All Chapters of ภรรยาเปลี่ยนชะตา: Chapter 11 - Chapter 20

จวนสกุลหยาง เรือนเหนียงเหนียง ภายในห้องหนังสือ ร่างระหงได้นั่งจิบชา อยู่หลังฉากกั้นบานใหญ่ ซึ่งขวางกั้นระหว่างผู้มาเยือน และเจ้าของเรือน โดยมีแม่นมชราคอยพัดวี และรินชาให้แก่นายสาว“ได้ความว่าอย่างไร” เจ้าของเรือนเอ่ยถาม คนที่อยู่อีกด้านของฉากกั้น ด้วยน้ำเสียงของคนที่เย่อหยิ่ง ตามชาติกำเนิดของนางแต่เดิม แม้ว่าสกุลฉีเวลานี้ได้ล่มสลายไปแล้ว แต่นางก็จะไม่มีวันที่จะยอม อยู่อย่างผู้ที่พ่ายแพ้ต่อชะตา “ตอนนี้ท่านแม่ทัพลั่ว ได้เดินทางมาถึงเมืองหลวงแล้วขอรับ”ชายที่อยู่อีกด้านของฉากกั้น ได้รายงานผู้เป็นนาย ตามที่นางสั่งการให้เขา เฝ้าติดตามการมาของแม่ทัพหญิงลั่วคังอัน“นางเป็นอย่างไรบ้าง”“แตกต่างจากสตรีชั้นสูง โดยทั่วไปมากทีเดียวขอรับ ท่าทางจะดื้อรั้นอยู่มิน้อยขอรับ”“หึๆ คงยากที่ข้าจะทำให้นางเชื่องได้ แต่แบบนี้ก็ดี ในเมื่อตาเฒ่าหยาง ต้องการติดปีกให้หยางเหยาเกอ ข้าก็จะเด็ดปีกนั้นมาไว้ในมือเสียเอง”นางมีความคิดที่ดีกว่า การขัดขวางเรื่องแต่งงาน ซึ่งมันจะไม่มีคำว่าผิดพลาด และจะสามารถทำให้ครอบครัวสามี เป็นเพียงเบี้ยที่นางจะเขี่ยทิ้งเมื่อไหร่ก็ได้“นางดูหยาบกระด้าง และหย

“ท่านแม่!” เสียงเรียกของบุตรชาย ทำให้หยางฮูหยิน สะดุ้งตื่นจากภวังค์ ด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อ มือบางหยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นซับเหงื่อออกให้เรียบร้อย ก่อนจะลุกขึ้นเดินออกจากหลังฉากกั้น “เจ้าจะเสียงดังไปทำไมกัน หืม!” เมื่อเห็นท่าทางไม่พอใจของบุตรชาย นางก็พอจะเดาได้ว่าไปมีปัญหากับคนเป็นพี่มาอีกอย่างแน่นอน มีบางครั้งที่นางรู้สึกว่าบุตรชายคนรอง ช่างมีนิสัยแตกต่างจากหยางเหยาเกอ มากจนเกินไป นี่จึงเป็นที่มาของความชิงชัง ที่พ่อแม่สามีไม่ชื่นชอบเขา “ท่านพ่อกับท่านย่า และน้องสามกลับมาแล้วขอรับ” ชายหนุ่มรีบบอกผู้เป็นแม่ ด้วยสีหน้าที่ไม่สบายใจเท่าใดนัก เพราะมันชัดเจนว่าทุกคนนั้น ดูเป็นครอบครัวอันกลมเกลียว เว้นแต่เพียงกับหยางเฮ่อหลงเท่านั้น ที่มักถูกมองข้ามไปเสียอย่างนั้น ซึ่งนางก็ไม่ได้ใส่ใจสักนิด เพราะมันคือความต้องการของนางแต่แรกอยู่แล้วนั่นเอง “แล้วอย่างไร” เมื่อได้ยินว่าสามี กับบุตรสาวคนเล็กกลับมา ใบหน้าที่เย็นชาอยู่แต่เดิม ยิ่งตึงขึ้นอีกหลายส่วน เมื่อนึกถึงสามีเลือกที่จะไปทำงานอยู่ไกลเมืองหลวง พร้อมพาบุตรสาวคนเล็ก จากไปด้วยกันก

“คารวะท่านปู่ ท่านย่า ท่านพ่อ” หยางเฮ่อหลงจำต้องนอบน้อม เมื่ออยู่ต่อหน้าของบิดา มิใช่เพียงแค่ยำเกรงในอำนาจของคนเป็นพ่อ แต่เขาอยากต้องการเป็นคนที่ถูกเลือก “ท่านแม่กับพี่รองมาแล้วหรือเจ้าคะ” เสียงใสกังวานดังขึ้นจากด้านหน้าประตู ทำให้หยางเฮ่อหลงหันกลับไปมอง และเพียงแค่เห็นน้องสาวคนเล็กเดินเข้ามา ความรู้สึกบางอย่างก็เกิดขึ้นภายในใจ แววตาที่มองไปที่หยางหลิงหลง มันไม่เหมือนพี่มองน้องสักนิด “หลิงหลงมานั่งข้างแม่นี่” เมื่อเห็นสายตาของบุตรชาย ที่มองบุตรสาว มันไม่ควรจะเป็น ความเป็นแม่ยังคงเหนือกว่าความชิงชัง ที่มีต่อสามี ฉีเหนียงเหนียง จึงออกหน้าปกป้องบุตรสาว แม้นางมองว่าตนเองคงคิดมากจนเกินไป แต่นางก็ไม่ชื่นชอบ ยืนอยู่บนความประมาท เช่นตัวนางเมื่อครั้งอดีต นางจะไม่ยินยอม ให้มันเกิดกับบุตรสาวเป็นอันขาด “ท่านแม่ ข้าคิดถึงท่านแม่เหลือเกินเจ้าค่ะ” หญิงสาววิ่งเข้าไปนั่งลงต่อหน้ามารดา ก่อนจะโผเข้ากอดด้วยความคิดถึง ความงามนั้นหยางหลิงหลง ได้มารดามาเกินครึ่ง เลยทีเดียว “หากเจ้าคิดถึงแม่จริงๆ ไยไปอยู่เสียไกล ไม่ยอมอยู่ข้างกายแม่เล่า”

เวลาเดียวกัน เรือนรับรองแขกปีตะวันออก ณ จวนสกุลลั่ว ภายในห้องนอนอันมืดมิด ร่างสูงนอนเหยียดยาวอยู่บนเตียงกว้าง และด้วยสภาพอากาศที่ดูจะอบอ้าวไปสักหน่อยสำหรับชายหนุ่ม เขาจึงสวมเพียงกางเกงนอนสีดำตัวเดียวเท่านั้น การเดินทางอย่างเร่งรีบมาตลอดระยะเวลาหลายวัน ทำให้หลังมื้อค่ำเขาเลือกที่แช่กายในน้ำอุ่น แล้วเข้านอนตั้งแต่ยังไม่ดึกมาก ทว่าเวลานี้เขาทำเพียงลืมตาในความมืด เพื่อให้แน่ใจว่าเสียงฝีเท้าเก้ๆกังๆ อยู่ทางเดินหน้าห้อง มีจุดมุ่งหมายใด จึงได้มาเดินวนเวียนอยู่มิไปไหน หากจะเลยผ่านไปก็มิน่าใช่ หากมาหาเขาไยไม่ส่งเสียงเรียกเล่า ลั่วอันผิง ที่มีถาดใส่ถ้วยน้ำแกงอยู่ในมือ เดินวนไปวนมาด้วยมิรู้ว่า นางสมควรที่จะเรียกแขกของพี่สาวหรือไม่ เพราะสหายคนอื่นๆ ล้วนได้รับน้ำแกงบำรุงของท่านแม่ไปหมดแล้ว คงเหลือแค่บุรุษหน้านิ่งคนนี้ผู้เดียวด้วยนางไม่เคยมีแขกมาพักที่บ้านบ่อยนัก จึงไม่รู้ว่าการผ่านเลยเขาไป จะเสียมารยาทหรือไม่ แต่ในห้องของเขาก็ไร้แสงไฟแล้ว หากนางเรียกเขาก็เกรงจะเป็นการรบกวนแต่ถ้าไม่มอบสิ่งในมือให้ หากเขารู้ในภายหลัง อาจเกิดความขุ่นเคืองเอาได้ นางมิรู้ว่าบุรุษจะมีความน้อ

“ท่านแม่ทัพ ด้านนอกให้ข้าจัดการเองเถอะเจ้าค่ะ ตัวท่านยังไม่ควรเปิดเผยให้พวกมันรู้” หญิงสาวยื่นส่งคุณชายน้อยในมือ ให้แก่แม่ทัพหนุ่ม นางในฐานะผู้นำการคุ้มกัน ย่อมไม่ปล่อยหน้าที่นี่ให้แก่ลูกค้าแบกรับได้ แม้ตลอดการเดินทาง นางจะมาในฐานะสาวใช้ก็ตาม “รบกวนแม่นางมู่แล้ว” แม่ทัพหนุ่มรับบุตรชายมาอุ้มไว้ ก่อนจะจัดแจงวางพวกเขาไว้ในตะกร้านอน ก่อนจะกลับมานั่งนิ่ง พร้อมวางดาบคู่ใจพาดไว้บนตัก ในบ้านของเขามีคนไม่ซื่อตรงจริงๆ หรือนี่! ด้วยตลอดการเดินทางนั้น นอกจากโจรป่าตามรายทาง เขาไม่เคยพบกับการลอบโจมตีเลยสักครั้ง แต่หลังจากกำหนดการเข้าเมืองหลวงของเขาเป็นที่แน่ชัด หลังน้องสาวส่งข่าวมาเมื่อคืน กลุ่มคนพวกนี้ก็ปรากฏขึ้นตามที่คาดการณ์ ตึก! ร่างงามได้เหินกายลงบนพื้น เบื้องหลังรถม้าอย่างสง่างาม โดยมีผู้ติดตามในการคุ้มกันครั้งนี้ เคลื่อนกายมาอยู่ด้านเคียงข้างหญิงสาวกว่าสิบชีวิต กลุ่มคนชุดดำที่ไล่กรวดรถม้ามาอย่างกระชั้นชิด จำต้องหยุดเท้าลง เมื่อมีกลุ่มคนขวางทางอยู่ สำนักคุ้มภัยสกุลมู่ ขึ้นชื่อเรื่องความเก่งกาจ ไม่เคยมีงานใดพลาดสักครั้ง แต่ไม่คิดว่าครั้งนี้