Semua Bab ปรารถนาเถื่อน: Bab 11 - Bab 20

ตอนที่ 11.หลังจากเมธาพัฒน์ออกไปไม่นาน พวงชมพูก็เดินลงไปยังห้องอาหารเพื่อดูผลงานของตัวเอง แต่ความสะอาดสะอ้านของพื้นห้องทำให้หล่อนรู้ว่ามีคนทำความสะอาดให้แล้ว และนั่นก็คงจะเป็นคำสั่งของเมธาพัฒน์นั่นเองเมื่อออกจากห้องอาหารพวงชมพูก็เดินเล่นเรื่อยเปื่อยไปยังไร่องุ่นกว้างตรงหน้า การที่หล่อนมาเดินเล่นในไร่แบบนี้อาจจะมีโอกาสได้เห็นเมธาพัฒน์บ้าง แค่ไกล ๆ ก็ยังดีน่า พวงชมพูคิดในใจแดดร้อนแรงยามบ่ายแก่ ๆ ทำให้ผิวขาวเนียนของหล่อนแสบร้อนและเป็นผื่นแดง แต่ภาพธรรมชาติที่งดงามเบื้องหน้านั้น ทำให้เด็กสาวลบเลือนความร้อนแรงของแสงแดดไปได้ในทันที“ชมพูจะอยู่ที่ไร่องุ่นกับอาต้นตลอดไป...” พวงชมพูพูดออกมาอย่างเพ้อฝัน เท้าบอบบางก้าวเดินไปตามทางเดินข้างหน้าด้วยความสนใจภาพคนงานหลายร้อยชีวิตกำลังก้มหน้าก้มตาทำงานกันอย่างแข็งขันมันเป็นสิ่งแปลกใหม่สำหรับหล่อนไม่น้อย เพราะปกติชีวิตของหล่อนตลอดหลายปีที่ผ่านมาวนเวียนอยู่แค่โรงเรียน ห้องนอนเท่านั้น มีบ้างบางครั้งที่หล่อนและเพื่อน ๆ แอบหนีออกไปท่องราตรีกัน แต่ทุกครั้งก็จะมีมารคอยคาบข่าวไปฟ้องคุณครูฝ่ายปกครองตลอดทุกทีซิน่า...แพรวา! เชอะ! ยายซาลาเปาเน่า พวงชมพูคิดอย่

ตอนที่ 13.“ครับ” นายดินรับคำสั้น ๆ ก่อนจะเปิดประตูรถเข้ามานั่งประจำที่คนขับ และไม่ช้ารถยนต์คันดังกล่าวก็แล่นออกไปจากไร่ดวงตะวันระหว่างทางกลับบ้านแพรวาลอบมองใบหน้าคมของนายดินอยู่บ่อยครั้ง หล่อนไม่รู้ว่าเขารู้ตัวหรือเปล่า แต่บ่อยครั้งที่หล่อนเห็นเขาขยับตัวไปมาคล้ายอัดอึด“เจ้านายของนายนี่ เขามีอีหนูกี่คนแล้วล่ะ” แพรวาพูดขึ้นทำลายความเงียบเชียบภายในรถที่กำลังแล่นกลับไปยังไร่อัมรินทร์ หล่อนเห็นเขาหันหน้ามามองหล่อนนิดหนึ่ง ก่อนที่นายดินจะหันหน้ากลับไป และเขาก็ไม่ตอบคำถามของหล่อน ซึ่งนั่นก็ทำให้หล่อนหงุดหงิดนัก“ทำไมไม่ตอบ หรือว่านายนับไม่ได้...” คำพูดเชิงเยาะหยันหลุดลอดออกมาจากเรียวปากอิ่มสีสวยของแพรวา หล่อนเห็นนายดินยังนิ่งเฉย ใบหน้าของเขายังคงราบเรียบราวกับทะเลน้ำแข็ง“กลัวพิกุลจะล่วงออกมาจากปากหรือไง ทำไมไม่ตอบฉัน ไอ้คนบ้า!” แพรวาโมโหสุดขีด นิสัยความเอาแต่ใจตัวเองที่ติดตัวมาตั้งแต่เด็กๆ สั่งให้หล่อนระดมทุบตีช่วงไหล่ของผู้ชายที่กำลังขะมักเขม้นขับรถอยู่ และก็ได้ผลเมื่อเขาเค้นเสียงเข้มกลับมาในทันที“ผมไม่ใช่ทาสของคุณ กรุณาอย่าทำกริยาแบบนี้กับผมอีก เพราะผมไม่ชอบ!” แพรวาถึงกับอ้าปากค้าง เม

ตอนที่ 15. “ทำไมล่ะ หรือว่ายายแม่เลี้ยงนรกของเธอไม่ให้เรียน” พวงชมพูถามออกไปด้วยน้ำเสียงโกรธแค้น “เปล่าหรอก แต่เราต้องแต่งงานน่ะ” คำตอบของร้อยดาวทำเอาพวงชมพูแทบจะสำลักน้ำพั้นซ์ของตัวเองตาย ก่อนจะร้องถามออกไปอย่างเหลือเชื่อ “อะไรนะ? แต่งงาน นี่ดาวอย่าล้อเล่นซิ” ร้อยดาวยิ้มออกมาอย่างเศร้าหมอง “ดาวไม่ได้ล้อเล่นนะชมพู แต่ดาวต้องแต่งงานจริงๆ” “จะบ้ากันไปใหญ่แล้ว เราไม่เคยเห็นดาวคบผู้ชายสักคน แล้วดาวจะแต่งงานกับใคร หรือว่า... ถูกบังคับ…” ร้อยดาวพยักหน้า เด็กสาวรู้สึกเสียใจไม่น้อยกับคำประกาศิตของแม่เลี้ยงตัวเอง แม้แต่บิดาก็ช่วยหล่อนไม่ได้ “แล้วนี่ดาวเคยเห็นหน้าเจ้าบ่าวตัวเองหรือยังน่ะ” ร้อยดาวส่ายหน้าปฏิเสธ พวงชมพูสังเกตเห็นหยาดน้ำตาของเพื่อนรักคลออยู่ในดวงตาคู่สวยนั้นก็อดสงสารไม่ได้ “ยังไม่เคยเห็นเลย แต่พ่อบอกว่าเขาไม่ใช่คนไทย เขาเป็นคนฝั่งตะวันออกกลาง” เสียงของร้อยดาวสั่นเครือยามที่ตอบออกมา “ตะวันออกกลางเหรอ...? ก็พวกทะเลทรายน่ะซิ โอ้ตายแล้ว พวกนั้นโหดร้ายจะตาย ร้อยดาวเธออย่ายอมนะ ผู้ชายพวกนั้นมีเมียเป็นร้อยคน

ตอนที่ 17.“หยุดพูดได้แล้ว ยังไงวันนี้อาจะทำโทษเธอ” คำพูดของเมธาพัฒน์ทำให้พวงชมพูต้องหัวเราะเยาะออกมา หล่อนเชิดหน้าขึ้นมองเขาอย่างอวดดี“อาต้นจะลงโทษชมพูยังไงดีคะ... จะตี... หรือว่าจะจูบล่ะ” สาวน้อยพูดยานคางออกมา มือบางของหล่อนยกขึ้นวางบนแผ่นอกกว้างกำยำของเขาอย่างจงใจยั่วยวน เมธาพัฒน์ขบกรามขึ้นเป็นสัน ก่อนจะพูดเสียงกร้าวลอดไรฟันออกมา“จะจูบ!” เมธาพัฒน์สอดมือหนาของเขารวบเอวบางของพวงชมพูไว้ ก่อนจะดึงเข้ามาในอ้อมกอดแรงๆ เหมือนต้องการจะให้หล่อนรู้สึกเจ็บ“อะ อาต้น…” เด็กสาวเงยหน้ามองเขาตาค้างเติ่ง หล่อนแทบไม่อยากจะเชื่อเลยว่าคำพูดเมื่อครู่นี้หลุดออกมาจากริมฝีปากสุดเซ็กซี่ของเมธาพัฒน์ อาหนุ่มที่เอาแต่วิ่งหนีของหล่อน“เธอฟังไม่ผิดหรอกพวงชมพู อาจะทำตามที่เธอต้องการ เธอจะได้เลิกพยศเสียที” คำพูดของเมธาพัฒน์เต็มไปด้วยไฟแห่งโทสะ พวงชมพูแก้มแดงด้วยความอับอาย ความร้อนส่งผ่านจากลำคอขึ้นมาสู่พวงแก้มมันที“มะ ไม่นะ...” เด็กสาวพยายามจะหยุดยั้งเขา แต่ไม่ทันเสียแล้ว เมื่อมือแข็งแรงของเขาเลื่อนมาจับที่ท้ายทอยของหล่อนพร้อมทั้งตรึงใบหน้าของหล่อนให้รอรับจุมพิตลงทัณฑ์จากเขาเมธาพัฒน์บดขยี้เรียวปากนุ่มสีกุหลา

ตอนที่ 19. “มีความสุข...” แพรวาหัวเราะออกมาอย่างเย้ยหยัน “มีความสุขกับคนที่ใช้เงินซื้อตัวแพรนี่นะคะ แพรคงสุขลงหรอก และคุณพ่อก็ไม่ต้องมาโกหกเพื่อปลอบใจแพรหรอกนะคะ เพราะไม่มีผู้ชายหล่อๆ รวยๆ คนไหนใช้เงินซื้อผู้หญิงราวกับเป็นผักเป็นปลาอย่างนี้หรอกค่ะ นอกจากไอ้แก่ตัณหากลับภคินนั่น” แพรวาพูดออกมาด้วยอารมณ์โทสะ ใบหน้าหล่อนแดงด้วยความโกรธแค้น ชิงชัง “เขาไม่ได้ซื้อตัวลูกแพรสักหน่อย เขาช่วยซื้อไร่ของเราไว้ต่างหาก” อัมรินทร์กางปีกปกป้องว่าที่ลูกเขยเต็มที่ “แต่เขาจะเอาแพรไปเป็นนางบำเรอนะคะ พ่อยอมได้ยังไง แต่ถึงพ่อยอม แพรไม่มีทางยอมแน่นอน แพรเกลียดพวกผู้ชายแก่ตัณหากลับที่สุด” แพรวาพูดออกมาอย่างดุเดือด ก่อนจะลุกขึ้นยืน “เขาจริงใจกับเรานะลูกแพร...” อัมรินทร์ครางออกมาอย่างเหนื่อยใจกับนิสัยดื้อรั้นของบุตรสาว “งั้นคุณพ่อก็แต่งกับเขาไปเองก็แล้วกันนะคะ ส่วนแพรจะหาคนที่แพรคิดว่าเหมาะสมมาช่วยกู้สถานการณ์ของไร่เราเองค่ะ และแพรก็เจอผู้ชายคนนั้นแล้วด้วย เขานิสัยดี และที่สำคัญหล่อมากๆ ด้วย” เด็กสาวพูดจบก็หันเดินผละออกไป อัมรินทร์มองตามร่างอรชรของบุตรสาวที่