Semua Bab ภรรยาเปลี่ยนชะตา: Bab 41 - Bab 50

“ข้าก็แล้วแต่เจ้าเถิด ในเมื่อชีวิตข้าก็ไม่ต่างอะไรกับดอกไม้เหี่ยวเฉาต้นหนึ่ง”คำพูดปนห่อเหี่ยวของชายหนุ่ม ทำให้แม่ทัพสาวคลี่ยิ้มเอ็นดู กับความเป็นคนขี้น้อยใจ แต่สีหน้าของเขามันมิได้เป็นอย่างปากพูดสักนิด เพราะมันดูอิ่มเอิบเหลือเกิน“เจ้าค่ะ ข้าจะเร่งทำภารกิจต่างๆ ให้เสร็จสิ้น เราจะไปอยู่อย่างสงบในที่ของเรา”หญิงสาวทำเพียงแค่อมยิ้ม หากเขารู้ว่านาง รู้ถึงความลับของเขาก่อนตายในชาติที่แล้ว เขาจะยังทำตัวเหมือนคนไร้ค่าต่อหน้านางอยู่อีกไหม แต่แบบนี้ก็ดีแล้ว อย่างน้อยเขาก็ปลอดภัยไปอีกระยะหนึ่ง“จะว่าอย่างไร ข้าก็ว่าตามนั้น”ชายหนุ่มไม่สามารถบอกได้ ว่าตัวเขาเองรู้สึกยินดี หรือกังวลใจกันแน่ หากสภาพของเขาไม่เป็นเช่นนี้ นางอาจไม่เหลียวแลก็เป็นได้ คงเพราะเขาไม่สามารถเป็นสามีได้อย่างสมบูรณ์ นางจึงเลือกเขามาเป็นตัวช่วย ในการหลบหลีกเรื่องแต่งงานกับบุรุษสกุลใหญ่...“วันหน้าข้าจะมารับท่านพี่เหยาเกอ ไปกินข้าวที่บ้านนะเจ้าคะ”หญิงสาวบอกกับชายหนุ่ม ด้วยน้ำเสียงสดใส ต่างจากเวลาอยู่กับสหายหรือทหารในกองทัพ ราวฟ้ากับเหวเลยทีเดียว“ใช่ว่าข้าไม่อยากไป แต่ข้าเกรงจะเป็นที่ลำบากของเจ้า”“นั่นน่ะสิ! พี่ใหญ่ควรรู้ตัวใ

ยามค่ำคืน ณ จวนแม่ทัพสกุลลั่ว ลั่วคังอัน ที่เหน็ดเหนื่อยมาทั้งวัน กำลังแช่น้ำร้อน เพื่อให้เลือดไหลเวียนได้สะดวก วันนี้นางต้องเป็นสตรีแบบชาติที่แล้ว ซึ่งเมื่อก่อนนางไม่รู้สึกเหนื่อยสักนิด กับการออกสู่สังคมของชนชั้นสูง แต่ในวันนี้นางกลับเหนื่อยล้า ที่ต้องปั้นหน้าเป็นหญิงผู้เพรียบพร้อม ไหนจะชุดที่นางมองว่ามันรุงรังเสียเหลือเกิน หากเทียบกับชุดที่ใส่ทุกวันเมื่อตอนอยู่ชายแดน มันช่างห่างไกลกันเหลือเกิน ในเรื่องความคล่องตัวดวงตาคู่งามที่ปิดสนิทเพื่อพักผ่อน พลันเปิดกว้างขึ้นอย่างกะทันหัน เมื่อมีบางอย่างผิดปกติไปจากเดิม ใครกัน! บังอาจเข้ามาในเรือนของนาง แม่ทัพสาวลุกขึ้นยืนอย่างช้าๆ ก่อนจะคว้าเสื้อคลุมขึ้นมาสวม แล้วก้าวไปยังห้องนอนส่วนหน้า เงาร่างที่เคลื่อนผ่านหน้าห้องของนาง ไม่ได้ทำให้นางรู้สึกตื่นกลัวแม้แต่น้อย อีกฝ่ายจงใจที่จะหลอกล่อ ให้นางออกไปเผชิญหน้าด้วยสินะ! ต่อให้คนด้านนอกจะถูกสับมานับหมื่นชิ้น นางก็จดจำเขาได้ไม่มีวันลืม หวีด! หญิงสาวยกมือขึ้น ก่อนจะใช้นิ้วจ่อที่ริมฝีปาก แล้วออกแรงเป่าเบาๆ นางไม่อยากรับแขกในเวลานี้ คงต้องปล่อยให้คนข้างนอก เป็นผู้จัดก

“เจ้าคนสารเลว กล้าทำร้ายข้ารึ! เจ้ารู้หรือไม่ว่าข้าเป็นใคร!” ชายผู้บุกรุกตระโกนด่าทอ คนที่ลงมือทำร้ายเขาจนเจ็บหนัก หรือจะเรียกว่าสาหัสเลยก็ไม่ผิด “ทำไมข้าต้องสนใจ ว่าเจ้าคือใคร! ในเมื่อเจ้าบุกรุกเข้ามาในบ้านของผู้อื่นในยามวิกาล มิใช่โจรต่ำช้า ก็คงพวกสิ้นคิดเท่านั้น” แม่ทัพหนุ่มตอบไปด้วยน้ำเสียงเยาะหยัน เขาไม่เคยเห็นใครหน้าหนาได้ขนาดนี้ ใช่ว่าเรื่องที่น้องสาวปฏิเสธอีกฝ่าย เขาจะไม่รู้เห็นเสียเมื่อไหร่ แต่เขาคิดไม่ถึงว่าอ๋องตราตั้งผู้นี้จะอาจหาญ สร้างแผนเพื่อลวงตาผู้คน ดังนั้นการสร้างแผลให้แก่อ๋องจิ้ง คือการปิดปากอีกฝ่ายให้สนิท โดยไม่ต้องตามไปแก้ต่างใดๆ ทั้งสิ้น “เจ้าคนโง่! มิรู้สูงต่ำ!” อ๋องหนุ่มตวาดชายแปลกหน้า ด้วยโทสะอันเหลือล้น “ใครอยู่ข้างนอก โยนเศษสวะนี่ออกไปจากบ้านข้าที ออ...จะสูงต่ำข้าไม่สนใจ แต่ถ้าจะพูดว่าใครถูกผิด คือเจ้า! เป็นคนผิดทั้งหมด ที่เข้ามาในบ้านของผู้อื่น โดยมิรับอนุญาต และข้าขอเตือนอีกเรื่อง อย่าคิดใช้คำพูดโป้ปดทำลายชื่อเสียงสกุลลั่ว หาไม่แล้วสกุลตราตั้งของเจ้า จะสิ้นสุดที่ตัวเจ้าเท่านั้น หรือจะว่าไป...มันน่าจะสิ้นสุดลงแล้

“แล้ว...” แม่ทัพสาวไหวไหล่น้อยๆ เรียวปากอิ่มบิดขึ้นเพียงข้าง อย่างไม่คิดแยแสต่อตำแหน่งของบิดาอีกฝ่าย แค่รองเจ้ากรมการคลัง เอาอันใดมาเทียบตัวนางกัน อำนาจมันหอมหวนเยี่ยงนี้นี่เอง คนถึงช่วงชิงกันนัก ชาติที่แล้วนางเชื่อใจในตัวบุรุษที่รัก ชาตินี้นางต้องเหนือกว่าทุกด้าน จึงจะก้าวต่อได้ยาวไกล “ควรให้เกียรติกันบ้าง” ชิงอวี่ถง เอ่ยออกมาได้ไม่เต็มเสียงนัก “หึๆ แล้วเจ้าคิดให้เกียรติผู้อื่นก่อนหรือไม่ หรือที่ข้าเดินมาตรงนี้ คือสิ่งที่ผิด เจ้าจึงก้าวออกมาหยามหมิ่นข้าต่อหน้าผู้คน ว่ามา! ใครมองว่าข้า! ลั่วคังอัน กระทำผิดที่เดินอยู่ดีๆ แล้วมีคนมากล่าววาจาต่ำทราม ทั้งยังแสดงกิริยาไร้การอบรมกับข้า มันคือตัวข้าที่ผิด! พูดออกมา!” แม่ทัพสาวมองกราดไปรอบกาย ทุกคนที่คราแรกตั้งใจสอดรู้ ต่างพากันก้มหน้าเดินหลีกหนี ด้วยไม่คิดว่าท่านแม่ทัพสาว นอกจากจะไม่ใคร่อับอาย ที่จะแต่งกับคนพิการ ทว่านางกลับยืดอกปกป้องทั้งตนเองและชายหนุ่มอย่างองอาจ “ขะ...ข้า” ชิงอวี่ถง หันซ้ายหันขวามองไปรอบๆ กายตนเอง ที่มีเพียงสายตากล่าวโทษนาง มองมาทั้งจากคนที่กำลังเดินจากไป และคนที่ยังยื

“ท่านพี่พูดเยี่ยงนี้ หากน้องรองมาได้ยินเข้าจะน้อยใจเอานะเจ้าคะ” หญิงสาวเย้าสามี “นางน้อยใจข้า แต่ไม่มีวันน้อยใจเจ้ากับลูก” ชายหนุ่มพูดตามที่เห็น เพราะน้องสาวเขานั้น รักและเห่อหลานกว่าเขาที่เป็นพ่อเสียอีก สิ่งใดสวยงามสิ่งใดคนว่าดี นางจะสรรหามาให้พี่สะใภ้ เรียกว่าเขาที่เป็นสามี ยังพะเน้าพะนอภรรยา มิได้ครึ่งน้องสาวที่ขยันเอาใจพี่สะใภ้ “พี่ใหญ่มีตรงไหน ให้ข้าต้องใส่ใจเจ้าคะ” คำถามจากคนด้านหลัง ทำให้แม่ทัพหนุ่มกระชับอ้อมแขนแน่นๆ อีกครั้ง และหอมแก้มเนียนเสียฟอดใหญ่อีกครั้ง ก่อนจะยืดตัวขึ้นยืนตรงอย่างสง่า แม่ทัพหนุ่มหันกลับไปหาน้องสาว ที่ยืนอยู่ห่างออกไปพอสมควร ก่อนจะดวงตาเบิกกว้าง กับสิ่งทีน้องสาวหอบมาเต็มอ้อมแขน เขาจะบ้าตายกับสิ่งที่น้องสาว ไปฟังชาวเมืองบอกว่าดีสำหรับหญิงใกล้ก็ไปเสาะหามา แล้วนั่นมันอะไรอีกเล่า... เขาทำได้เพียงรำพันอยู่ในใจ เพราะถ้าพูดออกไป น้องสาวจะหน้าบึ้งแสร้งน้อยเนื้อต่ำใจ ภรรยาของเขาก็จะเป็นกังวล ห่วงว่าน้องสามีจะเสียใจ เป็นเขาอีกที่ต้องกลายเป็นผู้ผิด “สิ่งใดอีกเล่า” แม่ทัพหนุ่มก้าวตรงไปหาน้องสาว เพื่อดูส