Semua Bab ลวงสวาทท่านประธานธงแดง: Bab 81 - Bab 90

“ว๊ายยยยย...!!”เสียงร้องอุทานดังออกมาพร้อมกับดวงตาที่เบิกกว้างด้วยความตกใจ ลมหายใจที่แทบจะหายไปในชั่วขณะหนึ่งเมื่อคิดไปถึงภาพว่าตัวเองกำลังจะล้มหน้าคะมำลงไปกับพื้น อีกทั้งมือที่ไขว่คว้าอากาศเอาไว้เพียงเพื่อหวังว่ามันจะไม่ทำให้ฉันล้มลงไป เพียงแต่ฉันเองก็รู้ดีอยู่แก่ใจว่าอากาศไม่สามารถพยุงร่างกายได้ฉันใดก็ฉันนั้นและในขณะที่เสี้ยววินาทีที่ฉันได้ยอมรับโชคชะตาและปลงตกพร้อมรับแรงกระแทกจากพื้นแล้วนั้น ความรู้สึกที่จู่ ๆ ตัวเองหยุดค้างอยู่กลางอากาศก็พลันปรากฏขึ้นฉับพลันทันทีหมับ...!!“คุณ...!! ไม่เป็นอะไรนะครับ” เสียงทุ้มกังวานฟังระรื่นหูเอ่ยถามขึ้น พร้อมกันกับที่มือหนาของเจ้าของเสียงละมุนได้คว้าเอวของฉันเอาไว้ แล้วพลิกกายฉันให้หันหน้ากลับมาไม่ให้หน้าคะมำลงไปที่พื้น พร้อมกับมือแข็งแรงคู่เดิมจะดึงร่างบางที่แทบจะถลาร่วงลงไปยังพื้นอยู่รอมร่อให้เข้ามาแนบชิดกายของเขา จนกลิ่นหอมกรุ่นอันเป็นเอกลักษณ์ของกายหนุ่มได้โชยเข้าจมูกจนทำให้ร่างสาวผ่อนคลายส่วนหญิงสาวที่เกือบต้องทิ้งชีวิตเอาไว้ยังหน้างานใหญ่ระดับประเทศ ร่างบางที่อยู่ในอ้อมกอดอันหอมกรุ่นแบบฉบับผู้ดีอย่างลืมที่จะหยัดตัวออกมา ใบหน้าเหยเกอีกทั

ฉันได้แต่ก้มหน้างุดเม้มปากแน่นเนื่องจากเจ็บบริเวณหัวไหล่ที่ถูกนิ้วแข็งแกร่งกดเต็มแรงอยู่แบบนั้น อีกทั้งสมองที่คิดทบทวนไปกับสิ่งที่ผู้ชายอีกคนที่เพิ่งเอ่ยปากขอจีบฉันพูดออกมา มันช่างบาดลึกลงไปในใจของฉันเหลือเกิน ความรู้สึกถึงการเปรียบเทียบที่บังเกิดขึ้นกะทันหันระหว่างชายคนหนึ่งที่แสดงท่าทีหึงหวงออกมาเสียเต็มที่ แต่ก็ยังไม่อาจปริปากบอกถึงความสัมพันธ์ที่มีระหว่างเราออกมาได้ ทำได้เพียงอ้างความเป็นเจ้านายกับลูกน้องเพื่อกักความสัมพันธ์เท่านั้น แถมยังไม่วายคอยมาแยกเขี้ยวใส่คนที่จะมายุ่งกับของของตัวเองไปเรื่อยอีกด้วยแต่ในทางกลับกัน...ผู้ชายอีกคนที่ตรงไปตรงมาชัดเจนไม่อ้อมค้อม เอ่ยปากบอกชอบต่อสาธารณะแม้ว่าจะรู้ดีว่าฐานะของหญิงสาวต่างจากตนมากแค่ไหน เขาที่ไม่แคร์สายตาใครแค่ต้องการทำตามความปรารถนาและให้เกียรติหญิงสาวโดยการขออนุญาตจีบในเวลาเดียวกันเท่านั้น และด้วยความแตกต่างที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหันนั้นก็ไม่อาจห้ามให้หัวใจที่อ่อนแอไม่ให้เกิดความสั่นคลอนต่อแรงปรารถนาที่ส่งมาได้เลย... และในจังหวะที่ฉันยังจมอยู่ในความคิดของตัวเองอยู่นั้น เจ้าของมือที่บีบแน่นอยู่ที่ไหล่ของฉันก็พลันเอ่ยปากตอบผู้ชายตรงหน

ตุบ...!!“โอ๊ยยยยย...” ฉันซูดปากร้องพร้อมกับตัวที่ล้มลงพับไปนั่งบนพื้นรถแวนหรูที่ด้านในตกแต่งโอ่อ่าเต็มระบบซึ่งเป็นคันเดียวกันกับที่ฉันนั่งตอนออกมาจากโรงพยาบาลก่อนหน้านี้“หึ...สำออย”แต่ทว่า...คนใจร้ายที่หัวใจยังเต็มไปด้วยไฟโกรธนอกจากเขาจะไม่สงสารในสภาพของหญิงสาวแล้ว เขายังเย้ยหยันพูดจาเหน็บแนมใส่อีกฉันช้อนสายตามองหน้าคนตัวโตที่ปรายตามองต่ำลงมา พร้อมกับมือที่นวดคลึงไปที่ข้อเท้าตัวเองเบา ๆ โดยที่ไม่ยอมลุกขึ้นไปนั่งยังเก้าอี้ที่อยู่ด้านข้างของเขาและด้วยการกระทำของฉันที่ไม่ได้คิดอะไร นอกเหนือจากความรู้สึกน้อยใจกลับทำให้คนที่คิดร้ายเข้าใจผิด คิดว่าฉันกำลังทำท่าทางรังเกียจเขาไม่ยอมลุกขึ้นไปนั่งข้างเขาดี ๆ และด้วยความคิดเองเออเองของคนใจร้ายนั้น นั่นจึงทำให้เขาทำในสิ่งที่ฉันเองก็ไม่คาดคิดว่าเขาจะทำกับคนป่วยอย่างฉันได้ออกมา...ครืดดดดด ~~บานกระจกที่ไว้ใช้กั้นระหว่างโซนคนขับรถกับผู้โดยสารถูกกดให้ยกขึ้นปิดทันทีโดยคนตัวโตที่ยังคงปรายตามองมาที่ฉันไม่หยุด และหลังจากที่บานกระจกทึบนั้นได้ปิดลงจนเหลือเพียงความเป็นส่วนตัวในส่วนห้องผู้โดยสารแล้ว คำสั่งกร้าวจากคนที่กำอำนาจในมือก็แผดเสียงขึ้น“มานี่.

รถหรูยังคงวิ่งแล่นไปเรื่อย ๆ ด้วยความเร็วเท่าเดิม โดยระมัดระวังเวลาเข้าโค้งเพิ่มมากขึ้น พร้อมกันกับที่ภายในรถทางฝั่งห้องผู้โดยสารก็ต่างเซ็งแซ่ไปด้วยเสียงร้องคำรามกระเส่าผสานเข้ากับเสียงลามกสุดสยิวที่เกิดจากเนื้อกระทบกันไม่หยุด เสมือนกับการลงทัณฑ์ครั้งแล้วครั้งเล่าที่ถาโถมเข้ายังตรงจุดกึ่งกลางกายสาวอย่างต่อเนื่อง จนทำให้ร่องหนีบแน่นพลันแดงก่ำจากท่วงท่าต่าง ๆ ที่เขาพอจะจัดสรรได้ในพื้นที่ขนาดกล่องสี่เหลี่ยมผืนผ้าแห่งนี้และนอกจากร่องสวาทจะแดงก่ำแล้ว...สิ่งที่แดงไม่แพ้กันก็คือลำคอขาวและเนินอกอวบอิ่มที่เกิดเป็นรอยจ้ำและรอยฟันเต็มไปทั่ว เนื่องจากการบริเวณเหล่านั้นได้ถูกดูด ถูกกัดสะเปะสะปะไปหมด และแม้ว่ารอยเหล่านั้นจะไม่ได้รุนแรงถึงขนาดเลือดตกยางออก แต่ทว่า...ก็พอที่จะให้รู้สึกแสบ ๆ คัน ๆ อยู่บ้างโดยร่างระหงที่อ่อนล้าเต็มทีก็ได้แต่ถูกโอบอุ้มเหวี่ยงไปมาในพื้นที่สี่เหลี่ยมเล็กด้วยท่วงท่าที่พอจะเป็นไปได้ แรงกระแทกที่สาดเข้าร่องแดงทั้งจากทางด้านหน้าและจากทางด้านหลังถูกส่งมาไม่หยุดยั้ง จนภายในรถที่ถูกตกแต่งด้วยโทนสีดำถูกคราบขาวป้ายเปรอะไปทั่วทุกแห่งหนจนดูน่าอับอายส่วนอาการเจ็บของหญิงสาวที่ในเวล

“สวัสดีครับคุณวาคิม เอ่อ คุณมนตราไม่มาด้วยเหรอครับ”คำพูดที่ดูเหมือนทักทายของผู้ชายที่ผมไม่คิดจะได้พบเจอกันอีกพูดส่งออกมา แต่ทว่า...สายตาของคนตรงหน้ากลับมองหาคนที่ถามถึงไปทั่ว และด้วยท่าทางแบบนั้นมันยิ่งยั่วทำให้อารมณ์ขุ่นเคืองที่คุกรุ่นอยู่เมื่อคืนปะทุขึ้นมาอีกครั้ง“นี่คุณ...??” ผมตีหน้าขรึมยกคิ้วเลิกขึ้นหนึ่งข้างทำหน้าตาสงสัย“อ้าว...ทางเลขาผมไม่ได้แจ้งทางคุณไปหรือไงครับว่าผมเป็นใคร” ส่วนไอ้หนุ่มลูกครึ่งละตินยังคงทำหน้าตายียวนกวนประสาทเหมือนเมื่อคืนไม่มีผิด ก่อนจะยกยิ้มที่มุมปากคล้ายดูถูก“ก็แจ้งอยู่แหละครับ เพียงแต่ไม่คิดว่าคนที่ไม่มีมารยาทจ้องจะฉกเอาของของคนอื่นจะมีตำแหน่งเป็นถึงผู้นำของประเทศ” ท่าทีที่ผ่อนคลายลงของคนที่ยังมีโทสะแผ่ซ่านอยู่ในใจที่กำลังพยายามกดเก็บอาการอยากตะบันหน้าใครเอาไว้ เอ่ยแดกดันกระแนะกระแหนกลับในขณะที่มือในกระเป๋ากางเกงกลับกำหมัดแน่น“แหม่ๆๆ ดูเหมือนว่าคุณจะเข้าใจอะไรผิดไปนิดนะครับ ถ้าจะกล่าวหาว่าผมจ้องจะฉกของของคุณแล้วล่ะก็ ประเด็นแรกของสิ่งนั้นมันต้องเป็นของคุณจริง ๆ แล้วเสียก่อน ไอ้พวก...ที่ชอบแอบอ้างเพราะหวงก้างผมเจอมาเยอะแล้วครับ...แบบเนี่ย...ผม...ไม่.