All Chapters of ภรรยาเปลี่ยนชะตา: Chapter 31 - Chapter 40

จวนสกุลหยาง ณ เรือนหลิงหลง ภายในห้องอาบน้ำ หยางหลิงหลงกำลังแช่กายอยู่ในอ่างน้ำขนาดใหญ่ หญิงสาวช้อนกลีบเหมยกุ้ยหลากสี ขึ้นมาสูดดมอย่างมีความสุข ก่อนจะเคลื่อนตัวไปยังขอบอ่าง แล้วหยิบขวดน้ำมันนวดผิวมาถือไว้ในมือ ร่างระหงลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ก่อนจะเทน้ำมันลงบนฝ่ามือ แล้วค่อยๆ ลูบไล้ไปตามผิวกายเนียนละเอียด และในจังหวะที่หญิงสาว ก้มลงวางขวดน้ำมันนวด สายตาคู่งามได้เหลือบเห็นคล้ายมีดวงตาของใตบางคน มองผ่านรูที่ไม่เคยมีมาก่อน “กรี๊ด!!! ช่วยข้าด้วย มีคนแอบดูข้าอาบน้ำ” หญิงสาวกรีดร้องเสียงหลง เมื่อมั่นใจว่ามีคนแอบดูเรือนร่างเปล่าเปลือยของนาง หยางหลิวหลีคว้าดึงเสื้อ ที่วางอยู่ไม่ไกลจากอ่างอาบน้ำ เอามาสวมทับทั้งที่ตัวนาง ยังคงแช่อยู่ในอ่างอาบน้ำ เสียงหวีดร้องของหญิงสาว ทำให้สาวใช้ต่างวิ่งหน้าตาตื่น เข้ามาดูคุณหนูด้วยความเป็นห่วง หยางฮูหยิน ที่เพิ่งก้าวมาถึงหน้าเรือนของบุตรสาว ถึงกับมีใบหน้าแตกตื่นด้วยความเป็นห่วงลูก นางรีบวิ่งเข้าไปภายในเรือน ก่อนจะวิ่งตรงเข้าไปในห้องนอนบุตรสาว “เกิดอะไรขึ้นหลงเอ๋อร์” “ท่านแม่” หญิงสา

“ไม่เป็นไรแล้ว พี่อยู่ตรงนี้”ชายหนุ่มโอบกอดน้องสาวเอาไว้แน่น กรามแกร่งถูกขบจนเป็นสันนูน นั่นหมายความว่าเขากำลังมีโทสะอย่างถึงที่สุด น้องสาวเขาใครมันกล้าหยามหมิ่นได้ถึงเพียงนี้“เราเข้าไปนั่งคุยกันข้างในเถอะ”หยางมู่เสวียนเอ่ยขึ้น ก่อนที่จะเดินนำทุกคนไปยังห้องนั่งเล่น“น้องสาม มาพี่ช่วยพยุงเจ้า”หมับ! ทว่าก่อนที่มือของหยางเฮ่อหลง จะทันได้แตะตัวของหยางหลิงหลง มือเรียวของหยางเหยาเกอ ไว้คว้าจับข้อมือนั้นเอาไว้ได้อย่างแม่นยำ“เอามือของเจ้าไปให้ห่างน้องสาวข้า”นับเป็นคำพูดที่ชัดเจนและห่างเหิน ราวกับหยางเฮ่อหลง มิใช่สายเลือดเดียวกับ นั่นก็ทำให้หยางเฮ่อหลงเอง ไม่ยินยอมที่จะล่าถอย เขาคิดที่จะยื้อยุดกับพี่ชายให้ถึงที่สุด ฟึ่บ! หยางเหยาเกอ สะบัดมือและปล่อยให้หยางเฮ่หลงเสียหลัก เซถอยไปหลายก้าวด้วยแรงยื้อซึ่งเขาไม่คิดว่าจะถูกอีกฝ่ายผลักออกมา และที่เหนือความคาดหมายคือพละกำลังของคนเป็นพี่ มันไม่เหมือนคนพิการไร้สามารถเลยสักนิดสิ่งที่เกิดขึ้นระหว่างบุตรชายทั้งสอง ทำให้หยางฮูหยิน เกิดความแคลงใจขึ้นมาทันที ว่าไยบุตรชายคนโตจึงรู้ว่ามือของเฮ่อหลง กำลังจะเอื้อมไปหาบุตรสาว ทั้งที่ดวงตานันมืดบอด“คุณชายให

ลั่วคังอันไม่ได้ใส่ใจต่อชายเจ้าของบ้าน เพราะไม่ว่าคนข้างใน คิดจะหนีไปที่ใด อย่างไรเสียก็ไม่มีทางรอดไปได้อยู่ดี ส่วนเป้าหมายนั้นนับว่าติดกับของพวกนางอย่างสมบูรณ์แบบ เท่ากับพวกนางล่อเหยื่อได้สำเร็จแต่ผิดคาดก็คงเรื่องของหญิงตั้งครรภ์ผู้นี้เท่านั้น ที่ได้รับผลพวงไปด้วยอย่างไม่ตั้งใจ ด้วยไม่คิดว่าชายผู้นั้นจะกล้าทิ้งภรรยาท้องแก่หลบหนีอันตราย โดยไม่ใยดีต่อความเป็นสามีภรรยา ชายหนุ่มทั้งหก ต่างแยกกันทำหน้าที่ของตนเองอย่างเร่งรีบ เพราะมันมิใช่แค่การผ่าเอาเด็กออก ซึ่งความเป็นไปได้ว่าจะรอดนั้นน้อยนิดยิ่งนัก แต่ก็ถือว่าพวกเขารับผิดชอบ ต่อเพื่อนมนุษย์ที่กำลังตกที่นั่งลำบาก อีกทั้งหน้าที่ของผู้ปกป้องแผ่นดิน จึงมิอาจเพิกเฉยต่อคนที่ไม่รู้เห็นในเรื่องนี้ไปได้หญิงสาวถูกอุ้มขึ้นวางบนโต๊ะตัวยาว ที่วางอยู่ตรงลานกว้าง โดยที่หนึ่งในชายหนุ่ม ได้ไฟก่อขึ้นไม่ห่างจากโต๊ะที่หญิงสาวนอนอยู่ ทุกอย่างเป็นไปอย่างรวดเร็ว ทางด้านลั่วคังอันเอง ก็ได้วิ่งเข้าไปในตัวเรือน เพื่อที่จะเตรียมผ้า และสิ่งจำเป็นในการผ่าตัด“ข้าจะไม่ไหวแล้วเจ้าค่ะ”หญิงสาวเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนระโหย ทว่าเสวียนเชียวกลับไม่ได้คิดเช่นนั้น เขา

เที่ยงวันถัดมา ณ จวนสกุลหยางรถม้าจากสกุลแม่ทัพ ได้เคลื่อนมาจอดอยู่หน้าประตูจวนสกุลหยาง ท่านแม่ทัพใหญ่ได้ก้าวลงจากรถม้า โดยมีภรรยาและบุตรสาวคนโตก้าวตามลงมาเพียงเท้ายืนได้มั่นคง ลั่วคังอันมองตรงไปยังหน้าประตูบานใหญ่ ด้วยความรู้สึกอันหลากหลาย นานแค่ไหนแล้ว ที่นางไม่ได้มาเยือนที่นี่ คงมีเพียงขนมและของใช้บางอย่างเท่านั้น ที่นางส่งให้แก่สหายเก่า ที่กำลังจะกลายมาเป็นสามีของนาง ในอีกไม่กี่วันข้างหน้านี้แล้วทหารหน้าประตู รีบวิ่งลงมาโค้งกายให้แก่แขกผู้มาเยือน แน่นอนว่าเรื่องการมาของสกุลแม่ทัพ หยางฮูหยินได้แจ้งแก่เขาไว้เป็นที่เรียบร้อยแล้ว“ข้าน้อยขอคารวะท่านแม่ทัพใหญ่ เชิญด้านในขอรับ”ทหารหน้าประตู รีบผายมือให้แก่ชายซึ่งเป็นหนึ่งในผู้ทรงนำของเมืองหลวง แค่กลิ่นอายที่แผ่ออกมา ก็ทำให้เขาราวกับเป็นมดตัวน้อย หาได้เทียบเคียงท่านแม่ทัพใหญ่ลั่วเจิ้งคัง ได้แม้เพียงเศษเสี้ยวลั่วเจิ้งคังพยักหน้ารับ ก่อนจะยื่นมือไปให้ภรรยาจับ สองสามีภรรยาเดินเข้าไปภายจวน โดยมีแม่ทัพสาวในชุดของสตรีเต็มตัว ก้าวตามพ่อแม่เข้าไป นี่คือเวลาที่บิดาของนางอยู่นอกบ้าน เขาจะเป็นชายที่อบอุ่นกับภรรยา ทั้งยังคงมีความสง่างามเยี่ยงนัก

“ท่านแม่ให้คนบอกข้าแล้วขอรับ”ชายหนุ่มเอ่ยตอบบิดา ใบหน้าที่ยังคงไม่หันไปยังทิศทางใด ทำให้สองสามีสกุลลั่ว รู้สึกเห็นใจว่าที่ลูกเขยยิ่งนัก ต่างจากลั่วคังอันที่คลี่ยิ้มน้อยๆ เขายังอยู่ดีแม้มิได้พบหน้ากันนานเหลือเกิน“ดีแล้ว...”หยางมู่เสวียนรู้สึกโล่งอก อย่างน้อยภรรยาก็ยังใส่ใจบุตรชายอยู่ ถึงปากนางจะบอกว่าชิงชัง แต่อย่างไรความเป็นแม่ ยังคงผลักดันนาง ให้ปฏิบัติอย่างไม่ละเลยต่อบุตรชายลั่วคังอันลุกขึ้น หันไปค้อมกายให้แก่ผู้ใหญ่ทั้งสาม แล้วเดินตรงไปยังว่าที่สามี ซึ่งยังไม่ได้ถูกพาเข้ามาภายในห้อง เท้าบางก้าวมาหยุดอยู่ต่อหน้าหยางเหยาเกอ“คังอันคารวะ ท่านพี่เหยาเกอเจ้าค่ะ”แม่ทัพสาวย่อกายลงอย่างอ่อนช้อย ดวงตาคู่งามระรื่นด้วยน้ำตาใสๆ ใบหน้านี้ที่เป็นใบหน้าสุดท้าย ในชีวิตเดิมที่นางได้เห็น มันมีความรักอยู่เต็มเปี่ยม ชีวิตนี้นางจะถนอมมันให้ดี แม้ว่าเขาจะยังคงเย็นชาเฉกเช่นเมื่อครั้งก่อนๆ อยู่ก็ตามที“เจ้าสบายดีหรือ”ชายหนุ่มเอ่ยถามว่าที่ภรรยา น้ำเสียงที่ใช้กับนางมันช่างอ่อนโยนแบบไม่เสแสร้ง ต่างจากความเรียบเฉยบนใบหน้ายิ่งนัก“ข้าสบายดีเจ้าค่ะ”หญิงสาวตอบกลับ พร้อมเดินอ้อมไปยังหลังรถเข็น หยางสวี่เหยา