บทที่ 43

เวินซวงซวี่รับขนมปังมาแล้วกัดเบา ๆ คำหนึ่ง

กลิ่นหอมของข้าวบาร์เลย์ผสมกับรสหวานอ่อนคลุ้งอยู่ในโพรงปาก ขับไล่ความอ่อนล้าจากการทำงาน

ลู่เยี่ยนหุยมองเธออย่างมีสมาธิ แววตาอ่อนโยนดุจสายน้ำ ยิ้มจาง ๆ ตรงมุมปาก

ประกายแสงที่เหลืออยู่ของอาทิตย์ยามเย็นส่องทะลุกระจก ฉาบใบหน้ามุมตัดคมชัดเป็นสีทองชั้นหนึ่ง ขับให้ดูรูปงามมากยิ่งขึ้น

บนตัวเขามีกลิ่นโคโลญบางเบาผสมกลิ่นหอมเข้มของกาแฟ ทำให้คนรู้สึกผ่อนคลาย

ไหล่กว้างและร่างอันยืดตรงล้วนเผยเสน่ห์บุรุษเต็มวัย

“พี่ซื้อจากใต้ตึกเหรอ”

เวินซวงซวี่กลืนขนมปังลงในปาก ตามด้วยเงยหน้ามองลู่เยี่ยนหุย น้ำเสียงเจือความประหลาดใจเล็กน้อย

ลู่เยี่ยนหุยพยักหน้า แววตาส่วนลึกฉายความอ่อนโยนเสี้ยวหนึ่ง

“ทีแรกอยากขึ้นมาเลย แต่เห็นว่ายังมีบางคนทำโอทีอยู่ กลัวเธอจะอึดอัดก็เลยซื้อขนมปังกับกาแฟใต้ตึก กลัวว่าเธอจะหิวน่ะ”

เขาพูดพลางเปิดกาแฟอีกแก้วหนึ่งในถุงกระดาษ แล้วผลักไปตรงหน้าเวินซวงซวี่

“ดื่มเมื่อร้อน”

“ขอบคุณค่ะ”

เวินซวงซวี่พูดจบก็ง่วนอยู่กับงานต่อ

เธอดึงข้อมูลโปรเจกต์ในปีก่อน ๆ ของเยี่ยนหมิงออกมา ศึกษาการออกแบบ แนวคิด เป้าหมายลูกค้าและรูปแบบการดำเนินงานอย่างละเอียด