All Chapters of ท่านประมุขปล่อยข้าไปเถอะ...ข้าแก่แล้ว: Chapter 11 - Chapter 20

ทุกคนจากไปแล้วจะเหลือก็แต่หวังเลี่ยงรุ่ยที่เปลี่ยนจากคนทะเล้นกลายเป็นนิ่งขรึมทันที“เรื่องของตระกูลเฟยหรือขอรับ” หวังเลี่ยงรุ่ยถามขึ้นเสียงเรียบนิ่ง“หืม” ใบหน้าเล็กหันมองร่างสูงอย่างแปลกใจที่อีกฝ่ายเดาถูก“ช่วงนี้เห็นเฟยเทียน ดูจะวุ่นวายอยู่สักหน่อยนะขอรับ” เขาเองก็ใช่ว่าจะไม่สังเกตุอะไรเลย ยิ่งเป็นคนใกล้ตัวทำไม่จะไม่รู้ว่ามีบางอย่างเกิดขึ้น“อืม”“ถึงเวลาแล้วสินะขอรับ” จางหยวนเพ่ยมองคนตรงหน้านิ่ง“…..”“ข้ารู้ว่าท่านเก่งกาจเพียงใด แต่ก็อดเป็นห่วงไม่ได้ สิ่งที่จะขอจากท่าน ขอแค่ให้ท่านปลอดภัยกลับมา เฟยเทียนกับหรงหรงเหลือท่านเป็นที่พึ่งเพียงหนึ่งเดียวแล้วนะขอรับ ไหนจะพวกข้าอีก”จากคนนิ่งขรึมเมื่อครู่แปรเปลี่ยนเป็นเด็กขี่แหย่โดยทันที ดวงตาคมมองผู้เป็นอาจารย์นิ่งนัยน์ตาแดงก่ำ เอ่อคลอด้วยน้ำใส่ที่เจ้าตัวพยายามกลั้นเอาไว้อย่างสุดกำลัง“เมื่อกี้ยังนิ่งขรึมเป็นผู้ใหญ่อยู่เลยไม่ใช่หรือ” แขนเล็กอ้าออกเล็กน้อย ร่างสูงไม่รอข้าโน้มตัวลงกอดร่างเล็กเอาไว้แน่นหวังเลี่ยงรุ่ยกลัวที่สุดคือการบาดเจ็บล้มตายของคนที่รัก โดยที่เขาช่วยอะไรไม่ได้เลย เหมือนอย่างที่หวังชิงเฟิงเคยประสบมา“ข้ากับพี่ชายเจ้าเป็นคนล

หลังจากออกมาจากตรงนั้นได้แล้วจางหยวนเพ่ยก็ตรงกลับเรือนพักของหลงฝูหยางทันที ร่างสูงที่ควรนอนอยู่บนเตียงตอนนี้กลับกำลังนั่งอ่านเอกสารมากมายอยู่ที่โต๊ะทำงานไม่ไกลนัก“ไม่นอนหรือ”จางหยวนเพ่ยเอ่ยถามร่างสูง หลงฝูหยางเพียงเงยหน้าขึ้นมองเท่านั้นก่อนจะกลับไปอ่านสิ่งที่อยู่ในมือต่อ เมื่อเห็นดังนั้นร่างเล็กก็ไม่ได้ถามอะไรออกไปอีกเพียงแค่หายเข้าไปในส่วนอาบน้ำก่อนจะกลับมาอีกครั้งพร้อมชุดสีขาวโปรง ร่างเล็กปีนขึ้นเตียงนอนทันทีก่อนจะหลับไปอย่างรวดเร็วจนหลงฝูหยางมองอย่างแปลกใจเช้าวันใหม่มาเยือน จางหยวนเพ่ยถูกปลุกขึ้นมาตั้งแต่เช้าทั้งที่พึ่งได้นอนไปเพียงหนึ่งชั่วยามเท่านั้น ในหน้าเล็กน่ารักบึ้งตึงทันทีที่ถูกกวนเวลานอน แก้มกลม ๆ พองออกอย่างไม่พอใจนักจนหลงฝูหยางยิ้มขำก่อนจะได้รับค้อนวงใหญ่จากร่างเล็ก“อุ้ม” ร่างเล็กบอกอย่างไม่พอใจนัก“อุ้มอีกแล้ว” ชายหนุ่มถามขึ้น ทำไมชอบให้อุ้มนักนะ หลงฝูหยางได้แต่คิดในใจแต่ก็ยอมทำตามอยู่ดี จนสองผู้ติดตามมองตาค้างอยู่อย่างนั้น แต่พอคิดว่าอีกฝ่ายเป็นบุตรชายผู้เป็นนายก็ไม่แปลกไม่ใช่หรือ (หรือเปล่า)“ไปเถอะ” หลงฝูหยางสั่งเสียงเรียบ“ขอรับ” จางหลินกับจางเฉินเดินนำผู้เป็นนา

ในขณะที่ทางฝั่งนั้นกำลังวุ่นวาย คนที่ถูกเข้าใจว่าถูกวางยาพิษนั้นกำลังเพลิดเพลินกับการนั่งดื่มชาอยู่ในเรือนพักของตนเองที่ต้าถง โดยมีร่างสูงของหลงฝูหยางนั่งเป็นเพื่อนอยู่เงียบ ๆ แต่คนที่กำลังสับสนมึนงงกับเหตุการณ์นี้อย่างจางหลิน ได้แต่มองหน้าขอคำอธิบายกับผู้เป็นนายของตน“เหตุใดถึงกลับมาที่นี่ก่อน” เสียงเรียบนิ่งของหลงฝูหยางเอ่ยขึ้น พร้อมกับมองร่างเล็กที่กำลังจิบชาอย่างสบายใจ“อืม พรุ่งนี้ก็ครบหนึ่งเดือนแล้ว” เสียงเล็กเอ่ยตอบอย่างอารมณ์ดี ในที่สุดก็จะได้หลุดพ้นจากร่างเด็กนี้เสียที“หืม” หลงฝูหยางมองร่างเล็กอย่างแปลกใจว่าเกี่ยวอะไรกับครบหนึ่งเดือน“รอร่างผู้ใหญ่ของข้าก่อน แล้วค่อยออกเดินทาง อีกอย่างเราไม่รู้ว่าจะต้องไปนานแค่ไหน ยาของเจ้าจะต้องเตรียมให้พร้อมด้วย” ร่างเล็กเอ่ยบอกเสียงใสช่วยไขความกระจ่างให้ร่างสูง“อืม” ชายหนุ่มเพียงรับคำสั้น ๆ เท่านั้น“เอ่อ ช่วยอธิบายกับข้าก่อนได้หรือไม่ ข้าขอร้องละขอรับ” จางหลินที่ยืนฟังบทสนทนาของผู้เป็นนายกับนายน้อยของตนอยู่นั้น ไม่ได้เข้าใจอะไรเลยสักนิดเดียว จนจะร้องไห้ออกมาอยู่รอมร่อแล้ว“ข้าขี้เกียจพูดนะสิ” จางหยวนเพ่ยตอบเสียงเรียบในขณะที่หลงฝูหยางก็ต

ร่างสูงของหลงฝูหยางพาจางหยวนเพ่ยกลับมายังโรงเตี๊ยมอย่างรวดเร็ว ก่อนจะขึ้นห้องไปทันที เมื่อทั้งสองเข้ามาในห้องเรียบร้อยแล้ว ชายหนุ่มจึงหันมาสำรวจคนข้างกายว่ามีอะไรผิดปกติหรือไม่“เป็นอันใดหรือไม่” ชายหนุ่มถามน้ำเสียงเป็นกังวลยิ่ง“ไม่เป็นไร” ร่างเล็กกว่าส่ายหน้าเบา ๆ ก่อนเอ่ยตอบ หลงฝูหยางมีสีหน้าผ่อนคลายขึ้นเมื่อเห็นดังนั้น ก่อนที่จะหันไปสนใจชุดที่ได้มา จางหยวนเพ่ยมองพิจารณาชุดนั้นอยู่ช่วงครู่ จึงลองส่งกำลังภายในเข้าไปสัมผัสดู ก็พบว่ามันคือไหมโลหิตจริงดังที่เจ้าของร้านบอก“เป็นไหมโลหิตจริงด้วย” จางหยวนเพ่ยเอ่ยบอกกับชายหนุ่ม“เรื่องที่เราเดินทางไปหุบเขาหิมะหยกไม่เป็นความลับอีกต่อไปแล้ว” เสียงทุ้มต่ำเอ่ยขึ้น“ช่างปะไร จะเป็นความลับหรือไม่ นั้นก็ไม่อาจมีใครขวางทางข้าได้” เสียงทุ้มนุ่มกล่าวอย่างสบายใจ ไม่ได้มีความทุกข์ร้อนแต่อย่างไร“แต่มันจะทำให้เราเสียเวลามากขึ้น” ชายหนุ่มเอ่ยอย่างไม่สบอารมณ์นัก ที่ต้องมาเสียเวลากับเรื่องเช่นนี้ “อืม จะว่าไปแล้วไหมโลหิตนี้ เหมือนว่าจะอยู่กับ….” จางหยวนเพ่ยเอ่ยขึ้นเพียงเท่านั้นแต่กลับมีคำตอบอยู่ในใจเรียบร้อยแล้ว ว่าใครเป็นคนยื่นน้ำใจนี้ให้กับเขา“กับใคร”

ท่ามกลางพื้นหิมะภายในถ้ำ ปรากฏสระน้ำขนาดไม่ใหญ่มากเป็นวงกลมงดงาม ดอกบัวสีเขียวมรกตเบ่งบานอยู่กลางสระถึงสองดอกด้วยกัน กลีบที่รายรอบมีมากกว่าร้อยกลีบ บ่งบอกถึงอายุของพวกมันตามตำราว่ากันว่า บักหยกหิมะนั้นจะคลี่กลีบดอกของมันออก สิบปีต่อหนึ่งกลีบ และจะไม่มีการร่วงโรย กลีบที่ปรากฏบนดอกนั้นมีมากเท่าไร ก็นับกลีบละสิบปีจะเท่ากับอายุของบัวดอกนั้นการจะเก็บดอกบัวได้นั้น ผู้เก็บจะต้องลุยน้ำลงไปเก็บด้วยมือตนเองเท่านั้น ซึ่งน้ำที่เห็นนั้น สามารถกัดกร่อนพลังชีวิตของผู้ที่ลงไปได้ เพียงหนึ่งลมหายใจเท่ากับชีวิตที่ลดทอนลงไปหนึ่งปี เป็นความนัยว่าชีวิตแลกชีวิตนั่นเอง“ข้าจะลงไปเอง” หลงฝูหยางเอ่ยขึ้น แต่กลับถูกมือเรียวขาวของจางหยวนเพ่ยรั้งไว้เสียก่อน“ข้าลงไปเองดีกว่า” จางหยวนเพ่ยเอ่ยบอก“ไม่ได้ นี้เป็นสมุนไพรที่ข้าต้องใช้มัน คนที่ควรลงไปต้องเป็นข้าถูกต้องแล้ว”หลงฝูหยางเอ่ยเสียงเข้ม จางหยวนเพ่ยมองหน้าชายหนุ่มอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะยอมพยักหน้าให้ร่างสูงทำตามที่ต้องการหลงฝูหยางปรับกำลังภายในก่อนจะเดินลงสระน้ำนั้นไป ความเย็นเยือกในสระนั้นมีมากกว่าน้ำแข็งเสียอีกแต่มันกลับไม่ได้แข็งตัวเป็นน้ำแข็งแต่อย่างไรใช้เว