บทนำ

บทนำ

คล้ายกับกลิ่นขนมคละเคล้ากับกลิ่นดอกไม้ระเหยมาให้ได้กลิ่นยามไล้ปลายจมูกไปตามผิวเนื้อนุ่ม กรามแกร่งบดเข้าหากันแน่นก่อนนัยน์ตาสีมรกตจะฝืนมองคนใต้ร่าง แต่ภาพตรงหน้ากลับพร่าเบลอ...

อาจเป็นเพราะแอลกอฮอล์และฤทธิ์ยาทำให้เขาไม่มีสติมากนัก รับรู้เพียงแค่ว่าคนใต้ร่างเขาเป็นผู้หญิงตัวเล็ก ผมยาว แล้วก็ตัวหอมมาก ไม่ว่าจะจับไปตรงไหนก็นุ่มละมุนมือไปหมด เอวคอดเล็กรับกับมือเขาอย่างพอเหมาะราวกับถูกสรรค์สร้างมาเพื่อเขา

ทั้ง  ๆ ที่ควรสงสัยว่าใครที่มานอนระทวยอยู่ใต้ร่างแบบนั้น แต่เพราะแทบจะไม่เคยขาดผู้หญิงข้างกาย รอยด์ก็เลือกที่จะสลัดความคิดที่จะหาคำตอบทิ้งไป

บางทีอาจจะเป็นผู้หญิงสักคนที่ลูกน้องเขาหามาให้...

เรียวปากร้อนชื้นก้มลงไปครอบครองอวัยวะเดียวกัน บดเคล้าคลอเคลีย ใช้ชั้นเชิงที่มากล้นบังคับให้อีกฝ่ายเผยอริมฝีปากออกก่อนจะแทรกเรียวลิ้นร้ายกาจเข้าไปควานหาความหวาน

รสหวานหอมคล้ายกับคาราเมลติดปลายลิ้น ยิ่งจูบก็ยิ่งมัวเมา เรียวปากร้อนชื้นลากไล้ไปทั่วผิวเนื้อนวล ฝากรอยจูบสีกุหลาบไว้ในทุก ๆ จุดที่เรียวปากลากผ่าน

อึดอัดจนอยากระบายเสียเดี๋ยวนี้...

ฝ่ามือร้อนผ่าวลากไล้ไปทั่วร่างนุ่มก่อนปลายนิ้วสากระคายจะเกี่ยวสายชุดเดรสตัวสวยให้พ้นจากหัวไหล่มน บีบคลึงไหล่เล็กเบา ๆ จากนั้นชุดเดรสตัวสวยก็ถูกถอดทิ้งออกจากร่างงาม

ชายหนุ่มหยัดกายขึ้น เสื้อเชิ้ตเนื้อดีถูกถอดทิ้งตามไป ตามด้วยพันธนาการทุกชิ้นบนร่างแกร่ง ร่างเปลือยเปล่าสองร่างแนบชิดจนแทบไม่เหลือช่องว่าง เนื้อตัวเสียดสีกันจนร้อนผ่าว รอยด์ทั้งตักตวงและปรนเปรอจนได้ยินเสียงครางหวาน ๆ หลุดออกมาจากริมฝีปากนุ่ม

แม้แต่เสียงก็ยังเพราะ...

มือหนาตรึงมือเล็ก ๆ ที่เอาแต่ทุบอกเขาไว้กับเตียงก่อนประสานนิ้วเข้าไป กดมือเล็กให้จมลงกับเตียงยิ่งกว่าเก่า เป็นจังหวะเดียวกันกับที่ความแข็งขืนแทรกเข้าไปในความอ่อนนุ่มดุจกำมะหยี่...

มันทั้งอุ่นร้อนและบีบรัด คับแน่นจนแทบขยับตัวไม่ได้

“เจ็บ...”

“...”

“ฮึก...”

“...”

“เบาหน่อยได้ไหมคะ...”

เสียงหวาน ๆ ดังผะแผ่วเข้ามาในโสตประสาท สะโพกสอบจึงปรับเปลี่ยนจากจังหวะหนักหน่วงเป็นช้าลงตามคำประท้วง จากนั้นเสียงครางหวาน ๆ ก็ดังแว่วเข้ามาในหูอีกครั้ง

คราวนี้ภาพตรงหน้าเริ่มมองเห็นชัดขึ้นและเด่นชัดยิ่งกว่าครั้งไหน...

“เธอ...”

นัยน์ตาสีมรกตวาววับ คาดไม่ถึงว่าคนใต้ร่างจะเป็นผู้หญิงคนนี้ แต่ถึงอย่างนั้นความอ่อนนุ่มที่บีบรัดเป็นจังหวะก็ทำเอาเขาแทบคลั่ง

“ดารินทร์...”

“อื้อ! คุณรอยด์ พอแล้ว...”

“บ้าฉิบ!”

รอยด์ชันกายขึ้นพิงกับหัวเตียง ยกมือขึ้นเสยเรือนผมหนัก ๆ พลางกวาดตามองรอบกาย แสงแดดสาดกระทบกับผ้าม่านสีขาวอันแสนคุ้นตา

เขานอนอยู่ในห้องนอนของตัวเอง...

และภายในห้องก็ไร้วี่แววของคนอื่นนอกจากเขา เอื้อมมือออกไปสัมผัสที่นอนข้างกายราวกับต้องการพิสูจน์ ที่นอนเย็นเฉียบสัมผัสเข้ากับฝ่ามือ เป็นสิ่งยืนยันชั้นดีว่าคงไม่มีใครนอนร่วมเตียงกับเขา วูบหนึ่งที่รู้สึกอึดอัดจนแปลกใจตัวเอง

เมื่อคืนเขาฝันอะไรบ้า ๆ ฝันว่าตัวเองนอนกับผู้หญิงที่ตัวเองตั้งแง่ใส่อย่างดารินทร์…

เขาคงบ้าไปแล้วแน่  ๆ ที่ฝันอะไรแบบนั้น รอยด์สลัดความคิดฟุ้งซ่านออกจากหัว ก่อนจะวาดขาลงจากเตียง แต่แล้วสายตาก็สะดุดเข้ากับอะไรสักอย่างตรงข้างหมอนจนต้องหยิบมันขึ้นมาพิจารณาดูใกล้ ๆ

ต่างหูรูปดอกไม้อันเล็กที่ดูยังไงก็เป็นของผู้หญิง ประดับเพชรอย่างสวยงามชนิดมองปราดเดียวก็รู้ว่าเป็นเพชรน้ำดีและในรัสเซียพูดได้เลยว่ามีไม่กี่เหมืองที่ขุดได้เพชรน้ำงามขนาดนี้

นัยน์ตาสีมรกตจ้องมองอยู่ชั่วครู่ ฝ่ามือใหญ่เผลอกำเข้าหากันแน่นราวกับต้องการบีบต่างหูชิ้นเล็กให้แหลกคามือ...