Semua Bab หงส์เหนือพันธการ: Bab 101 - Bab 110

เห็นเหมยเหมยคนงามก้าวเท้าเดินออกจากตำหนักบูรพา ได้ยินเสียงทำลายข้าวของดังปานฟ้าผ่าตามมาในตอนหลัง รอจนทุกอย่างเงียบสงบ คนเฝ้าสังเกตการณ์อยู่จึงค่อยขยับตัว ไม่ใช่ว่าจุ้นจ้าน เรียกว่าบังเอิญหรือถึงคราวเคราะห์ก็ไม่แน่ใจนัก เฉินอวี้มาได้ทันเวลาพอดีกับการโต้เถียง เสียงตวาดของสหายยังติดอยู่ในหู ตอนแรกไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เดินมาจนถึงหน้าตำหนัก เห็นแต่องครักษ์สองคนยืนทำหน้าตาตื่น เสียงแท่นฝนหมึกตกพื้นจะเป็นใครได้ หากไม่ใช่เขา เฉินอวี้ถอนหายใจ ‘ก็เขาตกใจ’ โม่เทียนอวี่กำลังคลุ้มคลั่งอยู่แต่เพียงผู้เดียว คาดเดาได้จากเสียงอาละวาดบันดาลโทสะ ลอบสังเกตใบหน้าของคนงามแซ่อวี่ ชัดเจนเห็นว่ามีคราบเลือดเปรอะเปื้อนไปกับคนงาม ประตูตำหนักเปิดอ้าไว้ แต่ไม่มีใครกล้าเข้าไป เจี้ยนฉางกับถางจี้มองมาทางเขาครั้งที่ห้าร้อยแล้ว ‘กดดันกันชัด ๆ’ ใครก็เข้าหน้าพญามัจจุราชยามเกรี้ยวกราดไม่ได้ ดังนั้นจะเป็นใคร หากไม่ใช่เขาที่ต้องเข้าไประงับอารมณ์ วันนี้ตาขวากระตุกบ่งบอกลางร้าย สังหรณ์ใจไม่ดีแต่เช้า ไม่เข้าไปก็ไม่มีใครตาย ด้วยความเป็นสหายจึงวางเฉยไม่ได้ ‘กลัวจะเห็นคนตายเพราะขาดใจ’ เข้า

โม่เทียนอวี่รู้สึกเจ็บแต่ไม่แสดงออก ยามนี้ทั่วร่างถูกพอกด้วยยา ผ้าสีขาวพันแน่นรอบหัวและคอ ตัวรุมคล้ายจะจับไข้ แน่นอนว่าอาการทั้งหมดเขาปล่อยผ่านไม่ใส่ใจ หน้าที่มากมายไม่อาจหยุดยั้ง ยื่นมือไปรับแท่นฝนหมึกมาพิจารณา ขมวดคิ้วในหน้า มาส่งด้วยตนเองจะทำให้ลึกลับซับซ้อนทำไม โม่เทียนอวี่ลูบแท่นฝนหมึกไปมา เพื่อหาจุดซ่อน ไม่นานก็เปิดได้ ด้านใต้มีช่องลับซ่อนอยู่ ฝีมือของช่างที่เฉินอวี้ไปสรรหามา ไม่เลวเลย “ในเมื่อมาแล้วจะซ่อนทำไม” กระนั้นปากยังถามหาเรื่อง กรึ่มเล็กน้อยเพราะฤทธิ์สุรา ปากจึงพ่นวาจามากกว่าปกติ เฉินอวี้เบ้หน้าเป็นครั้งที่ห้าร้อย “วรยุทย์ข้าอ่อนด้อย ถือมาไม่บิดบัง เกิดข้าตายกลางทาง คนตระกูลมู่รู้แผนการหมด ส่งคนไปดูแลข้าบ้างเถิด งานท่วมหัว พูดถึงจำนวนค่าตอบแทนแล้วใจมัวหมอง ถ้าไม่ส่งคนไปคุ้มครอง ก็เพิ่มทองให้อีกร้อยตำลึงได้หรือไม่” คำตอบชวนให้ตะหงิดใจ ทั้งหมดที่ผ่านมาซึ่งเป็นธุระให้ เฉินอวี้คนหน้าเงินทำเพราะความเป็นสหายหรือเห็นแก่รายได้กันแน่ โม่เทียนอวี่ส่ายหน้าปฏิเสธ “ตายไปแล้วก็ไม่ได้ใช้” คนแซ่เฉินหัวเราะร่วนไม่ได้ตอบโต้อะไรออกไป กำลังตั้งใจรอดูท่าทีขององค์รัช

วันนี้หนาวมากกว่าทุกวัน หนาวจนต้องสวมเสื้อคลุมทับสองชั้น หิมะที่คาดการณ์ว่าจะตกเริ่มปรากฏเค้าลาง บริเวณโดยรอบมีบรรยากาศมืดมน เหลียวมองไปทางใดล้วนแต่น่าหดหู่ อย่างไรก็ตาม…นัดเอาไว้แล้ว ก็ต้องไป ผิวหนังช่วงอากาศเย็นไม่ว่าใครก็เป็น ค่อนข้างแห้งไร้ความชุ่มชื้น บำรุงดีเพียงใด ก็ยังทำให้หงุดหงิดใจยามจ้องมอง อวี่เทียนเหมยชโลมผิวด้วยน้ำมันจากดอกไม้ จนกลิ่นหอมลอยออกมานอกเสื้อคลุม มือทั้งสองข้างปลายนิ้วเย็นเฉียบ เย็นทั้งมือและเท้า เจียถิงยื่นมือมาจับคลำสำรวจอยู่ชั่วครู่ ก่อนสาวใช้จะรีบไปเอาถุงมือกับถุงเท้ามาใส่ให้ อวี่เทียนเหมยจึงค่อยรู้สึกอุ่นขึ้นมาเล็กน้อย มีเพียงเจียถิงและซูผิงรู้เรื่องราวทั้งหมด ว่าอวี่เทียนเหมยไปทำอะไรมา สาวใช้ทั้งสองน้ำตาเอ่อคลอ ในวันที่นางเดินออกจากตำหนักบูรพาพร้อมด้วยเลือดเต็มหน้า อวี่เทียนเหมยสั่งกำชับเข้ม ห้ามแพร่งพรายให้ใครรู้ ก้าวเท้าเข้าตำหนักบูรพา ปากกล่าววาจาล่วงเกินเจ้าของตำหนัก ไม่แตกต่างจากการรนหาที่ตาย เป็นเรื่องใหญ่ซึ่งรู้ถึงหูผู้ใด ต้องถูกตำหนิอย่างไม่มีข้อยกเว้น ทำลงไปแล้วมาคิดทบทวนย้อนหลัง อวี่เทียนเหมยพบว่าเรื่องราวทั้งหลายไม

“เขา...” อวี่เทียนเหมยทวนคำ เขาที่ตรัสนี้คือใครชวนให้สงสัย ใครจะพาอันฉินไปเข้าเฝ้าฝ่าบาทถึงห้องบรรทมได้ มีไม่กี่คนที่ได้รับอนุญาต “ก็ว่าที่สามีเจ้านั่นไง” ข้อสงสัยยังไม่กระจ่างแจ้ง หน้าต่างฝั่งทางนางก็ถูกเคาะเป็นจังหวะ อวี่เทียนเหมยไม่ได้เปิดม่าน รู้ว่าคนที่เคาะคืออวี่หลางซาน นางเอียงศีรษะตั้งท่ารอฟัง เสียงจากน้องชายดังเข้าหูบอกกล่าว “ไท่จื่อเสด็จมา พี่รองจะลงจากราชรถหรือไม่” ไท่จื่อ อีกแล้วหรือ.... องค์หญิงหยางลู่อิงฮวาครั้งนี้ก่อนกลับแคว้นหยาง ฮ่องเต้แคว้นหยางพระบิดาของนางเสด็จมารับกลับถึงที่ ต้าเฉวียนกับแคว้นหยางอย่าเอ่ยอ้างความสัมพันธ์ แนบแฟ้นแม่นมั่น เป็นที่รู้กันว่าองค์หญิงเพียงหนึ่งเดียวของแคว้น เอาแต่ใจเป็นที่หนึ่ง หยางลู่อิงฮวาคิดอย่างไรไม่รู้ บังคับขู่เข็ญเอาพระบิดามาอ้าง หาเรื่องเที่ยวชมเมือง มีแขกก็ต้องมีเจ้าบ้าน จะมีใครเหมาะสมมากกว่าโม่เทียนอวี่ ผ้าพันแผลยังไม่ถูกแกะ แต่องค์รัชทายาทเดินเหินไปทั่ว แน่นอนว่าถ้าโม่เทียนอวี่มา เฉินอวี้ขอลาไม่ได้ ต้องถูกบังคับมากกว่าใครคือสือหม่าซีซวน องค์หญิงแคว้นหยางเดินไม่ห่างแม่ทัพน้อยตระ

เสียงถวายพระพรแก่ไท่จื่อเป็นภาพน่าดู ศีรษะที่ก้มลงเพราะถูกบังคับ ไหนเลยจะเทียบเท่ากับศีรษะที่ก้มลงด้วยความเต็มใจ ฮ่องเต้สองแคว้นใหญ่ทั้งหยางและปิง มองพระพักตร์กันในทันใด คนที่ในภายภาคหน้าจะได้ครองบัลลังก์มังกรแห่งต้าเฉวียน แม้ชื่อเสียงคือพญามัจจุราช แต่กลับมองขาดเรื่องการซื้อใจคน น่านับถือ! รอจนเหตุการณ์ทุกอย่างปกติ ประชาชนทุกคนลุกขึ้น จับจ้องยืนมองอย่างเต็มที่ ตั้งแถวเป็นระเบียบเรียบร้อย ไม่จำเป็นต้องให้ใครสั่ง เฉินอวี้รีบวิ่งมาหาสหาย ยังไม่ทันพูดก็ได้รับคำถามก่อน “เมื่อครู่นางมองดูข้าหรือไม่” เฉินอวี้กระพริบตามองคนสับปลับตรงหน้า ที่ชอบกล่าววาจาค่อนแคะว่าเขาเสแสร้ง พูดเอาดีเข้าตัวว่าตนไม่ชอบแสดงละคร ดูเอาเถิด…หวังจะได้ทั้งใจประชาชนและหญิงคนรักในคราวเดียว โลภมากไปหน่อย แต่ก็ทำได้ดีจริง ๆ “ไม่มีที่ติ” ตอบไม่ตรงคำถาม แต่เหมือนจะตอบได้ตรงใจ โม่เทียนอวี่ยักไหล่ มองไปหาสหายอีกคน สือหม่าซีซวนกำลังจ้องเขาอยู่เช่นกัน สายตาของโม่เทียนอวี่สั่งให้สื่อหม่าซีซวนพาหยางลู่อิงฮวาไปให้ไกล ๆ สหายทำตามคำสั่งทันที ส่วนอีกฝั่งทางก็สะดวก เพราะเฉินอวี้รู้ทันว่าเข