Semua Bab หงส์เหนือพันธการ: Bab 61 - Bab 70

อวี่เทียนเหมยพยักหน้ารับคำชวน สาวใช้ซูผิงรู้หน้าที่ลุกขึ้นมาติดตาม เจียถิงคิดอยากจะทัดทาน แต่เห็นสีหน้าหมองของคุณหนู จึงหุบปากไม่พูดอะไรออกมา องค์หญิงหยางลู่อิงฮวายิ้มกว้าง “เช่นนั้นไปกันเถิด” เสียงใสเอ่ยชวน หยางลู่อิงฮวายิ้มกว้างตลอดทางเดิน ไม่สนใจหน้าใครทั้งสิ้น เสด็จป้าน่าเบื่อ ห้ามอยู่นั่น รออยู่นานจึงได้โอกาสสักที พี่สาวคนงามมือนิ่ม หน้าตาสวยปานเทพธิดา พูดจารู้เรื่องเข้าดี จริงใจ ไม่เสแสร้ง ไม่น่าเบื่อ ชอบ! เหมาะสมทุกประการ แต่ก็น่าเสียดายทุกประการเช่นกัน ต้องแต่งงานกับโม่เทียนอวี่ ก็เขาค่อนข้างจะ…ไม่เป็นมนุษย์เกินไปหน่อย! สามสหายใครก็ไม่ดีเท่าสือหม่าซีซวน สือหม่าซีซวนดีที่สุด น่ารักที่สุด โม่เทียนอวี่น่ากลัว ส่วนเฉินอวี้น่ารำคาญ! ใคร ๆ ก็ห้าม พวกนางกำนัลแก่ ชอบบอกอยู่ได้ว่าชายหญิงไม่ควรใกล้ชิด ก็เพราะไม่ใกล้ชิดผู้ชายอย่างไรเล่า จึงจะแก่ตายอยู่ในวัง! เห็นพี่สาวคนงามสองมือทำงาน สายตาเหม่อลอย รู้ได้ทันทีว่าอาการนี้คืออะไร เพราะหัวอกเดียวกัน ‘ตกอยู่ในห้วงรักสิท่า’ หยางลู่อิงฮวาเข้าใจดี ยามเห็นหน้าก็ชวนให้ใจกระวนกระวาย ไม่เห็นหน้าหลาย

อวี่เทียนเหมยนอนไม่หลับ พลิกตัวไปมาตั้งแต่หัวค่ำของเมื่อวาน จนถึงยามเช้าของวันนี้ กลับจวนโดยไม่ได้ร่ำลาใคร องค์หญิงหยางลู่อิงฮวารับอาสาเป็นธุระกราบทูลไทเฮาให้ว่านางกลับจวนก่อนแล้ว ในหัวตอนนั้นคิดเพียงแต่ว่าอยากกลับจวน รีบเร่งเสียจนไม่ได้รอเจียถิง กลับถึงจวนด้วยความรู้สึกหนักอึ้งในใจ ไม่กล้าพบหน้าใครทั้งสิ้น “คุณหนูเจ้าคะ” เจียถิงโผล่หน้ามาพร้อมรอยยิ้มอ่อนหวาน สาวใช้นั้นเพราะนอนอยู่ไม่ไกล ได้ยินเสียงพลิกตัวไปมาของผู้เป็นนาย เจียถิงนอนไม่หลับทั้งคืนเช่นกัน คุณหนูไม่ร้องไห้ฟูมฟาย ไม่มีเสียงใดให้ได้ยินแม้แต่เสียงเดียว เพราะเช่นนี้…จึงทำให้เจียถิงหวั่นใจ เจียถิงได้ฟังเรื่องราวทั้งหมดจากซูผิง ยังคิดว่าเรื่องนี้ยากเกินจะรับไหว แล้วผู้ที่ได้รับผลกระทบโดยตรงอย่างคุณหนูเล่า ต้องเจ็บช้ำเพียงใด เงียบสงบจนทำตัวไม่ถูก หากคุณหนูบอกเล่าหรือระบายให้ฟังด้วยบ้าง คงได้รู้ถึงระดับความเศร้าในใจ และปลอบโยนได้ถูก อยู่ด้วยกันมาทั้งชีวิต ไยจะไม่รู้ว่าใจของคุณหนูเข้มแข็งเพียงภายนอก หรือว่าที่แท้จริงแล้วความเจ็บในใจนั้น มันมีมากเกินไป จนทำให้คุณหนูด้านชาไปแล้ว อวี่เที

ยามค่ำคืน มีเพียงแสงจันทร์ และแสงจากโคมไฟ อวี่เทียนเหมยนั่งมองเสื้อผ้าที่เจียถิงและซูผิงรีบเอามาให้นางเลือกอย่างรวดเร็ว ราวกับกลัวว่านางจะเปลี่ยนใจ ‘สวมใส่อาภรณ์สีใดดี’ เรือไหลไปตามสายน้ำ เช่นนั้นเสื้อตัวในสวมใส่สีขาว เสื้อตัวนอกเลือกสีฟ้าอ่อนลายคลื่น ให้ดูอ่อนหวาน เยือกเย็นดังเช่นสายน้ำ อวี่เทียนเหมยโบกมือให้ซูผิงถือเสื้อผ้ามาวางเทียบกันแล้วก็ดูเข้าที ส่วนเครื่องประดับนั้น สายตาเหลียวไปเห็นกล่องเครื่องประดับชุดใหญ่ที่ใต้เท้าเฉินมอบให้นางเป็นของกำนัล หลังจากที่อวี่เทียนเหมยใส่ปิ่นหยกเขียว เมื่อครั้งงานเลี้ยงวันไหว้พระจันทร์คราวนั้นแล้ว เจ้าตัวได้กำไรอย่างถล่มทลาย ขายดีเทน้ำเทท่า อวี่เทียนเหมยขมวดคิ้ว กำลังเพ่งมองอยู่ว่า ในกล่องเครื่องประดับของใต้เท้าเฉินที่ให้นางมานี้ ไม่มีเครื่องประดับชนิดใด เรื่องอะไรจะสวมใส่ให้ใต้เท้าเฉินได้ประโยชน์ ไม่ชวนให้ขุ่นเคืองใจหรือ ใต้เท้าเฉินไหนเคยออกปากว่านางเป็นดังน้องสาว พี่ชายอย่างไรทำกันได้เช่นนี้ รู้สิ่งใดมาเหตุใดไม่บอกล่วงหน้า นางจะได้ทำใจเอาไว้ก่อน อวี่เทียนเหมยมองอยู่นาน ก็พบว่าไม่มีเครื่องประดับที่ทำมาจากเงินในกล่องของใต

หยางลู่ไทเฮาพบเจอเรื่องไม่พอพระทัยที่ใหญ่มากแล้ว ท่าทางภายนอกของพระนางยังสงบนิ่ง พระพักตร์อิ่มเอิบมีริ้วรอยแห่งวัย ผู้คนมากมายเริ่มเข้ามาถวายพระพรพร้อมของขวัญ พระนางโบกพระหัตถ์ ขยับพระพักตร์ ทรงไม่ตื่นเต้นยินดีกับสิ่งของใดแล้วในใต้หล้า ผ่านพ้นค่ำคืนนี้ไปอายุมากกว่าเดิมอีกหนึ่งปี ชีวิตนี้ผ่านร้อนผ่านหนาว ชีวิตอันเลือกไม่ได้ ได้แต่ขอวิงวอนต่อสวรรค์ ‘ชาติหน้าขาสองข้างอย่าได้เหยียบย่างเข้าสู่ราชสำนัก’ เหตุการณ์รอบตัวตั้งแต่วันแรกจนถึงวันนี้ ทำให้หญิงชรามากศักดิ์รู้สึกเหนื่อยเหลือเกิน คนเรายามแก่เฒ่า เรี่ยวแรงถดถอยไปตามสังขารโดยแท้ ‘เหนื่อยกายอย่างไรจะเทียบได้กับเหนื่อยใจ’ เบื้องหน้านั้นในงานเลี้ยงทุกคนแย้มยิ้มถวายพระพร เบื้องหลังทิ่มแทงจนเละพรุน ปากกล่าววาจายกย่องความดี ในใจบางทีอาจสาปแช่ง เป็นเช่นนี้ทุก ๆ วันจนถือว่าเป็นเรื่องปกติธรรมดาไปเสียแล้ว… หญิงชราอย่างพระนาง จะทรงทำสิ่งใดได้ นอกจากทอดพระเนตรมอง อดีตวาบผ่านพัดเข้ามาในความทรงจำ ด้วยว่าปัจจุบันนั้นไม่น่าอภิรมย์ จึงเป็นเรื่องปกติที่คนแก่เฒ่า มักจจมอยู่กับวันวานไม่ใช่วันนี้ หยางลู่ไทเฮาทอดพระเนตรมองห

หยางลู่ไทเฮาอย่างไรก็ทรงมากด้วยวัย และความเยือกเย็น พระนางไม่ได้กริ้วที่เห็นท่าทียั่วยุของมู่ฮองเฮา ตรัสไปว่า “เกิดใหม่ข้ายินดี เพียงแต่ชีวิตในช่วงนี้ สิ่งใดก็ไม่เป็นมงคลเท่ากับการที่ลูกข้าหายป่วย คิดเช่นนั้นหรือไม่มู่หนิงจื่อ” ข้อความนี้ถือเป็นประโยคบอกเล่า ที่มีคำถามในเชิงสั่งสอน มู่ฮองเฮาอ้ำอึ้งพูดอะไรไม่ออก แท้จริงแล้วคือ การตำหนิทางอ้อมจากหยางลู่ไทเฮา พระพักตร์มู่ฮองเฮาร้อนผ่าว ที่แท้ยายเฒ่าแคว้นหยางกำลังตำหนิว่าพระนางไม่ใส่ใจไปดูแลฝ่าบาท เนิ่นนานหลายปี ความสัมพันธ์ห่างเหิน ในเมื่อพยายามจนสุดทุกทางแล้ว มู่ฮองเฮาทำอย่างไร ก็ไม่ได้รับความรักตอบกลับจากโม่เหยียนไซ่ฮ่องเต้ ทรงตัดสินพระทัยแน่แน่ว กลัวตนเองจะใจอ่อนจนยกเลิกแผนการใหญ่ที่กำลังจะทำ หักดิบตั้งปณิธาน ขอไม่ไปเข้าเฝ้าโม่เหยียนไซ่ฮ่องเต้แม้แต่ครั้งเดียว! หลินซิ่นเหลียวซ้ายมองขวา ไม่คุ้นชินกับสายตาคนมากมายที่จับจ้อง แน่นอนว่านางไม่กล้าติดตามไท่จื่อมา มู่ฮองเฮาจึงรับอาสาเป็นผู้ออกหน้า พาหลินซิ่นมาเปิดตัว! ไท่จื่อน่ากลัว หลินซิ่นรู้ว่าพญามัจจุราชไม่ควรล่วงเกิน ความจริงคืออะไรนางรู้แก่ใจดีที่สุด… ต