Semua Bab หงส์เหนือพันธการ: Bab 51 - Bab 60

โม่เทียนอวี่รู้สึกกระดากเล็กน้อย เขาเก้อเขินจนพูดไม่ออก ในหัวโง่งม เลอะเลือนไปแล้ว ความรักอยู่ในอก กระนั้นปากยังไม่ยอมรับ จะบอกว่ามาเอาน้ำให้ม้าก็ดูน่าขัน คิดเหตุผลมาได้หนึ่งข้อ เขาตอบนางกลับไปว่า “ข้าเพียงแค่ผ่านมา จึงแวะดูตำราเสียหน่อย” ได้ยินคำตอบของเจ้านาย เจี้ยนฉางและถางจี้หันมาสบตากัน องครักษ์ทั้งสองถอนหายใจออกมาพร้อมกันโดยไม่ได้นัดแนะ เหนื่อยใจยิ่งนัก! ตำรามีขายอยู่ที่สำนักศึกษา ไม่ใช่จวนราชครูอวี่ หากไท่จื่อมีพระประสงค์ ตำราเล่มใดเพียงแค่ออกคำสั่ง ก็ไปถึงตำหนักบูรพาภายในไม่ถึงหนึ่งชั่วยาม ถ่อมาถึงจวนราชครูอวี่ ทั้งที่ไม่ใช่ทางผ่าน คนละเส้นทางโดยแท้ เรียกว่าผ่านมาได้ด้วยหรือ คำว่าคิดถึงนี้…มันพูดยากนักหรือไร. ส่งยิ้มให้แต่ปาก ตาไม่ยิ้ม ยิ่งเห็นเขาจ้องมองมาที่นาง ความรู้สึกผิดซึ่งเกาะติดอยู่ในใจตลอดหลายวันมานี้ยิ่งทบเท่าทวีคูณเพิ่มขึ้น จะให้ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น อย่างไรนางก็ทำไม่ได้ อวี่เทียนเหมยไร้ทางไป เรื่องหนักภายในใจนางเก็บไว้เพียงผู้เดียว รอให้บิดากล่าวถึงเรื่องความผิดของพี่ใหญ่ อวี่เทียนเหมยเชื่อสุดใจ ไม่มีเหตุผลใดจะมาอ้างได้ว่

ผู้ใดจะคิดว่าความเงียบทำให้สุขใจได้เช่นนี้ ฎีกาตรงหน้ากองเท่าภูเขา ทว่าไม่ได้ทำให้รู้สึกเหนื่อยเลยแม้แต่น้อย งานในมือที่อยู่ในขอบข่ายของความรับผิดชอบล้วนทำเสร็จเรียบร้อย ตั้งแต่ยังไม่ถึงครึ่งค่อนวัน ด้วยว่ายามเที่ยงเขาต้องกินข้าว อาหารยังเป็นเหมือนเดิม ไม่ได้มีอะไรแตกต่าง ยังถูกควบคุมรสชาติโดยหัวหน้าพ่อครัวคนเดิม ถูกส่งมาจากห้องครัวของวังหลวง ไม่ได้มาจากสรวงสวรรค์ เพียงแต่ว่า…เพราะคนที่นั่งร่วมโต๊ะด้วยกันอยู่ทุกวันนั้น ทำให้อร่อยเพิ่มขึ้นอีกหมื่นแสนล้านเท่า ไหนเลยจะเคยลิ้มรสชาติอาหาร ที่ผ่านมาเขาเพียงกินเพื่อให้อิ่มท้อง แต่เพราะเหมยเอ๋อร์… แน่นอนทีเดียว ออกจะน่าหมั่นไส้ไม่น้อย เมื่อนึกไปถึงอดีตก่อนหน้า ‘เหมยเอ๋อร์’ เพียงแค่เรียกชื่ออยู่ในใจ รอยยิ้มที่ปากก็หุบแทบไม่ได้ วันวานยังไม่ผ่านมานาน ความทรงจำครั้งแรกเจอ ดูเหมือนจะเป็นฝันร้าย หากย้อนเวลากลับไปได้ เขาคงแก้ไข โดยการกลับไปตบปากตัวเอง! อวี่เทียนเหมยในวันนั้น เรียกให้สั้นเหลือเพียงแค่เหมยเอ๋อร์ สมรสพระราชทานถูกประกาศให้รู้กันทั่วต้าเฉวียน รอฤกษ์ยามที่เหมาะสมคนรักของเขาจะได้เป็นไท่จื่อเฟยสมดังใจ

. กลิ่นยาลอยเข้ามาเตะจมูก ตั้งแต่ยังไม่ก้าวเท้าเข้าห้อง ปกปิดแววตาแห่งความเศร้าใจ โม่เทียนอวี่ปรับเปลี่ยนสีหน้า พยายามทำให้ตนเองดูเรียบเฉยไม่แสดงอาการใดออกมา ในมือถือฎีกาอยู่สองสามฉบับ หน้าที่ส่วนนี้เสด็จพ่อเริ่มถ่ายโอนมาให้เขาแล้ว ตรวจทานฎีกาหน้าที่ของโอรสสวรรค์ เฉินอวี้ที่เดินตามหลังมารีบดึงฎีกาออกจากมือเขาไปส่งให้เสด็จพ่อทอดพระเนตร ตรวจสอบก่อนในขั้นตอนสุดท้าย โม่เทียนอวี่หันหน้าไปทางอื่น เขาไม่กล้ามองไปที่เสด็จพ่อตรง ๆ ในใจเขาแน่นอนว่าหนักอึ้ง เวลาผ่านมายังไม่เนิ่นนาน ยังไม่ได้ทำอะไรร่วมกันอีกตั้งมาก สังขารของเสด็จพ่อก็ไม่รอเขาแล้ว เสิ่นกงกงส่งเสียงแหบแห้งทักทาย คนเฝ้าดูแลคงเหนื่อยไม่แพ้คนป่วย โม่เทียนอวี่ไม่ตอบ เดินไปนั่งบนเก้าอี้ที่วางอยู่ข้างพระแท่นบรรทมเงียบ ๆ ฟังเสียงเฉินอวี้พูดเจื้อยแจ้ว ส่วนตนเองไม่มีแม้แต่เสียงเดียวหลุดรอดจากปาก โม่เทียนอวี่นึกขอบคุณสหายจากใจ เฉินอวี้รับใช้ใกล้ชิด ตอนที่ขาเจ็บอยู่เจ้าตัวอ้างว่าเดินไม่ได้ แต่ยามค่ำคืนก็หอบขาหัก ๆ มาเข้าเฝ้าเสด็จพ่อวันเว้นวัน หากไม่มีเฉินอวี้เสด็จพ่อคงเหงา เขาไม่ได้เรื่องสักเท่าไหร่ ภายนอกดูเข้ม

ทุกอย่างต้องทำเวลาให้รวดเร็ว เวลาเช่นนี้ สมองต้องนำทางหัวใจ หัวใจเจ็บมากเท่าใดก็คงไม่ถึงกับตาย แต่ถ้าไร้สมองไม่ไตร่ตรองให้ดี แม้เพียงนิด หากผิดพลาดขึ้นมา หลายชีวิตต้องจบสิ้น เพราะความรับผิดชอบของเขาคือ ชีวิตราษฎร ต่อสู้คือความถนัด แต่สงครามคือทางเลือกสุดท้าย ไม่หวังให้ง่ายดาย แต่ต้องราบรื่น ความหวังเสี้ยวเล็ก ๆ ในใจ เขาหวังเพียงแค่ว่าเสด็จพ่อจะหายประชวร มีพระหัตถ์ของเสด็จพ่อประคอง ย่อมอุ่นใจมากกว่าไม่ใช่หรือ เรื่องฝืนใจทั้งหลายคงเบาบางลงบ้าง แต่รู้เห็นด้วยสองตา ความหวังของเขาตอนนี้เหลือเพียงแค่ เสด็จพ่ออยู่กับเขาให้ได้นานมากที่สุดก็พอ ชีวิตต้องดำเนินต่อ ทุกสิ่งล้วนมีข้อแลกเปลี่ยน กลับมาถึงตำหนักบูรพา กลิ่นหอมของคนที่รักยังชัดเจน โม่เทียนอวี่สูดดมด้วยใจที่เศร้าหมอง สองมือเขากางแผ่นกระดาษ เฉินอวี้ตามมาถึงแล้ว ระหว่างที่สหายนั่งพักเหนื่อย โม่เทียนอวี่หยิบหีบทองคำขึ้นมาหนึ่งหีบ “ค่าแรงเจ้าที่ทำงานล่วงเวลา” เฉินอวี้หน้าแห้ง เดินเข้ามาในตำหนักบูรพา สองตาเห็นชัดเจน ดอกไม้มากมายกับต้นไม้น้อยใหญ่ นึกถึงที่มาแล้ว เขาก็รู้สึกผิดต่อเหมยเหมย

กระดาษแผ่นแล้วแผ่นเล่าอยู่ตรงหน้า ตวัดข้อมือลากพู่กันสองสามที กระดาษสีขาวว่างเปล่า ไม่นานนักก็มีหมึกสีดำขีดเขียนเป็นอักษรปรากฏขึ้นมา เป็นชื่อคนและตำแหน่ง อีกไม่ถึงสิบสองชั่วยาม งานเฉลิมฉลองวันประสูติของไทเฮาทจะถูกจัดขึ้น ปีนี้สถานที่จัดงานแปลกไปเล็กน้อย ไทเฮาเชื่อถือโชคลาง เพื่อให้ชีวิตในช่วงอายุนี้เรียบลื่นไหลเย็นไปดุจสายน้ำ งานเลี้ยงฉลองวันประสูติปีนี้จึงถูกจัดขึ้นบนเรือ ล่องแม่น้ำชมจันทร์ถวายพระพร ของที่ระลึกในปีนี้คือ สุราล้ำค่ามากมาย สุรามีที่มาจากแคว้นหยาง บ้านเกิดของหยางลู่ไทเฮา หน้าที่ของอวี่เทียนเหมยคือ เขียนชื่อแขกไว้เพื่อคล้องคอขวดเหล้า ขุนนางมากมายหลายเหล่า ล้วนได้รับสุราตามลำดับขั้นตำแหน่ง อวี่เทียนเหมยมือทำงาน ในหัวคิดคำนึง หนึ่งคือไม่เข้าใจ สองคือเสียใจ สามวันมานี้เกิดอะไรขึ้นกับชีวิตของนาง ตำหนักบูรพาที่ไปเยือนอยู่ทุกวัน กลับกลายเป็นสถานที่หวงห้ามสำหรับนางไปได้ ไม่มีคำอธิบายใด ๆ ทั้งสิ้น คนที่พอจะถามถึงสาเหตุได้ ก็ราวกับว่าหลบหน้าหนีกัน ไม่มาให้เห็นสักคน เจียถิงไปสืบอย่างไรก็ไม่ได้ความ ทุกคนล้วนยุ่งอยู่กับการเตรียมงาน อีกทั้งวังหลวงก็ไม่ใช่สถานท