บทที่ 42

เสียงทุ้มต่ำของลู่เยี่ยนหุยดังออกมาจากสาย พกพาความอ่อนล้าละรอยยิ้ม

เวินซวงซวี่หยุดมือลงแล้วมองเวลาตรงมุมขวาล่างของคอมพิวเตอร์

“วันนี้พี่ไม่ยุ่งเหรอ? ทำไมมีเวลามารับฉันได้ล่ะ?”

เธอคลิกเปิดโฟลเดอร์หนึ่งแล้วกวาดมองเนื้อหาอย่างรวดเร็ว

“วางแผนไว้นานแล้วน่ะ” เสียงของลู่เยี่ยนหุยอ่อนโยนมากขึ้นอีกหน่อย

“ช่วงนี้มีคนเลว ๆ เยอะ ฉันกลัวว่าเธอกลับบ้านเองจะไม่ปลอดภัย”

เวินซวงซวี่พลันรู้สึกอบอุ่น เธอลูบติ่งหูและยิ้มมุมปากอย่างไม่รู้ตัว

“ฉันยังต้องทำโอทีอีกหน่อยน่ะค่ะ พี่รอฉันก่อนนะ พรุ่งนี้ต้องใช้แผนงานนี้แล้ว”

“งั้นฉันจะขึ้นไปอยู่เป็นเพื่อนเธอนะ”

ว่าแล้วลู่เยี่ยนหุยก็วางสาย

“อย่า...”

เวินซวงซวี่รีบร้อนจะห้าม แต่ยังไม่ทันพูดจบ ข้างหูก็มีเสียงสายไม่ว่างตู๊ด ๆ ๆ ดังมา

เธอถือโทรศัพท์นิ่งงันครู่หนึ่ง จากนั้นก็รีบมองรอบ ๆ ด้วยความตื่นตระหนก

ถึงจะบอกว่าเป็นเวลาเลิกงานแล้ว แต่ก็ยังมีเพื่อนร่วมงานก้มหน้าก้มตาทำโอทีอยู่

ถ้าลู่เยี่ยนหุยขึ้นมาในเวลานี้ ต้องดึงดูดความสนใจของทุกคนแน่

นึกถึงสายตาของเพื่อนร่วมงานอีกเดี๋ยวที่บ้างตกใจบ้างคลุมเครือแล้ว กกหูของเธอก็ร้อนผ่าวขึ้นมาเล็กน้อย

เรื่องส่วนตัวแบ