Semua Bab สยบรักยอดบัณฑิต: Bab 71 - Bab 80

หลานซือหรูยังคงมาที่ค่ายพักอย่างสม่ำเสมอเช่นเคย แต่ในช่วงหลังๆ นางเริ่มเปลี่ยนไปเล็กน้อย ท่าทางดูเอาใจใส่เผิงเหยียนเฉิงเป็นพิเศษ แม้จะยังดูไม่โจ่งแจ้งนักขุนนางหนุ่มบางคนเริ่มหยอกเย้ากันเบาๆ“ข้าว่าคุณหนูหลานดูจะมอบน้ำใจให้ใต้เท้าเผิงเป็นพิเศษนะ ท่านสังเกตหรือไม่”“ก็เห็นว่านางแบ่งน้ำชาให้ทุกคนเท่าเทียมกันมิใช่หรือ” อีกคนหัวเราะ“เอาเถิด คนฉลาดก็ดูออกอยู่ดี…”แม้ไม่มีใครกล้าพูดอะไรต่อหน้าหลานซือหรู แต่น้ำเสียงและสายตาที่มองเผิงเหยียนเฉิง เริ่มเต็มไปด้วยการหยอกเย้าเบาๆ ยามพบกันบนโต๊ะสนทนาในตอนค่ำกระทั่งวันหนึ่ง อาหมิงสังเกตเห็นว่าหลานซือหรูแอบมองใต้เท้าหนุ่มนานเป็นพิเศษ ทั้งยังตั้งใจนำน้ำล้างหน้ามาให้ด้วยตนเองแทนที่จะใช้คนรับใช้ตามปกติ เขาจึงทนไม่ไหว เดินเข้ามาหาเจ้านายหลังเสร็จงานในตอนค่ำ“นายท่าน ข้ามีเรื่องอยากจะถาม” อาหมิงพูดเสียงเบาเมื่อทั้งสองยืนอยู่หลังเรือนพักชั่วคราวเผิงเหยียนเฉิงหันไปมอง “มีอะไรหรือ อาหมิง”“ท่าน ไม่รู้ตัวเลยหรือขอรับ ว่าคุณหนูหลานเริ่มแสดงท่าทีมีใจต่อท่านน่ะ” คำพูดนั้นทำให้เผิงเหยียนเฉิงชะงัก

ในยามค่ำที่เงียบสงบ ภายในเรือนพักชั่วคราวของขุนนางผู้ดูแลการสร้างเขื่อน อาหมิงนั่งอยู่ใต้แสงตะเกียงที่สั่นไหวตามลม ท่ามกลางเสียงหรีดหริ่งยามราตรี เขาก้มมองเจ้านายที่ยังนอนหลับไร้สติจากพิษไข้ ใบหน้าแดงจัด ดวงตาหลับแน่น น้ำเสียงอ่อนแอในยามเพ้อยิ่งทำให้อาหมิงรู้สึกอึดอัดในใจเขาเห็นหลานซือหรูที่ยังคงวนเวียนมาดูแลเงียบๆ แม้ไม่ได้ทำสิ่งใดผิด แต่สายตาที่นางใช้มองเจ้านายของเขานั้นไม่อาจหลอกคนภายนอกได้อีกแล้วอาหมิงตัดสินใจเด็ดขาดในค่ำคืนนั้นหลังจากที่หลานซือหรูกลับไปแล้ว“นายท่าน อภัยด้วย หากครั้งนี้ข้าทำเกินหน้าที่ แต่มิอาจนิ่งเฉยต่อไปได้แล้ว”เขาเปิดหีบไม้ขนาดเล็ก หยิบกระดาษพู่กันขึ้นมา เขียนจดหมายด้วยลายมือรีบเร่ง แต่ยังคงความเคารพอ่อนน้อม [ เรียนคุณหนูลู่ซือหนานข้าขอเขียนจดหมายนี้โดยไม่ได้รับคำอนุญาตจากท่าน ด้วยความจำเป็นเร่งด่วนใต้เท้าเผิงล้มป่วยด้วยไข้ป่า ตั้งแต่เมื่อวานและอาการยังไม่ดีขึ้น ข้าน้อยเชื่อว่าสิ่งเดียวที่ทำให้เขาฟื้นตัวได้ คือการที่ท่านอยู่เคียงข้าง เขามักเอ่ยชื่อท่านในยามเ

ในยามใกล้รุ่ง กลิ่นสมุนไพรหอมอ่อนๆ คลุ้งอยู่ในอากาศ ข้างเตียงที่เผิงเหยียนเฉิงนอนอยู่ ลู่ซือหนานยังคงเฝ้าอยู่ไม่ห่าง นางกำลังจัดผ้าห่มให้เขาอย่างเบามือเผิงเหยียนเฉิงขมวดคิ้วเบาๆ ก่อนจะค่อยๆ ลืมตาขึ้นอีกครั้ง ดวงตาแม้จะยังพร่า แต่เมื่อมองเห็นหญิงสาวตรงหน้าอย่างชัดเจน ความยินดีก็ฉายชัดในแววตา“ซือหนาน…เจ้า…เจ้ามาจริงๆ” เสียงของเขาแหบพร่าแต่อ่อนโยน เต็มไปด้วยความรู้สึกที่เอ่อล้นนางยิ้มบาง เอียงหน้ามองเขาแล้วกล่าวเย้าเบาๆ“ท่านดีใจ…หรือเสียใจกันแน่ มิใช่ว่ามีหญิงงามคอยมาเฝ้าเจ้าก่อนข้าหรือ”คำพูดที่กล่าวด้วยน้ำเสียงขี้เล่นทำให้ชายหนุ่มหน้าแดงจางๆ เขายกมืออย่างอ่อนแรงราวกับจะปฏิเสธ แล้วรีบพูดเสียงเบา“หาใช่เช่นนั้นไม่ ข้า…ข้ามิได้เต็มใจ…เพียงไม่รู้จะปฏิเสธน้ำใจนางอย่างไร ข้าไม่เคยคิดเกินเลย” ว่าแล้วเขาก็ไอแผ่วๆ ออกมา นางรีบประคองหมอนให้เขานั่งพิง แล้วยื่นถ้วยน้ำอุ่นให้เขาจิบอย่างอ่อนโยน“อย่าพูดมาก เจ้าพึ่งฟื้น นอนพักก่อนเถิด…โจ๊กกำลังต้ม อีกเดี๋ยวเสร็จข้

ในยามค่ำสงบเงียบ ลู่ซือหนานนั่งอยู่ที่โต๊ะเขียนหนังสือในห้องพักของนางที่จวนนายอำเภอ แสงไฟจากโคมกระดาษสีเหลืองนวลส่องกระทบปลายพู่กันที่กำลังเคลื่อนไหวอย่างอ่อนโยน นางเงยหน้าขึ้นนิดหนึ่ง สูดลมหายใจเข้าเบา ๆ เพื่อกลั้นความคิดถึงก่อนจะเขียนต่อด้วยลายมือเรียบร้อยและมั่นคง [ ถึงท่านพ่อท่านแม่ที่เคารพลูกซือหนานขอแจ้งให้ทราบว่า ข้าจะยังคงอยู่ที่เมืองเห่ยโจวต่อไปอีกระยะหนึ่ง เพื่อดูแลใต้เท้าเผิงผู้เป็นคู่หมั้นซึ่งยังอยู่ในช่วงพักฟื้นจากอาการป่วย แม้อาการจะดีขึ้นมากแล้ว แต่ข้ายังไม่วางใจ และต้องการอยู่เป็นกำลังใจแก่เขาจนกว่างานก่อสร้างเขื่อนจะแล้วเสร็จไม่ต้องเป็นกังวลไปเจ้าค่ะ ข้าพักอยู่ที่จวนนายอำเภอหลาน ได้รับการต้อนรับอย่างอบอุ่นและให้เกียรติเต็มที่ มิได้ลำบากอันใดเลย คุณหนูหลานก็มีไมตรีจิตดียิ่ง นับว่าเป็นเพื่อนที่ดีคนหนึ่งในต่างถิ่นข้าจะเขียนจดหมายกลับมาอย่างสม่ำเสมอ ขอให้ท่านพ่อท่านแม่รักษาสุขภาพ ด้วยความเคารพยิ่ง ซือหนาน  ] เมื่อเขียนจบ นางเป่าให้หมึกแห้งก่อน

ท้องฟ้ายังคงปกคลุมด้วยเมฆฝน แต่แสงอาทิตย์ยามสายก็ยังส่องลอดลงมาทาบผืนดินที่กลายเป็นเขตก่อสร้างขนาดใหญ่ที่ใกล้เสร็จสมบูรณ์บริเวณเขื่อน เหล่าช่างฝีมือและชาวบ้านต่างเร่งมือ ช่วยกันขนหิน บดดิน ถมแนวเสริมกำแพงป้องกันน้ำ ผ้าผูกศีรษะเปียกเหงื่อแต่แววตากลับเปล่งประกายด้วยความมุ่งมั่น เผิงเหยียนเฉิงยืนกำกับการงานโดยมีขุนนางผู้ติดตามและหัวหน้าช่างรายงานอย่างต่อเนื่อง“อีกสิบวันก็คงแล้วเสร็จ ขอรับ ใต้เท้าเผิง”“ดีมาก ตรวจสอบฝั่งเหนือให้ถี่ถ้วน หากมีรอยรั่วต้องแก้ทันที”ทางฝั่งลานที่เป็นสำนักศึกษาชั่วคราว ลู่ซือหนานในชุดเสื้อผ้าธรรมดาแต่สะอาดตา กำลังเล่านิทานที่แฝงด้วยคติสอนใจ เด็ก ๆ ตั้งใจฟังนางสอนอย่างมีชีวิตชีวา เสียงหัวเราะค่อยๆ ดังขึ้นท่ามกลางเสียงก่อสร้างที่ดังลั่นอยู่ไกล ๆ“จากนิทานที่ข้าเล่า ความกล้าหาญต้องใช้ให้ถูกทาง กล้าหาญทำในสิ่งที่ดี จำไว้นะเจ้าทั้งหลาย หากมีความรู้แล้ว ก็ต้องใช้ความกล้าหาญเพื่อสิ่งที่ดี”“ขอรับ/เจ้าค่ะ!” เสียงเด็กน้อยตอบอย่างพร้อมเพรียง ข่าวความทุ่มเทของเผิงเหยียนเฉิงและลู่ซือหนานในเมืองเห่ยโจว ไม่อา