All Chapters of ลวงสวาทท่านประธานธงแดง: Chapter 91 - Chapter 100

อุณหภูมิภายในห้องที่ถูกปรับให้พอเหมาะเย็นสบายแต่กลับสู้ไม่ได้กับความร้อนรุ่มในใจของผมที่แผดเผาในขณะที่กำลังยืนมองเธออยู่ด้านข้างเตียงนอนคิงไซซ์ ภาพแก้มที่แดงปลั่งเพราะพิษไข้ที่ยังคงหลงเหลืออยู่ทำให้เธอยิ่งดูใสซื่อบริสุทธิ์ ภาพใบหน้า...ริมฝีปากแดงระเรื่อที่เผยอเล็กน้อยมันช่างดูเซ็กซี่เย้ายวนเชิญชวนจนอยากจะก้มหน้าลงไปลิ้มลอง อีกทั้งเรือนร่างนุ่มนิ่มที่ซ่อนอยู่ภายใต้ผ้าห่มผืนใหญ่ ที่ข้างในได้มีบางส่วนเต็มไม้เต็มมือชวนให้คะนึงหาอยู่ทุกนาทีทุกอย่างที่เป็นเธอนี้...มันยิ่งทำผมฟุ้งซ่านไม่หยุด...ดวงตาคมเข้มยังคงกวาดมองร่างหญิงสาวพร้อมกับสมองที่เต็มไปด้วยภาพเรือนร่างสวยตรึงตรา ทุกอย่างที่ผมบรรยายออกมาเป็นเหมือนเครื่องทรมานหัวใจตัวเองเสียเหลือเกิน จนบางจังหวะยังเผลอคิดว่า...นี่ถ้าหากผมจะเข้าไปกอบโกยหาความสุขจากเรือนร่างที่นอนซมเพราะป่วยอยู่ในตอนนี้ผมจะดูเป็นไอ้โรคจิตไหม...ในขณะที่สมองฟุ้งซ่านจนพานทำให้อวัยวะเบื้องล่างปวดหนึบฟ้องความไม่รักดีอยู่นั้น ผมก็ได้เดินเข้าไปนั่งยังด้านข้างคนป่วยพร้อมกับมือที่ลูบไล้ไปตามกรอบหน้าสวยอย่างไม่อาจปฏิเสธได้เลยว่า ณ เวลานี้ตนเองนั้นลุ่มหลงเธอมากขนาดไหน“ผมไม่ม

กระทั่งเมื่อฉันเดินลงมันยังด้านล่างแล้ว ร่างของหญิงสูงวัยที่คุ้นเคยก็ปรากฏขึ้นพร้อมกับสีหน้ายิ้มแย้มทักทาย“อะ...อ้าวคุณมนต์หายดีแล้วหรือคะ แล้วนี่ข้อเท้า...” ป้าแจ่มที่มาถึงตั้งแต่เช้าพร้อมกับทำอาหารอ่อน ๆ เตรียมเอาไว้รออยู่ก่อนแล้วเอ่ยถามหลังจากเห็นฉันเดินกะเผลก ๆ ลงมาเหมือนว่าอาการบาดเจ็บที่ข้อเท้ายังไม่หายดีนัก“สวัสดีค่ะ ป้าแจ่ม มนต์ดีขึ้นแล้วค่ะอาการไข้ไม่มีแล้ว ส่วนข้อเท้าก็ดีขึ้นมากค่ะ มีเสียวแปล๊บ ๆ เล็กน้อยเท่านั้นค่ะ...อ่อ...แล้วก็เมื่อวานมนต์ขอบคุณป้าแจ่มมากเลยนะคะ ที่ช่วยดูแลมนต์ทั้งวันเลย” (^-^) ฉันยกมือไหว้หญิงสูงวัยด้วยท่าทางนอบน้อม เพราะถึงแม้ว่าเมื่อวานฉันจะนอนซมเพราะพิษไข้และฤทธิ์ยา แต่ว่าทุกครั้งที่ฉันลืมตาตื่นขึ้นมากินข้าวกินยาก็มักจะเจอป้าแจ่มอยู่เสมอ“โอ๊ย...ไม่ต้องขอบคุณเลยค่ะป้าเต็มใจ” (^-^) แม่บ้านสูงวัยตรงมาประคองมือที่ยกไหว้ของหญิงสาว ก่อนจะเอ่ยออกมาด้วยความจริงใจก่อนที่ฉันจะยิ้มรับตอบด้วยความรู้สึกตื้นตันใจ เพราะนับตั้งแต่ฉันมาใช้ชีวิตในเมืองหลวงแบบไร้ญาติขาดมิตร ครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่ฉันได้รับความอบอุ่นจากคนแปลกหน้า“แล้วนี่คุณมนต์ลงมาทำไมค่ะ ป้าว่าอีกส

“อ่ะ...เอ่อ...คุณมาติอัสค่ะ”“มาตินไงครับแค่นี้ก็ลืมกันแล้วเหรอ ว่าแต่มีอะไรหรือเปล่าครับ หรือว่าเปลี่ยนใจอยากให้ผมไปหาดี” ปลายสายเย้าแหย่ด้วยน้ำเสียงสดใส“อะค่ะ คุณมาติน คือว่า...” ฉันอ้ำอึ้ง“เรื่องเมื่อวานใช่ไหมครับ” ปลายสายพูดอย่างเข้าใจเหตุการณ์ดี“มนต์ต้องกราบขอประทานโทษด้วยนะคะถึงเรื่องที่เกิดขึ้น” ฉันกัดริมฝีปากล่างเล็กน้อยด้วยความรู้สึกเกรงใจ หลังจากเอ่ยปากขอโทษไป“คุณมนต์ขอโทษผมเรื่องอะไรล่ะครับ คุณยังไม่ได้ทำอะไรผิดเลยนะ ถ้าจะผิดก็ผิดอยู่เรื่องเดียวที่ทำให้ผมคิดถึงอยู่ตลอดเวลาเนี่ยแหละ” ปลายสายเอ่ยเสียงเข้มในประโยคแรก ก่อนจะหยอกเย้าในประโยคท้ายจนเกือบทำให้ฉันตกใจ“อย่าพูดเล่นแบบนั้นซิคะ” ฉันหน้าแดง เพราะถ้าพูดตามความจริงฉันเองก็ยังไม่เคยเจอใครรุกจีบหนักแบบนี้มาก่อน“ผมไม่ได้พูดเล่นนะครับ ผมคิดถึงคุณมนต์จริง ๆ และผมก็ชอบคุณจริง ๆ ด้วย” คุณมาติอัสพูดด้วยน้ำเสียงที่ฉันไม่สามารถจับความล้อเล่นในน้ำเสียงนั้นได้เลย และในจังหวะที่ฉันนิ่งเงียบด้วยความประหม่าทำตัวไม่ถูกอยู่นั้น“เรื่องธุรกิจคงต้องอยู่ที่ท่านประธานของคุณแล้วล่ะครับ เพราะเขาเองเป็นคนเอ่ยปากว่าไม่ต้องการมาขยายธุรกิจในแถ

“เป็นยังไงบ้างคะนายดีขึ้นไหมคะ” ป้าแจ่มถามด้วยความเป็นห่วง“ดีขึ้นแล้วค่ะ พักอีกสักวันสองวันก็น่าจะหายดี” ฉันตอบไปตามสิ่งที่เห็น“ดีเลยค่ะ ปกติป้าไม่ค่อยเห็นนายป่วยเลย” ป้าแจ่มออกความคิดเห็นตามที่เธอสงสัย“คงจะดื้อโหมงานไม่หยุดนั่นแหละค่ะ” ส่วนฉันได้แต่ตอบเลี่ยง ๆ ออกไป เพราะไม่อยากให้ความสัมพันธ์ระหว่างฉันกับคุณวาคิมเป็นประเด็น ก่อนจะพูดในสิ่งที่ตั้งใจเอาไว้“วันนี้ป้าแจ่มกลับไปพักผ่อนเลยก็ได้นะคะ มนต์ได้พักช่วงก่อนหน้านี้ก็รู้สึกดีขึ้นมากแล้ว ไว้พรุ่งนี้มนต์ขอรบกวนป้าแจ่มอีกหนึ่งวันนะคะ” ฉันที่รู้สึกเกรงใจเพราะเมื่อวานที่พอจะจำได้แกก็อยู่เฝ้าฉันนานอยู่เหมือนกัน“ไหวแน่นะคะ ป้าอยู่ได้ไม่ต้องเกรงใจเลยค่ะ” ดวงตาที่เต็มไปด้วยความห่วงใยฉายบนใบหน้าป้าแจ่ม“ไหวค่ะ เดี๋ยวที่เหลือมนต์จัดการเองค่ะ” (^-^) รอยยิ้มที่ระบายขึ้นอย่างสดใสกว่าเมื่อเช้าช่วยยืนยันในคำพูดได้ดี“ถ้าอย่างนั้นป้ารบกวนคุณมนต์ด้วยนะคะ ส่วนวันนี้ป้าเองก็พักอยู่ห้องด้านล่างถัดจากห้องคุณมนต์ลงไปอีกชั้นหนึ่ง ถ้ามีอะไรด่วนหรือไม่ไหวจริง ๆ ให้คนไปเรียกป้าได้เลยนะคะ” คำพูดที่เต็มไปด้วยความเป็นห่วงส่งออกมาย้ำอีกครั้ง ก่อนที่หญิงสูง

แววตาแข็งกระด้างจ้องมองมาอย่างจะกินเลือดกินเนื้อ อีกทั้งปากที่มักจะเผยรอยยิ้มทรงเสน่ห์ออกมา แต่ทว่า...ยามนี้กลับพ่นแต่ของเสียออกมาไม่หยุด แถมยังเน้นคำน่าเกลียดสุดท้ายออกมากระแทกใส่ฉันอีกด้วย“ไม่มีใครเขาจิตใจอกุศลอย่างคุณหรอกค่ะ” ฉันได้แต่กำหมัดแน่นอย่างคนที่ทำอะไรไม่ได้ นอกจากกายละเอียดของตัวเองที่ตอนนี้ได้พุ่งเข้าไปชกปากเน่า ๆ ของคนตรงหน้าแล้วเท่านั้น“หึ...ไอ้เวรนั้นดูจะเป็นคนดีเสียจริงนะ ผมอยากจะรู้จริง ๆ เลยว่าถ้าหากคุณยอมนอนกับมันไปแล้วมันจะยังเป็นคนดีอีกไหม แล้วถ้าหากมันรู้ว่าภายนอกที่ดูใสซื่อกลับไม่เหลือความบริสุทธิ์ไว้ให้มันเชยชมล่ะ...มันยังอยากจะได้คุณไปอีกไหม...!!” คำพูดร้ายกาจที่ส่งออกมาจากริมฝีปากน่าชกไม่หยุด จนฉันที่ทนไม่ไหวหันหลังหนีเตรียมตัวจะเดินออกไปเพียงแต่ว่า...ด้วยความรู้สึกที่โดนเหยียดหยามไม่หยุดนั้น กลับทำให้ตัวฉันเองก็อดไม่ได้ที่จะตอกหน้าคนปากเน่ากลับไปบ้างเช่นกัน“หึ...เอาไว้เดี๋ยวถ้าหากมนต์ได้ไปนอนกับเขาเมื่อไร มนต์จะมาบอกให้ฟังนะคะว่าเขารับได้หรือรับไม่ได้...!!”พูดจบฉันก็ก้าวเท้าเดินออกมาอย่างเร็ว แม้จะได้ยินเสียงที่เกรี้ยวกราดของคนปากร้ายตะโกนเรียกไล่ตามห