บททั้งหมดของ เสน่หาอาญารัก: บทที่ 71 - บทที่ 80

ตอนที่ 71.แม้จะพยายามฝืนใจตัวเอง บังคับใจตัวเองให้ชิงชังหล่อนเช่นไร แต่เจ้าความเย้ายวนที่เจ้าหล่อนจงใจโยนใส่หน้าตั้งแต่เปิดประตูเข้ามาด้วยชุดที่แทบจะปิดอะไรต่อมิอะไรของหล่อนไม่มิด ก็ทำให้เขายับยั้งตัวเองต่อไปอีกไม่ได้ ยิ่งเห็นหล่อนแอ่นหลังตัวเกร็งก็ยิ่งห้ามใจไม่อยู่ ความคับแคบที่ซอกเนื้อที่โอบรัดแนบแน่นทำให้เขาแทบจะปลดปล่อยในบัดดล“โอ้... มาร์ค...”นิ้วเรียวจิกลงบนไหล่แกร่งแรงๆ อย่างลืมตัวขณะยกสะโพกขึ้นหาเขา อีกครั้งและอีกครั้งไม่มีที่สิ้นสุด ก่อนที่โลกของหล่อนจะแตกระเบิดออกเป็นเสี่ยงๆ ความสุขแผดเผาจนร่างงามร้อนผ่าว และนั่นก็เป็นสัญญานบอกให้รู้ว่าหล่อนกำลังจะโลดแล่นอยู่ใจกลางสวรรค์ตยาคีย์กรีดร้องออกมาด้วยความสุขสม ขณะที่ดวงดาวนับล้านดวงกระจายเต็มใบหน้า หญิงสาวหอบสะท้านด้วยความสุขสมสุดยอด นอนทอดกายใต้ร่างของเขา เป็นของเขาอย่างสิ้นเชิง“ทูนหัว... ผมทนไม่ไหวแล้ว...”เมื่อถูกซอกเนื้อนุ่มบีบรัดเป็นจังหวะ มาร์โคก็ไม่อาจจะทานทนต่อความหวานที่รออยู่เบื้องหน้าได้อีกต่อไป ชายหนุ่มกระแทกกระทั้นเข้าใส่อย่างรุนแรงที่สุดในชีวิต ก่อนจะแตกระเบิดสายพันธุ์แห่งมนุษยชาติให้หายเข้าไปในเรือนกายของตยาคีย์

ตอนที่ 73.ในเมื่อเขาหมดสิเน่หาแล้ว รั้งยังไงก็คงฉุดเขาไว้ไม่ได้“แต่รับรองว่า คุณจะไม่เห็นฉันอย่างแน่นอน หากคุณกลับมา”หญิงสาวพยายามทำเสียงให้มั่นคงที่สุดเท่าที่จะทำได้ ทำจนรู้สึกแสบร้อนในลำคอไปหมด ความเจ็บปวดที่เจืออยู่ในกระแสเสียงนั้นกำลังเปราะบางลงทุกขณะ เปราะบางจนหล่อนต้องหมุนตัวหันหลังให้กับเขามองเขาต่อไปอีกไม่ได้... ทนเห็นคนใจร้ายต่อไปอีกไม่ได้แม้แต่นาทีเดียวหล่อนผิดอะไรกัน... หรือว่าเขาจะเบื่อหล่อน... นี่คงเป็นเหตุผลที่น่าเชื่อถือที่สุด!“ผมก็คิดว่านั่นคือความคิดที่ดี...” เขาพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา ดวงตาคมกล้าน่ากลัวราวกับปีศาจร้าย“ค่ะ ขอบคุณสำหรับที่พัก และกิจกรรมดีๆ บนเตียง” หญิงสาวไม่เคยคิดเลยว่าตัวเองจะสามารถประชดประชนเขาออกไปได้แบบนั้น แถมยังฝืนยิ้มเย้ยหยันให้กับเขาอีกมาร์โคขบกรามแน่น คำพูดของตยาคีย์ทำให้เขารู้สึกเหมือนกับว่าเจ้าหล่อนดีใจ ที่เขากำลังจะปล่อยให้หล่อนเป็นอิสระหล่อนมันแพศยาจริงๆความโกรธเฆี่ยนตีเขาราวกับแส้ เจ็บลึกไปถึงข้างใน เลือดสดๆ ไหลทะลักออกมา หล่อนโกหกได้อย่างน่าละอาย ปลิ้นปล้อนราวกับพวกมืออาชีพเขานี่มันช่างโง่บัดซบอะไรเช่นนี้ ทั้งๆ ที่คิดว่าหล่อนจ

ตอนที่ 75.“ผมขอบคุณมากครับ ที่มายยอมช่วยคุณพ่อของผม” ฉัตรนครเดินตามไป รู้สึกสงสารตยาคีย์ไม่น้อย แต่เขาก็ไร้ทางเลือกเช่นกัน“งั้นมายขอตัวนะคะ ขอกลับบ้านก่อน” หญิงสาวเอ่ยออกมาเสียงสั่น ก่อนจะก้าวเท้ายาวๆ มุ่งหน้าออกจากตรงนั้นอย่างรวดเร็วตอนนี้รู้สึกเจ็บในหัวใจไปหมด แค่รู้ว่าเขากลับมาแล้ว แค่รู้ว่าต้องไปพบเขาอีกครั้ง แค่นี้มันก็ทำให้หัวใจสั่นสะท้านน่ากลัวสายตาของเขา ความเย็นชา และคำพูดที่แสนจะโหดร้ายยังฝังแน่นอยู่ในหัวใจไม่เคยลืมเลือนแต่ถึงแม้ว่าเขาจะร้ายกาจกับหล่อนแค่ไหน... แต่หัวใจของหล่อนก็ไม่เคยลืมรักเขาแม้แต่นาทีเดียวมาร์โคปารูปถ่ายของผู้หญิงที่เขาไม่เคยลืมได้เลยลงบนโต๊ะทำงานอย่างเดือดดาล ภาพเรือนร่างอรชรยิ้มกว้างกับผู้ชายคนหนึ่งที่เขาจำได้ดีว่ามันผู้นั้นเป็นใครฉัตรนครอารมณ์ของชายหนุ่มบูดบึ้งขึ้นมากะทันหัน ทั้งๆ ที่คิดว่าสามารถตัดหล่อนออกจากใจไปได้อย่างหมดจดแล้ว แต่ดูเหมือนว่าเขาจะคิดผิดมาตลอดหนึ่งเดือนที่ผ่านมา เขาทำแต่งาน และไม่เคยแบ่งสมองไว้คิดถึงผู้หญิงอย่างตยาคีย์เลยแม้แต่วินาทีเดียว และเขาก็ทำได้ งานหนักทำให้เขาเหนื่อยล้า ค่ำลงก็หลับ แม้บางเสี้ยวของหัวใจจะยังเจ็บแปลบอย

ตอนที่ 77.คำพูดของน้องชายสะกิดต่อมความเชื่อใจที่มันหยุดทำงานไปตั้งแต่เห็นพ่อทรยศแม่ ให้เริ่มต้นทำงานอีกครั้งหนึ่ง ชายหนุ่มกลืนน้ำลายลงคอช้าๆ มือหนาที่กำแน่นเป็นหมัดอยู่ข้างตัวคลายออกช้าๆหัวใจเริ่มรับรู้ถึงสิ่งที่ฉัตรนครต้องการจะสื่อความหมาย... ชายหนุ่มหมุนตัวกลับมามองร่างของน้องชายด้วยสายตาที่อ่อนโยนลง“หากฉันสามารถขอพรได้ สิ่งแรกที่ฉันต้องการก็คือให้คำพูดของนายคือเรื่องโกหก...” ใบหน้าของมาร์โคหม่นหมองลง ขณะเดินเข้ามาทรุดกายลงนั่งบนโซฟาตัวตรงกันข้ามกับน้องชาย“เพราะฉันไม่อยากรู้สึกผิดกับการกระทำของตัวเอง... ที่ได้ทำไว้กับตยาคีย์...”“แต่สิ่งที่พี่จะขอคงไม่มีวันสมปรารถนา เพราะสิ่งที่ผมพูดคือความจริงทุกประการ ผมกับมายไม่เคยเกี่ยวข้องกัน นอกเสียจากเรื่องของพี่มาร์คกับพ่อ”คำพูดของฉัตรนครที่เหมือนลิ่มตอกลงไปในหัวใจ มาร์โคกัดกรามจนนูนเป็นสัน ริ้วข้างแก้มกระตุกอย่างเครียดจัด ความละอายเริ่มก่อตัวอยู่ในกระแสเลือดทั้งๆ ที่ตลอดเวลาที่ผ่านมาหนึ่งเดือนเต็ม เจ้าความรู้สึกผิดนี้ ไม่เคยย่างกายเข้าใกล้หัวใจของเขาเลยแม้แต่น้อย แต่ตอนนี้ ขณะนี้ มันกำลังย้ำเตือนความระยำของเขาด้วยความภาพของตยาคีย์ที่ร

ตอนที่ 79.หล่อนจะต้องไม่กลัวเขา อย่างน้อย... ก็แค่ไม่ให้เขารู้ว่าหล่อนกำลังร้องไห้อยู่ในขณะนี้ก็พอ“แต่ทวิภาคถูกใส่ร้าย และคุณก็ไม่มีสิทธิแจ้งความกับตำรวจ”“สาวน้อย นี่คุณกำลังสั่งผมอยู่นะ”เขาลากเสียงยาว ขณะเรือนกายสูงใหญ่ลุกขึ้นเต็มความสูง สองมือเท้าบนโต๊ะไม้โบราณขนาดใหญ่ตรงหน้า จ้องมองมาที่หล่อนอย่างดูแคลน“แม้เราจะเคยสนิทแนบแน่นกันแค่ไหน แต่คนผิดก็ต้องว่าไปตามผิด”เขาจงใจพูดให้หล่อนหวนนึกถึงวันเก่าๆ และนั่นมันก็ทำให้ร่างบางร้อนผ่าวขึ้นมาตั้งแต่ปลายเท้าจนถึงศรีษะ ใบหน้างามแดงก่ำราวกับลูกตำลึง“กรุณาอย่าพูดนอกเรื่องเลยค่ะ วันนี้ฉันมาเรื่องน้องชาย หากคุณจะกรุณาช่วยบอกวิธีให้หน่อย ว่าทำยังไงคุณถึงจะปล่อยให้ทวิภาคเป็นอิสระ” ตยาคีย์ช็อกตัวเองไม่น้อย ที่สามารถปั้นคำพูดได้คมเช่นนี้ ทั้งๆ ที่มันไม่ใช่ตัวตนของหล่อนสักนิดหญิงสาวได้ยินเขาหัวเราะเสียงกระด้าง ขณะเดินตรงเข้ามาหายิ่งเขาเดินเข้ามาใกล้เท่าไหร่ กลิ่นกายที่คุ้นเคยก็ยิ่งกระแทกเข้าใส่แสกหน้าไม่หยุดหย่อน กลิ่นโคโลญจน์ของเขา กลิ่นน้ำยาโกนหนวดของเขา หรือแม้แต่กลิ่นเหงื่อของเขา หล่อนจดจำมันได้ไม่เคยลืมเลือน หัวใจไม่รักดีมันยังไม่ยอมรับ