All Chapters of ท่านประมุขปล่อยข้าไปเถอะ...ข้าแก่แล้ว: Chapter 21 - Chapter 30

ตลอดการเดินทางในครั้งนี้ผู้ที่ดูจะเหน็ดเหนื่อยเป็นอย่างมากเห็นจะเป็นจางหยวนเพ่ยที่ไม่ว่าจะเป็นคืนจันทร์เต็มดวงหรือไม่เขาก็ถูกหลงฝูหยางคอยจ้องจะจับกินอยู่ดีไม่รู้ติดใจอะไรเขานักหากจะถามว่าเพราะเหตุใดจึงยินยอมเป็นฝ่ายถูกกระทำเมื่อเทียบกำลังกันดูแล้วเขาสามารถเป็นคนกระทำได้ เขาเพียงมองในความเป็นไปตามธรรมชาติของร่างกาย อันที่จริงต้องบอกว่าทำใจเอาไว้ตั้งแต่ที่เห็นรูปร่างของตนเองเมื่อครั้งรักษาอาการบาดเจ็บแล้วด้วยซ้ำ ความรักของบุรุษไม่ใช่ว่าไม่มีเพียงแต่ยังไม่นิยมเปิดเผยมากเท่านั้นเอง แต่หากได้พบเจอก็จะรู้ได้ทันทีอย่างเช่นเมื่อตอนที่ถูกคนขายน้ำตาลปั้นทักนั้นอย่างไรเล่า“เจ้าจะจับข้ากินเช่นนี้เกือบทุกคืนมิได้นะหลงฝูหยาง” เสียงทุ้มนุ่มเอ่ยขึ้นอย่างหน่ายใจหลังจากที่พึ่งผ่านศึกรักอันร้อนแรงกับคนที่กำลังนอนกอดตนอยู่“ได้” ร่างสูงเอ่ยขึ้นอย่างดื้อดึงโดยไม่ได้ฟังที่จางหยวนเพ่ยบอกเลยสักนิด“ข้าเหนื่อย” จางหยวนเพ่ยเอ่ยบอกเสียงเนือง ๆ“ข้าช่วยท่าน” กล่าวจบ จางหยวนเพ่ยก็รับรู้ถึงกำลังภายในสายหนึ่งในร่างกาย ก่อนที่อาการเหนื่อยล้าและเจ็บขัดเมื่อครู่จะหายไป เมื่ออีกคนส่งกำลังภายในเข้ามาในตัวของเขา นี้ถือ

วันถัดมาที่เรือนพักของหลงฝูหยางปรากฏกลุ่มคนจำนวนหนึ่ง นั้นก็คือ กลุ่มศิษย์ของจางหยวนเพ่ยที่อยู่ในนามศิษย์ของพรรคมังกรครามในตอนนี้ อินจางเหว่ย และผู้ติดตามคนสนิททั้งสอง“ลูกศิษย์กลุ่มนี้ คือคนที่จางหลินพามาเมื่อเดือนก่อนใช่หรือไม่” อินจางเหว่ยถามขึ้น เมื่อมองไปยังกลุ่มลูกศิษย์ห้าคนที่อยู่ในห้อง ด้วยสายตาอ่านยาก“ใช่ขอรับ” จางหลินเป็นผู้เอ่ยตอบคำถามนั้น“ไว้ใจพวกเขาได้หรือ” อินจางเหว่ยถามอย่างแปลกใจ เพราะตัวเขา ไม่เคยรู้มาก่อนเลย ว่าหลานชายมีคนซ่อนเอาไว้นอกเหนือจากที่เขารู้“ได้ขอรับ คนกลุ่มนี้ท่านประมุขเป็นคนคัดเลือกด้วยตนเอง อีกทั้งฝึกฝนให้เองด้วย” จางหลินกล่าวอย่างหนักแน่น ไม่เผยพิรุธให้สงสัย“เช่นนั้นหรือ เรื่องนี้ข้าไม่เห็นรู้เลย” อินจางเหว่ยหันไปถามหลงฝูหยางด้วยรอยยิ้ม แต่ในแววตากลับปรากฏความไม่ชอบใจขึ้นสายหนึ่ง ก่อนจะเลือนหายไปอย่างรวดเร็ว แต่นั้นก้ไม่อาจรอดพ้นสายตาของจางหยวนเพ่ยไปได้“ข้าฝึกเอาไว้ช่วยงาน ด้านนอกพรรคนะขอรับ” หลงฝูหยางเอ่ยตอบผู้เป็นอาเสียงนิ่ง มิได้รู้สึกว่าการที่เขามีคนของตนเองนั้น เป็นเรื่องที่ผิดอันใด อีกอย่างเขามีสิทธิ์ที่จะทำอะไรก็ย่อมได้ ไม่จำเป็นต้องรายงานใ

“เอ่อ เราแน่ใจใช่หรือไม่ว่ากำลังมาฆ่าคน ทำไมรู้สึกว่าบรรยากาศมันแปลก ๆ นะ”โป๊ก!“โอ๊ย!” พอสิ้นเสียงของหวังเลี่ยงรุ่ย ร่างสูงโปร่งก็ได้รับความรักจากผู้เป็นอาจารย์ทันที โดยการดีดอะไรบางอย่างใส่หัวศิษย์รัก“เตรียมพร้อมหมดแล้วใช่หรือไม่” หลงฝูหยางเอ่ยถามขึ้น“พร้อมแล้วรอบุกได้เลย ว่าแต่สีผมนั้น” เสียงทุ้มเข้มตอบ ก่อนจะถามสิ่งที่คาใจอยู่ในตอนนี้“เอาไว้ข้าจะบอกอีกที” จางหยวนเพ่ยเอ่ยบอกเสียงเรียบ“ได้ คนที่ต้องการคำตอบคงไม่ได้มีแค่ข้า” หวังชิงเฟิงเอ่ยขึ้นก่อนจะปรายตามองเหล่าลูกศิษย์ทั้งหลายของจางหยวนเพ่ย“อาเทียน พร้อมหรือไม่” จางหยวนเพ่ยหันไปถามคนที่เอาแต่นิ่งเงียบมาตลอดการสนทนานี้“ขอรับ” เฟยเทียนเอ่ยเสียงเรียบไม่บ่งบอกอารมณ์ใด ๆ นั้นถือเป็นสิ่งที่ดีสำหรับจางหยวนเพ่ยอย่างน้อยก็รู้ว่าหลานชายคนนี้ไม่ได้กระหายในการฆ่าฟันจนเก็บไอสังหารไม่ได้ แต่ยังคงมีสติอย่างครบถ้วนในการตัดสินใจกระทำการใด ๆ ต่อจากนี้“เช่นนั้นก็ไปกันเถอะ” สิ้นเสียงจางหยวนเพ่ยทุกคนก็ตั้งหหน้าไปทางที่ตั้งของกลุ่มนักฆ่าเงาจันทร์อย่างพร้อมเพรียงบานประตูใหญ่ของที่ตั้งกลุ่มนักฆ่าที่ถือว่ามีอำนาจไม่น้อยในยุทธภพถูกเปิดออก ภายในมีน

ในที่สุดวันงานแต่งก็มาถึง ทุกอย่างค่อยข้างเป็นไปอย่างเรียบร้อยเนื่องจากอินจางเหว่ยวางทุกอย่างเอาไว้หมดแล้ว เรื่องสีผมที่เปลี่ยนไปของจางหยวนเพ่ย หลงฝูหยางได้อธิบายกับทุกคนแล้วว่าเป็นเพราะทั้งคู่ได้ทำพันธะสัญญาคู่บำเพ็ญกันแล้วเส้นผมของอีกคนจึงกลายเป็นสีดำเพราะกำลังภายในที่เสริมกันของพวกเขาหลงฝูหยางและจางหยวนเพ่ยอยู่ในขุดสีแดงเข้มเรียบง่ายปักด้วยด้ายสีทองงดงามยิ่ง พิธีจัดอย่างเรียบง่ายไม่ได้เคร่งครัดอันใด ทางฝั่งเจ้าสาวนั้นเป็นหวังชิงเฟิงที่เดินทางมาใบหน้าคมคายสวมหน้ากากเงินแกะสละลวดลายอสรพิษงดงามปิดบังใบหน้าส่วนบนเอาไว้ ทำให้ดูลึกลับน่าค้นหาอย่างยิ่ง“เอ่อ สวมหน้ากากเช่นนี้จะดีหรือ” อินจางเหว่ยเอ่ยขึ้นขอความเห็นจากร่างบาง“พี่ชายข้าคนนี้ ไม่สะดวกที่จะเปิดเผยหน้าตาให้ได้เห็นเจ้าค่ะ แม้แต่ข้าก็น้อยครั้งนักที่จะได้พูดคุยแบบเห็นหน้าเขา” จางหยวนเพ่ยเอ่ยเสียงนุ่มพร้อมรอยยิ้มบาง“เป็นเช่นนั้นหรอกหรือ” อินจางเหว่ยรับคำอย่างไม่ค่อยเข้าใจนักว่าเหตุใดต้องปิดบังหน้าตาด้วยเล่า“อย่างถือสาพี่ชายข้าเลยเจ้าค่ะ” “เช่นนั้นก็เริ่มพิธีกันเถอะได้ฤกษ์ยามแล้ว” อินจางเหว่ยเอ่ยขึ้นแม้จะคาใจเรื่องนี้อยู่ไม่น้อ

“ยังไม่ได้รับสัญญาณเลย ท่านก็ใจร้อนเกินไป” จางหยวนเพ่ยเอ่ยอย่างเหนื่อยใจกับความใจร้อนของคนข้างกาย“ถ้าให้รอสัญญาณแล้วต้องมันแตะต้องท่าน ข้าจัดการเองง่ายกว่า”หลงฝูหยางเอ่ยอย่างไม่สบอารมณ์ยิ่ง ใบหน้าคมบูดบึ้งอย่างไม่พอใจที่ร่างบางปล่อยให้คนอื่นเข้าใกล้ถึงเพียงนี้ ก่อนจะตวัดตาคมมองหลงจ้าวอินอย่างไม่พอใจ“นี้พวกเจ้า หลอกข้าหรือ” อินจางเหว่ยเอ่ยเสียงลอดฟันอย่างเจ็บใจที่หลงกลชายหนุ่ม“ข้าหลอกท่านหรือ ท่านชะล่าใจเองต่างหาก พิษที่ท่านวาง ท่านไม่ได้ตรวจสอบหรือว่ามันออกฤทธิ์เช่นไร” จางหยวนเพ่ยเอ่ยถามขึ้น“นี้…” อินจางเหว่ยถึงกับเอ่ยอันใดไม่ออก เพราะคิดว่านั้นอาจเป็นอาการข้างเคียงของพิษจึงไม่ได้เอะใจแต่อย่างไร เพราะฤทธิ์ของมันเองมีผลกับกำลังภายในทำให้เข้าใจไปเช่นนั้น“เฮ้อ ที่กำลังภายในพวกเราปั่นป่วนนั้น ต้องโทษลูกศิษย์ข้าเอง ทำยาเพิ่มกำลังภายในรอบแรก ข้าก็กลายเด็กสิบขวบ รอบสองยังทำเอากำลังภายในปั่นป่วนจนควบคุมไม่ได้ ต้องพักเอาแรงกันถึงสองวันเลยทีเดียว” จางหยวนเพ่ยเอ่ยขึ้นโดยเน้นคำว่าเด็กสิบขวบอย่างชัดเจน“!!! ” หน้าของอินจางเหว่ยตอนนี้นั้นช่างไม่น่าดูเอาเสียเลย สายตาที่มองมาราวกับจะฉีกร่างพวกเ