เธอไม่มีวันยอมแน่!  

“ขอเชิญขึ้นมาบนเวทีด้วยครับ”

พีรภัทรไม่รีรอรีบขึ้นไปตามคำเรียกร้องของหัวใจทันที ภาพนั้นทำเอาเฟื่องตะวันแทบกรี๊ดส่วนราชนิกุลหนุ่มใหญ่ได้แต่กำหมัดแน่น โกรธจนแทบกระอักเลือดที่เผลอพลาดท่าแพ้พ่ายให้กับไอ้หนุ่มจองหองนั่นอย่างน่าเจ็บใจ ศุภิสรามองหน้าผู้เป็นพ่ออย่างกลัวใจ ทว่าเหตุการณ์เบื้องหน้าบังคับให้เธอต้องเก็บซ่อนอาการไว้ไม่แสดงออกแต่ก็ยากเหลือเกิน ยิ่งชายหนุ่มที่กำลังก้าวเข้ามาใกล้เท่าไหร่ หัวใจเธอก็เต้นระรัวมากขึ้นเท่านั้น มือน้อยๆ รีบปลดสายสร้อยที่คอตัวเองส่งให้เขาเพื่อยุติสถานการณ์อันน่าอึดอัดนี่เสียที

“ยินดีด้วยนะคะ นี่ค่ะสร้อยเพชรของคุณ” คำนั้นถูกกลืนลงคอไป เมื่อมืออุ่นของอีกฝ่ายยื่นมารวบมือของเธอไปกุมไว้แนบแน่น พลางจ้องมองสบตาอย่างมีความหมาย โดยไม่มีใครคาดคิด ชายหนุ่มกลับนำสร้อยในมือของเธอสวมกลับคืนให้ที่ลำคอระหงอย่างอ่อนโย

“หัวใจฉันเป็นของเธอเท่านั้น” ศุภิสราตัวชาวูบ ใบหน้าร้อนผ่าว

“คุณจะทำอะ...” เสียงหวานหมายจะท้วงติง หากกลับถูกให้อีกฝ่ายโน้มตัวลงประทับริมฝีปากอุ่นร้อนทาบปิดลงมาจุมพิตอย่างดูดดื่มโดยไม่ทันได้ตั้งตัว แขกทั้งห้องพากันตกตะลึงอ้าปากค้าง บรรดานักข่าวได้สติก็รีบรัวชัดเ