All Chapters of นางร้ายอย่างข้าขอลิขิตชะตาเอง: Chapter 101 - Chapter 110

บทที่ 51 จุดจบของคนโง่ (ตอนปลาย) "เดี๋ยวก่อนนน จะรีบไปไหนกัน อึกอักก็จะไปโวยวายเอาความผู้อื่น เจ้าไม่คิดจะถามเสียหน่อยหรือว่า เพราะเหตุใดบุตรสาวคนดีของเจ้าถึงไปตายอยู่ในคุกได้น่ะ" ชิวยวี่ยืนพิงกำแพงกอดอกด้วยมาดสุดเท่ห์ ขณะกล่าววาจาด้วยโทนเสียงทุ้มติดแหบพร่าเลียนแบบหย่งหนานโหว เขาไม่กล้าเลียนแบบโทนเสียงนายเหนือหัวเพราะกลัวงานเข้า… ถึงแม้มู่อวิ๋นเทาจะเกเรไม่รักดี ทว่าเขาก็ร่ำเรียนอยู่ในสถานศึกษามาหลายปี ความรู้เรื่องกฎหมายเล็กน้อยๆ จึงพอมีอยู่บ้าง แต่เพราะมัวตกใจกับการตายของมู่อวี๋โหรวจึงทำให้ลืมนึกถึงเรื่องนี้ไปเสียสนิท "นะ น้องสาวข้าไปตายอยู่ในคุกได้อย่างไรขอรับ" มู่อวิ๋นเทาเอ่ยถามบุรษในชุดองครักษ์น่าเกรงขามเสียงสั่น "อยากรู้ก็ตามข้ามา" ชิวยวี่เดินนำสองพ่อลูกออกไปจากห้องเก็บศพ ซวินเหิงเยว่ในอาภรณ์สีดำปักดิ้นทองแดงลายพยัคฆ์คำรามน่าเกรงขาม รัศมีสูงส่งของเชื้อพระวงศ์กอปรกับจิตสังหารที่แผ่ออกรอบกายบางเบา กดข่มพ่อลูกสกุลมู่ที่หมอบราบอยู่บนจนพื้นร่างกายสั่นเทา เหงื่อกาฬแตกเต็มแผ่นหลัง ทั้งคู่ไม่กล้าแม้แต่จะหายใจแรง ดวงเนตรคู่คมหรี่มองบุรุษทั้งสองก่อนรับสั่งถาม "พวกเจ้าทั้งสองเป็

บบที่ 52 เมื่อชิงชิงหิวหิว (ตอนปลาย) ซวินเหิงเยว่หันมาส่งยิ้มทรงเสน่ห์พร้อมยักคิ้วให้หญิงสาว ก่อนย้ายวรกายยั่วยวนสายตาไปอยู่หลังโต๊ะทำครัว รับสั่งลูกน้องให้เป็นลูกมือระหว่างที่ตนเริ่มหยิบแป้งมาเตรียมทำเส้นบะหมี่ "ชิงยวี่หยิบผัก….ไปล้างให้เปิ่นหวาง" "ชิวเยี่ยหยิบเนื้อหมูกับซี่โครงในห้องใต้ดินมาให้ที่" "วันนี้ข้าจะทำบะหมี่หมูตุ๋นน้ำแดงสูตรของเสด็จแม่ให้ชิงเอ๋อร์กิน” ชายหนุ่มเอ่ยบอกคนรักเสียงนุ่มพร้อมส่งสายตาหวานเยิ้มมาให้ระหว่างตวงแป้ง จากนั้นจึงหันมาใส่ใจกับการทำเส้นสด แป้งสาลีเนื้อละเอียดสีขาวนวลถูกเทใส่อ่างไม้ใบใหญ่ ตามด้วยเกลือป่นละเอียดเล็กน้อยคลุกให้เข้ากัน น้ำด่างสำหรับใช้นวดแป้งทำเส้นถูกเทลงทีละน้อยและเริ่มนวด เมื่อแป้งเนื้อเนียนกริบไม่ติดมือจึงทำเป็นก้อนกลมและพักไว้ ซวินเหิงเยว่เลือกมีดทำครัวที่จับถนัดมือมาควงอย่างคล่องแคล่ว ลงมือสับซี่โครงหมูเป็นชิ้นพอดีคำ หยิบเนื้อหมูชิ้นใหญ่มาหั่นเป็นชิ้นขนาดเท่าๆกัน จากนั้นคลุกเคล้าซี่โครงหมูและเนื้อหมูกับเครื่องเทศรวมกับเครื่องปรุงที่เลือกสรรมา เสร็จจากตรงนั้นจึงหันไปซอยกะหล่ำปลีเป็นจังหวะด้วยความรวดเร็ว กะหล่ำปลีทุกเส้นล้วนม

บทที่ 53 คำขอร้อง (ตอนปลาย) ส่วนตัวนางกำลังวิ่งวุ่นเป็นมดบนกระทะร้อน หาทางช่วยเหลือหลานสาวของตน นางกลัวจับจิตว่าไทเฮา จะสั่งให้กำจัดหญิงสาวทิ้งเพราะทำงานล้มเหลว "หมิ่นเอ๋อร์เจ้าช่วยไปเยี่ยมเหลียนเอ๋อร์แทนแม่ทีเถิด แม่เป็นห่วงนางเหลือเกิน ไม่รู้ว่าป่านนี้เป็นอย่างไรบ้าง" จิ้งซื่อเอ่ยกับบุตรชายเสียงสั่น นางดูแก่ลงเป็นสิบปีหลังจากเหตุการณ์ในวันนั้น ร่างกายที่เคยอวบอ้วนเวลานี้ซูบผอมลงไปหลายจิน "ขอรับท่านแม่" ว่านหลีหมิ่นจำใจรับปากมารดา แม้นว่าใจจริงไม่อยากไปก็ตาม แต่ก่อนจะออกไป ชายหนุ่มแวะไปดูน้องสาวที่เอาแต่เก็บตัวไม่พบปะผู้ใด ทั้งไม่ยอมออกจากห้องตั้งแต่วันที่เกิดเรื่อง "คุณหนูเจ้าคะ ซื่อจื่อมาเยี่ยมเจ้าค่ะ" เสี่ยวมี่เข้ารายงานเจ้านายที่นั่งฟุบหน้ากับโต๊ะ ลูบคลำป้านชาของฟ่านจงเหยียนด้วยแววตาเหม่อลอย ว่านหวังลี่ชะงักเล็กน้อยก่อนลุกขึ้นไปพบพี่ชายที่ส่วนรับรองของเรือนส่วนตัว "คาราวะพี่รองเจ้าค่ะ" ว่านหวังลี่แสดงความเคารพพี่ชายตามธรรมเนียมของชนชั้นสูง นางมองเขาด้วยสายตาว่างเปล่า ราวกับอีกฝ่ายเป็นเพียงคนแปลกหน้า "ลี่เอ๋อร์ ข้าจะไปเยี่ยมเหลียนเอ๋อร์แทนท่านแม่เสียหน่อย เจ้าอยา

บทที่ 54 ขบวนเดินทางถูกโจมตี (ตอนปลาย) ยามได้ยินแน่ชัดว่ากลุ่มคนตรงหน้าคือโจรป่า สีหน้าของเส้าต่งภายใต้หน้ากากหนังสีดำยิ่งดูดุร้าย ประสาทสัมผัสทุกส่วนตื่นตัวระวังเต็มที่ เขาแผดเสียงตวาดกลับด้วยความเกรี้ยวกราด ยกคำว่าทางการมาข่มขู่กลุ่มโจรเบื้องหน้า "พวกเจ้ากำลังปล้นใครอยู่รู้หรือไม่?! หากไม่อยากถูกทางการกวาดล้างก็ไสหัวไปให้พ้น" "ฮ่าๆๆๆ เจ้าคิดว่าโจรอย่างพวกข้าจะกลัวทางการอย่างนั้นรึ ถุย! หากพวกข้ากลัวก็คงไม่มาเป็นโจรหรอกโว้ย!! ในเมื่อไม่ยอมให้ความร่วมมือดีๆ ก็อย่าอยู่เลย พวกเราจัดการ!!" หัวหน้าโจรหัวเราะเย้ยหยัน รังสีเข่นฆ่ากำจายทั่วร่าง ยกมือให้สัญญาณสั่งลูกน้องเข้าจัดการคนที่เหลือ ลูกน้องที่ยืนอยู่ด้านหลังไม่พูดพร่ำทำเพลง เข้าจู่โจมเส้าต่งและองครักษ์ที่เหลืออย่างดุดันตามคำสั่งหัวหน้า เคร้ง! ฉัวะ! ฉึก! อ๊ากกกก เสียงคมดาบฟาดฟันจนเกิดประกายไฟแปลบปลาบ กลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งจนแสบจมูก เศษใบไม้บนผืนดินและยอดหญ้าเปรอะเปื้อนไปด้วยโลหิตแดงฉานจากร่างกายองครักษ์ของว่านกั๋วกง หัวหน้าองครักษ์อย่างเส้าต่งกำลังรับมือหัวหน้าโจรอย่างตึงมือ เขาแทบไม่อยากเชื่อว่าโจรป่าจะมีฝีมือการต่อสู้สูง

บทที่ 55 มารับคน (ตอนปลาย) "ฮือออ เถ้าแก่เนี้ย ท่านจริงๆหรือเจ้าคะ ฮึก ข้า ข้าไม่ได้ฝันไปใช่หรือไม่ นึกว่าชีวิตนี้จะไม่ได้เจอพวกท่านอีกแล้ว" "ตกลงดีใจหรือเสียใจที่เจอข้ากันแน่เจ้าคะ ถึงได้ร้องไห้เสียยกใหญ่ขนาดนี้ มาเถอะมีคนมารอรับท่านอยู่ข้างนอกแน่ะ สาวใช้ของท่านทั้งสองคนก็อยู่ที่นั่นแล้ว" เซียวหนิงชิงโอบบ่าของหญิงสาวพาเดินออกมานอกบ้าน ครั้นว่านหวังลี่ได้เห็นว่าใครมารอรับ มือบางยกขึ้นปิดปากเพื่อกลั้นเสียงสะอื้น ความรู้สึกมากมายถาโถมเข้ามาในจิตใจ ร่างบางรีบสาวเท้าเข้าไปหาคนตรงหน้า ในขณะที่อีกฝ่ายก็เร่งรุดมาหานางเช่นกัน "ลี่เอ๋อร์ ข้ามารับเจ้าแล้ว เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง…ข้าขอโทษที่มาช้า ขอโทษเจ้าด้วยจริงๆ" ฟ่านจงเหยียนสวมกอดคนตัวเล็ก ก้มจูบกลุ่มของนางซ้ำแล้วซ้ำเล่าปากก็พร่ำขอโทษที่มารับนางช้า "คุณชายฟ่านน ฮึก ทำไมท่านถึงเพิ่งมาเจ้าคะ ข้ากลัวมากเลยท่านรู้ไหม ฮืออ" ว่านหวังลี่กอดชายหนุ่มร่างท้วมแน่น แม้นว่าแขนของนางไม่สามารถโอบกอดลำตัวเขาได้รอบก็ตาม "ไม่ต้องกลัวแล้วนะเด็กดี กลับไปกับข้าเถิดหนา ข้าและทุกคนในตระกูลฟ่านสัญญาว่าจะดูแลลี่เอ๋อร์เป็นอย่างดี" สุ้มเสียงของฟ่านจงเหยียนอ่อน