LOGINShare
บทที่ 30
Last Updated:
2025-05-13 14:42:33สิ้นคำเพราะพริ้ง ร่างหญิงสาวก็ล้มผึงบนที่นอนอย่างเหมาะเหม็งเมื่อถูกดันลงอย่างไม่ออมแรง ชายหนุ่มดึงผ้านวมผืนใหญ่มาคลุมไว้เพียงอกอวบ...บังคับตัวเองให้ถอนสายตาไปยังดวงหน้าสวยหวาน ไล้สายตาไปยังเปลือกตาที่บวมแดงกับปลายจมูกโด่งเล็กนั่น ใบหน้าคมสันค่อยๆ โน้มลง อยากจูบประโลมเหลือกำลัง แต่ก็ต้องตัดใจ ผละห่างก่อนเธอจะรู้ตัวและระแวงจนไม่เป็นอันได้พัก
“ผมรู้ว่าคุณคงหลับยาก แต่ยังไงก็ต้องพยายามพักผ่อน อย่าเพิ่งคิดไปในทางเลวร้าย...อย่ามองผมในแง่ร้ายนักเลย ณิชา”เสียงฝีเท้าของไรวินทร์เคลื่อนห่าง เธอต้องบ้าแน่ๆ ณิชาเอ็ดตัวเองอยู่ในใจที่เกิดเชื่อว่าตนจะปลอดภัยบนเตียงนอนของเขาตลอดค่ำคืนนี้...ทั้งที่เพิ่งถูกเขาล่วงเกินมาหมาดๆณิชาปรือเปลือกตาอย่างยากลำบาก กระทั่งสายตาปรับรับภาพได้ ความหดหู่เจ็บปวดก็จู่โจมเข้ามา ความทรงจำราวภาพฝันร้ายโถมหายามลืมตาตื่น ต่อเมื่อพลิกกาย ความเจ็บร้าวก็ยังตามมาตอกย้ำว่าสิ่งที่เกิดเมื่อคืนเป็นความจริง แถมเธอยังหลับสนิทบนเตียงนอนนี้ต่อได้อย่างไม่น่าให้อภัย
ณิชายันกายขึ้นนั่ง มองรอบไม่เห็นเงาของไรวินทร์ก็พอใจ กระทั่งทรงกายยืนข้างเตียง คิ
Latest chapter
กล้วยไม้ล้อมตะวัน บทที่ 30
สิ้นคำเพราะพริ้ง ร่างหญิงสาวก็ล้มผึงบนที่นอนอย่างเหมาะเหม็งเมื่อถูกดันลงอย่างไม่ออมแรง ชายหนุ่มดึงผ้านวมผืนใหญ่มาคลุมไว้เพียงอกอวบ...บังคับตัวเองให้ถอนสายตาไปยังดวงหน้าสวยหวาน ไล้สายตาไปยังเปลือกตาที่บวมแดงกับปลายจมูกโด่งเล็กนั่น ใบหน้าคมสันค่อยๆ โน้มลง อยากจูบประโลมเหลือกำลัง แต่ก็ต้องตัดใจ ผละห่างก่อนเธอจะรู้ตัวและระแวงจนไม่เป็นอันได้พัก“ผมรู้ว่าคุณคงหลับยาก แต่ยังไงก็ต้องพยายามพักผ่อน อย่าเพิ่งคิดไปในทางเลวร้าย...อย่ามองผมในแง่ร้ายนักเลย ณิชา”เสียงฝีเท้าของไรวินทร์เคลื่อนห่าง เธอต้องบ้าแน่ๆ ณิชาเอ็ดตัวเองอยู่ในใจที่เกิดเชื่อว่าตนจะปลอดภัยบนเตียงนอนของเขาตลอดค่ำคืนนี้...ทั้งที่เพิ่งถูกเขาล่วงเกินมาหมาดๆณิชาปรือเปลือกตาอย่างยากลำบาก กระทั่งสายตาปรับรับภาพได้ ความหดหู่เจ็บปวดก็จู่โจมเข้ามา ความทรงจำราวภาพฝันร้ายโถมหายามลืมตาตื่น ต่อเมื่อพลิกกาย ความเจ็บร้าวก็ยังตามมาตอกย้ำว่าสิ่งที่เกิดเมื่อคืนเป็นความจริง แถมเธอยังหลับสนิทบนเตียงนอนนี้ต่อได้อย่างไม่น่าให้อภัยณิชายันกายขึ้นนั่ง มองรอบไม่เห็นเงาของไรวินทร์ก็พอใจ กระทั่งทรงกายยืนข้างเตียง คิ
กล้วยไม้ล้อมตะวัน บทที่ 29
ณิชาห่อกาย อยากบรรเทาความรู้สึกรุนแรง หลบสายตาคนตัวใหญ่หนาที่กำลังควบขับอยู่เหนือร่างเธอ เขาดูน่ากลัว ดุดันและไร้ความปรานีเปลือกตาบางปรือปิดลงด้วยอยากปิดกั้นภาพน่ากลัวนั้น รับรู้แต่ว่าเรือนกายตนกำลังสั่นคลอนตามแรงกระแทกกระทั้นที่เริ่มดุดันหนักหน่วงขึ้น หล่อนเกาะเกี่ยวไหล่หนาไว้แน่นเมื่อร่างถูกโยกคลอนรุนแรง ความเจ็บระคนเสียวซ่านประดังเข้าหาจนณิชารับมันแทบไม่ไหว ครั้งแล้วครั้งเล่าที่คิดว่าตัวเองต้องขาดใจเสียงหอบคำรามดังขึ้นจากลำคอหนาถี่ขึ้น ขณะที่สัมผัสยิ่งดุดันรุนแรง“พอ...ไม่ไหวแล้ว”หล่อนปรือตามอง ร้องขออย่างไม่กลั้นตัวเอง นอกจากความเจ็บปวดแล้วยังมีความเสียดเสียวที่กระหน่ำทวี ณิชากรีดร้องอย่างลืมตัว ร่างกายบิดเร่าด้วยอยากบรรเทาความทรมานที่กำลังก่ออยู่ในกายเขาจะไม่รับฟัง กลับเคลื่อนไหวดุดัน กระแทกกระทั้นเต็มกำลัง ณิชาคิดว่าร่างกายเธอต้องแหลกสลายแน่แล้ว แต่แทนที่จะถอยห่าง กลับยิ่งหยัดร่างเข้าหาเหมือนอยากได้สัมผัสรุนแรงนั้นยิ่งขึ้น...เธอต้องการมัน มากเท่าไรก็ยังไม่พอเสียงเนื้อกระทบเนื้อและเสียงคำรามในลำคอหนาดังก้องอยู่ในหูของณิชา สลั
กล้วยไม้ล้อมตะวัน บทที่ 28
เขาผละออกห่างเพียงให้เกิดช่องว่าง มือแข็งแรงรูดเสื้อยืดเนื้อนุ่มของเธอออกง่ายดาย เต้าเต่งอวบงามที่ห่อหุ้มในบราเซียสีหวานเผยสู่สายตาชายหนุ่มมองแล้วรู้สึกเหมือนลำคอกำลังแห้งผาก“อย่ามอง อย่าทำ...ฉัน”ณิชาร้องไห้ตัวสั่น พยายามบิดกายเพื่อจะพรางตัวเองให้พ้นสายตาหื่นกระหายนั่น มันน่ากลัวเหลือเกินเรือนกายกลมกลึงอิ่มสะพรั่งด้วยวัยสาว ทั้งส่วนเว้าส่วนโค้งและผิวขาวผ่องนุ่มลื่นมือ ยิ่งเมื่อบิดเร่าด้วยพยายามหนี แต่เธอคงไม่รู้หรอกว่าภาพนั้นมันยิ่งกระพืออารมณ์ดิบให้เขาเหลือเกินไรวินทร์หายใจหอบ ความพยายามควบคุมตัวเองขาดสะบั้น มือหนาข้างหนึ่งที่ยังตรึงข้อมือหล่อนกดเหนือศีรษะ ปลดปล่อยออกมา เลื่อนมาลากไล้ตามไหล่ลาดกลมกลึง เนินอกอวบขาวผ่องที่เบียดชิดอัดแน่นอย่างอึดอัดพริบตาเดียว มือเรียวแข็งแรงข้างนั้นเลื่อนปัดไปตรงแผ่นหลังบาง สะกิดตะขอบราอย่างชำนิชำนาญจนก้อนเนื้อที่หมายตาถูกปลดปล่อยเป็นอิสระณิชาเม้มริมฝีปาก สะกดอารมณ์หวาดหวั่นและหวิวไหวไม่ให้หลุดออกมา หัวใจเต้นแรงด้วยความกลัวและเหนื่อยจากความพยายามที่ไร้ผล เห็นลางพ่ายแพ้อยู่แค่ตรงหน้า เธ
กล้วยไม้ล้อมตะวัน บทที่ 27
ทุ่มตรงที่ณิชาขังตัวเองอยู่ในห้องนอนบนชั้นสอง ห้องใหม่แต่เป็นตำแหน่งเดิมของห้องที่เคยเป็นของเธอ เหลือบมองสลัดผักจานใหญ่ที่คนรับใช้นำมาให้ตั้งแต่ชั่วโมงก่อน ตอนนี้มันพร่องไปกว่าครึ่งณิชาไม่อยากอุดอู้อยู่แต่ข้างใน แต่ปัญหาใหญ่ที่ทำให้ต้องกลายเป็นนางห้องเนื่องจากว่าทางออกของห้องนี้ต้องผ่านไปทางห้องนอนใหญ่ของไรวินทร์นั่นเองบ้านหรือเขาวงกตกันก็ไม่รู้ ณิชาสุดแสนจะหน่ายกับสิ่งที่เจออยู่ นายคนนี้คงกะจะเป็นเจ้าอาณาจักรผู้ครอบครองพื้นที่ในทุกตารางนิ้วของบ้านเลยใช่ไหม...เกิดมาไม่เคยพบเคยเห็น คนอะไรช่างแปลกประหลาดแต่อย่างว่า นายไรวินทร์ก็ไม่ใช่คนธรรมดา การจะทำอะไรคงต้องระวังตัวแจ แม้แต่บ้านยังต้องออกแบบใหม่ให้ตัวเองควบคุมได้ทุกส่วน ใครอยู่ด้วยคงได้อึดอัดตาย เท่าที่ณิชาหลวมตัวเข้ามาแค่วันเดียวก็เจียนบ้า แทบหลุดอารมณ์ใส่อยู่หลายรอบแค่นึกก็แทบแลบลิ้นปลิ้นตาผ่านบานประตูไปถึง...ไม่เคยเกลียดและหมั่นไส้ใครเท่านายคนนี้มาก่อนเลยแล้วต้องหยุดความคิดเมื่อได้ยินเสียงเคาะประตู แม้จะเบาๆ แต่เป็นจังหวะสม่ำเสมอสามครั้ง เดาได้ทันทีว่าเป็นใคร และนั่นทำให้ณิชาต้องระวังตัวม
กล้วยไม้ล้อมตะวัน บทที่ 26
คนพูดตักสปาเกตตีใส่ปากคำใหญ่ด้วยท่าทางเอร็ดอร่อย ณิชาก้มมองจานตัวเอง เมนูเดียวกัน ตอนแรกก็ว่าถูกปากดี แต่อย่างไรก็ไม่รู้สิ นึกอยากคล้อยตามเขาเสียอย่างนั้น“อ๋อ ใช่ ถ้าไม่ใช่อาหารไทย ฉันกินไม่ลงหรอก เลี่ยน” ว่าพลางเสือกจานสปาเกตตีออกห่างจากตัว กะจะยุติมื้ออาหารแค่นี้ แต่ถูกอีกฝ่ายจ้องมองตรงเชิงบังคับ ยื่นมือมาปัดจานอาหารกลับที่เดิม“ทนเลี่ยนไปก่อน กินให้หมดจาน ไม่งั้นผมจะป้อน”ณิชาเหลือบมองคนหน้ารกเรื้อด้วยหนวดเคราแล้วเม้มริมฝีปากแน่น ไม่รู้หรอกว่าท่าทางนี้คนตรงหน้าเห็นจนชินตาและรู้ทันทีว่าเธออยู่ในอารมณ์แบบใดนั่งเงียบรับประทานอาหารกันไปพักใหญ่ เขาก็โพล่งออกมา“ผมให้คนเอาของที่หอพักมาหมดแล้ว ไม่ต้องห่วง”“อะไรนะ คุณขนของฉันมาที่นี่เหรอ”“ใช่ หรือคุณไม่ต้องการ”“ฉันต้องการแน่ แต่ไม่ใช่ให้เอามาที่นี่ เพราะนี่เป็นบ้านของคุณ ไม่ใช่ของฉันอีกแล้ว และฉันก็จะขนของที่ค้างอยู่กลับไปด้วย...ถ้าคุณยอมบอกว่าของในห้องตอนนี้อยู่ที่ไหน”ณิชาหยิบแก้วน้ำขึ้นดื่ม จบมื้ออาหารเช้าที่
กล้วยไม้ล้อมตะวัน บทที่ 25
หญิงสาวสืบเท้าไปยังห้องส่วนตัวที่จากไปได้แค่วันเดียว นึกไปว่าการได้กลับมาก็ดีเหมือนกัน เพราะยังมีเสื้อผ้าและข้าวของอีกหลายชิ้นที่หล่อนจำต้องทิ้งไว้ ถือโอกาสนี้จะได้ขนออกไปพร้อมกัน...แต่พอมาใกล้ก็ต้องเบิกตา บานประตูห้องได้หายไปแล้วเมื่อชะโงกดูข้างใน จึงเห็นว่าสภาพไม่เหมือนเดิม มันว่างเปล่า ไม่มีอะไรเหลือ ทั้งตู้เตียงและเฟอร์นิเจอร์ที่เคยมีเพียงน้อยชิ้นก็ไม่มีแล้ว ณิชาตรงดิ่ง กึ่งเดินกึ่งวิ่งไปทางห้องครัว ส่งเสียงเรียกเครือด้วยความคับข้องใจ“มีใครอยู่บ้าง พ้อหวาน อยู่หรือเปล่า” ทว่าพอถึงห้องครัวเก่าที่ถูกปรับปรุงจนดูทันสมัยใหม่เอี่ยมราวกับถอดมาจากแคตตาล็อกกลับไม่เห็นใครในนั้นหญิงสาววิ่งมาทางหน้าบ้าน อยากจะถามว่าข้าวของของตัวเองถูกขนไปทิ้งที่ไหนแล้วหัวใจปวดหนึบ เจ็บจนจุก ชาไปทั้งกาย“ใจร้าย ไม่มีหัวใจกันทุกคนเลย”แล้วพอนึกถึงบางสิ่งที่หล่อนมุ่งมั่นจะขนกลับไปหอพักด้วย ไม่รู้ว่าถูกทำลายหรือยังณิชาถึงกระหืดกระหอบกลับไปยังห้องครัว เปิดประตูออกทางหลังบ้าน แล้วพอเห็นกับตาตัวเองว่าสิ่งนั้นยังตั้งโดดเด่น ไม่มีร่องรอยว่าถูกรื้อถอนก็ให้รู้สึกดีใจอย่างบอกไม่ถูกซุ้มกล้วยไม้ของพ่อยังอยู่ที่เดิ
กล้วยไม้ล้อมตะวัน บทที่ 24
“ยัง”“แล้วใครซื้อยาพวกนี้มาให้”เขายังนอนคว่ำหน้านิ่ง ณิชามองเสี้ยวหน้าคมที่เบี่ยงไปอีกทาง เห็นว่าเขาหลับตาพริ้มอยู่ จึงไม่อยากกวนอีก...แต่พอมองยาในมือก็ผุดคำถามอย่างลืมตัว“หมอแพทเอามาให้ใช่ไหม”เงียบ ไม่มีเสียงตอบ ณิชาจึงเบนความสนใจมายังสิ่งที่ต้องทำ...ทำเพราะไถ่โทษให้ตัวเองหรอกนะ...พยายามท่องบอกตัวเองไว้ตอนแรกคิดว่าจะทำๆ ไปให้เสร็จ แต่พอเริ่มใช้ไม้พันสำลีชุบยาจากหลอดป้ายลงบนผิวที่มีรอยแดง บางแห่งออกสีช้ำ หญิงสาวกลับทำอย่างแผ่วเบา ระมัดระวังอย่างที่สุด กลัวว่าเขาจะเจ็บแล้วสะดุ้งตื่นณิชาบอกตัวเองไม่ได้ว่าใช้เวลาไปนานเท่าไรกับภารกิจที่เพิ่งเสร็จลง หล่อนตั้งใจทำจนลืมทุกสิ่ง เมื่อสังเกตคนตัวใหญ่จึงเห็นว่าเขายังนอนนิ่งเช่นเดิม ลมหายใจสม่ำเสมอ เอียงคอมองอย่างประหลาดใจ...แปลกใจทั้งตัวเองและเขาหลับง่ายขนาดนี้เชียว ไม่กลัวถูกบีบคอตายคาเตียงหรือไง ทำเราไว้ดีนักณิชาคิดอย่างเขม่น ก้มมองยา เห็นยังมียาเม็ดอยู่ในถุงอีกสองขนานก็คิดต่ออย่างกังขายาทานหลังอาหาร...ตื่นมาเขาคงจัดการเองเมื่อคิดว่าตนหมดหน้
กล้วยไม้ล้อมตะวัน บทที่ 23
ดวงหน้าคมสันที่มีหนวดเคราสั้นๆ ประดับทั่ว ผนวกกับกายกำยำสูงใหญ่ เมื่อเจ้าตัวชำเลืองมองคล้ายจะค้อนจึงกลายเป็นภาพที่ทำให้ณิชาเบิกตามองนิ่ง ถูกความตะลึงงันเข้าครอบงำหล่อนไม่เข้าใจ...เดาไม่ออกว่าเขาคิดอะไร...นอกเหนือจากนั้น ณิชาคิดว่าท่าทางเมื่อกี้ไม่เห็นจะเข้ากับเขาเลยเมื่อจู่ๆ คนที่เธอนั่งจับตามองหันขวับมา ณิชาถึงกับสะดุ้งโหยง พอเขาก้าวอาดๆ มาหา หญิงสาวก็กรีดร้องโวยวาย หล่อนตกใจ กลัวแสนกลัว ถ้าเขาจะทำอะไรขึ้นมา ณิชาคงช่วยเหลือตัวเองไม่ได้แน่นอน“อย่านะ อย่าทำนะ ฉันไม่ได้ตั้งใจทำร้ายคุณ ฮือๆ ไม่เอานะ”คนร่างเล็กดิ้นขลุกขลัก ร้องไห้ออกมาอย่างสุดจะฝืน เมื่อถูกประชิดถึงและโอบไว้ทั้งตัว แต่ไม่กี่วินาทีก็รับรู้ถึงข้อมือสองข้างที่ถูกมัดไพล่หลังนั้นหลุดจากกัน สติถึงค่อยๆ คืนร่าง ดวงตาหวานช้อนมอง เขาถอยไปทางปลายเท้าเธอและแก้มัดด้วยท่าทีกระแทกกระทั้น กระทั่งเสร็จก็ดึงเข็มขัดหนังเนื้อดีออกไป ณิชาสูดปากเมื่อถูกมันครูดผิวจนรู้สึกเจ็บ“เบาๆ ก็ได้ ถลอกหรือเปล่าก็ไม่รู้”“แค่นี้ทำบ่น...มันน้อยไปด้วยซ้ำ”“แสดงว่าคุณตั้งใจ เ
กล้วยไม้ล้อมตะวัน บทที่ 22
“อย่างนั้นเลยหรือคะ แล้วน้องนิดจะเป็นยังไงบ้าง ลดาเป็นห่วงจังค่ะ” เสียงครางถามจากคนที่มีสีหน้าสุดแสนกังวล มือยังถือเครื่องมือสื่อสารไว้มั่น หลังจากมีสายเรียกเข้ามาและเธอก็สนทนาอยู่เป็นพักแล้วคนร่างใหญ่ในชุดเสื้อเชิ้ตสีเข้มและกางเกงสแล็กซ์สีดำอย่างพร้อมออกไปทำงาน หากเวลานี้ยังนั่งเอนบนเก้าอี้สานต้องหยุดหยอกเย้ากับทารกน้อยตัวกลมที่นั่งทับหน้าท้องแกร่งอยู่ เขารอฟัง จนเธอตัดสายแล้วหันมาหาด้วยสีหน้าไม่สู้ดี“มีอะไรหรือลดา แล้วใครโทร.มา”“คุณสุดา พนักงานร้านคุณแหววค่ะ” ปิ่นลดาตามมานั่งใกล้ แล้วเล่าเรื่องที่เกิดขึ้น “คุณใหญ่รู้ไหมคะว่าน้องนิดออกจากบ้าน แล้วไปทำงานเป็นพนักงานในร้านคุณแหวว คุณแหววก็เจอหน้ากันแล้ว แต่คงไม่รู้จักกัน คุณแหววเลยไม่ได้บอกลดา แล้วตอนนี้เกิดอะไรขึ้นก็ไม่รู้ คุณสุดาเล่าว่าเมื่อคืนลูกน้องคุณวินทร์ไปถามหาที่อยู่ใหม่ของน้องนิดกับเธอ เธอตกใจ ก็แต่ละคนยังกับลูกน้องมาเฟียเลยนี่ เลยบอกไปทั้งหมด”“แล้วยังไง”รัชตะเลิกคิ้วถาม สีหน้าบอกชัดว่าไม่รู้อยู่ดีว่าภรรยาสาวอยากให้เขาทำอะไร หรือ
You may also like
บอสฮั่ว พี่ชายทั้งสิบของคุณผู้หญิงเร่งให้หย่าอีกแล้วนะ
เจียงซือซัน47.8K viewsกลรัก คุณหมอมาเฟีย Bad Doctor
MaNIE-STORY10.7K views3P อาหมวยโดนอาเฮียใหญ่ทั้งสองจับทำเมีย
Sadistic_X14.9K viewsคลั่งรักอันธพาล NC20+
ฅนบนดอย15.8K viewsสายฟ้าของพาฝัน
เพลิงนารา/zabzeed/Smeraldo_k2.1K viewsเพลิงเหนือหัวใจพ่อเลี้ยง
พริมริน1.2K viewsเมียเฉิ่มของมาเฟีย
Golden Daffodil72 viewsภรรยาตัวปลอม
baiboau-เนื้อนวล105 views
