Semua Bab ปรารถนาเถื่อน: Bab 41 - Bab 50

ตอนที่ 42.“นายดิน!” หล่อนคิดว่าตัวเองตะโกนชื่อนั้นออกไป แต่ความจริงแล้วเสียงของหล่อนแผ่วเบาติดแค่ลำคอเท่านั้น เท้าบางเริ่มก้าวไม่ออก ตอนนี้หล่อนดูเหมือนเด็กกะโปโลที่หลุดออกมาจากบ้านนอก ต่างจากเขาโดยสิ้นเชิงแพรวาเห็นผู้ชายในชุดสูทหลายคนเดินเข้าไปข้างในตึกนั้นพร้อมกับเขา แต่ไม่มีใครเลยที่จะโดดเด่น หล่อเหลากระชากใจได้เท่านายดินอีกแล้ว“เป็นแค่ลูกน้องทำไมต้องทำท่าทางราวกับราชสีห์แบบนี้ด้วยนะ” แพรวาอดแขวะไม่ได้ แม้ในใจจะลิงโลดด้วยความดีใจที่ได้เห็นหน้านายดินอีกครั้งหนึ่งก็ตาม“แล้วคนไหนนายภคินล่ะ มีตั้งหลายคน สงสัยคนแก่ ๆ หัวล้านนั้นแน่เลย” เด็กสาวร้องยี้ในใจ“ดีนะที่เราไม่หลวมตัวแต่งด้วย” แพรวาพูดกับตัวเองก่อนจะรีบวิ่งตามพวกนายดินที่เดินหายเข้าไปในตึกนั้น“นายดิน!” เมื่อก้าวข้ามประตูเข้ามา เด็กสาวก็ตะโกนเรียกชื่อนายดินลั่นตึกได้ผล... ทุกคนไม่เว้นแม้แต่นายดิน หันมามองหล่อน แต่สายตาของแต่ละคนนี่สิ ทำเอาหล่อนแทบอยากจะมุดดินหนี โดยเฉพาะสายตาเย็นชาของนายดินที่มองมายังหล่อน มันมีทั้งแววประหลาดใจ รังเกียจ ชิงชังปะปนกันไปหมด“คุณช่อทิพย์ ช่วยจัดการให้เรียบร้อยด้วย” เขามองข้ามหล่อนไปพูดกับประชา

ตอนที่ 44.“อาให้กลับไปห้องก่อนไม่เข้าใจที่พูดหรือไง หรือว่าติดใจอยากจะอยู่ในห้องนี้ต่อ” เขาย่างสามขุมเข้าไปหาพวงชมพูที่นั่งตัวสั่นอยู่บนเตียง ใบหน้างามนั้นเปรอะเปื้อนไปด้วยน้ำตา เขาเห็นแล้วก็แทบจะใจอ่อนแต่ก็ต้องทำใจแข็งเอาไว้ เพราะความผิดของหล่อนมันเกินจะให้อภัยจริงๆ“คราวนี้คงสมใจแล้วสินะ เพราะอาคงดิ้นจากกรงเล็บของเธอไม่หลุดแล้ว” เขาหัวเราะประชดประชันออกมา รอยยิ้มหมิ่นแคลนระบายอยู่เต็มใบหน้าหล่อระเบิด“อาชักสงสัยแล้วสิว่าคุณแม่ทำไมต้องเจาะจงมาเวลานี้ด้วย มันเป็นความบังเอิญหรือว่า... อุบายของใครกันแน่...” คำพูดดูถูกของเขา ทำให้ความอับอายที่มีอยู่ท่วมท้นอยู่แล้วเต็มอกทะลักทะลวงออกมาไม่หยุด“ชมพูไม่ได้ทำ อาต้นอย่าใจร้ายกับชมพูนักเลยค่ะ” หล่อนอ้อนวอนทั้งน้ำตา พร้อมกับก้าวลงมาจากเตียง“ถ้าอาใจร้าย เธอคงถูกบีบคอตายไปแล้วล่ะ” เขาคำรามออกมาอย่างเกรี้ยวกราด ดวงตาที่มองหล่อนแสนจะเย็นชา และห่างเหิน“ตอนนี้ไปให้พ้นหน้าอาเสียดีกว่า ก่อนที่อาจะทำอะไรที่มันป่าเถื่อนลงไป หรือต้องให้อาลากออกไป”เขาไล่เป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วหล่อนไม่ทันได้นับ รู้แต่ว่าตอนนี้ร่างบอบบางไร้วิญญาณของหล่อนกำลังเดินโซเซออกจ

ตอนที่ 46.“นายดิน...”ภคินไม่หยุดแค่นั้นเมื่อปากของหล่อนเปิดออก ปลายลิ้นของเขาก็รุกรานเข้าไปโจมตีอย่างบ้าคลั่ง เด็กสาวสติแตกกระเจิง ครวญครางออกมาอย่างไม่สามารถควบคุมตัวเองได้ มือบางที่เคยผลักไส ทุบตีเขา ตอนนี้ไต่ขึ้นโอบรอบลำคอของเขา ปลายนิ้วเรียวลูบไล้อยู่ที่ท้ายทอย กดศีรษะเขาไม่ให้ถอนจุมพิตสวาทไปไหน“แพรวาคุณร้อนอย่างที่ผมคิดไว้จริงๆ” เขาคำรามแผ่วเบาในลำคอ ค่อยๆ ประคองร่างบางของหล่อนให้นอนราบลงไปบนเตียง ก่อนจะทาบทับตามลงไปแพรวาสะดุ้งตัวเย็นวาบ เมื่อแผ่นหลังสัมผัสเข้ากับที่นอนหนานุ่ม และด้านหน้าก็ถูกครอบครองด้วยร่างแข็งแกร่งของผู้ชายที่หล่อนเห็นทีไรใจสะท้านทุกครั้ง เขาอยู่ตรงหน้า กำลังจะครอบครองหล่อน“ไม่นะ อย่า...” สามัญสำนึกส่วนที่ดีสุดท้ายบังคับให้หล่อนร้องห้ามเขาออกมา แต่หล่อนก็รู้ดีว่าเขาไม่เคยคิดจะฟังหล่อน เขาฟังแต่ความต้องการของตัวเองเท่านั้น“อย่าปฏิเสธสิ่งที่คุณปรารถนาซิ” เขาก้มลงกระซิบข้างหู มองดวงหน้าของหล่อนอย่างหื่นกระหาย“แค่ครั้งเดียว คุณจะลืมผู้ชายทุกคนที่คุณเคยนอนด้วย” เขาพูดอย่างอวดดี แสนทระนง หล่อนอยากจะกัดลิ้นเขาให้ขาดนัก เด็กสาวกำลังจะโต้ตอบเขาออกไป แต่พอเขาซุกไ

ตอนที่ 48“และผมก็จะไม่ฟังคุณพร่ำอะไรอีก รอไม่นาน ผมจะกลับมาเชือดคุณ” เขาพูดพร้อมกลับหมุนตัวมุ่งหน้าไปยังประตูห้องบานใหญ่ แผ่นหลังของเขากว้างจนหล่อนตาลาย แต่มันก็ไม่ได้ทำให้หล่อนยกเลิกความคิดที่จะประทุษร้ายเขาลงได้หมอนใบใหญ่ใกล้มือถูกขว้างใส่เขาเต็มแรงแต่เขาหลบทันซะงั้น ชายหนุ่มหันกลับมามองด้วยสายตาเยาะหยัน เขาก้มลงเก็บหมอนโยนวางไว้บนโซฟาใกล้ๆ ตัว“แค่นี้ผมไม่ตายหรอกคนสวย แต่ถ้าคุณกดหน้าผมลงกับทรวงอกอวบๆ ของคุณล่ะไม่แน่” เขาหัวเราะเสียงดังออกมาราวกับเป็นผู้ชนะ จากนั้นก็เปิดประตูก้าวออกไปทันที แพรวากรีดร้องออกมาอย่างขัดใจ เรียวปากสีสวยถูกกัดแน่น สองมือบางทุบลงบนเตียงนอนอย่างระบายอารมณ์“ฉันไม่ใช่ทาสนาย ไอ้ภคินเจ้าเล่ห์ ฉันจะต้องฆ่านายให้ตายคามือฉันให้ได้” อารมณ์ที่ปนเปกันหลายอย่างบีบคั้นให้น้ำตาของหล่อนไหลออกมาเต็มใบหน้าอับอาย โกรธแค้น หรือแม้แต่ต้องการ... ต้องการอะไร ใบหน้าของผู้ชายที่หลอกลวงหล่อนปรากฏเด่นชัดในความรู้สึก“ฉันเกลียดนาย ฉันเกลียดนาย นายดิน เกลียดที่สุด” แพรวาคร่ำครวญออกมา สองมือบางยกขึ้นปิดใบหน้าของตัวเองร้องไห้อย่างไม่อายใคร ร่างบางสะอื้นไหวตามแรงอารมณ์ความจริงพึ่งท

ตอนที่ 50.“ชมพูจะไม่อยู่กวนใจอาต้นอีกแล้ว” สาวน้อยพูดออกมาด้วยน้ำตานองหน้า หยิบเสื้อผ้าไม่กี่ชุดใส่กระเป๋าด้วยมือที่สั่นเทา หัวใจกรีดร้องไห้ด้วยความเจ็บปวด แสนทรมาน ทำไมนะแค่คิดจะไปจากเขาหล่อนก็แทบจะขาดใจตายแล้ว แต่ถ้าหล่อนขืนอยู่ต่อไป หล่อนคงต้องตายทั้งเป็นกับคำพูดเผ็ดร้อน ดูแคลนจากเขาแน่ ก็เขาถูกบังคับให้แต่งงานกับหล่อนแบบไม่มีทางเลือกนี่ และผู้ชายอย่างเขาหล่อนก็น่าจะเดาได้ดี ว่าเขาไม่มีทางพูดอะไรก็ตามที่จะทำให้หล่อนดูแย่ในสายตาของคนอื่นหรอกก็เพราะเขาดีขนาดนี้ไง หล่อนถึงได้หลงรักเขาหัวปรักหัวปรำ... ไม่ ต่อไปมันจะค่อยๆ จางหายไปเอง หล่อนภาวนาให้เป็นอย่างนั้น แม้มันจะดูสิ้นหวังเกินทนก็ตามมือบางปิดกระเป๋าช้าๆ หล่อนไม่คิดจะเอาอะไรติดตัวไปมากนัก แค่เสื้อผ้า และก็เงินเก็บเล็กน้อยของหล่อนเท่านั้น หล่อนจบมอหกแล้ว อายุก็สิบเก้าแล้ว หล่อนสมควรที่จะยืนให้ได้บนแข้งขาของตัวเองได้แล้ว หล่อนไม่ใช่ปลิง… ไม่สามารถเกาะเขาไปจนตายได้หรอก สักวันอาต้นก็จะต้องเจอผู้หญิงที่เขารักหมดใจ และวันนั้นหล่อนก็จะกลายเป็นใครก็ไม่รู้ ที่แสนจะแปลกหน้าสำหรับเขานั่นเองเมธาพัฒน์เงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้ายามค่ำคืนนิ่ง ก่อนจ