All Chapters of เสน่หาอาญารัก: Chapter 51 - Chapter 60

ตอนที่ 52.“มายจ๋า คุณเยี่ยมเหลือเกิน...” เขาครวญครางออกมาอย่างหมดสิ้นความอดทน ขณะขยับความแข็งแกร่งของตัวเองให้แนบชิดกับความอ่อนนุ่มของตยาคีย์“มาร์คขา...”ใบหน้างามส่ายไปมาด้วยอารมณ์พิศวาส เมื่อเขาถอนจุมพิตจากเรียวปากของหล่อน แล้วมาดูดกลืนยอดทรวงอวบใหญ่ไว้เต็มคำ มือหนาข้างหนึ่งทั้งบีบทั้งขย้ำอกสวยอย่างบ้าคลั่ง ส่วนมืออีกข้างก็ฟอนเฟ้นบั้นท้ายงอนงามของหล่อนไม่หยุด“ผมชอบหน้าอกของคุณ... ชอบสะโพกของคุณ และที่สำคัญ...”เขาหยุดพูดแต่ไม่หยุดมือที่กำลังเลื่อนไปที่กลีบแห่งความเป็นหญิง ตยาคีย์สะท้านวูบเมื่อปลายนิ้วของเขาแทรกกลีบเนื้อเข้าไปสำรวจหาความชุ่มชื้นในความอ่อนนุ่มของหล่อน“โอ้...มาร์ค...”มาร์โคก้มลงมองใบหน้างามที่ตอนนี้แดงก่ำ เต็มไปด้วยความปรารถนาที่ใครก็หยุดยั้งไม่ได้ของตยาคีย์อย่างพึงพอใจ ที่ตนเองสามารถทำให้หญิงสาวคลั่งไคล้ได้ถึงเพียงนี้“ผมต้องการคุณ ทูนหัว...” ชายหนุ่มสลับสับเปลี่ยนมาดูดทรวงอกอีกข้างอย่างรุนแรง ปลายลิ้นแกร่งไล้เลียยอดทรวงด้วยความชำนาญไร้ใครเทียม ขณะเดียวกันก็สะกิดเกสรรักที่ซอกเนื้อของหญิงสาวเบาๆแต่เพียงแค่นั้น... ก็ทำให้ตยาคีย์ต้องร้องครวญครางออกมาอย่างหมดสิ้นคว

ตอนที่ 54.ป่วยการจะแก้ตัว...“ตามใจคุณเถอะค่ะ เพราะถึงมีนอธิบายไป คุณนนท์ก็คงไม่เปิดใจรับฟัง มีนขอตัวค่ะ” ไม่เปิดโอกาสให้รัชชานนท์ได้เอ่ยเอื้อนวาจาโหดร้ายใดๆ ออกมาอีก ร่างบางรีบหมุนตัวเดินกลับห้องของตัวเองไปอย่างรวดเร็วรัชชานนท์มองตามร่างบางไปด้วยสายตาแค้นเคือง อีกไม่นานหนี้แค้นทุกอย่างก็จะได้รับการชำระเสียที รอยยิ้มราวกับปีศาจร้ายระบายบนใบหน้าหล่อเหลา ก่อนที่มือหนาจะหมุนล้อรถเข็นจากไปหลังจากหลับใหลมาหลายชั่วโมง ร่างอรชรเปล่าเปลือยของตยาคีย์ก็เริ่มรู้สึกตัว เตียงนอนว่างเปล่าไร้เงาของมาร์โค เขาทอดทิ้งให้หล่อนเดียวดายอีกแล้ว...หัวใจห่อเหี่ยวลงอย่างน่าสงสาร เรียวปากอิ่มที่ยังช้ำไม่หายพยายามฝืนยิ้มออกมา พยายามอย่างที่สุด ที่จะเรียกความร่าเริงให้กลับเข้ามาในหัวจิตหัวใจหล่อนจะต้องไม่หวั่นไหว... จะต้องทำเป็นไม่แคร์ ไม่ใส่ใจกับตัวตนของเขา จะต้องเก็บความลับไว้ในใจให้ลึกที่สุด อย่าได้สารภาพออกมาว่าหลงรักเขาหัวปักหัวปำ เพราะไม่อย่างนั้น เสียงหัวเราะเย้ยหยันจากริมฝีปากร้อนผ่าวของเขาคงจะคำรามใกล้ๆ ใบหูอย่างแน่นอนมือบางยกขึ้นปาดน้ำตา... แปลกใจตัวเองเหลือเกิน ที่สามารถหัวเราะพร้อมๆ กับการหลั่ง

ตอนที่ 56.“ผมรู้ว่าคุณเสียใจที่ผมทำเหมือนต้องการแค่เซ็กซ์...” เขาจ้องลึกเข้าไปในดวงตาคู่สวย“มันก็จริงไม่ใช่หรือคะ คุณมองมายแค่นั้น แค่โส...” ยังพูดไม่ทันจบประโยค เขาก็ตวาดลั่นด้วยความไม่พอใจ “ผมไม่ใช่แมงดา ดังนั้นผู้หญิงของผมจึงไม่มีทางเป็นอีตัวไปได้...” น้ำเสียงของเขากระด้างน่ากลัว“แต่มายไม่ใช่ผู้หญิงของคุณ... ก็แค่นางบำเรอ”เถียงออกไปด้วยความช้ำใจ น้ำตาไหลแล้วไหลอีกไม่มีทีท่าว่าจะหยุด เกลียดแสนเกลียดตัวเองนักที่ยอมแสดงความอ่อนแอให้เขาเห็นจนหมดเปลือกแบบนี้“แล้วที่ทำเมื่อกี้นี้เรียกว่าอะไรล่ะ กินข้าวต้มงั้นเหรอ”น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความประชดประชัน หญิงสาวแก้มแดงระเรื่อเมื่อเขาหยิบยกกิจกรรมร่วมรักเมื่อครู่นี้ขึ้นมาสาดใส่หน้า“อย่าทำให้ผมรู้สึกว่าตัวเองสารเลวนักเลย เพราะแค่เห็นน้ำตาของคุณ... หัวใจของผมมันก็รู้สึกเจ็บแปลบขึ้นมาอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน... ผมพยายามถามตัวเองนับพันครั้ง แต่ก็ยังไม่ได้คำตอบ...”“รู้แต่ว่าต้องการคุณ... ต้องการคุณคนเดียว...”หญิงสาวจ้องมองร่างกายเปลือยเปล่าของเขาที่ก้าวลงจากเตียงไปยืนตระหง่านอยู่เบื้องหน้า แก้มสาวแดงก่ำ เมื่อสายตาเจ้ากรรมจับจ้องในส่วนท

ตอนที่ 58. “หายไปไหนมาทั้งวัน”ตยาคีย์สะดุ้งเมื่อน้ำเสียงที่ดังขึ้นด้านหลังเต็มไปด้วยความเกรี้ยวกราด หญิงสาวกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก ก่อนจะค่อยๆ หันไปมองเขาใบหน้าของเขายังหล่อเหลาเหมือนเดิม... แต่ตอนนี้ช่างดูดุร้ายนักหญิงสาวกวาดตามองเรือนกายใหญ่โตที่แข็งแรงตรงหน้านิ่ง เสื้อเชิ้ตสีฟ้าหลุดลุ่ยออกจากขอบกางเกงขายาวสีขาว กระดุมเสื้อถูกปลดลงมาสองสามเม็ดจนสามารถเห็นแผงอกกว้างที่มีเส้นขนหยาบขึ้นอยู่เต็มตา“มายอยู่เฝ้าภาคค่ะ”ตอบออกไปเสียงสั่น ขณะถอยหลังหนีเมื่อร่างใหญ่โตก้าวสามขุมเข้ามาหากลิ่นของแอลกอฮอล์รุนแรงทำให้ตยาคีย์มึนงง ดวงตากลมโตเบิกกว้าง ก่อนจะร้องออกมาเมื่อมือหนาขยุ้มหัวไหล่ของหล่อนอย่างแรง“ผมไปหาคุณที่โรงพยาบาลตั้งแต่บ่ายสอง แต่ก็ไม่พบคุณ...”มาร์โคลากเสียงเย็นชา จ้องมองหล่อนด้วยความชิงชัง คำพูดที่ปลิ้นปลอกของหล่อนทำให้เนื้อตัวเขาแทบระเบิด“คือมาย...” ตยาคีย์หวาดกลัวสายตาแบบนี้ของเขาจริงๆ“ไปไหนมา...” ชายหนุ่มเค้นเสียงถามแผ่วเบาก่อนจะตวาดออกมาอีกครั้ง“ผมถามว่าไปหาใครมา ไปอยู่กับใคร!” มาร์โคลากร่างบางให้ตามเขาไปยังห้องหนังสือชั้นล่าง ซึ่งอยู่ถัดจากห้องโถงที่เขานั่งรอหล่อนอ

ตอนที่ 60..มาร์โครีบใช้จังหวะที่เจ้าหล่อนกำลังตกตะลึงพุ่งเข้ารัดร่างอรชรไว้ในอ้อมแขนแน่น สองร่างล้มลงไปนอนกอดกันที่พื้นห้อง“ในที่สุดราชสีห์ก็ตะครุบกระต่ายน้อยไว้ได้”ชายหนุ่มพึมพำออกมาอย่างโล่งอก เขาโยกร่างไปมาอย่างปลอบประโลม ตยาคีย์ดิ้นขลุกขลักไปมา“ปล่อยมายนะ อย่ามายุ่งกับมาย...”ปากดีได้ทั้งๆ ที่น้ำตาไหลลงมาอาบแก้ม ไม่อยากเลย ไม่อยากจะอยู่ในอ้อมแขนของเขาสักนิด เพราะยิ่งใกล้ชิด หัวใจของหล่อนก็ยิ่งเจ็บปวด“ผมขอโทษ... มาย ผมขอโทษ ผมแค่ระแวง กลัวว่าคุณจะไปหาคนอื่น ผมหวงคุณมาก คิดถึงแต่คุณตลอดเวลา...” เขาพลิกกายขึ้นทาบทับหล่อน จ้องมองเข้าไปในดวงตาคู่สวยที่มีหยาดน้ำตาคลออยู่“พอประชุมเสร็จผมก็รีบกลับไปหาคุณที่โรงพยาบาล เพื่อจะรับคุณกลับบ้าน แต่ก็ไม่เจอ และพอกลับมาบ้านที่ที่ผมคิดว่าจะเจอคุณที่นี่ แต่คุณก็กลับไม่อยู่ ผมรอคุณอย่างกระวนกระวาย จนในที่สุดก็คิดว่าคุณจะกลับไปที่บ้านเช่า ผมจึงไปที่นั่น... แต่ก็ไร้เงาของคุณ รู้ไหมว่าผมแทบคลั่งเมื่อหาคุณไม่พบ ผมจนปัญญา ได้แต่กลับมาที่บ้าน เฝ้ารอว่าเมื่อไหร่คุณจะกลับมาหาผม...” น้ำเสียงของเขาขมขื่นอย่างน่าใจหาย“รู้ไหมว่าพอผมเห็นคุณลงจากรถแท็กซี่ ผ