Semua Bab มายาทมิฬ: Bab 41 - Bab 47

ตอนที่ 42.เจ้าชายอินทรายุธมีสีหน้าที่ผ่อนคลายขึ้น เดินเข้ามาใกล้น้องสาวต่างสายเลือดของตนเอง ก่อนจะเชื้อเชิญให้หล่อนนั่งคุยกับเขาที่เก้าอี้ใกล้ๆราชาวดีไม่ขัดข้อง “ที่หญิงมานี่ก็เพราะอยากจะมาถามเจ้าพี่ว่า เจ้าพี่เต็มใจอภิเษกกับน้องหรือเพคะ”“แน่นอนพี่ต้องไม่เต็มใจอยู่แล้ว แต่ท่านพ่อบอกพี่ว่าน้องหญิงเต็มใจ... ซึ่งพี่ก็ไม่ได้รังเกียจน้องหญิงหรอกนะ แต่พี่ไม่เคยคิดกับน้องหญิงในเชิงชู้สาวเลย...”อินทรายุธคิดว่าจะได้เห็นความไม่พอใจจากราชาวดีบ้าง แต่เปล่าเลย เจ้าหล่อนกลับยิ้มตอบกลับมาอย่างดีใจสุดซึ้ง“ท่านอาโกหกเพคะ หญิงไม่ได้เต็มใจเลย เพราะหญิงก็ไม่เคยคิดกับเจ้าพี่แบบนั้นเหมือนกัน แต่หญิงไม่มีทางเลือก ท่านอาขู่หญิง...”กรามแกร่งที่มีไรหนวดขึ้นน้อยๆ ขบกันแน่น ดวงตาวาวโรจน์ไม่ชอบใจกับการกระทำของบิดาเลย ด้วยความจงรักภักดีเขาจึงมองข้ามความหมายแห่งการกระทำในครั้งนี้ แต่พอได้ยินราชาวดีเอ่ยขึ้นมา พฤติกรรมของบิดาก็ยิ่งชัดเจนท่านพ่อต้องการความยิ่งใหญ่...“พี่ต้องขอโทษน้องหญิงแทนเจ้าพ่อด้วย...”“เจ้าพี่ไม่เกี่ยวข้องหรอกเพคะ ท่านอาคนเดียวที่คิดมักใหญ่ใฝ่สูง ความจริงหญิงไม่เคยคิดแบบนี้มาก่อน จนเมื่อถู

ตอนที่ 44.“ท่านพ่อ... ลูก...”“ไปซะ ก่อนที่เราจะเปลี่ยนใจบั่นศีรษะของเจ้าแทน...”อินทรายุธรู้สึกเหมือนกับถูกเหยียบให้จมดิน รักและเคารพผู้ชายตรงหน้ายิ่งนัก แต่กลับถูกตัดรอนอย่างไร้หัวใจ“ท่านพ่อทรงรักษาพระวรกายด้วย ลูกทูลลา...”ชายหนุ่มก้มหน้าทำความเคารพ ก่อนจะค่อยๆ ก้าวขึ้นรถ และเคลื่อนมันออกไปจากวังหลวงมุ่งหน้ากลับไปยังตำหนักเอื้องผึ้งอย่างรวดเร็วเจ้าสมถวิลมองตามรถคันหรูของอินทรายุธไปจนสุดสายตา เลี้ยงดูมาก็อดผูกพันไม่ได้ ก็คงเป็นเพราะสาเหตุนี้แหละ เขาถึงได้ไม่ฆ่าอินทรายุธคนที่ร่วมมือกับราชาวดีหักหลังเขา“ถึงเราไม่ฆ่าเจ้า แต่เจ้าก็ต้องเจ็บปวดยิ่งกว่าตายทั้งเป็นเสียอีก อินทรายุธ...”เจ้าสมถวิลดวงตาเป็นประกายชั่วร้าย ขณะค่อยๆ หมุนตัวเดินกลับเข้าไปในตำหนักของตนเองช้าๆ ทุกย่างก้าวเต็มไปด้วยความครุ่นคิดเขาจะไม่ยอมหยุดอยู่แค่นี้อย่างแน่นอน...ในเมื่อแผนการแรกล้มเหลวอย่างไม่เป็นท่าเพราะความย่ามใจคิดว่าไม่มีใครกล้าขัดคำสั่ง ดังนั้นแผนที่สองต้องรัดกุมที่สุดราชาวดีจะไม่มีทางเอาชนะเขาไปได้...อินทรายุธรีบก้าวลงจากรถด้วยความตกใจสุดขีด เมื่อมาถึงตำหนักเอื้องผึ้งแล้วเห็นศพทหารเกลื่อนลานหน้าตำหน

ตอนที่ 46.ทวิภาคกระชากชุดแต่งงานออกจากกายด้วยความเกรี้ยวกราด ทิ้งกายลงนั่งบนเตียงในห้องพักของตนเองแรงๆ อย่างระบายอารมณ์แม้จะพิศวาสแม่ดอกเอื้องมากมายแค่ไหน แต่การที่รู้ว่าตัวเองถูกเจ้าหล่อนใส่เขาให้บนหัวมานานนั้น มันก็ทำให้เขาทนมองหน้าหล่อนไม่ได้อีกต่อไป“เธอมันคนหลอกลวงราชาวดี แม่องค์หญิงแพศยา...!” มือใหญ่กำเข้าหากันแน่น ก่อนจะทุบลงบนที่นอนอย่างรุนแรง“ระยำ! ฉันอยากจะฆ่าเธอให้ตายคามือนัก...”ชายหนุ่มสบถออกมาด้วยความเดือดดาล ลุกขึ้นยืน เดินกลับไปกลับมาในห้องพักอย่างหลายอึดใจ ก่อนจะถลันเข้าไปชกกำแพงห้องจนนิ้วแกร่งแตกเลือดไหลย้อย“ฉันเกลียดเธอ! ฉันเกลียดเธอ! เกลียดที่สุด...!”ยกมือที่เปื้อนเลือดสดๆ ขึ้นมามองนิ่ง กรามแกร่งขบเข้าหากันแน่นจนเนื้อข้างแก้มกระตุกด้วยโทสะร้าย พรุ่งนี้เขาจะกลับเมืองไทย จะไปจากเมืองนรกที่มีผู้หญิงนรกนี่สักทีและก็หวังว่าเจ้าหล่อนจะไม่ไปราวีเขาที่เมืองไทยอีก แค่นี้ก็น่าสยดสยองเต็มทนแล้ว... ราชาวดีก้าวเข้ามาในท้องพระโรงด้วยใบหน้าเศร้าหมองตามลำพัง โดยหล่อนตอบคำถามข้าราชบริพารชั้นผู้ใหญ่ว่าทวิภาคไม่ค่อยสบายจึงมาว่าราชการไม่ได้ หล่อนจึงจะทำหน้าที่แทน