All Chapters of ลวงสวาทท่านประธานธงแดง: Chapter 101 - Chapter 110

Rrrrrrr…ติ๊ด ~~“สวัสดีค่ะคุณมาติอัส มีอะไรให้มนต์รับใช้หรือเปล่าคะ” ฉันกรอกเสียงตามสายไปด้วยรู้ดีว่าใครเป็นคนโทรมา เพราะถึงแม้ว่าฉันจะไม่ได้เมมเบอร์เขาเอาไว้ตามที่เขาบอก แต่ด้วยเบอร์โทรศัพท์ที่ทั้งสวยและทั้งจำง่ายแบบนี้จึงไม่ใช่เรื่องยากอะไรที่ฉันจะจำไม่ได้“ว้าว ~~ ดีใจจังเลยครับที่คุณมนต์จำผมได้ ผมยังนึกอยู่เลยว่าคุณมนต์จะเมมเบอร์ผมไว้หรือเปล่า แบบนี้ผมค่อยสบายใจหน่อยที่คุณไม่รังเกียจผม เพียงแต่...ผมขอดีใจแค่ครึ่งเดียวเท่านั้นนะครับ เพราะอีกครึ่งหนึ่งผมเสียใจที่คุณมนต์เรียกผมห่างเหินไม่ยอมเรียกมาตินอย่างที่เราเคยตกลงกันไว้” ปลายสายพูดด้วยน้ำเสียงเต็มไปด้วยความสุขในช่วงแรก ก่อนจะทำเสียงเป็นน้อยอกน้อยใจในประโยคท้าย“คุณมาตินร่าเริงจังเลยนะคะ คนน่ารักอย่างคุณอย่าเสียใจเพราะมนต์เลยค่ะ” ฉันเอ่ยเสียงหวานตอบกลับไปแบบไม่ได้คิดอะไรลึกซึ้ง เพียงแต่...คนที่ฟังกลับไม่ได้คิดแบบนั้น เพราะทันทีที่เขาได้ยินประโยคที่ดูกำกวมเขาก็รีบถามออกมาอย่างตรงไปตรงมาทันที“ที่บอกว่าไม่ให้ผมเสียใจเพราะคุณ นี่คุณกำลังจะปฏิเสธสิ่งที่ผมขอไปงั้นเหรอครับ” น้ำเสียงที่ดูซีเรียสขึ้นมาทันทีเอ่ยถามฉัน จนฉันที่ไม่ได้คิดอะ

“ไม่เป็นไรครับผมเข้าใจดีว่าคุณมนต์คงอยากจะปิดดีลนี้ให้ได้เพื่อผลงาน ผมยินดีอย่างยิ่งถ้าหากได้ร่วมงานกับคุณมนต์และถ้าไม่เป็นการเห็นแก่ตัวอย่างโจ่งแจ้งจนเกินไป ผมเองก็อยากจะรับปากเสียเดี๋ยวนี้เลยถ้าหากมันจะทำให้คุณมนต์พอใจและทำให้ผมได้มีโอกาสอยู่ใกล้กับคุณมนต์มากขึ้น เพียงแต่ว่า...คุณมนต์ในเมื่อทางเจ้านายของคุณเขาไม่อยากที่จะร่วมงานกับผม ดังนั้นเราไม่พูดถึงเรื่องนี้ในเวลาของเราจะดีกว่าไหมครับ เพราะผมมองว่ามันไม่มีประโยชน์เลยสักนิด และอีกอย่างถ้าหากทางเจ้านายของคุณโอเค ผมเองก็ไม่ติดอะไรถ้าหากจะประสานงานผ่านคุณ...และผมกล้าการันตีได้เลยว่าทุกอย่างจะราบรื่นอย่างแน่นอน โดยไม่มีความรู้สึกส่วนตัวระหว่างเขากับผมเข้ามาเกี่ยวข้อง...” ใบหน้าคมคายยกยิ้มมุมปากนั่งเอนพิงหลังกับเก้าอี้โซฟานุ่มตัวใหญ่ด้วยท่าทางสบาย ๆคำพูดที่ส่งออกมาอย่างชัดเจนไม่มีอ้อมค้อมตามสไตล์ของผู้มีอำนาจที่ไม่มานั่งเล่นลิ้นให้เสียเวลา แล้วเลือกที่จะพูดจาตรงไปตรงมาเข้าเป้าตรงจุด และด้วยคำพูดที่เคลียร์ทุกอย่างอย่างไม่มีข้อใดให้ฉันได้โต้แย้ง ฉันจึงจำต้องยอมแต่โดยดี เพราะถึงยังไงเขาก็ยังรับปากที่จะยินดีร่วมงานกับฉันถ้าหากปัญหาในส่วน

“อะ...เอ่อ...อ่า”เสียงอ้ำ ๆ อึ้ง ๆ ของปราบทำให้ผมอดไม่ได้ที่เงยหน้าขึ้นไปมอง“มีอะไร คำถามมันยากนักหรือไงถึงตอบไม่ได้สักที” ดวงตาคมกริบหรี่มองคนตรงหน้าอย่างต้องการจับผิด“ปะ...เปล่าครับนาย เพียงแต่คุณมนตราเธอไปทานอาหารครับ” ปราบตอบทั้งที่ไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมาสบตา“ห้องอาหารของบริษัทก็อยู่แค่นี้ ทำไมป่านนี้แล้วยังไม่กลับมาอีกล่ะ” ผมถามย้ำ โดยที่คนตรงหน้าก็ได้แต่มีสีหน้าเลิ่กลั่กส่งกลับมา และนั่นมันก็ยิ่งทำให้ผมรู้สึกหงุดหงิด“ตอบ...!!”น้ำเสียงเข้มตวาดลั่น พร้อมกับร่างกำยำพิงเอนกายแนบไปกับพนักเก้าอี้ผู้บริหารขนาดใหญ่“เอ่อ...พอดีคุณมนต์เธอออกไปทานอาหารข้างนอกบริษัทน่ะครับ เลยน่าจะยังไม่กลับเข้ามา”ปราบหน้าเสียยามนึกไปถึงเรื่องทอล์กออฟเดอะทาวน์ในกลุ่มของบริษัทที่เป็นเหมือนกับกลุ่มลับที่พนักงานเอาไว้แลกเปลี่ยนข่าวสารกัน โดยเนื้อข่าวที่เป็นที่โจษจันกันในวันนี้ก็คือ...หัวข้อที่ว่าคุณมนตราเลขาสุดขรึมของท่านประธานเปิดตัวแฟนหนุ่มสุดหล่อลูกครึ่งละตินที่หล่อถึงกับทำให้สาว ๆ ในบริษัทต่างอิจฉากันทั่วแต่สิ่งที่ทุกคนไม่รู้เลยก็คือชายหนุ่มในรูปที่ถูกแอบถ่ายส่งต่อมาในกลุ่มนั้น ดันเป็นชายหนุ่มที่อาจจ

ปั่กๆๆๆ ตั่บๆๆๆ“อ๊ะ...อ๊ะ...เจ็บ มนต์เจ็บ”หญิงสาวถึงกับร้องเสียงหลงทันทีที่ร่างกายโดนกระทำรุนแรง ร่างบางที่กระเด็นกระดอนไปตามแรงกระแทกที่ส่งมาไม่ยั้ง อีกทั้งมือหนาสองข้างของคนบนร่างยังตรงเข้าขยำหน้าอกอวบใหญ่กับเข้ากอบกุมลำคอเรียวระหงด้วยท่วงท่าเสมือนว่าเขานั้นกำลังควบคุมหญิงสาวจากด้านบนอยู่“ปากดีนักนะ...อ่ะ...แน่จริงก็อย่าครางออกมาซิ...ถ้าไม่อย่างนั้นคุณก็จงรับชะตากรรมไปจนกว่าจะเลิกงานแล้วกัน อืมมมมม...แล้วผมรับรองได้เลยว่า คุณจะลืมรสชาติของไอ้เวรนั้นไปเลย...ซี๊ดดดดด...”คนใจร้ายส่งเสียงเหี้ยมน้ำเสียงเต็มไปด้วยความโกรธ ด้วยเพราะนึกถึงคำพูดของหญิงสาวที่มีต่อเขา คำพูดเหล่านั้นมันช่างแทงใจดำเขาเสียเหลือเกินเพราะจริงอยู่ที่ทุกประโยคของเธอที่พูดออกมาเกี่ยวกับสถานะระหว่างเราในตอนนี้ ตัวเขานั้นไม่อาจเถียงได้แม้แต่คำเดียว เพียงแต่การมาพูดต่อหน้าต่อตาเหมือนกับว่าต้องการยุติความสัมพันธ์ระหว่างเราในจังหวะที่เธอได้เจอคนใหม่...มันช่างดูจะไม่ให้เกียรติคนอย่างเขาเลย...เพราะถ้าหากความสัมพันธ์ในครั้งนี้มันจะต้องจบลง มันต้องเป็นเพราะว่าตัวเขานั้นไม่ต้องการเธอแล้ว ไม่ใช่..!! เป็นเพราะเธอที่ไม่ต้องก

“มีอะไรครับ ถึงมาหาผมถึงที่นี่” ผมพูดโดยไม่มองหน้าท่าน ก่อนจะหย่อนกายนั่งลงเก้าอี้ตัวเดิม“ทำไมถึงไม่ติดต่อแม่กลับมาบ้าง แม่ฝากบอกป้าแจ่มไปแล้วไม่ใช่หรอไง ว่าให้บอกแกให้ติดต่อแม่มาโดยด่วน แล้วทำไมแกถึงทำเป็นไม่สนใจคำสั่งของแม่ จนแม่ต้องถ่อมาหาถึงที่นี่ แม่ถามแกจริง ๆ เถอะนี่ใจคอแกจะไม่ฟังคำแม่ ไม่เห็นความสำคัญของแม่เลยใช่ไหม...ห๊ะ...!!”เสียงที่กำลังตวาดแว้ดลั่นของแม่ผมที่ส่งมารัวไม่หยุดกลับไม่ได้ทำให้ผมรู้สึกสะเทือนความรู้สึกแม้แต่น้อย ผมที่แทบจะบอกได้เลยว่าคำพูดเหล่านั้น เขาทำได้เพียงเข้าหูซ้ายทะลุหูขวา แต่ทว่า...สิ่งที่ผมไม่รู้เลยก็คือมันได้ทะลุไปจนทำให้คนที่ยืนแอบฟังอยู่ด้านหลังประตูห้องพักกำลังรู้สึกหวาดหวั่นอยู่ไม่น้อย“ยังไงก็มาถึงที่นี่แล้วไม่ใช่หรือไงครับ มีอะไรก็พูดมาได้เลย” ผมถามออกไปด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยค่อนไปทางเอือมระอากับพฤติกรรมของผู้เป็นมารดา โดยที่สายตาเลือกจะมองไปยังเอกสารตรงหน้าแทน“คิมนี่แกจะเอาแบบนี้ใช่ไหม แกจะทำให้แม่หัวใจวายให้ได้เลยใช่ไหม...!!”ส่วนผู้เป็นมารดาที่พอเห็นอากัปกิริยาตอบกลับมาของลูกชาย ก็ยิ่งเดือดดาลไม่พอใจในพฤติกรรมแสนดื้อดึงของคนตรงหน้า พร้อมกับเ