Semua Bab ชายาพิษ โฉมสะคราญบรรณาการ: Bab 11 - Bab 20

ตอนที่ 9 สานสัมพันธ์ เป่าอันสืบหาข้อมูลถึงความสัมพันธ์ระหว่างม่านชิงเฉียวกับเว่ยเยว่ซินไม่ได้ ทว่าองค์รักษ์ข้างกายม่านชิงเฉียว ย่อมรู้ดี ม่านชิงเฉียวไม่เคยมอบตำรับยาอันใดให้เว่ยเยว่ซิน และหลายอย่างเกี่ยวกับองค์หญิงผู้นั้นเกี่ยวข้องกับคุณหนูอย่างน่าสงสัย ไป๋ชิงมองสบตาไป๋หลิง พลางมองออกไปข้างนอกหน้าต่างแววตาเต็มไปด้วยความร้อนใจและหวาดหวั่น คุณหนูเจ็ดหายตัวไปเกือบสองเดือนแล้ว แม้ว่าทางสำนักหมื่นพิษจะส่งคนออกตามหาแต่ก็ยังไร้วี่แวว ทั้งคู่จับกระบี่คู่กายแน่นขึ้น ตัดสินใจไปเยือนแคว้นเฟิ่งหวงสักครั้งเรือนสมุนไพร เว่ยเยว่ซินกำลังปรุงขี้ผึ้งสูตรด้วยความตั้งใจ นางสังเกตเห็นกัวผิงคล้ายมีวาจาจะเอ่ยหลายครั้ง หญิงสาวยิ้มที่มุมปากก่อนจะเอ่ยถามโดยไม่หันไปมอง “กัวผิง...ข้าเห็นเจ้าชำเลืองมองข้าหลายครั้งแล้วนะ” กัวผิงสะดุ้งตกใจ ก่อนจะไปคุกเข่าเบื้องหน้าเว่ยเยว่ซินแล้วพูดขึ้น “หม่อมฉันความคิดตื้นเขิน...รู้สึกละอายยิ่งนักเพคะ” เว่ยเยว่ซินเงยหน้าขึ้นมาแล้วเอ่ย “พูดธรรมดาเถอะและอีกอย่างข้าไม่ชินกับวาจาวกวน เจ้าพูดมาเถอะว่าต้องการอะไร”

ตอนที่ 11 ปลีกตัวแสงตะวันอ่อนสาดผ่านผ้าม่านบางเบา เงาไม้ไหวพลิ้วตามแรงลมยามเช้า เสียงกระดิ่งลมแผ่วเบาคลอเคล้ากับกลิ่นชาสมุนไพรที่ลอยอบอวลทั่วเรือนวันนี้เป็นวันที่เว่ยเยว่ซินจะเสด็จร่วมขบวนฮองเฮาเพื่อไปไหว้พระ ณ วัดเทียนซานชุดพระชายาเต็มยศถูกเตรียมไว้ตั้งแต่ฟ้ายังไม่สว่าง ผ้าแพรสีอ่อนลายบุปผาผลิบานรับฤดูใบไม้ผลิ คลุมทับด้วยผ้าบางเนื้อโปร่งที่ช่วยขับผิวให้กระจ่างยิ่งขึ้น มวยผมถูกรวบขึ้นอย่างประณีตด้วยปิ่นหยกอ่อนประดับทองคำบางเส้นภายในห้องแต่งองค์ เหล่าสาวใช้ต่างก้มหน้าก้มตาทำหน้าที่อย่างเงียบงัน ไม่มีเสียงสนทนาใดนอกจากเสียงผ้าสีอ่อนเสียดสีกันเบา ๆเว่ยเยว่ซินนั่งนิ่ง ปล่อยให้ทุกอย่างดำเนินไปโดยไม่เอ่ยวาจา แววตาสงบนิ่ง หากแต่ลึกลงไปกลับเต็มไปด้วยความคิดที่ผู้ใดก็มิอาจล่วงรู้ด้านนอกจวน รถม้าประดับลายอย่างงดงามจอดเรียงราย กองคุ้มกันแต่งกายในเครื่องแบบเต็มยศยืนเรียงแถวเป็นระเบียบมู่เยี่ยนยืนรออยู่หน้าเรือน สบสายตากับกัวผิงที่โค้งตัวอย่างเคารพก่อนจะเลื่อนบานประตูเปิดออก เว่ยเยว่ซินก้าวออกมาอย่างเงียบงาม ผิวใต้ผ้าคลุมสีอ่อนเปล่งประกายสะท้อนแสงแดดยามเช้า นางหยุดยืนใต้ชายคาเพียงครู่ ก่

ตอนที่ 13 เปลี่ยนแปลง หลังจากได้ฟังคำกล่าวของเว่ยเยว่ซิน เรื่องสตรีทั้งสองชินอ๋องกู้เซียวอวิ้นมิได้เอ่ยคัดค้านแม้เพียงคำเดียว“เช่นนั้นก็ให้พวกนางประจำการที่เรือนสมุนไพรเถิด”น้ำเสียงของเขาราบเรียบ ไม่มีแม้คำถามหรือการขัดขวางใด ๆ เว่ยเยว่ซินพอใจกับท่าทีของอีกฝ่ายอย่างมาก“รูปงามแล้วยังปราดเปรื่อง” นางย่อคารวะแล้วกล่าวขอบพระทัยจากนั้นก็กล่าวขอตัวไม่รบกวนอีกฝ่าย ชายหนุ่มมองตามหลังอีกฝ่ายหลังชายเสื้อคลุมยาวพ้นสายตาออกไป เขาชำเลืองไปยังบุรุษที่ยืนเงียบอยู่ในมุมด้านหนึ่งเอ่ยเสียงเรียบ “มู่หยาง” ชายหนุ่มในชุดคลุมสีหม่นก้าวออกมาค้อมศีรษะรับคำอย่างเคารพ ชินอ๋องเอ่ยต่อ “ไปสืบเรื่องสตรีสองคนนั้น”มู่หยางรับคำสั่งแล้วออกไปทันทีเรือนสมุนไพร เว่ยเยว่ซินตั้งชื่อให้ไป๋ชิง ไป๋หลิงใหม่เป็น ลี่อิน ลี่เหมย แม้ในตอนแรกสตรีทั้งสองจะยังมิได้ปักใจเชื่อในคำกล่าวของนางอย่างสิ้นเชิงความสงสัยยังคงซ่อนอยู่ในแววตาและคำถามในใจยังไม่จางหายแต่เพียงไม่กี่วันหลังจากได้อยู่ใกล้ได้เห็นท่าทีของนางยามสงบ ยามคิด ยามพูดและได้ฟังเรื่องราวที่ไม่มีผู้ใดควรรู้ได้ ความหวาดระแวง...ก็ค่

ตอนที่ 15 เสริมกำลังภายใน แสงอรุณแรกส่องลอดม่านโปร่งเข้ามาเงียบ ๆ แดดอ่อนแตะลงบนผ้าห่มที่ยับย่นเล็กน้อยอบอุ่นและสงบ ช่างต่างจากค่ำคืนก่อนหน้าที่เร่าร้อนด้วยสัมผัสและเสียงหายใจของคนสองคนกู้เซียวอวิ้นค่อย ๆ ลืมตาขึ้น ร่างที่เขานอนกอดไว้แนบอกยังคงหลับนิ่ง นางนอนตะแคงหันหน้าเข้าหาเขาเส้นผมบางส่วนหล่นลงข้างแก้ม ผิวเนียนใต้แสงเช้าแลดูอ่อนโยนกว่าทุกครั้งที่เขาเคยเห็นนางในยามปกติคือหญิงที่สงบ เฉียบคมและคาดเดายากแต่ในยามหลับไหล...กลับมีความอ่อนโยนที่แทบไม่เคยเผยให้ผู้ใดเห็นมือของเขาเอื้อมไปเกลี่ยปอยผมที่ปรกอยู่บนหน้าผากของนางเบา ๆ เกรงว่านางจะตื่น กู้เซียวอวิ้นแต่งกายเรียบง่ายในอาภรณ์สีเข้ม เมื่อจัดเสื้อคลุมเสร็จเรียบร้อย เขาเหลือบมองไปยังเตียงอีกครั้งเว่ยเยว่ซินยังคงหลับสนิทอยู่ภายใต้ผ้าห่มบาง สีหน้านิ่งสงบไร้เงาความระวังที่เคยมียามลืมตาชายหนุ่มเดินเข้าไปใกล้โน้มกายลงเล็กน้อย จุมพิตเบา ๆ บนหน้าผากของนางโดยไม่ให้แม้แต่ลมหายใจรบกวนจากนั้นจึงหันหลัง เดินออกไปประตูเรือนเปิดออกช้า ๆ เสียงไม้ขัดกันดังเพียงแผ่วสององครักษ์ที่เฝ้าหน้าประตูลี่อินและลี่เหมยค้อมกายทันที

ตอนที่ 17 ยาเสริมลมปราณบ่ายวันนั้นมู่เยี่ยนกับมู่หยางก็ได้รับเกียรติเป็นผู้ทดลองยา “ท่านอ๋อง” น้ำเสียงของเขาแม้ยังควบคุมได้ แต่แววตานั้นเปล่งประกายด้วยความตื่นเต้นที่ยากจะซ่อน ชินอ๋องหรี่ตามององค์รักษ์คนสนิทกล่าว “พูดมา”“ข้ารู้สึกว่าการหมุนเวียนของปราณในร่างคล่องตัวขึ้น ชัดเจนราวกับมีใครเปิดทางลมปราณให้อีกขั้น” มู่เยี่ยนยังกล่าวต่อเนื่องไม่ติดขัด “อาการเหนื่อยล้าหลังการฝึกหนักลดลงอย่างเห็นได้ชัด ข้าสามารถยืดเวลาได้เกือบเท่าตัว” มู่หยางพยักหน้ากล่าวเสริม “ไม่มีอาการสะท้านปราณช่วยกระตุ้นเส้นชีพจรให้ไหลลื่นขอรับ”กู้เซียวอวิ้นไม่ได้ขัด เพียงจิบชาเงียบ ๆ ทว่าแววตาของเขากลับมีประกายแฝงความภาคภูมิใจเงียบงันที่ค่อย ๆ ผุดขึ้นในดวงตาคมลึกคู่นั้นแม้นางจะไม่ได้อยู่ตรงนี้ หากนางได้ยินคำกล่าวชมเหล่านี้ ใบหน้างดงามนั้นคงไม่แสดงความแปลกใจนางคงเพียงพยักหน้าเบา ๆ เอ่ยเสียงเรียบ“ต้องเป็นเช่นนั้นอยู่แล้ว”เมื่อคืน…ตอนที่นางเอ่ยคำมั่นอย่างไม่หวั่นไหวเขายังนึกแคลนอยู่ในใจ ว่านั่นอาจเป็นเพียงถ้อยคำโอ้อวดของคนที่มีสุราในร่างคำพูดเช่น “ข้าจะทำให้สำนักนี้กลายเป็นดั่งเข