บทที่ 55

เหล่าผู้อาวุโสกำลังวุ่นวาย เพราะแม้งานนี้จะส่งให้ผู้อาวุโสใหญ่รับผิดชอบ แต่ทุกคนล้วนตื่นเต้นและโดนผู้อาวุโสใหญ่ลากลงเรือลำเดียวกันทั้งหมด

เมื่อมีคนพยายามคัดค้านเพราะกลัวตาย ผู้อาวุโสใหญ่ก็จะอ้างว่า ‘จำคำสาบานของเราไม่ได้หรือ ตายก็ตายด้วยกัน เป็นก็เป็นด้วยกัน พวกเราวังมารจะไม่ทิ้งกัน’ นั่นมันคำปฏิญาณภักดีต่อนายท่าน ใช่คำที่ขานเพื่อให้ท่านลากลงนรกด้วยกันเสียที่ไหน

แต่ถึงจะคิดแบบนั้นในใจ ผู้อาวุโสคนอื่น ๆ ก็ไม่อาจหนีชะตากรรมน่าเศร้าไปได้ เพราะพวกเขาเองก็ต้องการมีส่วนในการเอาใจว่าที่นายหญิงเหมือนกัน

แต่ปัญหาเริ่มเกิดขึ้นอีกครั้งจนต้องกลับมาประชุมกันในห้องโถงใหญ่อยู่นับสามวันสามคืนแต่ก็ยังไม่ได้ข้อสรุป มันมีคำถามเดียวเท่านั้นที่พวกเขาไม่สามารถหาคำตอบได้

“แล้วปกติ คนธรรมดา ต้องการความรื่นเริงแบบไหน?”

จนสุดท้ายอันเซ่อที่เดินผ่านมาได้รู้ถึงปัญหาของเหล่าผู้อาวุโส จึงอดไม่ได้ที่จะพูดขึ้นว่า

“นายท่านบอกให้ร่วมมือกับหอนางโลม พวกท่านมานั่งคิดปัญหานี้เพียงลำพัง ไม่สู้ลองปรึกษาหารือกับหอนางโลมดูเล่า”

“ได้ที่ไหนกัน หอนางโลมเป็นที่แบบใดเจ้าไม