Semua Bab ปรารถนาเถื่อน: Bab 31 - Bab 40

ตอนที่ 31.เท้าบางของพวงชมพูก้าวเดินไปหยุดอยู่หน้าห้องอาหาร ร่างสูงใหญ่ของเมธาพัฒน์กำลังก้มหน้าก้มตาจัดการกับอาหารตรงหน้าอย่างเร่งรีบ เด็กสาวหน้าร้อนผ่าวด้วยความอับอายเมื่อนึกถึงเหตุการณ์ที่พึ่งเกิดขึ้นไปเมื่อไม่กี่นาทีก่อนหน้านี้“อาต้นคะ ชมพู...” สาวน้อยเอ่ยขึ้นเสียงแผ่ว เมื่อพาร่างบอบบางของตัวเองมาหยุดยืนอยู่ที่โต๊ะอาหาร เมธาพัฒน์ชะงัก แต่เขาไม่คิดจะเงยหน้าขึ้นมองหล่อน เสียงเรียบเย็นชาเอ่ยออกมาราวกับคนไม่เคยรู้จักกัน“จะหลอกลวงอะไรอาอีก... ก็ตามสบาย”“อาต้นคะ ชมพูไม่ได้ตั้งใจจริงๆ แค่...” เด็กสาวพยายามจะอธิบาย แต่หล่อนคิดหาคำพูดที่เสนาะหูไม่ได้เลย แถมเขายังทำทีท่าแสนจะรำคาญหล่อนอีก“หยุดเถอะ พูดไปก็มีแต่จะเสียหาย... ไม่ใช่ตัวอาหรอกนะ แต่มันเป็นตัวชมพูเองต่างหาก” เมธาพัฒน์วางช้อนลงกับชามข้าวต้มตรงหน้าเสียงดัง ผ้าเช็ดปากถูกปาลงบนโต๊ะอาหารอย่างไม่ใยดี เงยหน้าขึ้นจ้องมองเด็กสาวตรงหน้าอย่างไม่พอใจ“และถ้าต่อไปชมพูยังทำเรื่องบ้าๆ แบบนี้อีกล่ะก็...” เขาลากเสียงยาวห้าวลึกที่เต็มไปด้วยอารมณ์โกรธเกรี้ยวออกมา“อาจะไม่พบหน้าชมพูอีก จำไว้นะครับ” พูดจบร่างสูงใหญ่กำยำของเมธาพัฒน์ก็ลุกขึ้นยืน เดิน

ตอนที่ 33.“ชะ... ชมพูแค่ แค่จะเอาคืนเท่านั้น แพรวาแกล้งตกน้ำก่อน แล้วหาว่าชมพูเป็นทำ...” เด็กสาวจำใจต้องสารภาพความจริงออกไป เสียงของหล่อนสั่นเทา ดวงตากลมโตของหล่อนเบิกกว้างด้วยความหวาดหวั่น“ก็แค่นั้น...” หล่อนได้ยินเขาหัวเราะออกมาเบาๆ“ก็แค่นั้นเหรอ” เด็กสาวทวนคำพูดของหนุ่มหล่อข้างกายอย่างงงงวยไม่มีคำตอบจากเขา ภายในรถเงียบสนิท หนทางที่ถอดยาวอยู่เบื้องหน้าไม่ใช่ทางกลับไร่ดวงตะวัน แต่หล่อนก็หมดปัญญาที่จะถามหาเหตุผลจากเขา เพราะความดิบเถื่อนที่สะท้อนออกมารอบกายกำยำนั้นทำให้หล่อนอดหวาดหวั่นไม่ได้ หล่อนไม่รู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่ เพราะเขาพูดน้อย แต่คำพูดของเขานั้นบาดลึกเลยทีเดียว หญิงสาวถอนใจออกมาเบาๆ แล้วก็ได้แต่นั่งนิ่งเงียบๆ และก็ลอบมองเสี้ยวหน้าคมสันต์อย่างหวาดระแวงไปตลอดทางเมธาพัฒน์นั่งหน้าเครียดอยู่ในห้องรับแขก สายตาคมกล้าดุจสีของถ่านเหลือบลงมองนาฬิกาข้อมือเรือนหรูของตัวเองอย่างหัวเสียสุดๆ ลมหายใจหนักหน่วงถูกถอดถอนออกมาจากริมฝีปากได้รูปสีสวยของเขาครั้งแล้วครั้งเล่าเข็มนาฬิกาวิ่งวนไปจนครบรอบหลายต่อหลายครั้ง เวลาแต่ละวินาทีที่เคลื่อนคล้อยผ่านไป เปรียบดั่งเปลวไฟที่คอยเผาผลาญหัวใจของเขาจ

ตอนที่ 35. “ชมพูแค่อยากเป็นผู้หญิงของอาต้น...” เด็กสาวพูดเสียงเบา ไม่กล้าแม้จะสบตากับเขา ตอนนี้หัวใจของหล่อนพองโตคับอก แม้เขาจะไม่ได้บอกออกมาตรงๆ แต่หล่อนก็พอจะคิดเองได้ว่าเขาก็ต้องมีใจให้กับหล่อนบ้างเหมือนกันนั่นแหละ “ไว้เรียนจบก่อนนะครับ แล้วอาจะสอนทุกอย่าง...” คนตัวโตพูดเสียงกระชั้น ลมหายใจขาดเป็นช่วงๆ แสดงได้เป็นอย่างดีว่าตอนนี้อารมณ์ของเขาใกล้ระเบิดมากแค่ไหน “ทุกอย่าง สำหรับการเป็นผู้หญิงของอา” เขากระซิบข้างหู พวงชมพูหัวเราะออกมาอย่างมีความสุข “แล้วการเป็นผู้หญิงของอาต้น... มีอะไรพิเศษกว่าคนอื่นยังไงคะ”หล่อนเงยหน้าถามเขา แกล้งสงสัย “หรือไม่อยากเป็น อาจะได้ไปสอนคนอื่นแทน” เมธาพัฒน์แกล้งยั่วหล่อนเล่นๆ แต่เด็กสาวกลับหน้าบึ้งตึงขึ้นมาทันควัน พร้อมทั้งดิ้นรนออกจากอ้อมกอดอบอุ่นพัลวัน “ไม่อยากเป็นสักหน่อย ปล่อยได้แล้วค่ะ อึดอัด” พอเขาปล่อยแล้วหญิงสาวก็หมุนตัวจะเดินหนี แต่เมธาพัฒน์ก็รวบร่างบางเข้าไปกอดอีกครั้งซะก่อน ตอนนี้แผ่นหลังของหล่อนสัมผัสกับความแข็งแกร่งด้านหน้าของเขาอย่างแนบสนิท “ขี้งอนจังเลย” เขาเย้า พร้อมกับก้มลงจุมพ

ตอนที่ 37. และยิ่งเมื่อปลายลิ้นของเขาฝ่าด่านเข้าไปหาความหวานในเรียวปากของหล่อนด้วยแล้ว แพรวาก็แทบจะล้มทั้งยืนด้วยความวาบหวาม เสียงครางลึกในลำคอของเขาแสดงให้รู้ว่าเขาเองก็พึงพอใจกับกิจกรรมที่ทำร่วมกันกับหล่อนไม่น้อยเลยทีเดียว “เห็นไหมว่าผมพูดไม่ผิด…” ความอับอายแล่นขึ้นมาที่ใบหน้า แก้มสาวแดงระเรื่อด้วยความตกใจก่อนที่จะค่อยๆ เปลี่ยนเป็นโทสะเมื่อสติมาครบถ้วน “นายคิดผิดแล้ว กับผู้ชายคนอื่นฉันตอบสนองเร้าใจกว่านี้อีก” แพรวาพูดเยาะหยัน และก็แอบสะใจเล็กๆ ที่เห็นสีหน้าของผู้ชายตรงหน้าบึ้งตึงขึ้นมาทันตา “ผมคงลืมไป” เขาพูดเสียงห้วนกระชาก ก่อนจะเดินดุ่มๆ หนีหายเข้าไปในห้องๆ หนึ่ง ถ้าหล่อนเดาไม่ผิดคงจะเป็นห้องนอนของเขา เสียงปิดประตูเสียงดังสนั่นทำให้รู้ว่าเขาหัวเสียมากแค่ไหนแพรวาหมุนตัวเดินออกจากบ้านพักของนายดินมาอย่างใจลอย รสจุมพิตที่แสนหวานของเขาทำให้หล่อนยกมือขึ้นลูบไล้ริมฝีปากบวมเป่งของตัวเองไม่มาอย่างลืมตัว“ลูกแพรพ่อมีเรื่องจะคุยด้วย” เด็กสาวสะดุ้งตกใจ เมื่อได้ยินเสียงของบิดาดังขึ้นข้างหลังขณะที่หล่อนกำลังเดินผ่านห้องโถงใหญ่ของบ้าน“พ่อยังไม่นอนหรือคะ แพรน

ตอนที่ 39. “แพรไม่อยากเป็นหนี้บุญคุณของนายนั่น คุณพ่อเอาเช็คใบนี้ไปใช้หนี้เขาเถอะค่ะ” แพรวายื่นเช็คในมือให้กับบิดา แต่พ่อของหล่อนไม่ยอมรับไว้ พลางจ้องมองหล่อนอย่างตำหนิติเตียน “ลูกแพรจัดการเองเถอะ พ่อไม่อยากยุ่งเรื่องนี้แล้ว ส่วนเรื่องชื่อเสียงของลูกพ่อไม่บังคับ ถ้าไม่อยากเสียหายมากไปกว่านี้ก็แต่งงานกับคุณต้นซะ” นายอัมรินทร์กล่าวอย่างหัวเสีย ก่อนจะลุกขึ้นยืน “ผมต้องขอตัวก่อนนะครับคุณต้น เชิญตามสบาย” เมธาพัฒน์ฝืนยิ้มตอบ แม้ภายในใจของเขาตอนนี้นั้นจะอึดอัดทรมานแค่ไหนก็ตาม คำว่าแต่งงานสะกิดใจเขาไม่น้อยเลยทีเดียว และเมื่อคล้อยหลังบิดาแล้วแพรวาก็หันมายกมือไหว้เมธาพัฒน์อย่างขอบคุณสุดซึ้ง จนชายหนุ่มแทบจะรับไหว้ไม่ทัน “แพรต้องขอบคุณอาต้นอีกครั้งนะคะ ส่วนเรื่องแต่งงานที่พ่อพูดอาต้นไม่ต้องใส่ใจหรอกค่ะ เพราะเราทั้งคู่ต่างรู้ดีกว่ามันไม่มีอะไรเกิดขึ้น...” “ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ผมคงต้องขอตัวกลับบ้านก่อนนะครับ” เมธาพัฒน์ลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ความอ่อนล้าสะท้อนออกมาจากสายตาของเขา แพรวาพยักหน้ารับคำก่อนจะเดินตามไปส่งเขาที่หน้าประตูบ้าน “อาต้นไม