All Chapters of ภรรยาเปลี่ยนชะตา: Chapter 21 - Chapter 30

หวืด! ปลายดาบคมกริบ พาดผ่านใบหน้างามเพียงเฉียดฉิว ทว่าคนลงมือยังช้ากว่านางไปพอสมควร เมื่อแม่ทัพสาวเอนกายไปด้านหลัง ราวกับตัวนางไร้ซึ่งกระดูกอย่างไรอย่างนั้น ในความรู้สึกของชายชุดดำ มันอ่อนช้อยทว่าแข็งแกร่ง มิใช่ว่าใครๆ ก็ฝึกฝนจนสำเร็จได้เสมอไป แม่ทัพหญิงผู้นี้จะต้องมุ่งมั่นเพียงใด จึงมีฝีมือระดับนี้ได้ ชายชุดดำที่พุ่งเข้าโรมรันแม่ทัพสาว ขบคิดอยู่ภายในใจ ด้วยตัวเขายอมรับแบบไม่อาย ว่าฝีมือยังมิอาจเทียบแม่ทัพหญิงตรงหน้าได้ สองพี่น้องไม่ได้ปล่อยให้เวลาเสียไปเปล่าๆ ทั้งคู่ต่างลงมือต่อคนร้าย ประหนึ่งนักล่าที่ไม่ยินยอมให้เหยื่อหลุดมือไปได้ เรียกว่าเก็บทุกลมหายใจให้สิ้น ทางด้านชายหนุ่มอีกห้าชีวิต ได้อารักขารถม้า โดยใช้วิชาตัวเบาตามติดรอบรถม้า แทบจะไร้ช่องว่างให้ใครได้ฉวยโอกาสลงมือ พ้นป่าไผ่ไปก็คงพบกับคณะของท่านแม่ทัพใหญ่ลั่วแล้ว ถึงตอนนั้นพวกเขาทั้งหมดต้องหายไป แต่การที่คู่แฝดอยู่บนรถม้า โดยไร้คนดูแล ถ้าท่านแม่ทัพใหญ่เห็นเข้า คงเป็นเรื่องเป็นราวขึ้นมาอีกอย่างแน่นอน “คู่แฝดต้องมีพี่เลี้ยง มิเช่นนั้นท่านลุงลั่ว คงต้องสอบสวนเรื่องนี้อีกยาวเลย” อู๋เกอเ

เวลาก่อนหน้านั้น ในช่วงเวลารุ่งสาง ณ จวนสกุลลั่ว เมิ่งหยู๋เฟิง ได้ตื่นขึ้นมาในช่วงก่อนเหล่าสหาย จะติดตามท่านแม่ทัพใหญ่ออกไปหน้าประตูเมือง เพื่อรอรับคู่แฝด ทว่าตัวเขามิได้ติดตามทุกคนออกไป เพราะเขามีหน้าที่อื่นต้องทำ ชายหนุ่มได้เร้นกายอยู่ในความมืด เพื่อรอดูความเป็นไปภายในจวน และคนแรกที่เขาเห็น คือบุตรสาวคนเล็กของจวน เดินมุ่งหน้าไปยังห้องครัวใหญ่ หญิงสาวสั่งการสาวใช้ ให้จัดเจรียมเครื่องสมุนไพร สำหรับทำไก่นึ่งสมุนไพรให้แก่แขกของพี่สาว โดยไม่รู้เลยว่าทุกคำพูดของนาง คนที่บอกว่าอยากจะกิน ได้ยินมันทั้งหมด ชายหนุ่มอดไม่ได้ที่จะอมยิ้ม กับความใส่ใจของนาง ดูเหมือนรายการอาหารอื่นๆ จะไม่มีสิ่งใด เป็นความชอบพิเศษของเหล่าสหายเลยสักนิด ซึ่งไก่นึ่งสมุนไพรของเขา ก็เป็นเมนูที่ง่ายๆ ไม่ได้ยุ่งยากอันใด แต่มันจะพิเศษเมื่อคนทำใส่ใจ กับสิ่งที่ทำให้คน...คนหนึ่งกิน ทว่าในจังหวะที่เขากำลังใส่ใจต่อคุณหนูสาม หางตาก็มีร่างของใครบางคนก้าวผ่านไป สตรีร่างท้วมผู้นี้ ช่างดูคุ้นตายิ่งนัก ก่อนที่เรียวปากหนาบิดขึ้นเล็กน้อย เมื่อเขานึกขึ้นได้แล้ว ว่าเคยพบหญิงผู้นี้ที่ไหน คนข้างก

จวนสกุลลั่ว ยามบ่าย ภายในห้องโถงเรือนหลัก สองสามีภรรยา ต่างพากันหยอกเย้าหลานๆ พร้อมทั้งสั่งให้พ่อบ้านจ้ง นำสิ่งของที่จะรับขวัญหลานรัก ออกมาอวดหลานน้อยทั้งสอง แม้จะรู้ดีว่าคู่แฝด ยังไม่อาจรับรู้ว่าสิ่งของมากมายนั้น เป็นของพวกเขา แต่ความเห่อหลาน ทำให้ท่านแม่ทัพใหญ่ ไม่คิดที่จะใส่ใจถึงความเป็นจริงในเรื่องนี้ ขอแค่เขาได้เห็นว่าสิ่งของมากมายที่จัดเตรียมแบบกะทันหัน มีเพียงพอต่อหลานรักทั้งสอง “แล้วพวกเขาไปทำอะไรกันอยู่ นี่ก็บ่ายแล้ว...ยังไม่โผล่หน้ามากันอีก” ลั่วเจิ้งคัง ถามถึงบุตรสาวและสหายอีกห้าคนของนาง ด้วยน้ำเสียงกึ่งหยอกเย้าไม่ได้จริงจังอันใด แต่เขารู้สึกเห็นใจที่มีเพียงเมิ่งหยู๋เฟิงเท่านั้น ที่มานั่งรับหน้าแทนบุตรสาวของเขา และสหายอีกห้าคน “เมื่อคืนพวกเขาคงนอนดึกกันสักหน่อยขอรับ นานๆ จะได้ตื่นสายแบบไม่ต้องทำหน้าที่ใดๆ ขอรับ” ชายหนุ่มรีบแก้ตัวแทนเหล่าสหาย โดยที่เขาไม่รู้เลยว่าท่านแม่ทัพใหญ่ ชายผู้ผ่านโลกมาก่อน รู้ดีอยู่แก่ใจ ว่ามิใช่บุตรสาวและสหายที่เหลือตื่นสาย แต่พวกนางไม่ได้อยู่ในจวนเลยต่างหาก แค่เขาไม่อยากให้ชนรุ่นหลัง รู้สึกกลืนไ

ภายในห้องโถงเรือนหลัก “เรียนนายท่าน คุณหนูใหญ่มาแล้วขอรับ” หลังจากได้รับรายงานจากพ่อบ้าน ทุกสายตาก็หันมองไปยังหน้าประตูห้องโถง ลั่วฮูหยินคลี่ยิ้มกว้างก่อนจะลุกขึ้น เดินไปรับบุตรสาวเข้ามาข้างใน ภาพความใส่ใจและรักใคร่ ของมารดาเลี้ยงกับลูกเลี้ยง ทำให้ความรู้สึกบางอย่างในใจของหยางฮูหยิน มันสับสนไปชั่วขณะ ด้วยมันต่างจากตัวนางกับบุตรชายหญิงเหลือเกิน ทั้งที่เป็นแม่ลูกโดยสายเลือด “คังอัน หยางฮูหยินมาพบเจ้า” ลั่วฮูหยินจูงมือบุตรสาวเข้ามาหยุดยืน ต่อหน้าของหยางฮูหยิน ก่อนจะตบหลังมือบุตรสาวเบาๆ เพื่อเสริมความมั่นใจ ด้วยรู้ดีว่าบุตรสาวนั้นไม่คุ้นชินเท่าใดนัก กับการแต่งกายเยี่ยงสตรีในหอห้อง เพราะลั่วคังอันละทิ้งทุกอย่าง ก้าวสู่กองทัพ คงมีเก้อเขินบ้างในยามต้องอยู่อย่างสตรีเรียบร้อย “ลั่วคังอันคารวะ หยางฮูหยินเจ้าค่ะ” หญิงสาวย่อกายทำความเคารพว่าที่แม่สามี ด้วยความอ่อนน้อม จนทำให้อีกฝ่ายรู้สึกชื่นชมอยู่ในใจ ทั้งที่อยู่ในกองทัพอันกร้าวกระด้าง แต่ลั่วคังอันกลับมิได้ละทิ้ง ความเป็นสตรีงามเลยแม้แต่น้อย “แม่ทัพลั่วนอกจากจะเก่งกาจในเชิง

“ข้ากลับมาแบบเปิดเผยยังมิได้ หวังว่าท่านแม่จะเข้าใจนะขอรับ” แม่ทัพหนุ่มรีบอธิบายให้ผู้เป็นมารดา ได้เข้าใจว่าเหตุใด เขาจึงต้องหลบหลีกสายตาผู้คน กลับมายังจวนเช่นนี้ “เรื่องหน้าที่แม่จะมิก้าวก่าย ขอแค่เจ้ากลับมาปลอดภัย ก็ดีมากแล้วลูกรัก” ลั่วฮูหยิน ไม่คิดจะถามสิ่งใดต่อลูกๆ จนเกิดความอึดอัดใจ สิ่งใดที่พวกเขาต้องการบอกนาง ก็จะเอ่ยปากออกมาเอง ลูกกับสามีนั้นต่างกัน เพราะการเป็นสามีภรรยา ย่อมต้องเป็นทั้งคู่ชีวิตและคู่คิด สิ่งใดผิดแผกย่อมต้องเอ่ยปากถาม แต่ลูกๆ นั้นเมื่อเติบโต ล้วนมีชีวิตเป็นของตัวเอง นางจะไปก้าวก่ายมากย่อมไม่เหมาะสม เมื่อได้ยินคำของบุตรชาย ท่านแม่ทัพใหญ่ก็เข้าใจได้ทันที ว่าเรื่องนี้คงเป็นพระบัญชาจากองค์ฮ่องเต้ ที่จะให้บุตรชายของเขากลับเข้าเมืองหลวง เพื่อภารกิจบางอย่างเป็นแน่ “เช่นนั้นมื้อค่ำนี้เราก็ดื่มฉลองกันหน่อยเป็นไร” ท่านแม่ทัพใหญ่เอ่ยกับบุตรชาย แม้ปกติแล้วจะไม่ได้ชอบดื่ม แต่เมื่อลูกหลานอยู่กันพร้อมหน้า สักหน่อยคงไม่เป็นไร “ย่อมได้ขอรับ” ลั่วเยี่ยนคังหันไปตอบรับคำของบิดา แม้ว่าเขาจะอยู่ในจวน โดยไม่เปิ