All Chapters of ลวงสวาทท่านประธานธงแดง: Chapter 111 - Chapter 120

ความเยือกเย็นฉายขึ้นบนดวงหน้าสง่างาม พร้อมกันกับที่ตัวเธอนั้นได้ยกมือถือของตัวเองขึ้นมาดูรูปถ่ายที่ถูกส่งมาให้ดูอีกครั้ง มันเป็นภาพที่บ่งบอกถึงความสนิทสนมชิดเชื้อกันระหว่างชายหญิงคู่หนึ่ง โดยที่รูปเหล่านั้นตัวเธอได้มาจากหญิงสาวที่เธอหมายมั่นปั้นมือเอาไว้ว่าอยากจะได้มาเป็นลูกสะใภ้ และในภาพนั้น...ผู้ชายที่อยู่ในภาพจะเป็นใครไปไม่ได้เลยนอกจากลูกชายหัวแก้วหัวแหวนทายาทของตระกูลเพียงคนเดียว ที่เธออุตส่าห์เฝ้าประคบประหงมทะนุถนอมให้รอดพ้นจากปากเหยี่ยวปากกาจนมาได้ไกลถึงตำแหน่งนี้ได้อย่างไร้ข้อกังขา แม้ว่าวาสนาอันแสนอาภัพของลูกชายเธอที่ต้องมาสูญเสียผู้เป็นบิดาไปก่อนวัยอันควร แต่เธอก็ยังพยายามที่จะฝ่าฟันช่วงชิงสิ่งที่ควรจะต้องเป็นของลูกชายเอามาจนได้ ดังนั้นไม่ว่ายังไงเธอเองจะไม่มีวันยอมให้อนาคตของลูกชายเธอต้องสั่นคลอนเด็ดขาดโดยเฉพาะเรื่องผู้หญิงที่จะมาเป็นคู่ชีวิตของลูกชายเธอด้วยแล้ว ผู้หญิงคนนั้นจะต้องเป็นเหมือนกับรากฐานและกองกำลังสนับสนุนให้กับลูกชายของเธอได้ยืนหยัดอย่างมั่นคง และด้วยคุณสมบัติที่เธอคาดหวังเอาไว้ไม่ว่ายังไงก็คงไม่ใช่ผู้หญิงที่อยู่ในภาพเดียวกันกับลูกชายของเธออย่างแน่นอน ด้วยสถา

นับตั้งแต่ที่ฉันได้รับสายโทรศัพท์ของผู้มีอำนาจสายนั้นแล้ว ความรู้สึกว้าวุ่นในใจก็พลันบังเกิดขึ้นไม่หยุด ฉันที่กระสับกระส่ายอยู่ข้างในแต่ข้างนอกกลับต้องทำเป็นเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ความรู้สึกเหล่านี้มันช่างทรมานเสียเหลือเกิน...กาลเวลาที่ช่างผ่านไปเนิ่นนานเหมือนเฉกเช่นกับความทุกข์ของคนเราที่มักจะกัดกินช่วงเวลาให้ยาวนานกว่าจะผ่านพ้นไป กระทั่งเมื่อหน้าปัดนาฬิกาได้บอกเวลาว่าบัดนี้ถึงเวลาที่ฉันต้องไปขึ้นเคียงให้ใครบางคนเชือดแล้ว ฉันก็ได้รีบเก็บข้าวของแล้วเตรียมตัวที่จะออกไปทันทีเพียงแต่ว่า...ในขณะที่ฉันกำลังลุกขึ้นเดินไปยังหน้าประตูอยู่นั้น เสียงเรียกอันทรงพลังก็ได้ดังขึ้นหลังจากฉันที่เพิ่งจะเดินไปยังไม่ถึงประตูห้องทำงาน“จะรีบไปไหน วันนี้กลับรถคันเดียวกับผมแล้วกันนะ”ชายหนุ่มที่พูดขึ้นมาอย่างไม่ต้องการให้ฉันได้เอ่ยปากปฏิเสธ และในจังหวะที่ฉันเองก็ไม่รู้จะสรรหาคำพูดอะไรเพื่อหยิบยกขึ้นมาเอ่ยอ้างจู่ ๆ พี่ปราบก็เปิดประตูเข้ามาพร้อมกับรายงานถึงเรื่องราวบางอย่างที่ฉันรู้ดีว่ามันได้ถูกจัดฉากเอาไว้แล้ว“นายครับ ท่านผู้หญิงโทรมาหาผมบอกให้นายปลดบล็อกด้วยครับ ท่านมีเรื่องจะคุยกับนายครับ” พี่ปราบพู

ซู่ ~~“ฮึก...ฮึก...ฮือออออ ~~”สายฝนที่โปรยปรายลงมาพร้อมกับหยาดน้ำตาที่อาบแก้ม ความเปียกปอนที่ซัดเข้ามากะทันหัน เสมือนว่าเบื้องบนต้องการตอกย้ำความบัดซบที่เกิดขึ้นในตอนนี้“ฮือออออ ~~” น้ำตาที่หลั่งออกมาไม่หยุดผสานเข้ากับเม็ดฝนที่สาดเข้าใบหน้าเนียนจนแยกไม่ออกว่าอันไหนคือเม็ดฝน อันไหนคือหยดน้ำตาสองขาที่พาก้าวเดินไปช้า ๆ อย่างไร้จุดหมายกลางสายฝนความหนาวที่ค่อย ๆ แทรกซึมเข้ามาตามผิวหนัง แต่ว่าความรู้สึกนั้นก็ไม่หนาวเท่ากับใจที่รู้สึกอยู่ตอนนี้“ทำไมมันเจ็บแบบนี้ล่ะ...ฮึก...ฮึก” เสียงพึมพำกับตัวเองแม้จะไม่ดังเพราะมีเสียงฝนกลบ แต่ชัดเจนมากพอเพราะรับรู้ได้จากความรู้สึกที่เกิดขึ้นร่างที่เดินไปอย่างคนที่ไร้วิญญาณ อาการเหม่อลอยโดยที่สายตาถอดมองเห็นเพียงแค่ความว่างเปล่า สติที่ไร้ซึ่งสัมปชัญญะจนไม่รู้เลยว่าตัวเองกำลังจะเดินชนใครบางคนเข้าอย่างจังปึก...“อะ...ขะ...ขอโทษค่ะ”ฉันเอ่ยคำขอโทษอย่างเลื่อนลอยในขณะที่ตัวเองเสยืนไม่ได้หลักหลังจากเดินชนร่างกำยำเข้าอย่างจัง อีกทั้งอาการปวดหัวที่จู่ ๆ ก็พลันกำเริบขึ้นมายิ่งส่งให้ร่างบางออกอาการโงนเงนและในขณะที่ฉันเองก็ไม่ทันได้มองว่าตัวเองเดินชนใคร เสียงเ

“กินข้าวก่อนกลับเถอะนะ กลับไปจะได้พักผ่อนเลย” ริทเอ่ยปากชวนอีกครั้ง ส่วนฉันที่มีท่าทีอึกอักเพราะไม่อยากรู้สึกเกรงใจไปมากกว่านี้“อย่าเลย เราไม่อยากรบกวนริทไปมากกว่านี้แล้วอะ” ฉันเอ่ยปากปฏิเสธออกไปอีกครั้ง แม้ว่าท้องจะเริ่มประท้วงขออาหารแล้วก็ตาม“หน่า...งั้นก็คิดว่ากินข้าวเป็นเพื่อนเราได้ไหม นี่เราหิวจนแสบท้องไปหมดแล้ว”แต่ทว่า...คนตัวโตกลับไม่ยอมลดละคำชวน เอ่ยโกหกคำโตนั่นก็เพราะว่าเขาจะไปหิวอะไรอีก ก็ไอ้ครั้นก่อนหน้าที่จะเจอเธอเป็นลม เขาก็เพิ่งออกมาจากร้านอาหารเอง เพียงแต่เขาเป็นห่วงหญิงสาวและอยากดูแลเธอให้ดีที่สุดในยามที่มีโอกาส“ถ้างั้นเรารบกวนด้วยนะ” ฉันที่รู้ดีว่าไม่อาจปฏิเสธคนตรงหน้าได้อีกแล้ว ก็ได้แต่ยิ้มก่อนจะเดินตามคนตัวโตที่ฉีกยิ้มกว้างไปข้าวต้มหอมกรุ่นถูกจัดเสิร์ฟให้ฉันกับริทคนละชาม เราสองคนต่างคนต่างเงียบก้มหน้าก้มตาจัดการอาหารที่อยู่ในชาม จนไม่นานอาหารในชามก็พร่องไปเกือบหมด“อิ่มแล้วหรอ” ริทเปิดปากถามหลังจากที่เห็นฉันละมือออกจากช้อนแล้ว“อิ่มแล้วล่ะ ถ้าริทยังไม่อิ่มกินต่อได้เลยนะ เดี๋ยวเรานั่งรอเป็นเพื่อน” ฉันยิ้มหวานตอบคนตรงหน้า“เราก็อิ่มแล้วเหมือนกัน เอ่อ มนต์กินยาด้

หมับ...!!“อื้อออออ ~~ เบาหน่อยค่ะ...เจ็บ...” เสียงหวานร้อนเตือนชายหนุ่มหลังจากที่ถูกมือหนาเข้าตะปบบีบเคล้นก้อนอวบอิ่มอย่างเต็มไม้เต็มมือ อีกทั้งยังถูกนิ้วมือซนบีบขยี้ปลายยอดปทุมถันที่บัดนี้แข็งตั้งเป็นไต จนรู้สึกเจ็บแปล๊บแปลก ๆ ยามที่ถูกเขาดึงทั้งที่ก่อนหน้านี้ก็ไม่เคยเป็นมาก่อน“งั้นเปลี่ยนเป็นดูดแล้วกันนะคุณจะได้ไม่เจ็บ” คนตัวโตกระซิบคำเจ้าเล่ห์ ก่อนจะจับฉันยกตัวขึ้นให้หันหน้าไปหาเขา จากนั้นเขาก็ทำตามอย่างที่ตัวเองได้พูดเอาไว้งับ...จ๊วบๆๆริมฝีปากหยักได้รูปอ้าปากตรงเข้าครอบงับปลายยอดปทุมถันสีชมพูคล้ำเข้มทันที พร้อมกับออกแรงดูดเหมือนกับลูกน้อยที่หิวกระหายในน้ำนม“อื้อออออ ~~ เจ็บ...เบาหน่อยค่ะมันเจ็บจริง ๆ” ก่อนที่เรียวปากสวยจะร้องบอกเสียงหลง พลันเม้มแน่นเพื่อระบายความรู้สึกเจ็บแปล๊บที่ระคนไปด้วยความเสียวซ่านอย่างบอกไม่ถูกแต่แม้ว่าหญิงสาวจะร้องบอกไปแบบนั้น ชายหนุ่มกลับแอบคิดว่าหญิงสาวร้องออกมาด้วยความเสียวมากกว่า แต่ถึงกระนั้นเขาก็ยังยอมที่จะลดความรุนแรงลงแผล็บๆๆริมฝีปากหนาเปลี่ยนจากดูดเป็นตวัดเลียแทน และด้วยการกระทำของเขาก็ค่อย ๆ ผ่อนคลายความปวดแปล๊บที่มีตรงปลายยอดปทุมถันให้เบา