All Chapters of หงส์เหนือพันธการ: Chapter 81 - Chapter 90

“ฝ่าบาท” อวี่เทียนเหมยเรียกอันฉินฮ่องเต้เสียงเบา พระพักตร์ของคนถูกเรียกแต่งแต้มด้วยรอยยิ้มอันบรรจงสร้าง พระสุรเสียงอ่อนโยนแสร้งทำเป็นเสียพระทัยตรัสว่า “คนงามไม่สบายใจ หัวใจเราเจ็บปวด” “เอาเถิด ถือว่าเมื่อครู่…ทั้งหมดที่พูดมา เราล้อเจ้าเล่นก็แล้วกัน” อันฉินฮ่องเต้โบกพระพักตร์ให้พญามัจจุราชแห่งต้าเฉวียน “กระหม่อมไม่บังอาจ” โม่เทียนอวี่ในเมื่ออันฉินฮ่องเต้ยอมเลิกราแล้ว เขาก็ไม่ควรสานต่อ “แต่ทั้งหมดที่พูดกับเจ้าไปเราจริงใจไม่ล้อเล่น ราชรถของเรากว้างขวาง มีที่ว่างให้เจ้าเสมอ” อันฉินฮ่องเต้ตรัสข้อความนี้ถึงคนงามแห่งต้าเฉวียน อวี่เทียนเหมยมอบรอยยิ้มให้อย่างอ่อนใจ นางไร้วาจา ไม่รู้ว่าควรต้องปั้นหน้าอย่างไรจึงจะเหมาะสม “น้อมส่งฝ่าบาท” ยากจะรับมือ เช่นนั้นจึงต้องส่งเสด็จไปให้ไกล อันฉินฮ่องเต้สรวลอีกครั้ง “ช้าไปเพียงหนึ่งก้าว เสียดายแต่ไม่ยอมแพ้ จะเกี้ยวเจ้าทุกวันจนกว่าจะเปลี่ยนใจ” อวี่เทียนเหมยขยับตัวก่อนใคร รีบเดินไปอยู่ข้างหน้าไท่จื่อ สถานการณ์คุกรุ่นขึ้นมาอีกครั้ง ไอสังหารแผ่มาสัมผัสแผ่นหลังคนงาม อันฉินฮ่องเต้ดูท่าจะโปรดปรานการก่อกวนอารมณ์คนเป็นอย่างยิ

“หลินซิ่น…” หลินซิ่นว่าแล้วก็เงียบเสียง แสดงท่าทางว่ารู้สึกผิดจริง ๆ อวี่เทียนเหมยมองละครฉากเล็กตรงหน้า เหมือนว่าหลินซินจะมีน้ำตาไหลอยู่สองสามหยด ต่อมาเมื่อได้ยินคำตอบของหลินซิ่น อวี่เทียนเหมยก็อยากจะหัวเราะให้ดังไปถึงสวรรค์ ‘ช่างสรรหาคำมาพูด’ “หลินซิ่นได้ยินว่าความสัมพันธ์ของท่านกับไท่จื่อ ต้องมาห่างเหินกันเพราะหลินซิ่น กับทายาทมังกรในครรภ์” “เป็นเรื่องน่ายินดี หาใช่เรื่องที่ต้องขอโทษเลย” อวี่เทียนเหมยส่ายหน้าไม่เห็นด้วย หลินซิ่นแท้จริงแล้ว รับมือได้ง่ายยิ่งกว่าที่คิด! “เป็นเพราะหลินซิ่น” หลินซิ่นพูดต่อไม่ยอมลดละความตั้งใจ ครั้งนี้มีน้ำตาไหลเป็นสาย “อย่าได้สำคัญตัวเลย หลินซิ่นเอ๋ย…” อวี่เทียนเหมยตัดความรำคาญ นางพูดด้วยท่าทางสบายใจไร้กังวล “ข้ากับไท่จื่อ อย่างไรพบกันทีหลังเจ้า ความสัมพันธ์ระหว่างข้าและไท่จื่อแนบแน่นหรือไม่ เจ้าเป็นใครจึงรู้” “คุณหนูรองตระกูลอวี่ ไม่ใช่ท่านหรือที่สำคัญตัว” หลินซิ่นไม่ได้พูด แต่ จี๋มาม่าเป็นคนพูดแทน “แล้วจี๋มาม่ามีความสำคัญมากเพียงใดกันหรือ จึงกล้าพูดเช่นนี้กับข้า” อวี่เทียนเหมยจ้องจี๋มาม่า ไม่ได้คุกคามด้วยท่าที

ตั้งแต่หยางลู่อิงฮวามาจากแคว้นหยาง ตำหนักฉือหนิงก็ไม่เคยกลับมาเงียบสงบอีกเลย อวี่เทียนเหมยก็มาเยี่ยมเยือนในทุกวัน หยางลู่ไทเฮาทรงมีความสุข ชีวิตไม่ว่างเปล่าเงียบเหงา อิงอิงช่างพูด สรรหาเรื่องราวมาบอกเล่า เหมยเหมยนั้นปกติธรรมดาของเจ้าตัว นานครั้งจึงจะได้ยินเสียง คนหนึ่งช่างพูด คนหนึ่งช่างฟัง เหมยเหมยคนงาม สำหรับหยางลู่ไทเฮานั้น ไม่ต้องพูดให้มากความ เพียงแค่เห็นหน้าคนงามหญิงชราผู้นี้ก็อุ่นใจ ในแต่ละวันได้ยินเสียงสนทนาของสตรีทั้งสอง และนางกำนัลทั้งหลาย ก็รู้สึกว่ามีชีวิตชีวาขึ้นมาก หยางลู่อิงฮวาตื่นแล้ว กว่าจะตื่นต้องให้แสงอาทิตย์แยงตา ถ่อสังขารมาเข้าเฝ้าก็พูดมากเสียจนคอแหบแห้ง พระนัดดาผู้นี้เอาแต่ใจมากหน่อย แต่นิสัยใจคอแท้จริงแล้วไม่ได้เลวร้าย หยางลู่ไทเฮาทรงเข้าพระทัย อิงอิงเป็นองค์หญิงเพียงพระองค์เดียวของแคว้นหยาง ไม่แปลกเลยที่มีนิสัยเป็นเช่นนี้ เสียงกลองตีบอกเวลาดังขึ้นมาเมื่อครู่ อีกไม่นานนักคนงามแซ่อวี่คงมาเข้าเฝ้า อิงอิงและเหมยเหมยในอดีตเจอหน้ากันหลายครั้ง มีครั้งนี้ที่พูดคุยกันอย่างสนิทสนมจนนับว่าเป็นสหายได้ เมื่อสาวน้อยทั้งสองคนที่พระนางเอ็นดูรักใคร

องค์หญิงทำท่าพะอืดพะอมอย่างไม่คิดจะรักษากิริยา อวี่เทียนเหมยหัวเราะออกมาเล็กน้อย เมื่อเห็นท่าทางขององค์หญิงแคว้นหยาง “ข้าจะฝันร้าย ท่านหยุดคิดเดี๋ยวนี้” “ข้าไม่ชอบคนพูดมาก แต่ข้าชอบตัวเองนะ เฉินอวี้พูดมาก ข้าก็พูดมาก รักกันไม่ได้” องค์หญิงปฏิเสธแล้วก็ไม่ลืมอธิบาย “หม่อมฉันขออนุญาตเดาต่อ แม่ทัพน้อยสือหม่าใช่หรือไม่เพคะ” ครั้งนี้ไม่ผิดแน่ หากองค์หญิงไม่ชอบคนพูดมาก แม่ทัพน้อยสือหม่าเป็นตัวเลือกที่ดีและถูกต้องตามความคาดหวัง เพราะแม่ทัพน้อยสือหม่าไม่พูดเลย หยางลู่อิงฮวาได้ยินเสียงพี่สาวหัวเราะก็ดีใจ นิสัยพูดไปเรื่อยของนาง ถือว่าสร้างประโยชน์ได้อยู่ หยางลู่อิงฮวาคิดว่าเศร้ามากไปไม่ดี เบี่ยงเบนความสนใจไปเรื่องอื่นให้ใจพี่สาวคนงามคลายจากความเศร้าก่อน “ข้าวิ่งตามเขามานาน มือสองข้างยกขึ้นมานับนิ้วยังไม่พอ ความรักก็น่าเศร้าใจเช่นนี้พี่สาว เรารักเขามาก อยากให้เขารักกลับมาบ้าง ไม่ต้องเทียบเท่าก็ได้ ขอเพียงสักนิดก็ยังดี พอไม่เป็นดั่งใจ พี่สาวไม่ผิดเลยนะที่จะเศร้าใจ” “องค์หญิงมีความอดทนดียิ่ง” อวี่เทียนเหมยชื่นชมจากใจจริง “เปล่าหรอก…ข้าก็แค่รอว่าวันใดที่เขาเผลอ ข้าจะรวบ

สายลมพัดมาต้องผิว สตรีทั้งสามนางต่างก็ห่อไหล่เพราะความหนาว อวี่เทียนเหมยกำลังจะกลับจวน นางเหลียวมองไปรอบตัว สังเกตเห็นว่าน้ำในบ่อที่อุทยานหลวง ยามนี้เริ่มเปลี่ยนเป็นน้ำแข็งแล้ว ท้องฟ้าหลายวันที่ผ่านมาไร้แสงดวงอาทิตย์ หิมะหยุดตก แต่ต้าเฉวียนยังเต็มเปี่ยมไปด้วยความหนาวเย็น อวี่เทียนเหมยขมวดคิ้ว หยุดเดินเงยหน้ามองท้องฟ้า อีกไม่กี่วันหิมะคงกลับมาตกอีกครั้ง คนงามเดินไปใกล้แม่น้ำ ย่อตัวนั่งลงใกล้ริมฝั่ง ระมัดระวังค่อนข้างมาก ไม่ลืมว่าตนเองเคยตกลงไปในบ่อน้ำอุทยานหลวง จนเกือบเอาชีวิตไม่รอดมาแล้ว อวี่เทียนเหมยก้มลงเล็กน้อย มือยื่นออกห่างจากตัว นิ้วชี้ถูกเลือกให้สัมผัสกับความเย็นของน้ำแข็ง นางนึกสนุกอย่างไรไม่รู้ สงสัยว่าน้ำแข็งจะเย็นได้มากเพียงใด สะดุ้งทันทีที่นิ้วสัมผัสกับน้ำแข็ง คนงามกัดฟันส่ายหน้าตัวสั่นเพราะความเย็นแล้วก็หัวเราะออกมาเหมือนเด็ก เจียถิงกับซูผิงไม่ได้เอ่ยห้าม เพียงแค่เห็นรอยยิ้มได้ยินเสียงหัวเราะของคุณหนู สาวใช้ทั้งสองนั้นเป็นสุขยิ่งกว่า สตรีทั้งสามต่างก็หัวเราะร่วมกัน บรรยากาศโดยรอบ จากที่หนาวเย็นกลายเป็นอบอุ่นงดงามอ่อนหวาน “ไม่ทราบว่าแม่นางทั้ง