บททั้งหมดของ ลวงสวาทท่านประธานธงแดง: บทที่ 131 - บทที่ 140

วันเวลาเคลื่อนคล้อยจนมาถึงวันสุดท้ายที่ฉันจะอยู่ยังสถานที่แห่งนี้ดั่งที่เคยรับปากคุณแม่ของคุณวาคิมเขาเอาไว้แล้ว อีกทั้งวันนี้เป็นวันธรรมดาที่คุณวาคิมต้องไปทำงาน ส่วนพี่เรย์หลังจากที่คุณวาคิมเห็นว่าฉันเอาแต่พักผ่อนอยู่ที่ห้องไม่ไปไหน แถมเขาที่ไม่ค่อยชอบใจนักที่พี่เรย์มาเฝ้าฉันสองต่อสองอยู่ตลอดเวลา ทำให้สองสามวันให้หลังนี้มาเขาจึงให้พี่เรย์คอยไปช่วยงานพี่ปราบมากกว่าที่จะมาอยู่เฝ้าฉันแทนและด้วยคำสั่งของเขานั้นก็ทำให้ฉันโล่งใจเพราะก่อนหน้านี้ฉันยังคิดกังวลใจอยู่เลยว่า ฉันจะหนีเขาไปได้ยังไงถ้าพี่เรย์มาคอยเฝ้าอยู่อย่างนี้ทุกอย่างดูเหมือนจะเป็นใจให้ฉันหลบหนีออกไปที่นี่เสียทุกอย่าง และด้วยโอกาสแบบนี้ก็หาไม่ได้ง่าย ๆ อีกแล้ว ดังนั้นวันนี้คงถึงเวลาแล้วที่ฉันต้องไปเสียทีฉันที่เตรียมทุกอย่างเอาไว้เรียบร้อยแล้วก่อนหน้านี้ ไม่ว่าจะเป็นห้องเช่าที่หาเอาไว้ชั่วคราว เพราะฉันตั้งใจว่าจะหายเงียบไปสักหนึ่งอาทิตย์ก่อนที่จะไปหาคุณไผ่ ส่วนเงินที่คุณแม่คุณวาคิมให้เอาไว้ฉันตั้งใจจะไปเบิกเอาหลังจากนี้ ส่วนเงินเก็บที่ฉันมีฉันตั้งใจจะไม่ใช้ด้วยกลัวว่าทางคุณวาคิมจะจับเส้นทางการเงินของฉันจนตามตัวฉันได้พบกระทั่ง

ณ ห้องหนังสือของคุณไผ่ภาพเบื้องหน้าที่แสนคุ้นเคย...ทุกอย่างที่ไม่เปลี่ยนแปลงไปเลยแม้แต่น้อย นับจากที่ฉันได้เข้ามาล่าสุดเมื่อหลายปีที่แล้ว ไม่เว้นแม้กระทั่งรังสีของความน่าเกรงขามของคนตรงหน้าที่ไม่ว่าเวลาจะผ่านเวียนหมุนไปมากแค่ไหน เขาก็ยังทำให้ฉันอดสั่นไหวไม่ได้อยู่ดีสมองที่นึกคิดย้อนไปถึงคำพูดของคนตรงหน้าที่มีมาก่อนหน้านี้...ถึงเรื่องที่เขาโทรมาถามฉันย้ำถึงความสัมพันธ์ระหว่างฉันกับคุณวาคิม เพราะด้วยอำนาจที่เขามีทำให้เขาพอจะได้ข่าวการตามหาฉันของคุณวาคิมในช่วงอาทิตย์ที่ผ่านมา และด้วยข่าวคราวนั่นจึงทำให้คนตรงหน้าอดแปลกใจถามฉันในวันที่โทรมาไม่ได้ว่าทำไมกับแค่เลขาคนเดียว คนมีอำนาจคนนั้นถึงได้ตามหาเป็นบ้าเป็นหลังได้ขนาดนี้ แถมยังปิดข่าวแล้วตามหากันอย่างลับ ๆ อีกด้วยสิ้นความคิดในสมอง ฉันก็สูดลมหายใจลึก ๆ แล้วเอ่ยทักทายคนตรงหน้าไป“สวัสดีค่ะ...คุณไผ่” ฉันยกมือไหว้ด้วยท่าทางนอบน้อม โดยที่ยังคงไม่กล้ามองเขาตรง ๆ เหมือนเช่นเคย“มาแล้วเหรอ” ก่อนที่เสียงทุ้มทรงพลังจะเอ่ยถามฉันกลับ พร้อมกับที่ใบหน้านิ่งสงบแต่ดูดุดันค่อย ๆ เงยหน้าขึ้นมามองฉัน“ค่ะ” ฉันตอบ ส่วนคนตรงหน้าที่ไม่ปล่อยให้เสียเวลา ก็ได้

ร่างบางที่ปลงตกแล้วเดินไปยังที่นอนที่อยู่กลางห้องด้วยหัวใจที่ห่อเหี่ยว สภาพที่เหมือนกับหนีเสือปะจระเข้ได้หวนกลับมาอีกครั้ง สุดท้ายแล้วฉันที่เหมือนกับจะได้อิสรภาพกลับคืนมาแต่ก็เพียงแค่ชั่วคราวเท่านั้น เมื่อตอนนี้ฉันกลับต้องมาถูกจับขังเพื่อรอวันใส่ปลอกคออีกครั้งเพียงแต่เปลี่ยนเจ้านายใหม่เท่านั้นเองความเหนื่อยล้าพาให้ร่างเดินไปทิ้งตัวลงนอนลงบนที่นอนอย่างเลี่ยงไม่ได้ ฉันที่รู้สึกตลกในชะตาชีวิตตัวเองที่ดูเหมือนจะกลิ้งตลบคลุกฝุ่นไปมาจนเนื้อตัวมอมแมมไปหมด ช่างสมกับเด็กที่มาจากสลัมอย่างฉันจริง ๆ ทั้ง ๆ ที่คิดเอาไว้ว่าชีวิตนี้นับจากออกมาจากที่อันโหดร้ายนั่นแล้วมันจะราบรื่น แต่ที่ไหนได้ฉันกลับกลายมาเป็นแค่หมากตัวหนึ่งในเกมของเหล่าคนมีอำนาจเสียอย่างนั้นดวงตาเลื่อนลอยนอนมองเพดานพร้อมกับหัวใจที่จมดิ่งสู่เหวลึกที่มืดสนิท สมองที่อื้ออึ้งล้าเกินจะคิดอะไรได้อีกต่อไปแล้ว ได้แต่ปล่อยให้มันว่างเปล่าอยู่อย่างนั้น ก่อนที่สุดท้ายแล้วเปลือกตาที่พักหลังนี้มักจะหย่อนล้าอย่างไร้เหตุผลอยู่เสมอก็ได้ปิดลงเข้าสู่ห้วงนิทราไปเสียดื้อ ๆกระทั่ง...เมื่อฉันรู้สึกตัวอีกทีก็ตอนที่เสียคุ้นเคยของคนที่ฉันไม่ได้ยินเสียงมานา

ร่างบางนั่งสะอื้นตัวสั่นสะท้านด้วยความรู้สึกเสียใจและเวทนาในชะตาชีวิตของตัวเองในคราเดียวกัน ทุกอย่างที่เหมือนจะแย่อยู่แล้วแต่กลับยิ่งแย่ขึ้นไปอีก หลังจากได้ยินคำบัญชาที่เป็นเหมือนคำพิพากษาประหารชีวิต โดยเฉพาะประโยคที่เขาต้องการทำให้ฉันตกเป็นของเขาทั้งที่ฉันไม่ได้เต็มใจ เรือนร่างที่ต้องทอดกายให้คนที่ไม่ได้รักได้เชยชมมันช่างน่าสะอิดสะเอียนอย่างบอกไม่ถูก และแม้ว่าตลอดหนึ่งอาทิตย์ที่ผ่านมาตัวเองจะคอยปลอบประโลมความคิดเอาไว้ว่า ถ้าวันเข้าหอมาถึงฉันจะต้องยอมรับสิ่งที่เกิดขึ้นให้ได้ เพียงแต่...สิ่งที่เกิดขึ้นวันนี้มันเร็วเกินไปที่จะทำใจยอมรับได้ ด้วยเพราะทั้งหัวใจและร่างกายยังคงจดจำรสสัมผัสของอีกคนได้อย่างชัดเจนสภาพที่สิ้นไร้ไม้ตอกของหญิงสาวที่นั่งร้องไห้ปานจะขาดใจ ทำให้เด็กรับใช้อย่างจี๊ดรู้สึกเห็นใจไม่ต่างกัน แม้ว่าเธอจะอยู่รับใช้หญิงสาวได้ไม่นาน แต่ด้วยนิสัยใจคอที่ไม่เคยเจ้ายศเจ้าอย่าง หรือมีทีท่าดูถูกคนที่ต่ำต้อยกว่า แถมยังแสดงออกถึงความเป็นกันเองอีกด้วย นั่นจึงทำให้เด็กรับใช้อย่างเธอทำได้เพียงนั่งคุกเข่าอยู่ข้าง ๆ ดูเจ้านายสาวร้องไห้ด้วยสีหน้าระทมทุกข์ ก่อนที่ความตกใจจะทำให้จี๊ดถึงกับก

แกร๊ก ~~เสียงประตูที่ถูกเปิดและปิดลงในเวลานี้ คงมีเพียงคนเดียวที่จะมาหาฉันในยามนี้ นั่นก็คือ...“เป็นอะไรนอนไม่หลับหรือไง...หรือว่าคิดถึงฉันอยู่” คำพูดที่แข็งกระด้างไม่มีความนุ่มนวลหรือโรแมนติกเลยสักนิด บ่งบอกได้ดีว่าคนที่เข้ามาใหม่คือคนที่ฉันกำลังรอคอยไม่ผิดแน่“คะ...คุณไผ่...” ฉันที่ค่อย ๆ เดินกลับไปยังที่นอนขนาดใหญ่ของตัวเอง หลังจากที่เห็นเขาขึ้นไปนั่งรออยู่ก่อนแล้ว“ก็ฉันน่ะซิ เธอคิดว่าใครล่ะ” คำถามยียวนที่ส่งมาอีกครั้ง พร้อมกับแววตาแพรวพราวจนกลบความดุดันที่มักจะมีในเวลาปกติไปได้อย่างมิดชิด“เปล่าค่ะ มนต์ไม่ได้คิดว่าเป็นใคร” ฉันเสหน้าหลบสายตาที่ไม่ปกติของคนตรงหน้า จนกระทั่งเมื่อกายสาวถูกรวบให้เข้าไปประชิดเข้ากับแผงอกอันกว้างขวาง นั่นจึงทำให้ฉันได้กลิ่นละมุดอ่อน ๆ ออกมาจากลมหายใจของชายหนุ่ม“คุณไผ่ดื่มมาเหรอคะ...??” หญิงสาวเอียงคอถามด้วยความสงสัย หรือว่าหลับนอนกับเธอมันน่ารังเกียจจนเขาต้องใช้วิธีย้อมใจด้วยความเมามายเสียก่อน“นิดหน่อยน่ะ” เสียงนุ่มที่ส่งออกมาช่างน่าจักจี้รูหู ด้วยเพราะเขาไม่เคยใช้โทนเสียงแบบนี้กับฉันมาก่อน“ก็พอเข้าใจได้” ใบหน้าขาวที่ต้องแสงโคมไฟสีส้มจนดูเนียนใสเสห