Semua Bab กล้วยไม้ล้อมตะวัน: Bab 11 - Bab 20

แพทริเซียว่ายาวเหยียด เห็นสภาพของไรวินทร์ก็เป็นห่วงไม่น้อย เดินนำไปนั่งบนโซฟามุมโถง วางกล่องเครื่องมือแพทย์ หยิบหลอดยาออกมาตั้งท่าเตรียมพร้อม...แต่คนไข้ของเธอกลับยืนนิ่งงันที่เดิม มองโซฟาแล้วทำหน้าแสนประหลาด“มานั่งนี่ก่อน ฉันเตรียมยามาให้ด้วย ทาไว้ก่อนจะกลายเป็นแผลอักเสบ ดูแล้วไม่เป็นอะไรมากหรอก แต่ไม่ควรปล่อยไว้อย่างนี้นาน”แพทริเซียตบที่นั่งข้างๆ อย่างคุ้นเคย หล่อนกับไรวินทร์เติบโตในประเทศเยอรมัน ประเทศของพ่อผู้ให้กำเนิด บ้านสองหลังอยู่ติดกัน เห็นกันตั้งแต่จำความได้ แม่ของเธอกับแม่ของไรวินทร์ยังเป็นพี่น้องคลานตามกันมา ดังนั้นไรวินทร์จึงเป็นทั้งญาติและเพื่อนสนิท ต่อเมื่อพ่อกับแม่ของเธอแยกทางกัน ตอนนั้นแพทริเซียอยู่ในวัยเตรียมเข้ามหาวิทยาลัยจึงย้ายตามแม่มาเมืองไทยด้วย กระทั่งแม่มีครอบครัวใหม่จึงตกลงใจตามมาอยู่ด้วยกันที่เชียงราช...จนตอนนี้ หล่อนจึงคิดว่าที่แห่งนี้จะเป็นบ้านให้อยู่ต่อไปสำหรับไรวินทร์ ตั้งแต่แยกจากกัน หล่อนไม่ได้รู้เรื่องราวของเขาโดยละเอียด รู้เพียงว่าเจ้าตัวไปเรียนต่อที่สหรัฐอเมริกาและไม่ค่อยติดต่อกับครอบครัวที่เยอรมันเท่าไร รู้จากแม่ของเขาหรืออีกนัยคือน้าแท้ๆ ของเธอ

เสียงสะอื้นในลำคอหลุดดังแทรกความเงียบ ณิชารีบยกมือปิดปากหวังสกัดกั้นเสียงด้วยไม่ทันควบคุมตัวแต่เธอกลับต้องหวีดร้องตกใจเมื่อมีสิ่งหนึ่งโฉบเข้ามา มือหนาสากระคายของใครสักคนตะปบปิดปากเธอ เสียงที่คิดว่าจะเปล่งให้ดังสุดกำลัง แท้จริงจึงอึกอักอยู่แค่ในลำคอ หัวใจเต้นกระตุกถี่เมื่อรับรู้ถึงท่อนแขนกำยำปานเหล็กกล้าสอดรัดเข้ามาทางด้านหลัง กระชับกลางลำตัวเธอไว้แน่น หญิงสาวดิ้นรนเอาตัวรอดตามสัญชาตญาณ ดวงตาหวานเหลือกลานในความมืด...ไม่นานสติของเธอก็มืดดับตามร่างนุ่มนิ่มที่กำลังสัมผัส ทำให้คนที่จะเดินไปยังประตูห้องซึ่งอยู่ห่างไม่กี่ก้าวต้องชะงักเท้าพลันเขาหยุดนิ่ง ก้มมองคนในอ้อมแขนจากแสงสลัวที่ส่องลอดมาจากนอกตัวบ้าน เนื้อตัวของหญิงสาวอ่อนปวกเปียก...เธอไม่รู้สึกตัว ทอดร่างนิ่งไม่ไหวติง“ทำไมขวัญอ่อนนักนะ แค่จะแกล้งให้หายหมั่นไส้ นิดๆ หน่อยๆ ก็สลบ บอบบางจริงนะแม่คุณ” คนถูกโยนความผิดให้อย่างไม่ยุติธรรมยังนอนคอพับคออ่อนในอ้อมแขนแกร่งของเจ้าของคำพูด ดวงหน้านวลขาวผ่องที่มองเห็นรางๆ ทำให้ไรวินทร์เผลอสำรวจทั่ว สายตาเลื่อนลงมายังเนินอกอวบ ความอวบอิ่มเต็มตึงที่ลอยเด่นตรงหน้ามันช่างเย้ายวน กลิ่นหอมอ่อนๆ ของ

“บอสคะ คุณไรวินทร์มาพบค่ะ” เสียงจากอินเตอร์คอมทำให้คนนั่งบนเก้าอี้หลังโต๊ะทำงานอย่างผ่อนคลาย สายตาไล่ตามเอกสารต้องเลิกคิ้ว ก่อนยื่นมือกดตอบกลับเลขาฯ ทรงประสิทธิภาพแล้วปิดแฟ้มเอกสารนั้น วางคืนบนโต๊ะ “เข้ามาเลย ผมรออยู่” สิ้นคำแทบจะทันที ประตูห้องก็ถูกเคาะอย่างพอเป็นพิธีก่อนถูกเปิดออก ตามด้วยชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ในชุดเสื้อเชิ้ตสีเข้มกับกางเกงยีนส์เดินเข้ามา เขานั่งบนเก้าอี้หน้าโต๊ะอย่างไม่รอคำเชิญ “ผมอยากเร่งสร้างออฟฟิศ ให้เสร็จก่อนหน้าร้อนปีหน้าได้ยิ่งดี” คนที่โทรศัพท์เข้ามาเมื่อสิบนาทีก่อนว่าจะมาพบเพราะมีธุระสำคัญจะคุยด้วยเข้าเรื่องอย่างไม่ให้เสียเวลา “เหลือเวลาอีกแค่แปดเดือน” “อีกตั้งแปดเดือนต่างหาก คุณใหญ่ช่วยผมได้ไหม” “ได้สิ จะมีปัญหาอะไร เรื่องแค่นี้เอง” รัชตะว่าเสียงเนิบ เหลือบมองคนยังตีหน้านิ่งแล้วถาม “ว่าแต่ทำไมถึงเปลี่ยนกำหนดการสร้างเสร็จล่ะ มีเหตุผลอะไร พอจะบอกได้ไหม” “ผมจะย้ายพนักงานมาที่เชียงราช สัญญาเช่าตึกออฟฟิศที่เพิร์ธหมดในกลางปีหน้า จะได้ย้ายมาจัดทีมใหม่ที่นี่ทีเดียว” “หมายความว่าคุณจะย้ายฐานบริษัทมาตั้งที่นี่เลยใช่ไหม” “ใช่” “คุณจะปักหลักที่เชียงราช?” พ

“บ้า บอกรักกันง่ายๆ ได้ยังไง ฉันเขินหมด” ฟังจากน้ำเสียง เจ้าตัวคงรู้สึกอย่างนั้นจริงๆ จนณิชาต้องหัวเราะ แล้วบอกชื่อหอกับกับเส้นทางให้บัวบูชารู้ ก่อนจะตัดสายจากกัน พลันก็มีสายไม่รู้จักโทร.เข้ามา เป็นสายเดิมที่เคยโทร.หาตอนเธอปิดเครื่องเมื่อกลางวัน ณิชาตัดสินใจตัดสายและปิดเครื่องอีกครั้ง เธอตั้งใจตัดขาดจากทุกคนสักระยะ รอให้ตัวเองเข้มแข็งพอแล้วค่อยเผชิญหน้าใหม่...แล้วจึงมุ่งตรงไปยังที่พักใหม่ของตนเพราะเจ้าของหอบอกแกมขู่ว่ามีคนมาติดต่อขอดูห้องอยู่ ถ้าตัดสินใจช้า ห้องอาจหลุดเป็นของคนอื่น ณิชาเลยยอมกระโดดลงหลุมพรางด้วยการจ่ายมัดจำพร้อมกับจ่ายค่าเช่าล่วงหน้าเดือนแรก แลกกับการได้กุญแจห้องพักมาถือไว้ในมืออย่างอุ่นใจ...ตอนนี้แหละที่รู้ว่าตัดสินใจถูกแล้ว“คุณณิชาปิดมือถือไปอีกแล้วครับ แต่เมื่อครู่เธอเปิดเครื่อง ผมดักสัญญาณหาตำแหน่งได้ทัน จุดที่เธอกำลังอยู่เป็นกลางเมือง ไม่ห่างจากบ้านเรานะครับ”เบนยื่นเครื่องมือสื่อสารให้ไรวินทร์ดูหน้าจอ สีหน้าของชายหนุ่มดีขึ้น จากที่เคร่งเครียดมาตั้งแต่หัวค่ำ หลังจากกลับเข้าบ้านแล้วพบว่าเบนยังไม่ได้เบาะแสใดๆ ของณิชา ให้คนไปดักรอที่ร้านของเพื่อนเธอก็ไร้ผล“นี่ม

“แล้วอีกสองเบอร์”“ตอนแรกคิดว่าเป็นป้าสดใส คิดว่าแกเปลี่ยนเบอร์ แต่ตอนนี้อาจไม่ใช่ แต่ฉันยังไม่ได้โทร.กลับใครสักคน”“แล้วที่เธอพูดเหมือนว่ารู้ตัวคนทำล่ะ รู้จริงหรือมั่นใจแค่ไหน”“ฉันเพิ่งมีปัญหากับนายไรวินทร์ เขาต้องการให้ฉันออกจากบ้านนานแล้ว แต่ฉันมันดื้อด้านเอง จนเขาเพิ่งทำสำเร็จเมื่อวาน เขาไล่ฉันออกมา” น้ำเสียงสั่นเครือของณิชา ทำให้บัวบูชาเบิกตาค้าง สงสารเพื่อนจับใจ แต่ด้วยความที่ยังไม่รู้ต้นสายปลายเหตุ ไม่รู้ว่ายังมีเบื้องลึกเบื้องหลังอื่นอีกหรือเปล่า จึงงดแสดงความเห็นไว้ก่อน“ส่วนหมอแพทก็เคยบอกให้ฉันอยู่บ้านนั้นจนกว่าพร้อมย้ายออก ฉันไม่คิดว่าเธอจะมีส่วนได้เสียกับการอยู่หรือไปของฉัน รายนี้คงตัดออก นอกนั้นฉันก็ไม่ได้เกี่ยวข้องกับใครอีก”“แต่เราไม่มีหลักฐานชี้ไปที่คุณไรวินทร์นะนิด เดี๋ยวจะกลายเป็นการปรักปรำเขา”“ฉันจะเริ่มจากเบอร์โทร.สองเบอร์ที่ไม่รู้จักนี้ เมื่อฉันออกจากบ้านมาแล้ว นายไรวินทร์หรือคนของเขาก็ไม่มีเหตุผลที่จะติดต่อฉันอีก นอกจากอยากได้เบาะแสตามรังควาน