบไม่ได้สังเกตความเรียบร้อยของตัวเองเลยเพราะช่วงนี้จิตใจเธอว้าวุ่น ไม่อยู่กับร่องกับรอยเท่าไรนัก คาดไม่ถึงว่ารอยด์จะสังเกตเห็นเรื่องเล็กน้อยแบบนี้รอยด์ยืดกายขึ้นเต็มความสูงก่อนจะสาวเท้าเข้ามาใกล้ ดารินทร์เผลอก้าวถอยหลังหนีโดยอัตโนมัติ รู้ตัวอีกทีก็ตอนแผ่นหลังสัมผัสกับผนังอันแสนเย็นชืด แขนแกร่งเท้าลงกับผนังตรงหน้าทำให้รู้สึกเหมือนกำลังถูกคุกคามจนตัวหดเล็กลงเขาเกลี่ยปอยผมที่ปรกแก้มหญิงสาวออก ปลายนิ้วไล้ปัดผ่านใบหูอย่างแผ่วเบาชวนให้ร่างกายสั่นสะท้านขึ้นมาครามครัน“ของเธอหรือเปล่า...”คำถามเรียบง่าย แต่คนถูกถามกลับรู้สึกอึดอัดจนหายใจไม่ออก ต่างหูอันเล็กถูกยื่นมาตรงหน้า ดวงหน้าหวานซึ้งซีดเผือดทันควัน ช้อนสายตาขึ้น สบตากับนัยน์ตาสีมรกตด้วยแววตาสั่นไหวเพราะหญิงสาวเอาแต่เงียบ เสียงหนักจึงกระซิบถามซ้ำ“ถา
จุมพิตพันธนาการ บทที่ 4 ไล่ต้อน
บทที่ 4“แล้วแกจ้องหนูรินอะไรขนาดนั้น”“แล้วมองไม่ได้เหรอครับ ไหนพ่ออยากให้ผมแต่งงานกับคนดีของพ่อนักไงครับ ทำไมผมจ้องแค่นี้พ่อต้องหวงด้วย”“สายตาแกมันคุกคาม”“ผมจ้องแค่นี้คงไม่สึกหรอหรอกครับพ่อ” ไม่รู้ตัวเลยว่าสายตาเขามันคุกคามขนาดนั้น...“ตราบใดที่ยังไม่ได้แต่งงาน ห้ามทำอะไรเกินขอบเขตเข้าใจไหม รอยด์ แมคคาร์นิค ถ้าทำอะไรไม่เข้าท่า พ่อจะเอาเลือดหัวแกออก” เพราะรู้จักนิสัยลูกชายดี คนเป็นพ่อเลยรีบชี้หน้าคาดโทษรอยด์หัวเราะในลำคอเบา ๆ ก่อนจะพยักหน้ารับ“ครับ ตามนั้นครับพ่อ...”รอยด์สาวเท้าเข้ามาในตัวบ้านพลางคลายปมเนกไทออกเล็กน้อยหลังจากเหน็ดเหนื่อยกับงานมาตลอดทั้งวัน นึกแปลกใจเล็กน้อยที่ไม่เจอบิดาอยู่ตรงห้องนั่งเล่นเหมือนทุกครั้ง ล้วงสมาร์ตโฟนออกมาจากอกเสื้อหมายจะต่อสายหาคนเป็นพ่อแต่พอเห็นการแจ้งเตือน ที่ปรากฏอยู่บนหน้าจอก็เก็บมันลงไว้ดังเก่า‘พ่อไปสเปนกับครีมนะ จะไปคุยเรื่องงานแต่งของครีมกับอาซิลิโน่’น้องสาวของเขาพลัดพรากจากครอบครัวแมคคาร์นิคไปนานหลายสิบปี เพิ่งกลับเข้าสู่อ้อมอกได้เพียงไม่กี่เดือนเท่านั้น ยังไม่ทันจะได้คลายหายคิดถึงก็ต้องบินออกจากอ้อมอกอีกครั้งเพราะกำลังจะแต่งงานในอีกหนึ
จุมพิตพันธนาการ บทที่ 3 ความสงสัย
บทที่ 3เพราะเห็นว่าบุตรชายเอาแต่จ้องคนในปกครองไม่วางตา ประมุขของบ้านก็อดไม่ได้ที่จะเอ่ยปราม“มานั่งสิ จะยืนอีกนานไหมรอยด์”รอยด์ถอนสายตากลับมา ก่อนจะสาวเท้าตรงดิ่งมานั่งตรงที่ประจำของตัวเอง เพียงทรุดกายลงนั่งก็ถูกบิดาแขวะทันควัน“เมื่อคืนหนักหรือไง ตื่นสายเชียว”“ผมกลับบ้านมาได้ยังไงครับพ่อ”“มาเธียสพากลับมา”เมื่อวานตอนค่ำเขามีนัดเลี้ยงฉลองกับพาร์ตเนอร์คนใหม่ที่เพิ่งเซ็นสัญญาร่วมทุน ด้วยความไม่ระวังจึงโดนยาปลุกเซ็กซ์ที่พาร์ตเนอร์แอบใส่ไปในแก้วเหล้า แม้ฤทธิ์ยามันจะไม่แรงมากนักจนถึงขั้นขาดสติ แต่ด้วยความที่ดื่มเหล้าเข้าไปหนักพอสมควรก็ทำเอาสมองพร่าเบลอไปชุดใหญ่ ภาพสุดท้ายที่จำได้คือการ์ดคนสนิทกำลังพาเขาออกจากเลานจ์แค่คิดก็รู้สึกมึนหัวอีกระลอก จนต้องยกถ้วยชาหอมกรุ่นตรงหน้าขึ้นดื่มอึกใหญ่ กลิ่นสดชื่นของเปเปอร์มินต์ช่วยให้รู้สึกดีขึ้นไม่น้อย“ชาแก้แฮ้งน่ะ หนูรินเตรียมไว้ให้”เพียงแค่เห็นสีชากับได้กลิ่นหอมอ่อน ๆ คนคอชาอย่างโรมก็รู้ได้โดยทันทีเลยว่าถ้วยชาของบุตรชายเป็นชาสมุนไพรที่ช่วยแก้อาการเมาค้างมือที่กำลังยกถ้วยชาขึ้นจิบชะงักเล็กน้อย ก่อนจะเหยียดยิ้มออกมา “คนดีของพ่อเก่งนะครับ รู้ด้วย
Maaari mong magustuhan
เลขาคุณมาเฟีย
จินต์พิชา1.7K viewsเมียชั่วคราว
ชะนีติดมันส์5.5K viewsลงทัณฑ์รัก(สิงห์)ร้าย
Naya Solene1.2K viewsBAD GUY ล่ารักเดิมพัน
ลำเจียก5.4K viewsพิศวาสมาเฟียเถื่อน NC+++
ซากิระ125 viewsโซ่รักภรรยาชิงชัง
ธันยรัศมิ์343 viewsนเรศวร [มาเฟียร้ายรัก]
ชะนีติดมันส์1.8K viewsพิษรักมาเฟียร้าย
มงกุฎดอกหญ้า7.1K views
