All Chapters of ลวงสวาทท่านประธานธงแดง: Chapter 141 - Chapter 150

ขาเรียวสวยทั้งสองข้างค่อย ๆ อ้ากว้างออกมากขึ้นเพื่อบอกเป็นนัย ๆ ว่าฉันเปิดรับตัวตนของเขาให้เข้ามาสู่การโอบกอดโดยร่องสวาทของฉันแล้ว และทันทีที่ร่างกายฉันเปิดรับแบบนั้น เจ้าของลำเอ็นที่แข็งขยายใหญ่ก็ไม่รอช้าค่อย ๆ ขยับตัวร่นเข้ามา ก่อนจะกดแก่นกายที่ตั้งลำส่งหัวเห็ดสีแดงก่ำให้มุดเข้าถ้ำที่ปากทางเต็มไปด้วยน้ำเหนียวสีใสกึก...กึก...พรวด“อ๊ะ...ซี๊ดดดดด ~~”“อ่ะ...อ่าาาาาส์ แน่นมาก”เสียงคำรามที่มาพร้อมกับใบหน้าที่เชิดขึ้น สีหน้าเหยเกที่ไม่ได้บอกถึงความเจ็บปวด แต่ทว่า...เป็นความเสียวซ่านอย่างถึงใจที่น้อยครั้งนักคนอย่างเขาจะได้เจออะไรแบบนี้ปั่ก...ปั่ก...ปั่กเอวแกร่งที่เริ่มขยับด้วยท่วงท่าเนิบนาบ เนื่องจากความรัดแน่นของร่องอุ่นที่กำลังบีบลำเอ็นของเขาอยู่ในตอนนี้ มันทำให้เขาไม่อาจขยับเข้าออกได้เร็วอย่างต้องการ ด้วยกลัวว่าตัวเองจะล่มปากอ่าวเสียเชิงชายให้อับอายต่อหญิงสาวที่อายุน้อยกว่าหลายปีที่อยู่ใต้ร่างในตอนนี้แต่ทว่า...ท่วงท่านาบเนิบเชื่องช้าค่อย ๆ บรรจงบรรเลงเพลงสวาทกลับยิ่งทำให้ความเสียวซ่านที่ตีมวนอยู่ในท้องน้อยของทั้งชายหญิงทั้งสองยิ่งทวีความรุนแรงมากยิ่งขึ้น จนชายหนุ่มที่ไม่ค่อยได้เจอ

เช้าของวันหนึ่ง...มันเป็นวันที่ชุดเจ้าสาวถูกส่งมาให้ฉันลองสวมใส่ ภาพความวุ่นวายยามเช้านับตั้งแต่ที่ฉันร่วมโต๊ะอาหารมื้อเช้ากับคุณไผ่เสร็จ ชุดสีขาวสะอาดละลานตาถูกจัดเรียงเต็มไปหมด และด้วยภาพตรงหน้าถ้าหากเกิดขึ้นในสถานการณ์ปกติแล้วล่ะก็ ป่านนี้ฉันคงยิ้มหน้าบานเต็มใจที่จะให้เหตุการณ์เหล่านี้เกิดขึ้น เพียงแต่...ด้วยความจริงที่ตอกย้ำเข้ามาในโสตประสาทว่าทุกอย่างที่เกิดขึ้นและเผลอคิดว่าทุกอย่างมันดีขึ้นแล้ว แต่ว่ามันกลับไม่อาจเปลี่ยนแปลงความคิดที่ว่า คุณไผ่ยังคงจะอยากแก้แค้นคุณวาคิมอยู่ไปได้เลย...ใบหน้าที่พลันสลดลงดูเศร้าหมองอย่างเห็นได้ชัด และในขณะที่ฉันกำลังลองชุดเจ้าสาวอยู่นั้น ความรู้สึกอึดอัดใจถึงสิ่งที่ตัวเองกำลังเผชิญอยู่ก็ได้ทำให้ฉันกลั้นใจพูดในสิ่งที่ตัวเองคิดออกมา...“คุณไผ่ค่ะ มนต์ว่าเราแต่งงานกันเงียบ ๆ ดีกว่าไหมคะ อีกอย่าง...”และในจังหวะที่ฉันยังพูดไม่จบ...“ไม่ได้...!! ทำไมกลัวผัวเก่ารู้หรอไง”เสียงตวาดของคุณไผ่ดังลั่นอย่างที่ฉันไม่ได้ยินมาสักพักใหญ่ ๆ แล้วทำให้ฉันถึงกับตกใจสะดุ้งโหยง และไม่ใช่แค่ฉันเท่านั้นที่ขวัญเสีย แต่เหล่าพนักงานที่มาจากร้านชุดเจ้าสาวก็ต่างตกใจยืนตัวสั่

นับตั้งแต่วันที่คุณไผ่รู้ว่าฉันตั้งท้อง เขาก็ดูแลฉันเป็นอย่างดีมากขึ้นกว่าเดิม จนแม้กระทั่งคนรอบข้างยังสังเกตได้ ทุกอย่างอีกทั้งบรรยากาศที่เกิดขึ้นในบ้านต่างอบอวลไปด้วยมวลความสุขเล็ก ความตึงเครียดที่เคยมีก่อนหน้านี้ด้วยเพราะคุณไผ่เธอไม่เคยแสดงสีหน้า ทั้งทางหน้าตาและอารมณ์ของความสุขให้ใครได้เห็นเลย แต่พอที่เขารู้ว่าฉันท้องทุกอย่างก็เปลี่ยนแปลงไปในทางที่ดีขึ้น จนฉันเองก็ยังรู้สึกผ่อนคลายเหมือนกันกระทั่งเมื่อเหลือเวลาอีกแค่สองวันที่ฉันกับคุณไผ่จะต้องเข้าสู่ประตูวิวาห์ด้วยกันแล้ว คุณไผ่เองเขาก็ต้องการที่จะพาฉันให้ไปรู้จักกับคนคนหนึ่งที่ฉันเองไม่คาดคิดมาก่อนว่าจะได้เจอ...“ไหนไหนมะรืนนี้เราก็จะแต่งงานกันแล้ว ฉันอยากพาเธอไปเจอคนสำคัญที่สุดของฉัน” คุณไผ่พูดขึ้นหลังจากที่เราเพิ่งกินข้าวเย็นกันเสร็จ“ใครเหรอคะ เขาใจดีไหมคะมนต์กลัวว่าเขาจะไม่ชอบมนต์” ฉันตอบด้วยคำพูดใสซื่ออย่างที่ฉันคิด“ฮ่าฮ่า เธอนี่ขี้กังวลไม่เปลี่ยนเลยนะ เขาต้องชอบเธออย่างแน่นอนเธอไม่ต้องกังวลไปหรอก” ใบหน้าที่แย้มยิ้มเพราะนึกขำในความคิดของหญิงสาวตรงหน้า“อย่างนั้นหรือคะ เขาคนนั้นต้องเป็นคนใจดีมากแน่ ๆ” ฉันพูดไปยิ้มไป“...เธอ

อาการตะลึงงันพร้อมกับตัวที่แข็งทื่อของฉันกลับไม่ได้อยู่ในสายตาของคนตัวโตเลยสักนิด เขาที่มีแต่ความปรารถนาที่อยากให้ผู้หญิงสองคนนี้ได้รู้จักกันเสียที ก็ได้แต่เปิดปากแนะนำคนที่อยู่ใน...โลงแก้ว...ให้ฉันได้รู้จัก“นี่หลิวน้องสาวคนสำคัญของฉัน และยังเป็นผู้หญิงที่ฉันรักมากที่สุดอีกด้วย เธอเป็นคนที่ฉันอยากแนะนำให้เธอรู้จักไงมนต์ หลิวนี่มนต์นะคนที่พี่เคยเล่าให้ฟังไง คนที่จะมาช่วยเราแก้แค้น พี่พามาให้เธอรู้จักแล้วนะ เธอต้องช่วยให้ทุกอย่างสำเร็จด้วยล่ะ”คนตัวโตที่บุคลิกเปลี่ยนไปในทันทีหลังจากก้าวเท้าผ่านเข้ามาในห้องนี้ เขาที่แนะนำให้ฉันรู้จักกับหญิงสาวหน้าตาดีที่นอนหน้าซีดเผือดอยู่ในโลงแก้วขนาดใหญ่ที่อยู่กลางห้อง อีกทั้งโลงแก้วยังถูกประดับประดาห้อมล้อมไปด้วยบรรดาดอกไม้สดที่ดูเหมือนจะถูกเปลี่ยนทุกวัน ภาพที่เปรียบเสมือนกับเจ้าหญิงในเทพนิยายที่รอเจ้าชายมาจุมพิตแล้วก็จะฟื้นขึ้นมา เพียงแต่ในความเป็นจริงแล้วคนตรงหน้าต่อให้จุมพิตอีกสักล้านหนก็ไม่อาจทำให้เธอตื่นขึ้นมาได้อีกแล้ว...ส่วนฉันที่รู้สึกทั้งตกใจและหดหู่ใจในเวลาเดียวกัน อีกทั้งปฏิกิริยาของคนตัวโตที่นอกจากจะแนะนำฉันให้คนในโลงแก้วรู้จักแล้ว เขายั

ปึ้ง...!! ปัง...!!เสียงประตูที่เปิดเข้ามาอย่างแรงจากการกระแทกที่ไม่แน่ใจว่ามาจากมือหรือเท้ากันแน่ อีกทั้งยังมาพร้อมกับเสียงปืนที่ยิงขู่ขึ้นฟ้า และด้วยการปรากฏตัวของผู้มาใหม่ก็ส่งผลทำให้เกิดความโกลาหลขึ้นทันที จนแขกเหรื่อที่อยู่ในงานต่างแตกตื่นกรีดร้องกันระงมและในขณะที่ทุกอย่างกำลังจะดูวุ่นวายไปกว่านี้ คุณไผ่ที่มองภาพตรงหน้าด้วยความพึงพอใจก็ได้พูดผ่านไมค์เพื่อทำลายความวุ่นวายที่มี โดยที่ฉันยังคงได้แต่ยืนอึ้งไม่กล้าแม้แต่จะเรียกชื่อคนที่หัวใจถวิลหาออกมา“อะ...อ้าว...คุณวาคิมนี่เองนึกว่าใคร อุตส่าห์ให้เกียรติมาร่วมงานแต่งของผมกับภรรยาถึงที่ขนาดนี้ ไม่จำเป็นต้องแสดงความยินดีเสียงดังแบบนี้ก็ได้ครับ” เสียงทุ้มต่ำแต่ทรงพลังและอำนาจอย่างไม่เกรงกลัวปืนที่อยู่ในมือของผู้มาใหม่ ที่ตอนนี้กำลังแสดงสีหน้าถมึงทึงบอกบุญไม่รับอยู่ยังหน้าประตู แถมคนพูดเย้ยหยันยังยื่นมือออกมาโอบเอวหญิงสาวที่ยืนข้างกายแล้วดึงเข้าหาแนบตัวเพื่อแสดงความเป็นเจ้าของ“ใครเมียมึง มนต์เป็นคนของกู วันนี้กูไม่ได้มาแสดงความยินดีห่าเหวอะไรทั้งนั้น กูมาตามคนของกูคืน” ชายหนุ่มเอ่ยปากพูดในขณะที่กำปืนในมือแน่นพร้อมมีเรื่องเต็มที่ โดยท