All Chapters of ลวงสวาทท่านประธานธงแดง: Chapter 121 - Chapter 130

มันเป็นวันที่ฉันจำได้ไม่มีวันลืม...ภาพที่ฉันเกือบจะโดนพ่อเลี้ยงล่วงละเมิดทางเพศ...ยังคงฝังร่างหยั่งลึกลงในจิตใจของฉันเสมือนว่าเหตุการณ์นั้นเพิ่งเกิดมาเมื่อวาน ร่างบางที่ดิ้นรนกรีดร้องหนีตายอย่างสุดเสียง แต่ด้วยสภาพแวดล้อมการเป็นอยู่ที่ดูกักขฬะที่เหล่าบรรดาผู้มีอนามัยมักจะให้สมญานามสถานที่แห่งนี้ว่า...สลัม...และด้วยการถูกตีตราสังคมที่อยู่แบบนั้น นั่นจึงทำให้คนที่อาศัยอยู่แถวนั้นก็มีนิสัยไม่ต่างกับที่คนด้านนอกตราหน้าเอาไว้ นั่นก็เพราะในวันนั้นที่เหตุการณ์เลวร้ายเกิดขึ้นกับฉันกลับไม่มีใครสนใจเสียงกรีดร้องของเด็กสาวเลยแม้แต่น้อย ทุกคนเลือกที่จะเมินเฉยและคิดว่าเรื่องที่เกิดขึ้นไม่ใช่เรื่องของตน แต่ถ้าหากจะมีสักคนที่เกิดสนใจขึ้นมาก็คงเป็นเพียงเพราะอยากรู้อยากเห็นเท่านั้น ไม่มีใครใจกล้าหรือว่างพอที่จะเข้ามายุ่งเรื่องของคนอื่นที่พลอยจะทำให้ตัวเองเดือดร้อนไปด้วยได้หรอก ด้วยเพราะทุกคนในสังคมที่ฉันอยู่นั้นก็ยังต้องปากกัดตีนถีบหาเช้าไม่พอกินค่ำ ได้แต่ปล่อยให้เป็นไปตามยถากรรมแล้วแต่บุญแต่กรรมที่ทำกันมา จนกลายเป็นความชินชาคุ้นเคย...เสมือนว่ามันเป็นเรื่องปกติที่พบเห็นได้แทบจะทุกวัน...แต่ทว่า...เด็

“มาอยู่กับฉันไหม...??”คำถามที่ส่งมาทะลุเข้ากลางปล้องทำฉันที่เอาแต่ก้มหน้ามองพื้นถึงกับเงยขึ้นมาแทบจะทันที“ค่ะ...!!”“ทั้งติดอ่าง ทั้งหูตึงเลยนะ นี่ฉันควรจะช่วยเหลือเธอดีไหมเนี่ย” น้ำเสียงที่มีคำล้อเล่นอยู่ในนั้นทำฉันรีบก้มหน้าลงมองพื้นอีกครั้ง“เฮ้อ...ฉันจะถามอีกครั้งนะว่าจะมาอยู่กับฉันไหม ฉันจะดูแลเธอเอง”คำถามหลังจากเสียงถอนหายใจส่งมา ด้วยตัวเขาเองก็ไม่เข้าใจว่าทำไมเด็กสาวถึงต้องทำท่ากลัวเขามาขนาดนี้ และด้วยท่าทางแบบนี้มันทำให้เขาเริ่มชักจะหงุดหงิดขึ้นมาเสียอย่างนั้น“มนต์อยากเรียนค่ะ มนต์ไม่อยากเป็น...เอ่อ...มะ...เมียของคุณ”ฉันตอบไปด้วยความคิดที่ใสซื่อตามวัย ด้วยเพราะจู่ ๆ ก็มีผู้ชายคนหนึ่งที่ฉันไม่เคยรู้จักเลยได้ยื่นมือเข้ามาขอดูแลฉัน มันจึงเป็นเรื่องธรรมดาที่ในเวลานั้นเด็กอย่างฉันจะคิดได้เพียงเรื่องเดียวก็คือ...คนตรงหน้าที่หวังจะเอาสิ่งล้ำค่าที่มีของฉันไป...สิ้นประโยคคำตอบของฉัน เสียงระเบิดหัวเราะจากผู้ชายที่มักจะแผ่รังสีอำมหิตออกมาตลอดเวลาก็ดังออกมาทันที...“ฮุ...ฮ่าๆๆๆ”เสียงหัวเราะที่ดังลั่นห้องทำฉันถึงกับต้องเงยหน้าขึ้นมามองด้วยความสงสัย“ฮ่าๆๆๆ นี่เธอคิดว่าฉันจะเอาเธอมาท

แกร๊ก ~~เสียงประตูที่เปิดออกพร้อมกับร่างบางที่เดินเข้ามาด้วยท่าทางหวาดกลัว ทอดเป็นเงาให้เห็นผ่านกระจกใสบานใหญ่ที่ผมหันหน้ามองบรรยากาศด้านนอก ภาพเงารางๆ ของเด็กสาววัยแรกแย้มที่อยู่ในชุดของหลิวยิ่งทำให้เธอคล้ายกับเจ้าของชุดอย่างไร้ข้อกังขา‘มาแล้วเหรอ’ ผมถามเด็กสาวพร้อมกับลอบมองอากัปกิริยาเธอผ่านบานกระจกใส‘คะ...ค่ะ’น้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความหวาดกลัว ทำผมอดไม่ได้ที่จะหันไปมองเธอตรง ๆ ด้วยไม่เข้าใจว่าทำไมต้องทำเหมือนกลัวผมขนาดนั้น‘ทุกอย่างเรียบร้อยดีนะ กินข้าวแล้วใช่ไหม อืม...ใส่ได้พอดีเลยซินะ...’ผมถามออกไปพอเป็นพิธี ก่อนจะมองเสื้อผ้าบนร่างของเด็กสาวอีกครั้งด้วยใจที่รู้สึกสะท้อนเต็มไปด้วยความรู้สึกเจ็บปวด แม้ว่ามันจะผ่านมาหลายปีแล้วก็ตามส่วนเธอที่ทำเหมือนกับผมเป็นยักษ์เป็นมาร เอาแต่ยืนตัวสั่นพูดติดอ่างจนผมอดไม่ได้ที่จะแซวเธอกลับไป โดยหวังว่าคำแซวเหล่านั้นจะทำให้บทสนทนาระหว่างเราผ่อนคลายลง‘เป็นคนพูดติดอ่างหรือไง’ผมถามออกไปด้วยน้ำเสียงราบเรียบ และคำถามนั้นก็ได้ทำให้เด็กสาวที่ไม่กล้าเงยหน้ามาสบสายตากับผมตรง ๆ ถึงกับมองมาที่ผมตาแป๋ว‘ค่ะ...??’ ‘ก็เห็นพูดติดอ่างไม่หยุด ถ้าเป็นก็จะได้พา

วันเวลายังคงดำเนินผ่านพ้นไปจากวันเลื่อนเป็นเดือน จากเดือนเลื่อนเป็นปี จนบัดนี้ฉันได้จบการศึกษาเป็นบัณฑิตเต็มตัว และด้วยเพราะฉันไม่มีญาติที่ไหนฉันจึงเลือกที่จะไม่เข้ารับปริญญาบัตรไม่เหมือนกับเพื่อนคนอื่นในคณะ และมุ่งมั่นที่จะทำตามสิ่งที่ตัวเองตั้งใจเอาไว้ให้สำเร็จ...ย้อนกลับไปก่อนที่ฉันจะจบการศึกษาไม่กี่เดือน คุณไผ่ที่จู่ ๆ ก็ได้เรียกฉันให้เข้าไปพบเขาอีกครั้ง หลังจากที่ครั้งล่าสุดก็คือครั้งที่ฉันจบการศึกษาระดับชั้นมอปลายและได้ทุนเรียนฟรี และนี่จึงเป็นครั้งแรกในรอบหลายปีที่ฉันได้เจอคุณไผ่อีกครั้งความหล่อร้ายออร่าที่ดูน่าเกรงขามยังคงประทับอยู่ที่ตัวบุคคลตรงหน้ายามที่เขานั่งอยู่ที่เก้าอี้ตัวเดิมในห้องหนังสือห้องเดิมไม่เปลี่ยน เพียงแต่ริ้วรอยและความน่ายำเกรงที่ดูจะมากขึ้นทำให้ฉันตระหนักได้ว่าวันเวลามันได้ผ่านมานานแล้วจริง ๆ“สวัสดีค่ะคุณไผ่” ฉันยกมือไหว้ด้วยท่าทางนอบน้อมอีกครั้ง เพียงแต่ครั้งนี้ทุกอย่างเต็มไปด้วยความมั่นใจตามวัยที่เติบโตขึ้น“อืม...ใกล้เรียนจบแล้วซินะ ฉันยินดีกับเธอล่วงหน้าด้วยแล้วกัน” คุณไผ่ที่ผละหน้าออกมาจากเอกสารบนโต๊ะเพื่อมาแสดงความยินดีกับฉัน“ขอบคุณค่ะ” (^-^) ฉันยก

‘ตอนนี้เธอมีใครคบอยู่หรือเปล่า’คุณไผ่ถามออกมา และด้วยคำถามนั้นฉันถึงกับไปไม่เป็น‘อ่ะ...เอ่อ...’ฉันที่ไม่รู้จะตอบยังไงถึงความสัมพันธ์ในตอนนี้ที่เกิดขึ้นระหว่างฉันกับคุณวาคิมดี คู่นอนงั้นหรือ หรือว่าเครื่องระบายความใคร่ แล้วฉันจะบอกเขาแบบนั้นไปได้ยังไงกันอีกทั้งถ้าหากว่าในวันนี้ฉันกับคุณวาคิมเป็นเพียงแค่เจ้านายกับลูกน้องไม่ได้มีความสัมพันธ์อื่นเกินเลยกันมา ฉันคงจะอดไม่ได้ที่จะรู้สึกหวั่นไหวต่อคุณพูดของคุณไผ่ เนื่องจากก่อนหน้านี้ฉันเองก็รู้สึกปลื้มเขาเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว เพียงแต่พอได้มาเจอกับคุณวาคิมความรู้สึกนั้นมันก็เปลี่ยนไปคงเหลือไว้แค่นับถืออย่างผู้มีพระคุณ‘มีแล้วงั้นเหรอ??’ ปลายสายย้ำหลังจากที่เห็นฉันเงียบไปและในจังหวะที่ฉันกำลังคิดหาคำตอบอยู่นั้น‘กับวาคิมงั้นเหรอ...??’ ปลายสายที่แทรกขึ้นมาดั่งคนที่จับพิรุธได้ จนคำถามนั้นทำฉันพูดไม่ออก‘มะ...ไม่ใช่อย่างนั้นหรอกค่ะ’ฉันปฏิเสธออกไปอย่างไม่เต็มเสียงนัก อีกทั้งความรู้สึกจุกในอกก็พลันตีตื้นขึ้นมายามคิดไปถึงสถานะที่ตัวเองได้รับ ก่อนที่ฉันจะรีบตัดบทให้คุณไผ่พูดถึงจุดประสงค์ที่แท้จริงของเขาในครั้งนี้ออกมา‘คุณไผ่กรุณาบอกมนต์มาตามตรงไ