Semua Bab หงส์เหนือพันธการ: Bab 91 - Bab 100

“เฉลียวฉลาดรู้มารยาท งามพร้อมด้วยคุณสมบัติเช่นนี้ เราจึงชอบเจ้า อยากได้ไปเป็นฮองเฮาที่แคว้น แต่ข้อเสียของเจ้าที่ใหญ่มาก คืออะไรเจ้ารู้หรือไม่ เจ้าไม่ควรละอายใจต่อการทำบาปเลยเหมยเหมยคนงาม ไม่รู้ว่ายามนี้เจ้านับเราเป็นอะไรในชีวิต สำหรับเจ้าแล้ว เราอาจจะเป็นเพียงแค่คนแปลกหน้า แต่ด้วยความจริงใจจากก้นบึ้งของเรา อยากบอกเจ้าให้รู้ว่าอย่าทิ้งหัวใจไว้ในมือของผู้อื่นเด็ดขาด” “ยิ่งเจ้ารักมากเพียงใด…ยามไม่เป็นดั่งใจ สิ่งที่เจ้าจะสูญเสียมากที่สุดคือตัวเอง…” อวี่เทียนเหมยไม่ได้ตอบโต้แม้เพียงหนึ่งคำ นางตั้งใจฟังรับสั่งที่เป็นดั่งคำสอนจากผู้มีประสบการณ์ตรงอย่างอันฉินฮ่องเต้ สายตาของนางสังเกตพระพักตร์ของฮ่องเต้แคว้นปิง เป็นครั้งแรกที่รู้สึกว่า บุรุษตรงหน้านี้ผ่านเรื่องราวมามากมาย เก็บสะสมเอาไว้เป็นความชาชิน จนสามารถพูดเรื่องความเจ็บปวดได้ด้วยความเฉยชา นางนึกไปถึงภายภาคหน้า สักวันหนึ่งที่ไท่จื่อขึ้นครองราชย์ เขาจะดีขึ้นหรือแย่ลง ยามเมื่ออยู่บนบัลลังก์มังกร ความจริงน่ากลัวและโหดร้ายแต่ไม่อาจหลีกเลี่ยง หากยามนั้น รักเป็นเรื่องต้องห้ามสำหรับไท่จื่อแล้ว นางจะรับไหวหรือไม่ “ฝ่าบาทไม่เคยม

งานเลี้ยงรับรองส่งเหล่าผู้มาเยือนทั้งหลาย ซึ่งมาต้าเฉวียนเมื่อครั้งงานเฉลิมฉลองวันประสูติของหยางลู่ไทเฮา พร้อมกับกองทัพต้าเฉวียนนั้น หน้าที่ของผู้จัดงานแต่เดิมคือโม่เหยียนไซ่ฮ่องเต้ เมื่อโม่เหยียนไซ่ฮ่องเต้ประชวร หน้าที่นี้จึงถูกถ่ายโอนให้พระโอรสคือ โม่เทียนอวี่ไท่จื่อ โม่เทียนอวี่มาถึงงานเลี้ยงก่อนใคร เสด็จย่ากำชับว่าต้องจัดงานโดยไร้ข้อผิดพลาด งานเลี้ยงครั้งนี้ถือว่าเป็นงานเลี้ยงครั้งแรกในความรับผิดชอบของเขา โม่เทียนอวี่แต่เล็กจนโตอยู่ที่กองทัพ ไหนเลยจะมีความรู้ โชคดีที่มีเฉินอวี้คอยช่วยเหลือ เขาคิดถึงเหมยเอ๋อร์ตลอดเวลา รู้ว่านางพึ่งพาได้ในเรื่องนี้ แต่ก็ทำได้เพียงแค่คิดถึง ไม่ใช่เพียงแค่เหมยเอ๋อร์ที่ถูกจับตามอง เขาไม่ต่างไปจากนางสักเท่าไร น่าขันตรงที่คนติดตามเขา ไม่ใช่คนของเขาก็เท่านั้น เงียบสงบจนน่ากลัว คลื่นใต้น้ำรออยู่อย่างไม่ต้องสงสัย เรื่องการบ้านการเมืองที่เป็นหน้าที่ ทำให้เขาต้องทำเช่นนี้ ขยับตัวไปไหนไม่ได้เลยด้วยซ้ำ โม่เทียนอวี่รู้ว่าตนน่าชัง เขาพูดด้วยความสัตย์จริง ไม่มีวันใดเลยไม่นึกถึงนาง เขาทรมาน ไม่ใช่ไม่รู้สึก แต่ชีวิตทุ

ต่างก็ส่งรอยยิ้มเยือกเย็นให้กัน ทุกคนที่เห็นหนาวจับขั้วหัวใจโดยพลัน อึดอัดจนแทบขาดใจ เชื่อได้ไร้ข้อสงสัย ในท้องพระโรงไม่มีใครอยากตายเท่าคนแซ่เฉิน เฉินอวี้รู้ได้โดยทันที งานเลี้ยงวันนี้ล่มแล้ว! “แม่ทัพใหญ่สือหม่า” เสียงผู้คนสนทนาเซ็งแซ่มาจากด้านหน้าทางเข้าท้องพระโรง ทุกคนในงานเลี้ยงถูกเบี่ยงเบนความสนใจ ชื่อของผู้มาเยือนยิ่งใหญ่จนไม่อาจมองข้าม โม่เทียนอวี่ขยับตัวลุกขึ้นจากที่นั่ง อาศัยจังหวะชุลมุนรีบเดินลงมาข้างล่าง แม่ทัพใหญ่สือหม่าไม่ต่างจากบิดา หน้าที่ต้อนรับต้องทำด้วยความเต็มใจ เฉินอวี้ทิ้งงานในมือ วิ่งไปรับรองแขกก่อนใคร โม่เทียนอวี่เข้าใจสหาย เฉินอวี้ไม่ต่างจากเขา บิดาของสือหม่าซีซวนก็เป็นผู้มีพระคุณกับเฉินอวี้ รู้แต่แรกว่าแม่ทัพใหญ่สือหม่าจะมา โม่เทียนอวี่หน้าไม่อาย เป้าหมายเขาไม่ใช่คนที่มาใหม่ แต่เป็นคนที่อยู่ในงานมาแล้วก่อนหน้า หมดสิ้นแล้วกับความอดทน ขออาศัยช่วงเวลาไม่กี่พริบตานี้ จัดการเรื่องวุ่นวายก่อนเถิด! หยางลู่ไทเฮาขยับพระวรกาย เห็นต้าอวี่เดินมาใกล้ คนในงานต่างก็ลุกขึ้นยืนชะเง้อมองคอตั้ง สือหม่าสิงแม่ทัพใหญ่คือตำนาน ไม่แปลกที่เ

“เจียถิง ซูผิง” เรียกสาวใช้เสียงเบาผ่านความเงียบ อวี่เทียนเหมยกลับมาถึงจวนแล้ว ยามนี้กำลังนั่งอยู่หน้าโต๊ะเครื่องแป้ง เวลาค่ำคืนยังทอดไปอีกยาวไกล ภาพใบหน้าของตนเองที่สะท้อนกลับมา จากในกระจกทำให้นางหวนนึกไปถึงวันวาน ซูผิงมีอ่างน้ำร้อนในมือ ส่วนเจียถิงมาพร้อมกับอุปกรณ์ทำผม เสื้อผ้าหน้าตาที่บรรจงแต่งแต้มจนงดงามเพื่อออกงาน ก่อนเข้านอนนางต้องลบล้างออกไปให้หมดสิ้น ความคิดมากมายวนเวียนอยู่ในหัว สิ่งที่เจอมาในค่ำคืนนี้ อวี่เทียนเหมยนั้น ในใจลังเลไม่แน่ชัดมาเนิ่นนาน รอให้วันเวลาผันผ่านจึงตระหนักรู้ รักซึ่งเคยมีอยู่คงเพ้อฝันแล้วเป็นแน่... นางไม่เข้าใจไม่เจ็บเท่าเสียใจ วันนี้รู้ดีแล้วทั้งไม่เข้าใจและเสียใจ ไท่จื่อ…กุมมือนางแน่นไม่ปล่อยวาง แต่มือที่จับไว้เหตุใดไม่ให้ความอุ่นดังเดิม ยังเปล่าเปลี่ยวอ้างว้างในใจ ใบหน้ามียิ้มแย้มทักทายผู้คน เสร็จแล้วหน้าที่ ต่างก็แยกย้ายไร้คำสนทนา ในใจเข้าใกล้คำว่าแตกสลาย ขอโทษ… ขอโทษอยู่ซ้ำ ๆ คำนี้ได้ยินมาหลายครั้งจากไท่จื่อ แต่รักที่ดีนั้นอวี่เทียนเหมยคิดว่าไม่ทำผิดต่อกันแต่แรก คงจะดีกว่ามอบคำขอโทษให้ภา

อวี่เทียนเหมยไม่อยาก…ไม่อยากให้ใครเป็นกังวลใจเพราะนางทั้งสิ้น รู้สึกว่าถูกจับจ้องมาจากสองทาง เจียถิงจ้องผ่านกระจก ส่วนซูผิงนั่งจ้องมาจากข้างล่าง สาวใช้นั่งบนพื้น มือกำลังทาน้ำมันหอมเพื่อไม่ให้ผิวแห้งอยู่บนขาของนาง อวี่เทียนเหมยก้มหน้าส่งยิ้มให้ซูผิง “ละทิ้งไม่ได้ ตำแหน่งนางกำนัลของไท่จื่อเฟย จะทำให้พวกเจ้าได้คู่ครองที่ดี ชีวิตครอบครัวของเราจะมั่นคง” ซูผิงหัวเราะ “คุณหนู…เชื่อในความสามารถของบ่าวเถิด ต่อให้คุณหนูเป็นแม่ชีอยู่อาราม หากบ่าวอยากมีสามี ซูผิงคนงามไม่ไร้สามารถ” หน้าที่ผ่อนคลายบรรยากาศคือนาง ซูผิงกระพริบตาเพิ่มจริต ได้ยินเสียงหัวเราะของคุณหนู นางจึงค่อยเบาใจ “น้ำตาสองสามหยด ถือเสียว่าไหลเพราะแสบตา บ่าวดีใจที่คุณหนูพูดเรื่องน่าปวดใจได้โดยไม่ร้องไห้ ซ้ำยังมีรอยยิ้ม” ซูผิงพูดด้วยใบหน้ายินดีดังคำพูด ส่วนเจียถิงนิ่งเงียบไร้วาจาอยู่ด้านหลัง พูดอะไรไม่ออกแม้เพียงหนึ่งคำ ได้แต่อ้ำอึ้ง เจียถิงส่ายหน้าเห็นแตกต่าง นางยืน แต่ทั้งคุณหนูและซูผิงต่างก็นั่ง ทั้งสีหน้าและแววตาของคนทั้งสองมีหรือเจียถิงจะไม่เห็น เจียถิงจ้องมองคุณหนูไม่วางตาตั้งแต่แรก สาวใช้ใจหายวาบ คุณหนูทั้ง