All Chapters of หงส์เหนือพันธการ: Chapter 71 - Chapter 80

สองสามวันมานี้ จวนตระกูลอวี่คึกคักมากกว่าปกติ แขกมาเยี่ยมเยือนที่จวนหลายคนแบบไม่ซ้ำหน้า ระบุเจาะจงแทบทุกคนเสียด้วยว่า ต้องการพบอวี่เทียนเหมย สถานการณ์ไม่แน่นอน คนใจโลเลจะชอบเกาะหงส์เกาะมังกร[1] เอาใจไม่เลือกหน้า เผื่อว่ายามที่เดือดร้อนขึ้นมา แผ่นดินแบ่งแยกเมื่อใด จะได้มีข้ออ้างไว้เอาตัวรอด ต้าเฉวียนแบ่งออกเป็นสองฝั่งอย่างชัดเจน ขุนนางซึ่งไร้ที่พึ่งทั้งหลาย ยามนี้เข้าหาทุกฝั่ง เดินสวนกันจ้าละหวั่น ไปจวนนั้นจวนนี้ จวนตระกูลอวี่จึงต้องรับแขกมากหน่อย เพราะประกาศของหยางลู่ไทเฮา คนมาเยี่ยมเยือนมากเพียงใดก็ตาม ในใจไร้ความยินดี แต่ก่อนพบหน้าไม่สบตา ยามนี้มาส่งยิ้ม ‘ความจริงใจหาไม่ได้’ ยิ่งมากคนยิ่งต้องระวัง จะรับของขวัญก็ต้องถี่ถ้วน ล้วนมีปัญหาสอดไส้มาได้ทั้งสิ้น อวี่เทียนเหมยกลัวเกิดความผิดพลาดขึ้น อย่างไรนางก็ถือว่าเป็นม้าใหม่ในสนามรบ ยังไม่กล้ารับแขกด้วยตนเองแต่เพียงผู้เดียว จึงยกหน้าที่นี้ให้ตกเป็นของบุพการี บิดามารดารับแขกแทนบุตรสาวจนเหนื่อยอ่อน หมดแรงในทุกวัน ตกเข้ายามค่ำคืนมา อวี่เทียนเหมยลงมือเคี่ยวน้ำแกงใส่สมุนไพรบำรุงร่างกาย ทำอาหารมากมาย แทนคำขอบคุณ จ

‘เสี่ยวซาน…’ อวี่หลางซานกลับมาแล้ว พอนึกขึ้นได้ อวี่เทียนเหมยก็เหมือนจะเห็นทางสว่างรออยู่เบื้องหน้า น้องชายของนางเป็นทหารในกองทัพ มีตำแหน่งไม่น้อย ย่อมต้องมีเส้นสายและมุมมองที่กว้างไกลกว่านาง อวี่เทียนเหมยคิดว่าเรื่องหนักอึ้งในใจของนางนี้ สามารถเล่าให้เสี่ยวซานฟังได้ เผื่อว่าน้องชายจะมีทางออกที่นางคิดไม่ถึงมาแนะนำ บิดาเกรงใจพี่ใหญ่มาก อวี่เทียนเหมยไม่เห็นด้วยในข้อนี้ ไม่ดีส่วนไม่ดี เอาความดีมาลบล้างไม่ได้ แต่บุญคุณถือเป็นเรื่องใหญ่สำหรับท่านพ่อ พี่ใหญ่นั้นบิดาของเขาสละชีวิต เพื่อท่านพ่อของอวี่เทียนเหมย ในอดีตก่อนท่านพ่อจะพบกับท่านแม่ ท่านพ่ออาศัยอยู่ที่สำนักศึกษาเก่า ต่อมาสำนักศึกษาเกิดไฟไหม้ เพื่อให้ท่านพ่อรอด บิดาของพี่ใหญ่ยอมสละชีวิตตายอยู่ในกองเพลิง ฝากฝังพี่ใหญ่ไว้กับท่านพ่อ บุญคุณมากล้น แค้นชำระแค้นด้วยชีวิตฉันใด บุญคุณชีวิตทดแทนด้วยชีวิตฉันนั้น บิดาถือเป็นหน้าที่ ชีวิตนี้ต้องดูแลพี่ใหญ่ให้ดี นับตั้งแต่วันนั้น หลังจากบิดาสอบจอหงวนได้ที่หนึ่ง ก็ขอสมรสพระราชทานจากฝ่าบาท แต่งงานสร้างฐานะร่วมกับมารดา รับเลี้ยงพี่ใหญ่ให้เป็นบุตรบุญธรรม พี่ใหญ่อายุมา

อวี่หลางซานรับปากแล้ว อวี่เทียนเหมยวางใจ ปล่อยให้อวี่หลางซานทำหน้าที่ เฝ้ารอคอยหลักฐาน นางและน้องชายตกลงกันว่า อย่างไรก็ต้องบอกเรื่องนี้กับท่านพ่อ และเพื่อให้ครบถ้วน ต้องมีหลักฐานไปแสดง ส่วนตัวนางนั้น เพราะพี่ใหญ่ยังอาศัยอยู่ในจวน เพื่อไม่ให้ความอดทนของตนขาดสะบั้นไปเสียก่อน อวี่เทียนเหมยเลือกใช้วิธีหลีกเลี่ยงพี่ใหญ่ให้มากที่สุด ฝ่าบาทประชวร วังหลวงค่อนข้างเงียบเหงา ไทเฮาเรียกนางเข้าเฝ้าพอดี อวี่เทียนเหมยใช้ข้ออ้างนี้หาสาเหตุออกจากจวน มาตำหนักฉือหนิงในหนึ่งวันมีงานให้ทำมากมาย อวี่เทียนเหมยจดจ่อกับงานมากมายในมือ พอยุ่งมากเข้าก็ช่วยทำให้ลืมความเจ็บช้ำในใจไปได้บ้าง ความเศร้าไม่น้อยลง แต่เวลาผันผ่านไปในทุกวัน เหมือนจะทำให้ชินชาเท่านั้น แต่ใช่ว่าจะไม่รู้สึก แม้แต่ใบหน้าอวี่เทียนเหมยก็ไม่ยอมหันไปทางทิศบูรพา ตำหนักของไท่จื่อ อย่างไรใจถวิลหาอยู่เป็นทุนเดิม มีหรือสายตานางจะหยุดยั้งได้ รู้ใจตนเองดีว่าสามารถเปลี่ยนใจไปให้อภัยเขาได้ง่ายดาย องค์หญิงหยางลู่อิงฮวาเลือกจะพำนักอยู่ตำหนักฉือหนิงกับเสด็จป้า ในระหว่างที่อยู่ต้าเฉวียน ดังนั้นอวี่เทียนเทียนเหมยกับองค์หญิงจึงพบห

อวี่เทียนเหมยหัวเราะเสียงเบา พอให้ไม่น่าเกลียด นางยกผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาปิดปาก พูดว่า “ดอกเหมยอยู่ที่ใด หากสภาพแวดล้อมเหมาะสม ได้รับการดูแลเป็นอย่างดี ก็งดงามได้เสมอเพคะ” อันฉินฮ่องเต้สบช่องได้โอกาส ตรัสทันที “แล้วเขาดูแลเจ้าดีหรือไม่” คนงามให้ความเงียบกลับมาเป็นคำตอบ ใบหน้าเศร้าหมองในทันตา อันฉินฮ่องเต้คิดว่าพระองค์แตะต้องเรื่องไม่สมควรแล้ว บรรยากาศแย่ลงอย่างชัดเจน “ขอโทษเจ้า เราล่วงเกินแล้ว” อวี่เทียนเหมยส่งยิ้มให้ ฮ่องเต้แคว้นปิงนี้ จากการสนทนาคิดว่าคงไม่ใช่คนเลวร้ายสักเท่าไหร่ นางรีบตอบทันที อย่างไรคู่สนทนาก็เป็นถึงฮ่องเต้ สิ่งใดทำให้พอพระทัยได้ ควรทำมากกว่าละเว้น “หม่อมฉันไม่บังอาจ” “เช่นนั้น หากไม่คิดจะชอบพอเรา ก็ไม่เป็นไร เรารอได้ เผื่อสักวันเจ้าจะเปลี่ยนใจ” ต้องรู้จักรุกรู้จักถอย ปฏิเสธอย่างชัดเจนปานนี้ คงต้องถอยไปตั้งหลักก่อน อันฉินฮ่องเต้ทรงยื่นข้อเสนอแทนการเกี้ยวคนงาม “แต่เราชอบเจ้าอย่างยิ่ง คิดเห็นตรงกันบ้างหรือไม่ว่า พวกเราควรคบหากันในฐานะที่พิเศษสักหน่อย อย่างเช่น…เพื่อนสนิท ได้หรือไม่” “ฝ่าบาทสูงส่ง ข้อเสนอนี้มากเกินไปสำหรับหม่อมฉัน เหมยเหมยไม

เสิ่นซิงฉีไว้อาลัยให้กับตนเอง เขาทุ่มเทจนไม่ได้พักผ่อน นอนหลับครั้งสุดท้ายเมื่อใดไร้ความทรงจำในหัว ถูกสั่งว่าห้ามละสายตา เสิ่นซิงฉีคิดว่าตนเองทำหน้าที่ได้ดีไม่บกพร่อง เฝ้าดูอยู่ทุกลมหายใจ ไม่ยอมละสายตา! มีเจตนาดีจริง ๆ จึงตัดสินใจมารายงาน ไท่จื่อไม่ตรัสถามไร้ความสนใจ เหนือการรับมือแล้ว ขอปล่อยให้เป็นไปตามครรลอง เรื่องของใครก็จัดการเองเถิด ชักช้าไม่ทันการก็ถือเสียว่าไร้วาสนา… อนิจจานายเหนือหัวของเสิ่นซิงฉีผู้นี้ รักใคร่อย่างไรกัน ทิ้งให้ผู้อื่นดูแลหัวใจของตนเอง! โม่เทียนอวี่สัมผัสได้ถึงความไม่พอใจของเสิ่นซิงฉี คนใต้ปกครองไม่พูดแต่แสดงความอึดอัดใจให้เห็นอย่างชัดเจนบนใบหน้า ท่าทีเช่นนี้หรือความจริงแล้วยังมีอะไรมากกว่าที่คิด “อันฉินฮ่องเต้ทาบทามใครไปเป็นฮองเฮา” โม่เทียนอวี่ถามด้วยน้ำเสียงค่อนไปทางหงุดหงิด คิดอย่างไรไม่รู้ อยู่ดี ๆ ก็อยากถามคำถามนี้ เสิ่นซิงฉีเงยหน้า “เป็นสตรีมากพร้อมด้วยคุณสมบัติพ่ะย่ะค่ะ” หากไร้คุณสมบัติจะถูกทาบทามหรือ! เสิ่นซิงฉีน่าหงุดหงิดดีแท้ “เจ้าจะไปไหนก็ไปเถิด” เอ่ยปากไล่ไม่สบตา เสิ่นซิงฉีก้มหน้ารับ หัวหน้าองครักษ์